| « Naar archief 2010 (april) | |
                                                             |
Woensdag 31 maart 2010, Isla Isabella, pearl of the Galapagos (door Joost)
Wreck bay hebben we maandag avond achter ons gelaten. Windstil, dus de plof gaat aan, en koers op 270 richting Isla Isabella. Na een nachtje motoren, geen boot gezien, breekt de dag aan en varen we echt midden in een aquarium. Ik kan het wel opschrijven, maar je gelooft het toch niet. Doe je ogen dicht en denk even dat je midden op een donkerblauwe zee vaart, lange deining en onder een strak blauwe lucht. De dag begint vroeg, om 06.00u gaat de zon op en gaat de temperatuur snel richting de 30-35 graden. Een klein beetje wind zorgt voor verkoeling. Om ons heen verschijnen de eilanden, geen vulkaan landschappen zoals ik had gedacht maar explosies van groen met rotskusten en hier en daar een strandje, verlaten op een zeehond na. Langzaam komt er leven in de boot, wat gebrabbel van kinderen en al snel zitten we allemaal aan het ontbijt in de kuip. Eigenlijk wil je niets liever dan om je heen kijken, als je rechts kijkt maak je je zorgen over wat je links mist: schilpadden steken hun nek als een ware periscoop uit het water en zwemmen gestaag verder, een dolfijn springt werkelijk waar een meter naast de boot volledig uit het water, doet een kurketrekker in de lucht en laat zo zien dat zij een jong op dat moment aan het zogen is. Dolfijnen springen dus uit het water, roggen doen salto's in de lucht. We denken een walvis te hebben gespot en voor de haven zwemt een black tip reef shark langs de boot. We gooien het anker in de baai, de zeehonden en pelikanen laat ik maar even achterwege, overvloed. Dit overtreft Artis. We gaan naar het strand, zitten in een tentje en drinken ons aankomstbakkie. Dat is meteen een halve liter bier en een bananenshake voor Babette. Het stadje kent stoepen, maar verder alleen maar zandwegen. Er is wat toerisme, maar dat is ook alles. Een raar idee maar over tien jaar is dit vast verder ontwikkeld. Meteen even regelen dat we morgen een tour in een boot door de baai kunnen krijgen en Adam en ik gaan de volgende middag duiken. Op weg naar de boot zien Adam en ik een kleine haai volledig vrij komen uit het water om vervolgens weer erin terug te vallen, het moet niet veel gekker worden. Gelukkig liggen, lekker vertrouwd, die avond weer twee zeehonden op het achterschip en slapen we rustig, wetend dat er goed gewaakt wordt. De volgende dag is het woensdag, doe dag. Voor de boot om de ankerketting is een grote school vis aanwezig, die wordt opgejaagd door zeker tien black tip reef sharks. Minuten kijken we naar het schouwspel van de jagers en hun prooi. Om tien uur worden we door de baai gevaren en zien een hoop dieren, blue footed boobies, zee leguanen, slaapplaatsen van de haaien, pelikanen, de Galapagos penguins (die kunnen dus ook in de tropen voorkomen, goede triviant vraag overigens) en van alles niet één, maar tientallen. De dames gaan snorkelen en zien roggen, grote schildpadden en veel mooie vissen. De vissen schijnen hier standaard wat groter te zijn dan in de Carieb. Dat is niet overdreven. Kinderen op bed en de mannen gaan duiken. We hebben een privé duik met een divemaster en louter ons twee. We varen naar Tortuga island (schildpad) en duiken overboord voor een drift dive. De beloofde hamerhaaien blijven achterwege, maar we worden omringd door waanzinnige scholen vis. Zoals je op Discovery Channel ziet, zo is het echt. Als een ware muur komen ze op je af en zwemmen zo om je heen. Veel verschillende soorten en kleuren schieten aan ons voorbij, erg indrukwekkend. Adam ziet nog een schildpad, en een rog laat ons rustig passeren. Na ruim 45 minuten komen we weer boven water, en even is het schrikken. De boot die ons moet begeleiden is niet te zien. We blijven rustig drijven en met een tank met lucht en duikpak opgeblazen wachten we rustig tot de boot er weer is. Dat duurt te lang, we liggen uiteindelijk 45 minuten te wachten op een onhandige plek. 2 van de 3 opblaasbare bakens zijn lek en wij "not amused". Uiteindelijk vindt de duikboot ons weer en pikt ons op. We hebben inmiddels de weight belts al naar de bodem laten zinken en zijn sowieso niet meer van plan nog een duik te maken. Op de terugweg komt de Galapagos National Park politie de boel controleren of er niks gebeurt dat ze niet weten, zo houden ze alles een beetje in de hand, goede zaak. In het dorp regel ik wat kaartjes voor een speedboot-tocht naar Santa Cruz. Voor ons breekt weer een tijd aan van logistieke inspanning. Morgen om 06.00u vertrekken we naar Santa Cruz, blijven daar nog een dagje en vrijdag vliegen we van Isla Baltra naar Quito en dan door naar Panama. Ook daar blijven we nog een nachtje en zaterdag vliegen we naar Newark om aldaar over te stappen op de vlucht naar Amsterdam. Zondagochtend zijn we weer thuis. Mijn moeder zegt dat het doel van de reis niet zozeer de eindbestemming is maar de reis ernaar toe. Mijn moeder is een wijs mens, maar deze reis zal ik in april even met haar onder vier ogen bespreken. Het is heerlijk om weer naar huis te gaan, maar we willen nog niet weg. Siebe heeft leren sturen in de bijboot, weet hoe een reddingvest werkt, geniet van water en zee, hoe wilder de stroming hoe beter, kan zich zelf insmeren met factor 50 en weet inmiddels hoe te lopen onder een helling zonder te vallen. Mees en Pieter zijn mooie voorbeelden en hebben hem drie weken lang kunsten geleerd waar hij maandag op de creche bar weinig aan heeft, arme jongen. Ik hoop maar dat hij stoere verhalen vertellen van Adam heeft geleerd, dan komt het helemaal wel goed. Onze tijd zit erop, de Elena zal nog even in dit aquarium rondvaren en daarna de grootste oversteek maken die je maar kan bedenken. Een stukje zeilen van om en nabij 3000 mijl. Een serieuze oversteek dus. Het gaat ze goed, we wensen hen het beste toe. Zondag weer een dienstje draaien, dit keer niet onder een sterrenhemel maar in een ziekenhuis. Ik hoop dat het rustig is, want ik ben nog lang niet klaar met dit leventje, laat staan het nagenieten. De Pacific went snel. Bon vents, en alle liefs, Siebe, Babette en Joost, allen Shellbacks (for life)! Maandag 30 maart 2010, Galapagos
Zondagochtend zijn we aangekomen na 2,5 dag schitterend zeilen. 18 kn halve wind en alleen een hele lange deining, alsof je op het Hollands diep vaart. Terwijl we het anker erin plonsen, zwemt de eerste zeeleeuw al rond de boot. Op Christobal zijn zij de belangrijkste atractie. Op de steiger waar we met de watertaxi aanleggen liggen ze overal. Op de trappen naar boven, op de bankjes die bedoeld zijn als wachtbankjes voor mensen om een bootje te nemen, in de speeltuin, echt overal. Iedereen laat z'n bijboot aan dek liggen omdat als je die gaat gebruiken, dan zitten ze ook daarin. Je neemt dus voor 50 cent een watertaxi. De mannetjes vinden het schitterend, totdat Mees een keer te dicht langs een groot mannetje loopt en een enorme brul toegeschreewd krijgt. Nu loopt hij met een grote boog om de zeeleeuwen heen. We moeten wat papierwerk doen, maar allemaal vrij efficiënt en keurig geregeld. Eten in een lokaal restaurantje, soep, kip met rijst en een glas vruchtensap voor 2,5 dollar. Het mag hier dan behoorlijk toeristisch zijn, duur niet. 's Middags lopen we naar een lekker strandje, waar de kindjes even kunnen uitwaaien na een week op zee. Het is er vrij druk met vooral veel lokale jeugd. Terug op de boot komt er een zeeleeuw rond de boot kijken, ik spring erin en het beestje zwemt niet direct weg. Hij speelt een soort spelletje door zich steeds achter het roerblad te verstoppen en weer te voorschijn te komen. Ik mag hem zelfs heel voorzichtig aanraken. Wat een onwijs mooi gevoel om zo dicht bij te mogen komen! Als Joost en ik 's avonds een film in de kuip kijken, horen we plotseling een hoop geproest en gehijg en blijkt een zeeleeuwtje op het onderste treetje in slaap gevallen te zijn. Als je nog een echt goeie film wilt zien: Hangover. Geniaal! Vandaag nemen Joost, Babette en Siebe een taxi rond het eiland en blijven wij aan boord voor het vullen van diesel en nog wat papierwerk. Ze zien schildpadden, een mooi strand (helaas met steekvliegen), en rijden langs de vulkaan waar fregatvogels zich wassen in het zoete water. We snorkelen met de mannetjes rond de boot en gaan nog even naar de speeltuin. De mannetjes krijgen na de lunch een ijsje en zijn onwijs zoet. Geven elkaar hapjes van hun ijs, en Mees maakt Pieter's toet schoon als hij knoeit. 's Avonds terug naar de kant voor Pina Coladas, terwijl de meiden gaan shoppen. We eten samen met de "Nika" bemanning een Australische boot met kindjes, die we al vanaf de Canarische eilanden kennen. Erg gezellig en de mannetjes zijn allemaal helemaal uitgeteld als we rond 20:30 op de boot terug zijn. "Nika" moet nog even een grote zeeleeuw van hun boot afjagen voordat ze aan boord kunnen, wij gelukkig niet. Het is nu 02:30 en we motoren naar Isla Isabella. Dat schijnt het mooiste eiland van de Galapagos te zijn, dus daar willen we nog een paar dagen met J&B heen, voordat ze vrijdag weer terug vliegen. Het schijnt dat je vanaf hier ook met scholen hamerhaaien kunt duiken, dat zou natuurlijk nogal geniaal zijn! En spannend trouwens…
Zaterdag 27 maart 2010 Pollywogs vs Shellbacks (door Joost)
Pollywogs zijn mensen die nog nooit zeilend de evenaar zijn gepasseerd. Adam had een kaasverhaal over drie jaar oud zijn en verkleed als boer op een schip de evenaar passeren, niemand gelooft hem. Dus we zijn allen onwetend(e pollywogs). De kinderen zijn hyper sinds ze te horen hebben gekregen dat Neptunus mogelijk zou komen.
