| « Naar archief 2010 (mrt) | |
                              |
Zondag 28 februari 2010, warme chocolademelk
Dat prachtige ongerepte regenwoud heeft natuurlijk veel regen nodig. Dat hebben we gemerkt de afgelopen dagen. Small Nest heeft zelfs 200 liter regenwater opgevangen voor hun watertank. Het onweerde gisteren ook weer flink. We zouden gisteravond met vier boten (Small Nest, Tangaroa, Makai en Elena) gaan BBQ-en, maar we hebben het uitgesteld, omdat het goot. In die stromende regen kwamen er twee indianen in een kano langs met groente en fruit. Het was eb in ons groente- en fruitnet, dus we hebben flink ingeslagen en die verkleumde mannen een colaatje gegeven. 's Avonds hebben we met de jongens 'De Kameleon' gekeken. Wat een heerlijke film.
We hadden een onrustige nacht, want Pieter had koorts en werd vier keer wakker. Na een paracetamol ging het gelukkig snel beter. We zijn vanochtend met de jongens en Caroline en Suze van de Tangaroa naar het strand geweest. Het was bewolkt, maar droog. De BBQ hebben we 's middags gehouden op een onbewoond eiland op dinghy-afstand. Adam had vooronderzoek gedaan en vastgesteld dat er geen 'no-see-ums' (die rottige steekvliegjes) waren. Ik heb daar in Nargana zoveel jeukende bulten aan overgehouden, dat ik een antihistamine heb geslikt tegen de jeuk. Maar goed, hier waren ze dus gelukkig niet. De BBQ was heerlijk. Iedereen had lekkere dingen gemaakt. Er was krab, kreeft, hamburgers, gehaktballen, allerlei salades, gepofte aardappelen en brownies en marshmellows als toetje. Het was bovendien heel gezellig en met Pieter ging het ook heel goed. Hij heeft een snotneus, dus hij heeft waarschijnlijk een verkoudheid opgelopen via Suze. 's Middags was het weer snertweer, dus besloten we gezellig met z'n vieren op het grote bed een film te kijken: Kameleon 2 (ook een aanrader)! We hadden warme chocolademelk gemaakt met de cacao die we in Grenada gekocht hadden. Pieter was heel vrolijk en leek nergens last van te hebben. Het is nu ook harder gaan waaien, dus we hebben de grote zonnetent er even afgehaald. Na een ouderwetse broodpapmaaltijd (met broodjes die we van een indiaan kochten) hebben we de jongens in bed gelegd. De Tangaroa, die zich sinds donderdag bij ons aan had gesloten, is weer verder gegaan, want zij gaan bezoek ophalen in Isla Grande en in Colon. We zien ze waarschijnlijk weer op de Galapagos eilanden. Wij liggen nog voor anker in Esnasdup. Voor het eerst liggen we in 20 meter diep water voor anker en hebben we 60 meter ketting uitstaan. Het waait hard, lang leve ons Rocna anker. Zaterdag 27 februari 2010, update
We hebben de laatste dagen veel contact met het thuisfront gehad en hebben het gevoel gekregen dat we er toch een beetje bij geweest zijn. Nogmaals dank voor ieders betrokkenheid. Er is hier ondertussen veel gebeurd. Yachting World
We kregen bericht van Maarten dat we in de Yachting World van deze maand staan met een twee-bladzijden-vullende foto. Trots als een pauw! Snorkelen
In de San Blas is het verboden om te duiken, te vissen tussen maart en juli en wordt door de Kuna's alleen vanuit kleine uitgeholde boomstammen gevist. Tel daarbij op dat er geen enkel hotel langs de kust te vinden is en je kunt je voorstellen, wat een enorme hoeveelheid zeeleven er hier rondzwemt. Met Sammie zijn we naar het buitenste rif gevaren en hebben daar een aantal schitterende snorkeltochtjes gemaakt. Heel veel verschillende koralen, tjokvol met vissen in allerlei maten en we zagen 4 verpleegsterhaaien. Wat was dat gaaf. Op de terugweg zagen we nog een enorme pijlstaartrog, die er heel oud uitzag. Grijs, met schrammen en grote holtes, waardoor hij ademde. Het leek een beetje op een mini-olifantje. Hier in Esnasdup zijn Wierd en ik met een Amerikaan gaan speervissen en dat was leerzaam. Je gaat op een hele andere manier naar het rif kijken en zoekt steeds in gaatjes en onder koraal naar iets eetbaars. Helaas moesten we voortijdig terugkeren, vanwege onweer en veel regen. Kuna Ceremonie op Isla Tigre
25 februari is een feestdag voor de Kuna indianen. Zo'n 85 jaar geleden vochten de Kuna's zich vrij van de Panamezen en kregen ze autonomie over hun eigen land (als onderdeel van Panama). De Amerikanen (en dat zijn er hier plenty) roepen vooral vaak en veel dat juist zíj de Panamezen verslagen hebben, voor de Kunas. In ieder geval betekent dat hier feest. Marifoonkanaal 72 is hier het "San Blas Fleet" kanaal en dagelijks worden tientallen zinnige, maar vooral veel onzinnige dingen met elkaar gedeeld. We horen via dit kanaal dat het feest vooral groot is op Isla Tigre, dus daar gaan we heen. Het is nog een vrij traditioneel Kunadorp. De Kuna's wonen in bamboehutten met daken van palmbladeren. Overal hangen rode vlaggetjes en de eigen Kunavlag: rood geel rood met in het geel een hakenkruis. De vlag stamt uit 1925 en het symbool heeft hier dus een andere betekenis. Veel cruisers hangen die vlag ook in het want, onder de Panamese vlag, wij overigens niet. We worden op het strand opgevangen door een jonge indiaan, die ons meeneemt door het dorp. Op een centrale open plek (vier bananenplanten geven de uiterste hoeken aan) wordt gedanst en er worden toneelstukjes opgevoerd. En dan plotseling wordt iedereen uitegnodigd in een grote gemeenschapshut. Mannen aan de ene kant, vrouwen aan de andere kant. Even wat info