Rijdend op twee dolfijnen en met een drietand in de hand zal hij het schip enteren en mogelijk cadeaus meenemen. We zitten zowat op 0 graden noord. We zijn nu dus echt het domein van de koning der wereldzeeën ingevaren. Mees, Pieter en Siebe hebben een mooie tekening voor de Koning gemaakt en deze een paar mijl voor de evenaar "hoezee en huppekee" over de reling gegooid. Een mooi offer. Leonie had nog het mooiste offer. Een diamant uit de ring van oma Pot in een zilveren visnetje. Neptunus kon dus niet uitblijven, met een echte kroon op zijn hoofd, vissen en zeewier, een witte baard en drietand in de hand klom hij aan boord. Deelde cadeaus uit aan de kinderen en sprak de wens uit dat Elena immer op de tradewinds mag varen en een behouden vaart zal hebben. Oh ja, en dat de schroef er niet meer onder uit zal vallen, er geen diesel meer in het motorruim zal lopen, de stroom voortaan mee zal zijn etc etc. Heerlijk die man. De kinderen waren meteen fan want hij bracht ook een toetje mee. Koude snickers uit de koeling, en met deze temperturen zijn die goud waard! Champagne voor de ouderen, een mooi en bijzonder moment. Neptunus ging weer met gezwinde spoed overboord, op zoek naar zijn dolfijnen en Adam start aan zijn laatste shift. Elke keer probeert hij mij te verleiden met een filmpje (schieten en vrouwelijk schoon) om mee te doen in zijn shift, de dames nodigt hij ook uit (feel good film, cultureel en mentale diepgang. . . . ) Uiteindelijk kijkt hij alleen, ik geloof niet naar cultureel en mentale diepgang. Nog 65 mijl, morgenochtend liggen we in een baai van één van de vele eilanden van de Galapagos. Het schijnt dat je het zwemplatform moet afdekken omdat je anders zeerobben op bezoek krijgt, de bijboot moet je meteen ophalen omdat je anders bezoek krijgt van een zeeleeuw, die pas weg gaat als hij zelf wil, de flamingo's en penguins strijden om een plekje op je boeg en dat de leguanen op de dingy steiger liggen, enfin morgen zijn we onderdeel van de dierentuin zelf. We zitten niet op de Beagle, inmiddels weet ik dat Darwin een baard had, maar met wat gezonde spanning kijken we uit naar morgen. Waar kan je beter zijn op dit moment dan hier? Ik verwacht een oase van natuur en een veelvoud van dieren. We willen duiken met exotische dieren, struikelen over blue footed boobies en elke ochtend zeeleeuwen van ons lido-dek wegjagen. We willen onderdeel zijn van dit exotische oord, opgaan in de natuur en vooral veel meemaken. We kijken uit naar een intense tijd op de Galapagos. We zijn er nog niet, wel zijn we nu allen Shellbacks, Neptunus heeft ons gezegend en we zeilen in het zuidelijk halfrond. Dat pakt niemand ons af. Het was een bitse inauguratie waarvan de details uiteraard poepgeheim moeten blijven. Maar ik kan jullie vertellen dat iedereen het met verve heeft doorstaan. Welke 1, 2 en 3 jarige kan zeggen dat hij of zij een Shellback is? De mannetjes liggen te slapen, Adam zit in zijn shift en is dus een film aan het kijken, Leonie en ik drinken de pagne op en Babette is zwanger, dus die is de ogen van Adam buiten. Wat betreft het vissen, het staat 6-0 voor die verrekte sushi beesten. Ik wil er niet over praten. Alle lures zijn het water in gegaan, morgen maar eens praten met de locals. De Pacific went snel, een heerlijke zee, het laatste nachtje op zee. We zijn hier en nu, het doel is altijd de reis op zich, maar morgen zijn we in de Galapagos. Vanaf de navigatietafel wens ik iedereen en goed weekend toe, namens de Elena, Bon Vents.
Vrijdag 26 maart 2010 Never ever give up, eventualy the tide will turn (door Joost)
Wie kent ze niet, de doldrums. Zelfs niet-zeilers weten dat hier echt geen druppel wind is te vinden, scheurbuik heerst en in het beste geval je eruit komt met een geamputeerd been en een houten poot. Vanochtend snel een vitamine C tabletje geslikt (we zitten immers op een boot van een pillendokter, alles is in pilvorm te verkrijgen) dus die scheurbuik daar zijn we niet meer bang voor. Zo heeft ieder z'n offers, maar ons technisch mankementje van afgelopen avond was genoeg om ons zonder verdere kleerscheuren er doorheen te loodsen. Je leest er zoveel over en nu maken we het zelf mee (de doldrums dan). We hadden 2 knopen stroom tegen, geen wind, wel deining en verder de geruststellende 40 graden in de boot zelf. En toch vind ik het bijzonder om dit nu in den lijve mee te mogen maken. Been there, done that! Weer iets om van mijn lijstje te vinken.
Maar dat is nu voorbij. De tradewinds hebben ons gevonden en geven ons 15-20 knopen wind cadeau. We komen goed weg tussen de squalls en varen met 8 knopen over de grond met een knik in de schoot richting ons doel. Motor uit, heerlijk. Alle gezichten klaren weer op, behalve die van Mees, die kleurt ietwat witjes maar houdt alles binnen. Wat doen die mannetjes het goed. De dagelijkse rituelen gaan weer van start, badderen, zwembadjes maken, voorlezen, housekeeping, koken etc. Koken is mooi, naarmate de tocht duurt draait alles om eten. Bij het ontbijt hebben we het over de borrel en bij de lunch over het diner. Wat gaan we eten? Adam en Joost zeggen dat er geen discussie is en dat we aftrappen met Sushi en dat het louter seconden werk is voor we een yellow fin tuna, marlijn of een ander sushi beest aan de haak zullen hebben. Seconden worden minuten, minuten worden uren… Babette en Leonie kijken elkaar aan en lopen alvast naar de ijskast om het diepgevroren gehakt of de kip te ontdooien. Hoe kan je nou de grote jongens binnen halen als zelfs je eigen achterban er niet veel vertrouwen in heeft? Vissen is dus lastig hier op de plas. We horen van iedereen dat ze nog nooit zoveel hebben gevangen, het enige dat we echt aan boord krijgen doen de vissen zelf, 's ochtends ligen er een paar dode vliegende vissen in het gangboord. Hmm, niet best dus. De kiddo's vinden het mooi en Siebe stopt het zowat in zijn mond, een sushi volgeling in de dop, goede zaak. Wat betreft het vissen zitten we dus diep in de tweede helft en staan we 3-0 achter. Een verlenging is geen optie, de druk is groot. Pacific uit altijd lastig, dat weten we, maar jeetje wat zijn we toch een paar keer dichtbij geweest. We doen een andere lure aan de hengel en beloven elkaar plechtig dat als deze niet werkt vóór de lunch, we snel een wissel doen. Maar we blijven vooral onszelf. Morgen gaan we zegevieren, ik weet het zeker. Één yellowfin tuna maakt een hoop goed, dat is toch niet teveel gevraagd? Het hoeft niet eens de pappa der tuna's te zijn, voor een marlijn tussen de 2 en 3 meter doen we het ook. Het zeilen maakt echter alles goed, de stroom tegen verdwijnt in de loop van de dag, de lucht is blauw en we hebben een lange deining. Acht tot negen knopen doen we richting de Galapagos, het aftellen is begonnen. We zitten nu zo rond de 2 noord en hebben dus nog 120 mijl af te leggen naar de evenaar. Nog zo'n mijlpaal, voor het eerst zullen we allemaal een bezoek krijgen van Koning Neptunus, en hopen we dat hij ons een goede vaart zal toewensen. Spannend dus, en vooral een mooi evenement om aan te grijpen. Vroegûh, toen alles beter was, werd je met een spijker door je oorlel aan het dek van je VOC schip genageld. Als je de scheurbuik had overleefd dan ging je wel dood aan gangreen of tetanus. Vandaag pakken we het iets anders aan, maar alleen omdat we jeugdige kijkers hebben en Elena geen teakdek heeft. Babette is hard bezig om een kroon te maken, Adam klust een driepoot en van een luier wordt een baard gemaakt. Leonie houdt zich bezig met het offer voor de koning van de zee. Morgen hopen we dus de evenaar van ons lijstje af te vinken. Een bijzondere tocht. Adam en Joost hebben allebei hun baard laten staan, als eerbetoon aan Darwin en de Galapagos. Ik heb geen flauw idee of Darwin überhaubt een baard had, wat ik wel weet is dat het enorm jeukt. We gaan bij aankomst meteen naar een barbier en laten ons scheren. Morgen inlezen voor de Galapagos, met wat mazzel zijn we er zondagochtend lokale tijd. Eerst even de lure aan het eind van de hengel veranderen… Weet iemand of je een yellow fin tuna ook moet inklaren? Donderdag 25 maart 2010, regenboog en diesellucht
Vandaag was het wat koeler, doordat er veel bewolking was. We varen de hele dag tussen dreigende squalls door, maar hebben slechts een paar keer wat spetters regen op het dek en soms wat extra wind. We wisselen de hele dag van koers en zeil om een beetje vaart te houden, want we vechten tegen zo'n slordige twee knopen stroom van de 'Peru current'. Dat betekent dat als we op de motor krap zes knopen halen, we in werkelijkheid krap 4 knopen varen. We rollen de Genua uit, gaan overstag, vallen verder af, wind weer weg, Genua weer inrollen, koers weer aanpassen, etc. We hijsen 1 keer het grootzeil, omdat de wind redelijk stabiel lijkt en dat levert als bonus op, dat de motor een klein uur uit mag! Adam vult meteen de motorolie even bij. We halen net drie knopen, maar het is eindelijk even stil, want we zeilen. Als de boel begint te klapperen, halen we alles weer weg. Genua in, Genua uit, afvallen, overstag, terug op koers, enzovoort. Het houdt ons bezig. Ondanks de trage voortgang, hebben we vandaag halfway point bereikt. Rond 15:00 uur hadden we 424 mijl afgelegd en nog 424 mijl te gaan. Een extra feestelijke borrel dus. Babette is zes maanden zwanger en daarom vrijgesteld van het wachtlopen. Adam heeft een ingenieus wachtsysteem bedacht. Ik kom er goed vanaf, want ik ga om 20:00 uur naar bed en heb elke nacht van 23:00 tot 2:00 uur wacht. Adam en Joost wisselen een dubbele wacht (20:00 tot 23:00 en 5:00 tot 8:00 uur) en de wacht van 2:00 tot 5:00 uur af. De dubbele wacht blijkt vrij vermoeiend te zijn, maar er is overdag voldoende mogelijkheid om bij te slapen. Tegen de avond waren alle squalls opgelost, maar er beginnen zich nu (0:25 uur) weer nieuwe te vormen. We motoren met 4,8 knopen (niet slecht gezien de struggle om vooruit te komen vandaag) op koers naar de Galapagos. De wind begint weer wat aan te wakkeren, maar komt wel weer recht van voren. Ik twijfel of ik de Genua weer uit zal rollen en zal afvallen. Dolfijnen! Ik heb net weer even rondgekeken en zag dolfijnen! Wat een pech dat deze reis elke keer onze mannetjes in bed liggen als we dolfijnen zien. Alleen Siebe was er een keer bij. Babette wordt wakker en komt gezellig bij mij zitten kletsen. Nu is Joost alweer aan de beurt. De jongetjes vermaken zich prima. Mees en Pieter zijn soms wat te wild voor de kleine Siebe, dus als Siebe erbij is, zitten we er bovenop om te kijken of alles goed gaat. Het valt me op dat Mees en Pieter steeds meer en leuker samen spelen. Vandaag was de duplo ineens weer in trek en ze kunnen ook samen stoeien zonder dat het meteen in een tranendal eindigt. Siebe is een lief ventje, dat altijd zonder enige aanmoediging zijn eigen bord leeg eet, zelfs als het zo heet is uitgevallen, dat de volwassenen er tranen van in hun ogen krijgen. Wij zitten dan met veel moeite een paar lepels bij onze jongens naar binnen te proppen. De mannen beloven ons vis, dus we mogen geen kip of gehakt uit de diepvries halen. Ze nemen dus welbewust het risico op een vegetarische hap. "Rrrrrrrrrrrrrrr". "Vis!". Joost gaat ervoor zitten en begint binnen te halen, maar helaas was ook deze sushi ons te snel af. De haak zat er nog aan en had zich kennelijk nog niet voldoende vastgezet in z'n kaak. We hebben al dagen geen ander schip meer gezien. Vannacht dacht ik dat we een ander zeilschip opliepen, omdat ik een wit licht zag. We voeren er uiteindelijk op ongeveer 1 mijl langs en ik heb moeten concluderen, dat het om een ton ging. Het lag namelijk stil, had een groot langgerekt verticaal wit licht, een piepklein rood knipperlichtje boven het witte licht en een piepklein wit knipperlichtje links van het witte licht. De ton was op geen van onze drie kaarten (twee digitale en een papieren overzeiler) te zien. Misschien was het zo'n ODAS, een weerstation. Hoe dan ook, er ging al met al een uur van mijn leestijd af, omdat ik gespannen naar een licht tuurde, dat uiteindelijk roerloos stil bleek te liggen. Vanmiddag heb ik tijdens de middagdut van de jongens dan toch mijn boek uit kunnen lezen. Toen omi ons op de Canarische Eilanden gedag zei, gaf ze mij haar leesboek 'Eenzaamheid van de priemgetallen' van Paolo Giordani. Ze had op aanraden van mamma de nacht daarvoor tot in de vroege uurtjes doorgelezen om het uit te lezen, zodat ik nog van wat extra leesvoer kon worden voorzien. Ze zei dat ze benieuwd was, wat ik ervan vond. Eerlijk gezegd vond ik het een nogal somber boek, hoewel het wel heel mooi geschreven