vooraf. Een Kuna is gemiddeld 1.50m en mag in het dagelijks leven, uitgezonderd feestdagen, niet drinken. Via ingewikkelde rituelen en dansjes, draait vervolgens eigenlijk alles om het drinken van de chicha. Een heilig ritueel. Een chicha is een alcoholisch brouwsel, dat wordt bereidt uit suikerriet en veel andere geheime ingrediënten. Alles wordt gemixt en blijft ten minste 1 maand in een kleipot in de schaduw staan. Dat drankje wordt vervolgens in een halve kokosnoot gegoten en via een uitgebreid ritueel aan elkaar aangeboden. Het brouwsel is pikzwart en smaakt naar zure oude rode wijn. Niet echt vies, maar niet lekker genoeg voor een avondvullend programma wat ons betreft. Na een aantal rondjes zijn we de hut uitgegaan. De Kuna's schijnen dit vol te houden tot ze omvallen. Dat is voor een aantal al na ongeveer 3 kokosnootbakjes… Terwij in de hut het ritueel in volle gang was, speelden de kindjes (die niet in de centrale hut mochten komen) onder een groot afdak met een bal met de lokale Indiaantjes. Een meisje van een jaar of 9 en niet meer dan een kop groter dan Pieter, pakt Pietje op en loopt rechtstreeks naar haar eigen hut. Leonie volgt op een afstandje en mag ook naar binnen. Op de zandbodem was een vuurplaatsje, een paar potjes en pannetjes en er hangen een paar hangmatten en de was hangt te drogen. Met handen en voeten komen we een heel eind en Pieter krijgt van een indiaan een strohoedje als aandenken. Het was echt bijzonder om dit mee te maken en wat zou het mooi zijn als ze deze manier van leven nog lang kunnen volhouden. Het is zo'n vrolijk volkje en ze genieten zichtbaar van alles wat ze doen. Of ze nou langskomen om vis of brood te verkopen, of ons rondleiden, of voor de kindjes zorgen, er wordt steeds erg veel gelachen. Krokodillen op de Rio Diablo
De volgende dag gaan we met de dinghies (Tangaroa, Small Nest en onze nieuwe vrienden van de Makai (Belgisch/Amerikaans stel dat hier honeymoons/romantische charters doet. www.svmakai.com (aanrader))) de Rio Diablo op. Dit deel van Panama heeft nog een van de meest onaangetaste stukken regenwoud en de Rio Diablo stroomt dwars door dit regenwoud naar zee. De monding is erg ondiep, dus het is even zoeken waar we naar binnen kunnen. Vervolgens varen we stilletjes dwars door het regenwoud! We zien papagaaien, een soort grote gieren, heel veel gekleurde vogeltjes (o.a. ijsvogels), allerlei soorten reigers, hagedissen/leguanen met een soort kroontje op hun kop en twee krokodillen. Ze laten ons erg dichtbij komen en dat is echt een machtig gevoel. Na een uur of twee stroomopwaarts motoren, zorgt een stroomversnelling ervoor dat we niet verder kunnen en laten we ons zonder motor terugdrijven. In de benedenloop komen we nog een paar indianen tegen, die met hun kano's fruit, groente, vlees (o.a. Tapirs) en bamboe uit het regenwoud halen. Tanken en vuilnis
We liggen voor een wat ontwikkelder eilandje (Nargana), waar de indianen besloten hebben iets minder traditioneel te blijven. Er staan hier een aantal stenen huisjes en er draait een generator, dus er is 's nachts licht. Een aantal Kuna's hebben hier zelfs televisie. Er staat ook een verbrandingsoventje voor vuilnis. De eigenaar van de oven komt in z'n kano naar ons toe, om onze vuilniszakken te verzamelen. We twijfelen, omdat we het liever meenemen naar Panama om hier niet te vervuilen, aan de andere kant begint het behoorlijk op te stapelen en het is hier overdag zo'n 34 graden. Volgens de 'pilot' is Frederico betrouwbaar en dumpt hij de vuilniszakken niet in de mangrove. We besluiten het toch mee te geven en in ruil daarvoor moeten we een lokaal gemaakt kettinkje of armbandje kopen. Leonie koopt voor 3 dollar een mooi kettinkje, dat gemaakt is van een bepaalde zaad uit het regenwoud. Even later komt er een indiaan langs om bananen te verkopen. We kopen een trosje en vragen waar we benzine voor Sammie kunnen krijgen. Hij zegt dat hij ons wel even brengt. Mannetjes in zijn uitgeholde boomstam en wij slepen hem met Sammie naar het dorp. De mannetjes vinden het schitterend. In een achtertuin van een indiaan staat een groot plastic vat, waaruit wij benzine krijgen. Het is hier nog steeds erg goed. San Blas is tot nu toe toch echt het mooist. Er zijn slechts twee nadelen: het is hier bijna windstil en dus echt heet. 's Nachts in de boot 28-34 graden en dat is te warm om lekker te slapen. En het miechelt hier van de no-see-ums een piepklein steekvliegje die dwars door onze horretjes kruipt. Zelfs het paradijs heeft zo z'n beperkingen. Vrijdag 26 februari 2010, Ave Maria
Hartelijk dank voor alle lieve reacties. Ik was vandaag in gedachten bij mijn familie, want omi werd begraven. Van pappa begreep ik, dat het een mooi en muzikaal afscheid was. Harm heeft mijn stukje 'Ode aan omi' voorgedragen. Het heeft hier de hele nacht en de hele dag heel hard geregend en zelfs geonweerd. Er was af en toe ook een zonnestraal te zien, maar helaas kon ik geen regenboog ontdekken. Vanavond was ik te gast bij de Makai. Kenny is Amerikaan en hij is getrouwd met Jesse uit Antwerpen. Ze doen romantische charters en hebben een tafel met uitschuifbare piano aan boord. Ik vertelde Jesse dat omi vandaag begraven was. Ze speelde het Ave Maria voor haar en ik viel in met zang. Het klonk best aardig en het was leuk om voor omi te zingen. Ik hoop dat ze het gehoord heeft.
De tijd heeft hier ondertussen niet stil gestaan, maar we vonden het niet gepast om over snorkeltripjes te schrijven, terwijl mijn familie in Nederland druk was met het regelen van een begrafenis. We zullen binnenkort weer een uitgebreide update schrijven. Maandag 22 februari 2010, Ode aan omi Mijn lieve omi is overleden. Heel plotseling en (ondanks haar leeftijd) totaal onverwacht is ze thuis overleden. De laatste keer dat we haar gezien hebben, was toen ze ons opzocht op de Canarische Eilanden in november 2009. In januari werd ze 86 en belde ik haar om haar te feliciteren. Ze was van de generatie die alleen functionele telefoongesprekken voerde en haar tweede zin was al: "Ik vond het fijn je weer even gesproken te hebben." Ik wist het gesprek nog te rekken door het stellen van een paar vragen, maar toen ik ophing stond in het scherm van de telefoon dat het gesprek 4 minuten had geduurd… Ik had echt gedacht, dat omi op de kade zou staan zwaaien als we over 2,5 jaar weer de Veerhaven in Rotterdam zouden binnenvaren. Maar dat mag helaas niet zo zijn. Iedereen dacht dat omi de 100 wel zou halen, ze was nog zo fit en ondernemend. Als haar overvolle agenda het toeliet, kwam ze met de bus en de trein (met overstap!) helemaal naar het oosten van het land vanuit Doorn. En dat was natuurlijk nog niks vergeleken met de reis naar de Canarische Eilanden! Omi was niet altijd de makkelijkste voor haar dierbaren. Ze was intelligent, nieuwsgierig en kritisch en stak haar mening niet onder stoelen of banken (en de appel valt overigens voor geen van haar nakomelingen ver van de boom). Ik had daar als kleinkind gelukkig geen last van. Als ze op ons pastte, toen Harm en ik klein waren, vonden we het wel afzien dat er maar 10 cm. water in het bad mocht en dat de lichten pas na 20:00 uur aan mochten, maar ze kon heerlijk en eindeloos veel voorlezen. Toen ik wat ouder was, bezocht ik haar graag en ik logeerde zowel in Utrecht als in Doorn een aantal keren bij haar. Dan dronken we heerlijke witte wijn, keken televisie en kletsten er doorheen. Toen ik zelf kinderen kreeg, had ik ineens wel wat last van haar bemoeizucht. Vooral toen ik zelf nog maar net moeder was en over alles nog heel onzeker was. Later kreeg ik wat meer vertrouwen als mamma en kon ik het makkelijker van me laten afglijden. Omi genoot van haar achterkleinkinderen. In november zat ze nog uren opgevouwen in de warme speelkamer met ze te spelen, terwijl wij druk waren met de voorbereidingen voor de grote oversteek. Ze heeft vorig jaar voor Mees en Pieter twee rood-blauw gestreepte spencers gebreid, die de jongens op ons uitzwaaifeestje droegen. Ongelofelijk dat ze dat op haar 85e nog kon. Ik ben naar omi vernoemd. Omi heette dus Leonie. Toen ze scheidde van opa, was het weleens gek als ik de telefoon opnam met "Leonie Ti#dens". Zelf heette ze weer Leonie Brautigam. Omi was een trouwe volger van onze website en de meest trouwe schrijver in het gastenboek van onze website. Ze schreef zelfs een stukje voor de website toen ze ons in de Canarische Eilanden had bezocht. Als ik later oud ben, hoop ik ook nog zo met mijn tijd mee te gaan. Maar ik ben bang dat ik nu al hopeloos achterloop, want ik heb zelfs nog nooit ge-'msn'-d. Matthijs merkte al op dat de kwaliteit van het gastenboek ernstig achteruit zal gaan zonder de bijdragen van omi. Veel lezers van het gastenboek hebben inderdaad om haar opmerkingen gelachen. Zo verraadde ze haar leeftijd bijvoorbeeld door te schrijven: "wat is bodyboarden?". Ik kan niet bij de begrafenis zijn. Dat is jammer, maar omi zou het wel begrepen hebben. Pappa heeft gelukkig veel familie om hem heen die hem steunen. Ik heb, in de 8 maanden dat we weg zijn, nog geen heimwee gehad, maar ik voel nu wel hoe ver weg we zijn. We hebben hier niet eens internet. Ik heb van Haike iets moois geleerd. Als een dierbare overlijdt, kies je iets uit de natuur en elke keer als je dat ziet, denk je aan diegene. Ik zit hier met veel exotische dieren om me heen, maar heb bedacht dat een regenboog overal ter wereld te zien is. Dus als ik voortaan een regenboog zie, zal ik aan omi denken. De dood van omi betekent voor ons het einde van een generatie, want Adam en ik hebben geen opa's en oma's meer. Gelukkig dient de nieuwe generatie zich aan en die houdt ons druk bezig. It's the circle of life… Zondag 21 februari 2010, verbrand