is. Later op de middag verschijnt er een regenboog aan de horizon. De eerste die ik zie, sinds omi overleden is. Dat kan geen toeval zijn. Om 03:00 even lichte paniek. De motor valt stil en we ruiken diesel. Direct alle kindjes uit bed en iedereen op het achterschip. Vlot los, EPIRB en grabbag mee, iedereen reddingsvest aan. De diesellucht komt uit de motorkamer dus we zijn bang voor brand. Snel Arno gebeld (Arno is ook brandweerman) en hij stelde ons gerust dat diesel zelfs op een hete motor niet zomaar ontbrannd. Adam gaat op zoek naar de oorzaak en vindt een gebarsten filterglas. Dat is het kijkglaasje dat onder een dieselfilter zit. Gelukkig hebben we die filters laten dubbelen en kunnen we twee handels omzetten zodat de diesel via het andere filter loopt en dus niet meer leegloopt in de motorkamer. Alle troep opgeruimd en schoongemaakt en na een half uur iedereen weer naar bed. Het was een mooie repetitie in veiligheid en het ging goed, we hadden binnen 2 minuten alles klaar om indien nodig van boord te gaan. Goed nieuws, we zeilen weer! Varen zelfs met 7.4 knopen de goede kant op. Het lijkt erop dat de stroming nu minder wordt en we krijgen iets meer wind. We zijn nu bijna uit de doldrums, nog 346 mijl naar Galapagos! Woensdag 24 maart 2010, sushi 2.0
Nog altijd staat de motor aan, sinds vertrek, met een korte pauze in Las Perlas. We hebben inmiddels zo'n 200 liter diesel verstookt. En nog steeds geen druppel wind. Vanmiddag was er even een moment dat er ook helemaal geen golven meer waren, echt bladstil, vreemd gevoel om op de grootste oceaan van de wereld te varen die helemaal stil ligt. Het gaat overigens niet hard meer, veel tegenstroom. We varen nog zo'n 4,5-5,2 knopen over de grond en kunnen ook niet harder omdat we anders niet uitkomen met onze dieselvoorraad. Vandaag varen we door een gebiedje waar het helemaal bezaaid ligt met afval. We zien een grote oliedrum drijven, enorm veel plastic troep en een aantal boomstammen waarvan we er helaas twee raken. Geen schade gelukkig, we moeten er niet aan denken dat zo'n boomstam de schroef beschadigt. Langzaam varen heeft zo zijn voordelen. Na een paar uur wordt het weer schoon. Vreemd. Ook weer een grote groep dolfijnen naast de boot, wat schildpadden en in de verte een walvis. Alles aan boord is goed. Vanmorgen de hele ochtend met water geklooid. We hebben twee opblaasbadjes in de kuip staan en daar speelden de drie mannetjes uren lang in. Watermaker stond aan, dus we mochten daarna allemaal douchen en de kuip eens zoet spoelen. Voor de borrel zelfgemaakte Pina Colada, die nogal geniaal was. Wel zo vet dat je eigenlijk geen honger meer had. Daarna zit ik met Pietje een boekje te lezen op de fatboy bovenop de kajuit, vliegt de vislijn ineens door z'n slip! Eindelijk een keer beet!! Joost en ik vliegen richting kuip (Joost stond binnen te koken), zien we een werkelijk gigantische Marlijn uit het water springen. Hij gaat er, ondanks de volledige rem, met al onze lijn vandoor. Gelukkig hebben we zo'n 500 meter lijn op de molen, dus Joost terug trekken. De meiden beginnen de sojasaus met wasabi buiten te zetten. Na een kort gevecht, waarvan het leek dat Joost ging winnen, weet de Marlijn de lijn door te bijten. En dat was maar goed ook, 3+ meter Marlijn is zelfs voor 7 man teveel… Overigens was het weer hetzelfde aas als onze vorige Marlijn. Exiter, daarachter 4 squidjes zonder haak, laatste squidje met haak, zo'n 50 meter achter de boot. Morgen sushi 3.0.
Dinsdag 23 maart 2010, net geen sushi (door Babette)
Na een rustige nacht op de motor en de Genua 1 hebben we vanochtend officieel de Gulf of Panama verlaten en varen we ter hoogte van Colombia naar de blue footed boobies. Vandaag was dag 2 van de trip en helaas hebben we halverwege de dag ook de Genua kunnen wegrollen. Van alles en iedereen is de motor het hardst aan het werk. Met uitzondering van de kids die met water spelen; water uit de puts in de maatbeker, dan weer in het teiltje om vervolgens met de kikkers en dinosaurussen in het teiltje te gaan zitten of te staan of toch weer te gaan zitten. Het meest serieuze klusje van vandaag was van Adam. Hij is vrijwillig even bij de motor gaan zitten en toen hij eruit kwam drijven was de uitlaat van de fan verplaatst! Hoera! De 5 minuten "fanpauze" tijdens de borrel is niet meer nodig; we kunnen elkaar weer verstaan en de warme lucht komt nu ook niet meer midden in de kuip uit. Het beste idee van vandaag! Gisteren hadden we vis van de lokale vissers, vandaag zou het toch echt van de mannen moeten komen. We hebben wel vliegende dorades gezien, maar blijkbaar houden ze niet van groen of goud. Op het laatste moment hadden we beet, maar de yellow fin tuna van 2 m heeft helaas weer losgelaten, hij had andere plannen……. Dus net geen sushi. De jongens waren blij met de macaroni ham/kaas. Verder merk je dat dit het terrein is van de vissen. Er kwam een schildpad voorbij zwemmen en het leek toch echt op een haaiengevecht wat we in de verte in het water zagen. Haaienvinnensoep schijnt ook lekker te zijn. Het is een heldere nacht, geen schepen in de buurt en nog 640 mijl te gaan. Op naar morgen.
Maandag 22 maart 2010, Panama Salut!
In een weekend van -5 naar +35 graden, de steriele operatiekamer ingeruild voor ... nou ja, Panama. We zijn dus op reis! We (Siebe, Babette en Joost) zijn te gast bij Adam en Leonie. Waanzinnig om elkaar weer te zien, maar het voelt ook alsof we ze gisteren nog voor het laatst hebben gesproken. Toch is het alweer negen manden geleden dat we aan de Veerhaven stonden. Tijd vliegt voorbij. Genoeg sentiment, hier het laatste nieuws. Je zal het niet geloven, maar we varen. Al glunderend heben we gisterenavond een rondje door de baai gevaren, op de motor met de schroef van de man uit Kaapstad. Top schroef! Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar we kunnen weg. Los van een functionerende schroef, zonnepanelen, buiskap en netten in de railing nu ook 5 extra tanks met diesel vast gesjord op het dek. Elena is met vlag en wimpel geslaagd als cruisers boot, no mistake. Op weg naar de Galapagos zullen we eerst de eilanden groep Les Perlas aandoen. Na een heerlijk diner dat weggespoeld werd met de lekkerste pina colada ooit, anker op, trossen los, motor aan, etc. Uitgezwaaid door "a small nest" met de bemoedigende woorden dat ze kanaal 16 zullen blijven utluisteren voor het geval de schroef er weer af zou vallen, nu echt weg, 23:45. Voor Panama liggen minstens 100 grote boten voor anker, te wachten op een doorgang door het kanaal of zonder geld. Gezien de mondiale crisis wellicht de laatste optie. Met een slalom komen we erdoor en nu op naar de Las Perlas eilanden waar we maandag ochtend vroeg aankomen. Je kent het wel, verlaten eilanden, gouden stranden met niemand in de verre omtrek te zien. Kokosnoten geplukt, verse vis geruild met wat vissers voor sigaretten en Heineken, en de hele ochtend met de kinderen gespeeld in de golven en op het strand. De pelikanen vliegen laag over in formatie en dit alles onder een strakblauwe hemel. Ik zal hier niet te veel over uitweiden. Na de lunch, anker op en nu een serieus stuk varen: op naar de zeehonden, leguanen, haaien en vissen. Op naar de achtertuin van Darwin. De wind is zwak en met genua en motor bij gaan we op pad. De Pacific geeft ons een warm welkom. Scholen met dolfijnen rond de boot, manta roggen die salto's uit het water maken (serieus, niet gelogen!), het is alsof we varen door een aquarium. Het vissen, was me beloofd, zou dus echt seconden werk zijn alvorens we yellow fin tuna, haai of iets anders sportiefs aan de haak zouden slaan, helaas, 1-0 voor de vissen, vandaag. Rijk der fabelen. Morgen andere lure, nieuwe ronden en nieuwe kansen. Vissen op de Pacific is voor ons geen thuiswedstrijd, dat maakt het dus per definitie moeilijk. We hebben de tijd, vanavond nog een paar wachtjes doen en dan is morgen weer een zware dag op kantoor. Smeren met factor 50, weer dezelfde zwembroek aan, vangen we wel vis? Overleven dus. We maken het allemaal goed, drie kiddo's en ons vieren. Nog 850 mijl en dan zijn we er. Ik denk dat ik hier wel aan kan gaan wennen.