Volgens mij zit hier een gat in de ozonlaag, want we zijn 8 maanden niet of nauwelijks verbrand en nu zijn we in 1 dag allevier verbrand! We hebben een enorm vakantiegevoel. Dat klinkt misschien raar, maar de afgelopen maand hebben we veel bezoek gehad, veel zeemijlen gemaakt en een drukke stad bezocht. We genieten dus enorm van de rust en de stranden. Mees leeft ook zichtbaar op. Hij wordt steeds handiger in het snorkelen en maakt snorkeltochtjes bij Adam op z'n rug. Hij heeft al zijn eerste Barracuda gezien! We liggen voor anker tussen drie onbewoonde eilanden. We lopen een rondje om een van de onbewoonde eilandjes en zien vanaf het strand twee keer een haaitje op ongeveer 10 meter uit de kust zwemmen! Vandaag kwam er weer een 'ulu' (uitgeholde boomstam) langsvaren met drie Kuna indianen. De oudste knoopte een gesprek aan. Ons Spaans is nogal gebrekkig, maar we begrepen dat hij een zoontje van twee had en hij vroeg of wij niet naar zijn eiland wilden zeilen, zodat onze kinderen samen konden spelen. Zijn eiland ligt op twee uur varen naar het oosten, maar ik kon het in de gids niet terugvinden, dus ik ben bang dat het niets wordt. Hij komt ons morgen 'lobster' brengen. Het is grappig om te zien hoe vaak en met welk gemak ze vanuit de 'ulu' een lijntje binnenhalen met een visje eraan. Het zijn kleine visjes, maar ze hadden een grote bak vol. Het belangrijkste exportproduct van de Kuna indianen is de kokosnoot. Het is dan ook ten strengste verboden om kokosnoten te plukken en je mag zelfs geen kokosnoot van het strand oprapen. Small Nest is vanmiddag aangekomen vanuit Cartagena en ligt op ca. 50 meter naast ons voor anker. Zaterdag 20 februari 2010, San Blas en de Kuna indiaan
Daar komt hij aan, onze eerste echte indiaan. In een uitgeholde boomstam, zonder kleren. Hij vraagt of we brood willen kopen. Het is 15:00, wat moeten we met brood op dit tijdstip, maar dat is nu onbelangrijk. Natuurlijk willen we brood, kom aan boord. Er zit een indiaan op Elena, hoe cool is dat!
We kregen het niet cadeau. Vertrokken gistermorgen uit Cartagena, na eerst de dieseltanks volgegooid te hebben voor 0,5 dollar/liter. Het begon in de baai van Cartagena nog zonder wind maar nadat we zo'n 2 mijl op zee zaten begon het alweer te poeieren. s'Avonds zelfs nog wat harder dus dubbel rif en kottertje was alles wat we op hadden. En nog vlogen we met 8.5-10 knopen de goeie kant op. We hadden erg hoge golven die zo nu en dan bovenop Elena braken, niet echt relaxed. Toen we de mannetjes net in bed hadden, gooide één breker ons zodanig op onze zijkant dat het water via het raampje van de jongens naar binnen liep (en dat was de lage kant), iedereen die Elena gezien heeft weet dat we dus behoorlijk plat lagen. Jongetjes zeiknat, bedjes zeiknat, dus onder de douche, bedden opnieuw opmaken en nu naar bed met raampje dicht. Gelukkig bleef het bij die ene klotegolf. Vanmorgen rond 08:00 mocht de motor bij omdat de wind bijna op was, eindelijk. We legden in 24 uur 192 mijl af, het grootste gedeelte op dubbel rif en kotter. 2 opgeblazen zwemvesten, en alles zout en nat. Zeilers noemen dit stuk west van Aruba en oost van Panama "the black hole", we begrijpen waarom. Het is verreweg het vervelendste stuk van onze hele reis gebleken, maar we zijn er door. Dan kom je dus aan bij de San Blas eilanden. Zo'n 340 eilandjes die 60-100 mijl van Panama liggen. Onze pilot vat het als volgt samen: "Worldwide they are unique in many ways, home to the inigenous Kuna Indians, who have best preserved their culture and traditions out of all the tribes in the Americas. At the same time you have one of the most untouched stretches of virgin rainforest and a cruising ground of incredible beauty, all in the same place. Kunas treat their forest and islands as we treat an anchorage, tribe members can pass through and benefit, but do not claim possesion by development. Indivudual properties and fences are absent. That is why the landscape still looks much the same as when Vasco Nunez de Balboa first arived." Er waren voor onze reis weinig plekken waarvan ik gedroomd had, maar dit was er een van. En dat is terecht. We liggen tussen vier piepkleine eilandjes met wit strand, rif en palmbomen, (oh ja, en een paar Zweedse meiden zonder bikini, geen grap!). Kortom het is hier dus nogal geniaal. Donderdag18 februari 2010, Cartagena en de ‘zeilersgemeenschap’ Er staan nieuwe fotos online.
Cartagena heeft inderdaad een prachtige ommuurde oude stad met overhangende balkonnetjes vol bloemenpracht. Weinig toeristisch, de lekkerste verse sapjes, veilig, vrolijk, en weer dol op kindjes. Je moet alleen wel goed op je spullen passen… Helaas werd de eerste dag meteen ons fototoestel gestolen. Adam had ‘m even op de toonbank van een kantoorboekhandeltje gelegd om met handen en voeten uit te leggen dat hij naar een stempelkussen op zoek was en toen we verder liepen bedacht hij tot zijn schrik dat hij het fototoestel niet meer had. Het lag natuurlijk niet meer op de toonbank… Kortom, er mist helaas een leuke fotoserie van einde Curacao, pitstop Aruba en reis, aankomst en eerste dag Cartagena. Inmiddels hebben we een nieuw fototoestel gekocht en de foto’s van Cartagena opnieuw gemaakt. We hebben als echte toeristen een tocht door de oude stad gemaakt met paard en wagen. Sepke was een middag met ons mee. ’s Avonds past Sepke op de kids en gaan we samen uit eten in een schitterend restaurant in de oude stad.
Gisteravond hebben we de wekelijkse ‘happy hour’ van de Cartageense zeilersgemeenschap bezocht. Het vond plaats in een pizzeria, dus we hebben heerlijke pizza’s gegeten, en goedkoop bier gedronken. Het is een rare verzameling mensen met een hoge gemiddelde leeftijd. Er zijn grijze mannen met jonge Colombiaanse (betaalde?) vrouwen, er is een dronken Amerikaans stel en een jong gezin, waarvan we vermoeden dat de ouders een cocaïneverslaving hebben. Er zijn zeilers die hier al maanden en soms zelfs jaren liggen (veel Amerikanen) en zeilers die net als wij op doortocht zijn. Een bonte verzameling bootjes ligt hier voor anker. Elke dag is er om 8:00 uur op marifoonkanaal 68 een ‘net’. De ‘net controller’ begint met het voorlezen van een gedicht, wenst iedereen een goeie morgen en vraagt om een ‘radiocheck’ (iemand moet even reageren, zodat hij weet dat hij gehoord wordt). Heeft er iemand bezwaar tegen dat dit marifoonkanaal hiervoor wordt gebruikt? Dan is het tijd voor de mededelingen. Vanmiddag om 13:00 uur is er een ‘Ladies Lunch’ bij Brasserie Montagne. Graag aanmelden. Donderdag is er een benefietconcert en 18 maart is er een diner en loterij ten gunste van een school. Er is een gratis fototentoonstelling in de stad van Cartagena in de vijftiger jaren. Pelican Flight (bootnaam) heeft de ‘Athletic Award’ gewonnen bij de volleybalwedstrijd gisteravond. Maandagavond krijg je twee gratis bier als je een Extra Large pizza bestelt. De boekhandel heeft woordenboeken Engels-Spaans ondersteund met afbeeldingen in de aanbieding. Dan volgt de categorie ‘help wanted’. Mijn accu is leeg, wie heeft een oplader? Tempest reageert dat hij wil helpen. Solange heeft een kapotte dieptemeter. Vanochtend hebben we Fort San Felipe bezocht onder begeleiding van een Engelssprekende, maar onverstaanbare gids. Je hebt er goed uitzicht over de stad. Het oude centrum is op twee eilanden gebouwd. De peninsula Boca Grande, dat helemaal is volgebouwd met torenhoge flats, schijnt eigendom te zijn van één familie (drugs…). De jongens krijgen een waterijsje, maar dat smelt grotendeels (over hun kleren heen),voordat ze het op kunnen eten. Het is echt verschrikkelijk heet en broeierig in Cartagena. We zijn blij dat we voor anker liggen, zodat we nog een beetje wind vangen. We hebben overigens niet ingeklaard. Small Nest heeft dat wel gedaan, maar die hebben hun papieren nog niet teruggekregen. Vandaag zijn twee mannen de hele dag al het roestvrij staal en het dek van onze boot aan het poetsen. Dat doen ze voor 30 dollar per persoon per dag. Het ziet er erg goed uit en het is ook goed voor het onderhoud. Nog even over de kakkerlakken (worden jullie er al moe van?). Het helpt niet dat Pieter heel goed is in het spotten en oppakken van zowel dode als levende kakkerlakken… Hij had vandaag nog een vijf centimeter grote levende te pakken in het restaurantje waar we zaten te lunchen. Ondanks dat hebben we overigens heerlijk gegeten. We kregen soep, kip, sla, rijst, bonen, gebakken banaan en drankjes voor drie personen (de mannetjes deelden een portie) en moesten daarvoor slechts 5 euro afrekenen. Cartagena heeft echt al onze verwachtingen overstegen. Heerlijke stad, met een schitterende historie. Als we blijvers willen worden kan Cartagena op de short list! Morgen door naar de San Blas archipel. Daar wonen nog echte indianen. Benieuwd.