Zondag 21 maart 2010, Opgelost!
Het is gelukt, we hebben een nieuwe prop onder de boot en vertrekken vannacht 03:00 lokale tijd naar Las Perlas. Eindelijk hebben we een moer op maat kunnen krijgen (laten maken en zwaar afgezet...). Vanmiddag voor het eerst de nieuwe duikset kunnen proberen en de propellor er onder water opgezet. Ging prima, behalve dat ik helemaal gek werd van de kwallen. Morgen even een ochtendje strand en dan door naar Galapagos! Blij en opgelucht, om uit dit shithole weg te kunnen. Er staan nieuwe foto's van het Panamakanaal online.
Vrijdag 19 maart 2010, The quest for the holy propellor
Donderdag was Pieter jarig. We hebben gezongen, slingers opgehangen, cadeaus uitgepakt, taarten gebakken, Small Nest op de koffie gehad, ballonnen opgeblazen en kaarsjes uitgeblazen. Pieter vond het allemaal schitterend en vindt nog steeds de ballonnen interessanter dan de uitgepakte cadeaus. Hij was wel heel blij met de pop, die hij van Small Nest kreeg, waar Sepke zelf een pyjamaatje voor had geknutseld. 's Middags gingen we naar het 'Marine Exhibition Center'. Dat was een groot succes. We zagen een mooie film over verschillende soorten vissen, hebben zeesterren geaaid en achter glas neus aan neus gestaan met zeeschildpadden. Er waren ook kleine aquaria en er was een korte route door een bos, waar in het wild grote leguanen en hagedissen leven en wasberen en luiaarden. We zagen een grote leguaan vanaf de grond helemaal tot in het topje van de boom klimmen. Twee wasberen waren de vuilnisbakken aan het inspecteren. We hadden al een slapende luiaard gezien (ze slapen 20 uur per dag), maar hadden de mazzel om vlak bij de uitgang van het park een luiaard in actie te zien! Hij klom vanuit een boom in een (gelukkig kennelijk voor dit doel goed geïsoleerde) electriciteitsdraad en klom daar een heel eind langs. Gaaf om te zien. Pieter bleef (ondanks herhaaldelijke verbetering) volhouden dat hij luipaarden had gezien. 's Avonds zijn we met z'n allen uit eten gegaan, samen met Small Nest. Er was een speeltuin bij het restaurant, dus we hadden geen omkijken naar de kinderen. Ze aten zelfs aan hun eigen kindertafel. Wat is het toch steeds weer boffen, als Sepke, Ward en Flor op Mees en Pieter passen en ze bezig houden. Ondertussen ging de 'quest for the holy propellor' onverminderd door. Vandaag kregen we via het Panama-net (marifoon) een propellor aangeboden van een Zuid Afrikaan, die hier in de ankerbaai ligt. De 'nuts and bolts' bleken echter niet te passen. Die moesten we sowieso nog zien te regelen, want die waren niet besteld bij de propellor. Adam en Joost zijn daarvoor een hele ochtend op pad geweest, terwijl Babette en ik met de kids in het zwembad waren. Uiteindelijk vonden ze een werfje dat aluminium bootjes bouwt en dat de vereiste 'nuts and bolts' op maat kon maken. Door het checken van het 'track and trace'-nummer op internet (wat we hier niet op de boot hebben) kwamen Adam en Joost erachter, dat de propellor hier pas op zijn vroegst op maandag zou zijn. En dan moet het nog door de douane. Het plan is nu, om de propellor van die Zuid Afrikaan er morgen onder te schroeven met de op maat gemaakte 'nuts and bolts', zodat we hier eindelijk weg kunnen en dan aan een andere boot te vragen om de opgestuurde propellor voor ons op te halen en mee te nemen naar de Galapagos. We hebben lijsten gemaakt van de laatste boodschappen en klussen, zoals uitklaren, water tanken, etc. Vandaag hebben we al 106 liter diesel getankt in jerrycans die aan dek staan. Morgen nog even hard werken en dan hopelijk anker op.
Woensdag 17 maart 2010, Door het kanaal, zonder propellor… Wat ons is overkomen. Allereerst zijn Manja en Susan van twee Nederlandse bootjes naar Colon gekomen om ons te helpen met de transit. Je moet verplicht met 5 man aan boord zijn. Joost, Babette en Siebe namen een taxi van Panama naar Colon dus we hadden de vereiste mensen aan boord. Naar "the flats" gemotord en daar de pilot aan boord gekregen en samen met Small Nest en een Amerikaanse Oyster 65 richting sluizen. Daar moesten we de drie boten aan elkaar leggen en deed de grote Oyster al het werk. Erg relaxed en ongelooflijk om het kanaal eindelijk in te varen. De sluizen zijn verder redelijk te vergelijken met de Hollandse, iets groter en iets beter geregeld. 4 mannetjes gooien 4 lijnen richting onze boten en we leggen het setje snel vast. We liggen achter een gigantische witte tanker. Treintjes trekken zo'n schip door de sluizen, dus je hebt nauwelijks last van z'n propellor. Na 3 trappen varen we het Gatun lake op. Maken los van de Oyster (die we verder gemakshalve ook wel paardehoef zouden kunnen noemen) en zetten de motor in zijn vooruit. Niets… Niet voor en niet achteruit. Gelukkig waait het dus snel de genua uitgerold en zeilend richting de ankerplek. Daar aangekomen gaat de pilot van boord en vraagt ons te laten weten hoe we verwachten morgen de rest van het 30 mijl lange kanaal te gaan doen. Geen idee… Ik pak een snorkel en spring na wat aanmoediging van Leonie in het water. Er zitten hier nogal wat krokodillen en de pilot raade ons af te gaan zwemmen. Duik snel naar de propellor en verwacht dat er een zak of een lijn in zit, maar constateer dat er helemaal geen prop meer onder Elena zit! Ongelooflijk hoe dat kon gebeuren. Een propellor zit met een moer en een borgbout vast, hoe kan die loskomen. Het was onze enige en trouwe autoprop en je kunt vergeten dat je die hier vindt. Samen met Joost roei ik in Sammie naar de Oyster, de meest logische keuze omdat hij een enorme motor heeft, enorm groot is, en een enorme paardehoef is. Hij zegt eerst toe ons te slepen, maar roept ons later op dat zijn verzekering het afraadt. Eikel. Hoe groter de boot, hoe minder zeeman. Natuurlijk wil Small Nest ons slepen en we melden dit bij de kanaal autoriteiten. Onze agent komt samen met de port captain 's avonds nog aan boord om een disclaimer te tekenen, waarop wij toezeggen dat alle schades voor onze eigen rekening zijn. Verder is de man enorm aardig en wenst ons succes. Ik doe geen oog dicht 's nachts. Sta om 03:00 op om autoprop te bellen, om 04:00 de verzekering en om 05:00 omdat de pilot om 05:30 aan boord komt. We maken een sleeplijn klaar en halen het anker op. Murphy's law bepaalt echter dat onze ankerketting rond de wortels van een enorme boom gewikkeld is. Snel Sammie weer te water, spinaker val aan de boom, boom opgehesen en voorzichtig de ketting uit de wortels gehaald. Vervolgens sleept Small Nest ons naar de andere kant van het kanaal. Schitterende tocht door dicht tropisch regenwoud. Wel echt bizar dat ze hele valeien onderwater zetten om een kanaal te creëren. Delen van het kanaal kregen hun naam naar de steden die 40 meter onder het oppervlak liggen. Bij de sluizen naar beneden wordt het nog even spannend. Hier leggen we Elena naast Small Nest, maar deze combinatie is slecht te besturen en vooral slecht af te remmen. Het gaat gelukkig goed, door waanzinnig zeemanschap van Willem en al onze bemanning. Dankbaar tot in onze tenen voor wat onze vriendjes voor ons gedaan hebben! Stuurloos varen we de pacific in, een brok in onze keel. We worden door Small Nest naar de ankerplaats gesleept en daar liggen we nu nog. Na 1.5 hectische dagen hebben we eindelijk een 2 blads schroef kunnen bestellen die hier vrijdag of zaterdag moet kunnen zijn. Een oplossing die voorlopig zal voldoen totdat we weer een autoprop kunnen krijgen. We hebben de laatste inkopen gedaan en hopen hier zsm weer weg te kunnen. Het is overigens ondanks ons propgemis ongelooflijk gezellig met Joost en Babette. Borrels worden verheven tot culinaire hoogtepunten, en onze witte wijn vooraad gaat veel te hard. De kindjes genieten van elkaars gezelschap en wij ook!
Maandag 15 maart 2010, Panama kanaal 2.0
Gisteren vlak voor vertrek werd onze transit gecancelled. Geen pilot beschikbaar... Vandaag herkansing! We krijgen om 20:30 een pilot aan boord en varen dan de sluizen in, dat kan je volgen op de site van het kanaal, zie het stukje hieronder!
Zaterdag 13 maart 2010, Door het kanaal
Adam heeft vandaag 10 autobanden gehuurd en ingepakt in vuilniszakken. Die dienen als stootwillen voor de doortocht door het Panamakanaal. Eindelijk krijgen we definitief bericht wannéér we erdoor mogen: morgen om 14:30 uur haalt de ‘pilot’ ons op vanaf een ankerplaats bij Colon (‘the Flats’). We moeten, naast de schipper, vier ‘linehandlers’ aan boord hebben. In totaal zijn we dus met 6 volwassenen en 2 kids aan boord morgen. Manja van de Kaat (www.kaatandcrew.nl
Vrijdag 12 maart 2010, Colon en de verjaardagstaart
Colonstad is niet een plek waar je voor je lol heen gaat. Het is er vies, arm en vooral erg onveilig. De taxichauffeur die me er heen brengt (ongeveer 45 minuten rijden), zegt me het raampje dicht te houden en de deur op slot. Hijzelf stopt elke dag stipt om 17:00 en gaat dan naar binnen en het huis gaat op slot. Probleem is de armoede en het lijkt erop, dat zelfs de politie Colon heeft opgegeven. Elke nacht maken gewapende bendes de dienst uit en die maken vooral ruzie met elkaar, maar helaas ook met iedereen die per ongeluk in de buurt is. De taxichauffeur laat me een krantenartikel zien, waarin staat dat er in februari 147 moorden in Colon alleen zijn geweest. Erg leuke stad dus… Overigens is de chauffeur een enorm aardige vent, die als hij hoort dat ik hier voor het eerst ben, direct ergens stopt en kaas met een soort broodpuntjes gaat halen, omdat ik vooral Panama cheese en brood moet proberen. Erg lekker! Ik rijd met hem de hele ochtend door de stad. Hij loopt steeds mee naar binnen en helpt met vertalen en afdingen. We halen motorolie, brengen de gastank naar een vulstation, halen van alles in een boot- en ijzerwarenzaak, etc etc. Hele ochtend op stap met deze man, voor 40 dollar. Colon mag dan gevaarlijk zijn, het is ook goedkoop! ’s Middags los ik Leonie af. Ze gaat met dezelfde taxichauffeur naar Colon om grote inkopen te doen voor de komende maanden. In de Pacific is namelijk weinig te krijgen en alles is er duur. Ze koopt onder andere 120 pakken melk en 8 pakken luiers. Bij besteding boven de 300 US zorgt de supermarkt voor gratis vervoer met een busje en worden alle boodschappen tot op de steiger bezorgd. Het is een luxe supermarkt en Leonie is alleen vanuit de taxi in de winkel geweest en vanuit de winkel in het busje, dus heeft niets van het gevaarlijke Colon gezien. De hele middag en avond is Leonie bezig om alle inkopen weg te stouwen in de boot. Het lijkt altijd een onmogelijke klus, maar het is toch weer gelukt. Woensdag gaat Elena uit het water voor motor en generator onderhoud en nieuwe antifouling. Het was nog niet echt nodig, maar de volgende mogelijkheid is pas Auckland (Nieuw-Zeeland) en daar zijn we voorlopig nog niet. ’s Avonds gaan we met een aantal bootjes naar het casino bij de sluizen. Na uitvoerige instructie van Willem (van Small Nest), die een manier heeft bedacht om van het casino te winnen met Black Jack, gaan we aan de slag. We winnen, maar drinken ondertussen zoveel, dat de gehele winst uiteindelijk wordt omgezet in Gin Tonics. Ik weet nog net onze hotelkamer (boot staat immers op het droge) te bereiken, maar val met kleren aan op de grond in slaap. De volgende morgen enorm vroeg op om te gaan antifoulen. Wat een ongelooflijk klote werk. In 35 graden, knetter brak, in de antifouling lucht staan. Geen topdag. Leonie en de mannetjes liggen de hele dag in het zwembad en als ik na 4 uur de eerste laag erop heb zitten, duiken we er nog maar eens allemaal in. Ik haal in de stad een grotere roller en wil ondertussen de gastank halen, maar die blijkt nog op precies hetzelfde plekje te staan als waar ik hem 2 dagen geleden inleverde. Mevrouw zegt dat ze geen epoxy gastanks vullen. Uitgelegd dat ik 2 kleine kindjes heb en dat de volgende mogelijkheid de Marqueses zijn en dat ze in alle andere landen die tank ook gewoon konden vullen en toen kon het ineens wel. Prima, eind goed al goed. Terug naar de boot en de tweede laag ging er in 2 uur op! Ondertussen is ook Sammie, onze dinghy, versterkt met wat epoxy en glas en de houten steunen van opa Pim. Ziet eruit alsof het Nieuw-Zeeland zou moeten kunnen halen. We hebben hier ook een cover laten maken, zodat de opblaas tubes beschermd zijn tegen de zon! Overigens heb ik weer twee tips voor het boek "Rond de wereld: hoe het wel moet”. Die cover moet je eigenlijk al in Nederland regelen, net als de anitfouling voor de boot. Dat soort zaken hier kopen is zoveel moeilijker. A Small Nest zou daar graag aan toevoegen: anodes. Krijg hier nog maar eens de juiste maat schroefanode. Elena vs FC Kakkerlak 3-2. Althans dat hopen we. 2 avonden achter elkaar hebben we twee verschillend bussen helemaal leeggespoten in de boot en vervolgens alles dicht. 3 lijken gevonden, hopelijk waren dat de laatste. Vandaag schitterende vingerverftekeningen op bed met slingers! We zitten nog in het hotel en de bediening heeft sterretjes in het ontbijt gestoken. Dat is jarig zijn hé! Elena gaat weer te water, we tanken helemaal vol met diesel en liggen weer in de marina. Leonie heeft taart gebakken en we nodigen een aantal bootjes uit voor wijn, bier en taart. Erg gezellig! Waarschijnlijk mogen we zondag door het kanaal, zin in!
We zijn voor het eerst in lange tijd weer online en hebben nu zelf de fimpjes kunnen bekijken die Maarten van de oversteek van de Atlantic maakte. Onwijs bedankt Oldie, echt te gek! Film 2 is ook nieuw! De voorkant lijkt op het oude filmpje van de golven, maar dit is de uitgebreide versie.
Maandag 8 maart 2010, What’s next?
Er staan eindelijk weer nieuwe foto’s op de site: vertrek Cartagena, San Blas en aankomst Colon.