Maandag 15 februari 2010, aankomst in Carthagena Onze windmeters doen het meestal niet, maar Small Nest had uitschieters van 37 knopen wind gemeten afgelopen nacht. Vanochtend nam de wind af, maar de golven bleven vreselijk hobbelig en we slingerden van boord naar boord. Gisteren konden de jongens lekker vrij rondlopen door de boot, maar vandaag was dat bijna niet te doen. We proberen ze bezig te houden met autootjes en boekjes. Ze hebben samen mijn haren gewassen. Verder vinden ze het leuk om te masseren en gemasseerd te worden. Heel grappig om te zien hoe Pieter er helemaal lekker voor gaat liggen als hij aan de beurt is. 's Avonds kijken ze een dvd. Ze slapen gelukkig goed, ondanks het gehobbel.
Rond 15:30 uur kwamen we in de baai van Carthagena aan. We waren verbaasd om de enorme hoeveelheid lelijke hoogbouw te zien. We hadden immers gehoord over een mooie oude ommuurde stad. Later, vanaf onze ankerplek, kunnen we die wel zien. Terwijl we de baai binnen voeren, hebben we twee 'Portuguese-men-of-war'-kwallen gezien. Dat zijn grote kwallen met een prachtige felle kleur en een soort 'zeil' dat boven water uit steekt. De golven waren dit laatste stuk nog extremer en Small Nest kreeg zelfs met gestreken zeilen nog water door het gangboord! Het was dan ook onvoorstelbaar om te zien, dat er veel vissersbootjes op het water waren. Kleine open bootjes met heldhaftige mannen, die de golven trotseerden om vis te vangen. Voor de ingang van de baai is vroeger onder water een muur gebouwd om ongewenste onderzeeërs te weren. Er is 1 heel smal gat (ca. 10 meter breed), afgebakend met een rode en een groene ton, waar je over de muur heen kunt varen. We hadden van verschillende bronnen gehoord dat het diep genoeg zou moeten zijn, maar het was toch even spannend. Small Nest ging dapper voorop. Uiteindelijk bleek het overal ruim 5 meter diep, dus het was geen probleem. Dichterbij de stad staat er een soort 'statue of liberty' (stuk kleiner hoor) in het water. Het is ook een commerciële haven met vrachtschepen en er lag een cruiseschip, nota bene het cruiseschip waar mijn nichtje Naomi nu op vaart! Het cruiseschip is alweer vertrokken, dus we hebben elkaar niet gezien, maar het was wel weer bizar toevallig, dat we in een plek als Carthagena in dezelfde haven lagen! Aan het eind van de baai, in het zicht van de oude stad, is een ankerplek en daar laten we opgelucht ons anker vallen. Dan denk je dat je toch wel iets stoers hebt ondernomen door naar Carthagena te varen, maar zijn de havens vol en lig je temidden van ongeveer vijftig boten van alle nationaliteiten, inclusief twee Nederlanders! Zo uniek was dit tochtje dus niet. Maar we zijn allemaal wel blij dat het erop zit en dat de boot weer gewoon stil ligt. Vannacht even lekker bijslapen. Na aankomst plonsen we meteen Sammie in het water om bij Small Nest een biertje te drinken op de aankomst in Carthagena en om Sepke haar kadootjes voor haar verjaardag te overhandigen. Ze is namelijk 13 februari, dus tijdens onze tocht hier naartoe, 12 geworden. Maandag 15 februari 2010, We zeilen weer
Sinds Adam's wacht (ergens tussen 20:00 en 23:00 uur) zeilen we weer, na bijna 33 uur motoren. Bij de overdracht van de wacht waren we net ingelopen door een vrachtschip. Ik kon het heklicht goed zien. Tot mijn verbazing zie ik de volgende keer dat ik rondkijk, dat het schip draait en zelfs bijna helemaal terug naar ons toe. Ik overleg met Willem over de marifoon en vraag me hardop af of hij misschien thuis iets vergeten is. Willem heeft een meer geloofwaardige uitleg. Het schip gaat 'bijliggen' (stil liggen), in afwachting van een plek in de sluis door het Panamakanaal. We varen uiteindelijk 250 meter achter hem langs. Raar gezicht zo'n stil liggend vrachtschip midden op zee. Overigens zie ik net dat dit vrachtschip inmiddels weer met 13 knopen in onze richting vaart, dus ook Willem's uitleg kan dit alles niet verklaren. Vreemd.