Vandaag was een drukke dag. Vanochtend zat de kuip vol met zes mannen, waaronder onze agent. We werden ingeklaard en dat ging vrij vlot. De jongens hebben uitgebreid met Suze gespeeld, eerst bij ons aan boord en later in het zwembad. Ondertussen werd de boot gemeten. Dat is een vereiste voor het verkrijgen van een plaats op de lijst voor doorgang door het Panamakanaal. Als de boot groter dan
Toen de jongens in bed lagen, zijn we begonnen met het tweede gedeelte van onze blikvoer inventarisatie. We ruimen alle kasten uit, inventariseren wat we hebben en schrijven op hoeveel we nog in moeten slaan. Ondertussen wordt alles schoongemaakt en weer netjes ingeruimd. Het laatste pak pasta dat ik achteruit de kast vis, ziet er vreemd uit. Het is duidelijk niet meer goed. Nadere inspectie leert dat de pasta wordt opgevroten door de, onder zeilers beruchte, meeltor. Een nogal ingenieus beestje dat gaatjes kan maken in plastic en dan naar binnenkruipt. We raken niet direct in paniek, maar checken alle andere zakken pasta ook goed. Minstens de helft van alle zakken verdwijnt in de prullenbak. Die torren eten gewoon door het plastic heen en beginnen dan aan de pasta. Eerst kakkerlakken en nu meeltorren… What’s next?!?! Nog een huisdier erbij, het lijkt hier wel een dierentuin! Adam vindt het erg grappig en is de hele avond aan het giechelen, maar ik word er toch wel een beetje moedeloos van. Adam kletst met Willem over de marifoon. Van meeltorren wordt je niet ziek en ze zitten vol proteïne zegt Willem, maar als we vervolgens Willem en Haike uitnodigen om bij ons pasta te komen eten, haken ze toch af! Aan de andere kant hebben we nu wat extra beestjes aan boord om tijdens een eenzame nachtwacht tegen te kletsen.
Zondag 7 maart 2010, Panama!
Om 17:10 is het gebeurd, we voeren door de pieren van Colon, het begin van het panamakanaal. Dit is weer echt zo'n moment. Panama. Klinkt ver, is ver. Panama is ook zo'n scheidsrechter. Wie hierdoor gaat kan niet meer terug. De kortste route naar huis, is zo'n beetje na Panama doorvaren via Australie en de rode zee, terug naar Holland, althans zo voelt het… We waren echt ongelooflijk blij met het moment. Enerzijds doordat we Panama bereikten, maar meer nog omdat de golven eindelijk ophielden. Vertrokken vanmorgen uit Chichime, voor de 75 mijl naar Colon, met zo'n 20-25 knopen wind. Koers aan de wind. Omdat het al dagen hard waait stond er een behoorlijke zee, en de mannetjes waren na ongeveer 30 minuten al zeeziek. De mannetjes zelf, de hele kuip, alle kussens buiten, onder de voorgekauwde wheetabix. Nog een hele dag te gaan. Mees heeft de hele ochtend bij mij in de kuip in de fatboy gelegen met af en toe een overslaande golf over zich heen, Pieter lag met Leonie te slapen in de speelkamer. Als ze tussen de middag na een cracker en een halve kop thee weer naar bed mogen, spugen ze hun bedjes vol. Nu ook binnen alles vies… Zonder gemok overigens, de heldjes weten inmiddels wat afzien is. We varen met een rif en de kotter en schieten wel hard op, steeds tussen de 8-10 knopen. En wat een ongelooflijk mooi gevoel als we 8 mijl voor aankomst Christobal Signal (haven control van Colon Panama) mogen oproepen of we binnen mogen varen. We surfen met 10 knopen tussen de geankerde tankers, containerschepen en coasters door. Er liggen hier tenminste 40 van dat soort schepen voor anker. Na de strekdammen, strijken we de zeilen en varen shelter bay marina binnen. Onverwacht zien we de Tangaroa liggen, die pas morgen door het kanaal gaat. We liggen weer in een haven, met stromend water en een douch! Als we vastliggen, gaan we eerst met de mannen rennen en eten in de jachtclub. Cheeseburger met friet en Heinz ketchup, wat wil je nog meer?! Daarna met z'n vieren in de familiedouche, heerlijk! Als de jongetjes tevreden in een schoon bedje liggen, maken wij schoonschip. Alles wordt schoon en zoet gespoeld, vuilnis van 2 weken wordt weggebracht, we drinken nog een biertje met Tangaroa en vallen dan heel dicht tegen elkaar aan in slaap, we zijn in Panama!
Zaterdag 6 maart 2010, Pieter en zijn heremietkreeftjes
Vanochtend hadden we eigenlijk willen vertrekken naar Isla Grande (tussen hier en Colon), maar het weerbericht zag er niet goed uit, dus we zijn nog een dagje blijven liggen. De weersvoorspelling voor morgen ziet er beter uit en het plan is om in 1 keer naar Colon te varen. Hier op Uchutupu (Chichime) is een heus 'hostel' gevestigd. Dat wil zeggen dat er een bamboehut met hangmatten is, waar backpackers voor 10 US$ per nacht (inclusief drie maaltijden) kunnen overnachten. Er is zelfs een 'café', bestaande uit een hokje groot genoeg voor 1 verkopende Kuna en een grote ijskast, waarin alleen bier en een C-merk cola staan. Adam en ik schuiven 1 avond aan aan de herbergtafel met alle twintigers, terwijl Sepke op de jongens past. Ons 'romantisch' diner bestaat uit een bord spaghetti met rooie saus, worst en koolsalade. We waren kennelijk te laat met inschrijven voor het eten, want onze buren krijgen kreeft en vis voorgeschoteld. Maar we zijn weer helemaal gelukkig, als het Israelische stel tegenover ons onze leeftijden schat op 24 en 28. We betalen 6 US$ voor twee borden spaghetti en twee bier. Er zitten ook veel backpackers aan tafel, die met een charterboot uit Cartagena zijn gekomen. Drie blonde rumdrinkende Zweedse meiden, een geschifte charterkapitein en zijn Colombiaanse vrouw, een paar Engelsen, etc. Het is een gezellige avond, maar we haken toch af om nog even bij Haike en Willem aan boord een wijntje te drinken. Terwijl we daar gezellig in de kuip zitten te babbelen, zien we in de verte een paar lampjes. Eerst vlak bij het strand, later ter hoogte van onze boot. We hebben het idee, dat we mensen zien peddelen en vermoeden dat de bemanning van de Woolloomoolloo in de problemen zit. Adam en Willem gaan polshoogte nemen. Ze komen niet veel later terug om gereedschap te halen: een anker, een lange lijn en een stootwil. Het was inderdaad de bemanning van de Woolloomooloo en ze stonden al op het rif. Als je daar overheen gaat, is het volgende eiland een heel stuk verderop… Gelukkig lukt het Adam en Willem om ze van het rif af te slepen en veilig bij de Woolloomooloo te bezorgen. Een goeie lamp en een handheld marifoon zijn geen overbodige luxe in een bijboot! Er is een mooi strand in de luwte van het eiland. Pieter heeft een fascinatie voor heremietkreeftjes ("krabbies" genoemd). Dat is bijzonder, want het is al minstens twee keer gebeurd, dat we Pieter heel hard hoorden huilen en een heremietkreeftje aan zijn vinger zagen hangen! Hij verzamelt de beestjes in een emmertje en loopt daar steeds mee rond. Ik ben bang dat ze het niet allemaal overleven, want soms worden ze bedolven onder het zand en soms verzuipen ze in een diepe laag water. Maar o wee als je aan Pieter z'n heremietkreeftjes komt! Adam heeft al twee keer een paar Kuna-indianen geholpen om een uitgeholde-boomstam-kano het strand op te trekken. Die dingen zijn echt loeizwaar. Ze leggen er een paar boomstammetjes onder en dan 'rollen' ze de kano daaroverheen het strand op. Het was bijzonder om de Kuna-cultuur een beetje te leren kennen. Het is ongelofelijk, dat ze zo aan hun traditionele leefwijze hebben kunnen vasthouden. Het is ook bijzonder en leerzaam om te zien, met hoe weinig je gelukkig kunt zijn. Voordeel is wel, dat ze in een lekker klimaat wonen, waarin een bamboehut met een dak van palmbladeren voldoende beschutting biedt en dat ze voldoende bronnen van voedsel en water hebben. Er zijn vissen, kokosnoten, zoetwaterbronnen, kippen, etc. En op het vaste land verbouwen ze nog het een en ander. In Nargana is een medische kliniek en een lagere school. De grotere kinderen gaan op het vasteland naar school. Geen Kuna heeft last van overgewicht, sterker nog, ze zien er allemaal superfit uit en zijn niet ondervoed. Stress zullen ze ook niet snel ervaren. Ze lijken echt gelukkig, terwijl ze naar internationale maatstaven waarschijnlijk als 'arm' zouden worden betiteld. We zijn benieuwd of de Kuna-cultuur over 10 jaar nog ongeveer hetzelfde is, of dat het toch zal bezwijken voor Westerse invloeden. Nog even een kakkerlakupdate. We dachten éven de strijd tegen de kakkerlakken gewonnen te hebben, maar dat bleek een illusie. Tijdens een inventarisatie van al ons blikvoer (inclusief houdbaarheidscheck), kwamen we toch weer een kakkerlak tegen. In Colon gaat de boot een paar dagen op de kant, dus het plan is om dan eens even flink veel bussen gif leeg te spuiten in de boot. Hopelijk zet dat zoden aan de dijk, want die kakkerlaklokdozen doen niet veel.
Vrijdag 5 maart 2010, Kuna's, Mola's en veel wind
Nog even een aanvulling op het stukje van Leonie van woensdag. Bij heb binnenvaren van Esnasdup voeren we op een zandbank. Volgens de kaart was het er 8 meter diep en omdat het bewolkt was, was het niet te zien. We voeren gelukkig heel langzaam en waren direct weer los, maar we hadden geen idee waar we vervolgens heen moesten. Gelukkig zag een Duitse boot ons aanklungelen en dirigeerde hij ons via de marifoon om wat verder zuid te varen en dan via het oosten terug naar het noorden. Geen schade, maar wel een deuk in ons zelfvertrouwen. Gistermorgen zijn we naar het indianendorpje gegaan met een setje kleertjes van Pieter die te klein zijn voor hem. Ik geloof dat ze het wel leuk vonden, maar een indiaan staat niet te springen en te dansen als hij iets krijgt. Een knikje en een korte glimlach. Oma is een Molamaker, en maakt echt mooie mola's. Een Mola is een borduurkleed van verschillende laagjes stof in allerlei kleuren. Beetje lastig uit te leggen, we zetten in Panama wel even een foto online. In ieder geval heel veel werk en nogal mooi. Inmiddels liggen we in Uchutupu Pipigua, onze laatste stop in de San Blas. Hierheen was een mooi stuk zeilen en we hadden een grote groep dolfijnen rond de boot. Kenny van de Makai, vertelde ons dat hij in rustige condities vaak bij de dolfijnen in het water springt, dat schijnt nogal geniaal te zijn. Het was echter niet rustig genoeg, en ik moet nog even wat moed verzamelen. De ingang van deze ankerplaats was echt spannend. Gelukkig goed beschreven in onze pilot, maar je vaart dwars tussen de brekers naar binnen. Het waait en het regent. Vanacht woei het echt hard en we liggen met onze kont op ongeveer 30 meter van het rif, dus we hebben slecht geslapen. Onterecht natuurlijk, want het anker deed wat het moest doen, zoals altijd. Om ons heen horen we berichten van bootjes die van het rif of van het strand afgesleept moesten worden door collega cruisers. Deze wind is hier erg ongebruikelijk. We spraken de Makai, die inmiddels alweer door is en die had 100 meter gekrabd, terwijl ze in een restaurantje zaten te eten. Gelukkig hadden ze de ruimte, maar dat is niet fijn. Dit alles ondanks hun ervaring, ze varen hier al 14 jaar rond. Hopelijk verbetert het weer een beetje, want we willen na het weekend door naar Panama.
Woensdag 3 maart 2010, roggen onder de boot
Bij het ophalen van het anker blijkt de ankerlier het weer begeven te hebben… Zestig meter ankerketting halen we dus met de hand op. Adam heeft weer een goeie workout en ik los hem af en toe af, zodat hij op adem kan komen. Kenny van de Makai biedt zijn hulp aan. Hij is electricien en heeft veel gereedschap. Na een ochtend zweten in de voorpunt hopen Adam en Kenny het probleem voorgoed te hebben opgelost. Tot nu toe doet ie het weer als een zonnetje in ieder geval. Het weer is de afgelopen drie dagen goed geweest. We verlangden nu weer gewoon naar een frisse duik in het water in plaats van naar een warm bad of een gezellig haardvuur. De tocht naar de Holandes Cays was erg hobbelig. Mees voer mee met Small Nest, maar heeft gelukkig alles binnen kunnen houden. Toen hij zei dat hij zich niet lekker voelde, heeft Haike hem snel buiten gezet, waar hij mocht helpen het deeg te kneden voor het brood en dat hielp kennelijk. Maandagavond was er een 'pot luck' op BBQ-island (dat heet echt zo). BBQ-island wordt al 12 jaar onderhouden door een Amerikaan, die vlak voor het eiland voor anker ligt, en die hier is blijven hangen. Hij harkt het hele eiland en verbrandt de oude palmbladeren. Daardoor ziet het eiland er heel keurig en onnatuurlijk uit. De 'pot luck' houdt in dit geval in, dat iedereen een 'snack' en wat te drinken meeneemt voor een borrel op het strand. De een slooft zich nog meer uit dan de ander. Er waren zelfs twee schalen met zelfgemaakte sushi! Verder waren er brownies, toastjes met patee, worstjes, slaatjes, etc. Je mag alles pakken en drinkt je eigen drankjes op. Wij hadden een grote schaal popcorn ingebracht. Er lagen behoorlijk wat boten in de 'swimming pool' (zo noemen de cruisers deze ankerbaai, waar je overal de bodem kunt zien), dus de 'pot luck' was goed bezocht. Veel dikke bejaarde Amerikanen, maar ook wat jonge Italianen en de Woolloomooloo is gearriveerd. Dat is de boot van Simon, een Australier die voor elk stuk opstappers (volslagen onbekenden, die soms nog nooit gezeild hebben) meeneemt. We kennen hem nog van de ARC en het is een mooie vent van onze leeftijd. Het is ongelofelijk hoeveel mensen vragen of Mees en Pieter een tweeling zijn. Op de 'pot luck' kreeg ik die vraag weer een paar keer. Pieter is wel vrij groot, maar Mees is toch zo'n 10 cm. langer en er zit anderhalf jaar tussen! Snorkelend achter de boot ziet Mees een rog. Ik doe ook snel m'n duikbril op en kijk om me heen, maar zie niets. Waar dan Mees? Daar! Ik zie nog steeds niks. Pas de derde keer dat Mees wijst, zie ik inderdaad verborgen in het zand een pijlstaartrog. Hij heeft een goeie schutkleur, dus hij was moeilijk te zien. Ongelofelijk dat Mees die gespot had! Even later zien we samen nog een rog. Dit keer is het een mantarog, die met zijn vleugels sierlijk zwemt. Hij wordt vergezeld door een relatief grote vis, die met hem meelift. En dat alles gewoon onder onze boot! 's Avonds komen Small Nest en Makai borrelen bij ons aan boord. Jessie is Vlaams en ik leer weer allerlei nieuwe Vlaamse woorden. De dames zitten aan de ene kant van de kuip honderduit te kletsen en de mannen zitten aan de andere kant en praten over niks anders dan bootjes. Vandaag zijn we naar Miriadiadup gemotord. Geniaal, we zijn de enige 3 bootjes. Op dit eiland woont een Kuna-familie. We ontmoeten Tania (19) met haar zoontje Cartez (2). Pieter is nog geen twee, maar een stuk groter. Wat een verschil. Er lopen een paar kippen rond en een heel mager hondje dat twee maanden geleden 10 pups heeft gekregen, waarvan er nog eentje op het eiland rondloopt (wat zou er met de rest gebeurd zijn?). We krijgen van de vader des huizes een kokosnoot, die hij voor ons openmaakt. Er staan twee bamboehutten en er hangt een waslijn met was. Ze hebben een bootje met een motor en een uitgeholde boomstam. Wij zouden er 's avonds gaan eten, maar het wordt afgeblazen, want ze hebben geen vis gevangen. We maken een wandeling over het eiland en komen bij een prachtig strand, waar we met z'n allen even lekker zwemmen om af te koelen. 's Middags mag Mees mee met "de mannen" snorkelen. Hij houdt het bijna een half uur vol en Adam vindt het geniaal om samen met Meesje rond te snorkelen. Als hij koud wordt zet Adam hem in Sammie met een handdoek zodat de snorkeltrip gewoon door kan gaan. Meestal nemen we Sammie aan een lange lijn mee, zodat in geval van stroming we altijd veilig terug kunnen. We hebben net hutspot met Unox Gelderse rookworst (nog van Curacao) gegeten. Heerlijk! |