De wind trekt ondertussen steeds meer aan. Ik zag bij Small Nest het deklicht aan gaan en vroeg via de marifoon wat er aan de hand was. Ze hebben een klapgijp gehad met de uitgeboomde Genua en de boom is daardoor beschadigd. Ze hebben de Genua nu ingerold en hebben alleen nog het dubbelgereefde grootzeil op staan. Wij varen met uitgeboomde Genua zonder grootzeil en gingen opeens veel harder dan Small Nest, dus ik wilde de Genua reven. Dat bleek echter toch te moeilijk in mijn eentje. Ik liet de schoot schieten en de boom klapte naar voren. Ik riep Adam, die gelukkig meteen reageerde. Pieter begon meteen heel hard te huilen. Adam nam het buiten over en reefde de Genua tot het tweede rif om snelheid te minderen. Ik heb Pieter getroost, die gelukkig vrij snel bedaarde en weer ging slapen. Adam ligt weer in bed. Balen dat hij tijdens zijn kostbare slaapuurtjes uit bed moest komen en dat ik het niet alleen kon oplossen. Maar ja, hoort erbij. Nog enkele weetjes over kakkerlakken (uit het kinderboek "Bibi's bijzondere beestenboek" van Bibi Dumon Tak): - Ze kunnen een maand zonder eten - Ze kunnen 40 minuten hun adem inhouden - Ze kunnen twee weken doorleven zonder kop. Daarnaast planten ze zich heel snel voort. Je begrijpt, ze zijn bijna niet uit te roeien… Verder schijnen ze 's nachts graag over mensen heen te lopen en komt het regelmatig voor dat mensen in hun slaap kakkerlakken eten. Dit heb ik van horen zeggen en het kan dus goed zijn, dat ze mij gewoon aan het stangen waren, maar de gedachte laat me niet meer los… Kakkerlak vs Elena 2-0 Zondag 14 februari 2010, Kakkerlak 2.0
Een aantal dagen geleden, na onze kakkerlakontdekking, hebben we een aantal kakkerlaklokdozen neergezet. In Curacao hebben ze verstand van kakkerlakken, want er lopen daar meer kakkerlakken dan mieren door de straten. Kortom goede kakkerlaklokdozen. Komt er zojuist toch een kakkerlak uit de onderste la lopen!!! Stukzitten. Nog maar 3 kakkerlaklokdozen neergezet. Boorzuur schijnt goed te werken, maar als ik me niet vergis uit mijn studietijd is dat een niveau II stof, en werkt dus net zo goed op kakkerlakken als op kleine kindjes… Verder trouwens een mooie dag. Varen al wel 28 uur op de motor met de Genua bij, maar dat went. We moeten voor dinsdag in Cartagena zijn, omdat het dan weer gaat poeieren. We zitten op schema, moeten maandag einde dag aankomen. Nog een mooi weetje. We lekken niet meer. Dat zal Maarten fijn vinden om te horen. Op de oversteek van de Atlantic liep er bij zware zeegang water in de bilge. In Curacao heb ik een kraan op de afvoer van de automatische bilgepomp gemaakt en die staat nu dus dicht en we hebben geen water meer in de boot. De afvoer van de bilge is weliswaar boven de waterlijn, maar bij zware zee loopt er dus soms wat water via de slang de bilge in. Opgelost! Nog twee happenings. Leonie zat vannacht rustig onder de buiskap een boekje te lezen tijdens haar wacht. Vliegt er plotseling een vliegende vis tegen het raampje op 30 cm van haar hoofd. Er volgt een boel gespartel en Leonie krijgt een hartverzakking. De onfortuinlijke vis snel weer te water, maar het duurde nog lang voordat Leonies hartslag weer normaal was. Daarnaast kwam er vannacht een onderzoeksschip op de AIS, die ons vroeg tenminste 7 mijl afstand te houden. Dat betekende een behoorlijk stuk omvaren. Het schip deed seismisch onderzoek, wellicht ten gevolge van het actief worden van de vulkaan die ons dek vies gemaakt heeft. Nog geen vis gevangen trouwens, wel al verschillende squidjes gebruikt… Zaterdag 13 februari 2010, Onderweg
Uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken. Eerst donderdagmiddag 22 nm naar een noordelijker baaitje, Santa Cruz, waar we wederom geenterd werden door de kustwacht. Of we een ankervergunning hadden. Nee, wisten ook niet dat dat nodig was… Uiteindelijk overeengekomen dat we nog even mochten eten en dan weer door. Prima, we zijn om 02:00 richting Aruba vertrokken. Mooi tochtje met veel wind dus we waren er al in de morgen. We hebben een nieuwe manier van slapen gevonden. De fatboy in de stuurboordachterkooi, daar een lakentje overheen en dan in één keer erin springen. Voordeel is dat je dan klem ligt en dus niet door de hele kooi heen rolt. Nadeel is dat je maar in één standje kan liggen. Een ander manier is lastig, het is zo hobbelig dat Elena regelmatig van boord tot boord schommelt. Direct naar Oranjestad, waar bleek dat we eerst 3 mijl zuidelijker moesten inklaren, terug dus. Dat was afzien want we moesten tegen de golven, stroom en een harde wind terug motoren. Ingeklaard en weer terug. Uiteindelijk mochten we de haven in en zijn we de stad even doorgelopen. Weer helemaal anders dan Curacao. Vooral veel casino's en alles goed geregeld. Heel veel dikke Amerikanen gezien. De haven gaf ons ook toegang tot het zwembad van het Renaisance hotel, dus dat was top! Was gedaan en boot volgegooid met water, en het dek schoongespoeld, dat was weer voor het eerst sinds Grenada dat we gewoon konden tanken. Tussendoor alleen maar water gemaakt met de watermaker. We hebben nu een weerraam van 3 dagen om naar Cartagena Colombia te varen. Dat is ongeveer 420nm varen, dus slim is om direct weg te gaan. Small Nest is er ook en we besluiten om 02:00 weer te vertrekken. Nou hadden we net een nachtje doorgetrokken dus weinig zin in, maar goed, anders zitten we hier tenminste nog een week vast. 's Avonds toch nog maar gaan uitklaren omdat we niet zeker weten of ze in Colombia moeilijk gaan doen als we geen exit stempels hebben. De eerste 24 uur zijn we goed doorgekomen, wel moe trouwens. We konden tot vanmiddag mooi zeilen en nu staat de motor al zo'n 10 uur aan. Prima, lekker rustig zo zonder zeilen en het slapen gaat een stuk gemakkelijker. De Caribische zee is vooral erg onrustig gebleken tot nu toe. Een wat kortere golfslag en altijd behoorlijk hoog. Dat maakt het leven aan boord af en toe tot een uitdaging. Vandaag vooral veel gehangen en boekjes gelezen. De jongetjes moesten ook weer even inkomen. Mees gooide zijn lunch eruit, maar daarna leek alles ok. Pietje dreigde met spugen, maar hield alles binnen. Eten was gemakkelijk, opgewarmde afhaal Chinees van gisteravond. Op de Navtex van Willem is er een bericht binnengekomen dat er hier in de buurt een vulkaan (Soefriere) actief geworden is en dat zorgt ervoor dat we een bruine plakkerige drek op het dek hebben gekregen. Het is schijnbaar ongevaarlijk, maar wel vies. Nog zo'n 270 mijl te gaan. We verwachten maandag einde dag aan te komen in Cartagena. Erg benieuwd, het moet een bijzonder mooie stad zijn! Woensdag 10 februari 2010, vastgeplakt aan het Spaanse Water Vrijdag arriveerde ‘A Small Nest’ op het Spaanse Water. ’s Avonds zijn we met z’n allen (Harm en Floor, Rosalie en Arie Pieter, Small Nest en Elena) bij Mambo gaan eten. Het was visavond en dat hield in dat de vissen klaar lagen op een bedje van ijs en dat we, na een toelichting van de kok, zelf mochten aanwijzen welke vissen we wilden eten. Heerlijk en erg gezellig om na twee weken weer bij te kletsen met Small Nest. Het was Ladies Night voor de stellen met kinderen, dus Haike en ik mochten mee met Harm, Floor, Rosalie en Arie Pieter. Na een indrinkertje bij Wet and Wild, zijn we naar de nieuwe disco ‘Bermuda’ gegaan. Heerlijk gedanst bij een ‘live’ salsaband, uit ons dak gegaan op ‘Een beetje verliefd’ en in een andere ‘zaal’ (buitenlucht) kwamen we onze surfinstructeurs tegen. Vlak voordat we weggingen pikten we nog een waanzinninge dansact mee van een groep hiphop-dansers uit Nederland. Topavond! In het weekend werd er een ‘boat jumble’ (rommelmarkt voor zeilers) georganiseerd bij een zeilclub aan het Spaanse Water. Adam heeft daar voor een prikkie een tweedehands duikset gekocht. Willem van Small Nest had op Bonaire al ‘duikgerief’ gekocht, dus vanaf nu kan er met twee personen gedoken worden, zolang we samen opvaren.
Rosalie en Arie Pieter hadden het kennelijk nog niet druk genoeg met Harm en Floor in huis, want ze nodigden zowel ons als Small Nest uit om bij hen thuis te komen eten. De kinderen aten eerst en werden daarna voor een film gezet, zodat de grote mensen in alle rust konden genieten van de kookkunsten van de zusjes. Alweer een hele gezellige avond. De kinderen lagen om 23:00 uur in bed… Adam en Willem hadden ‘Men’s Night’ met Harm en Floor. Ze zijn ook naar ‘Bermuda’ geweest en hadden een leuke, maar ietwat tamme avond vergeleken bij de Ladies Night…
Zondagmiddag nam ‘divemaster’-in-opleiding Rosalie ons (Adam, Haike, Willem en ik) mee voor een duik bij de Tugboat. Dat is een sleepboot die op 5 meter diepte ligt en vol zit met vissen. Het rondje eromheen is ook de moeite waard (een muur, een afgrond en een pier). Het was voor ons de eerste duik in anderhalf jaar, maar het ging goed en het was weer genieten. Dat moeten we meer gaan doen.
De laatste avond met Harm en Floor hebben we afgesloten met Adam’s heerlijke ‘coq-au-vin’-hap op de Elena, waar Rosalie en Arie Pieter natuurlijk ook bij waren. Bij een spelletje ‘Who’s the man’ kwam er een ongekend fanatieke kant van Floor naar boven. We hebben enorm gelachen en zullen nooit meer vergeten wie ‘Karl Wojtila’ is…
We zijn een beetje in mineur, omdat Harm en Floor ons verlaten hebben en dan doet Adam ook nog een verschrikkelijke ontdekking…: we hebben kakkerlakken aan boord! We zijn nu 8 maanden onderweg en hebben een redelijk streng anti-kakkerlakkenbeleid (schoenen uit en geen karton aan boord), maar we ontkomen er toch niet aan. We ruimen de kastjes waarin we ze aangetroffen hebben helemaal uit en poetsen alles met chloor. We plaatsen kakkerlaklokdozen en hopen dat hiermee onze nieuwe huisdieren worden uitgeroeid… Wordt vervolgd…
‘It’s a small world’ en zeker in Curacao. We waren Jaap al tegengekomen en nu kwamen we op het strand Nora en Tjeerd tegen. Ze zijn bij ons aan boord een borreltje komen drinken. Wederom een gezellige avond. We hebben een druk sociaal leven hier in Curacao!
De volgende avond eten we Willem’s heerlijke Paella bij Small Nest, terwijl Sepke op de kindjes past. Oeioeioei, het moet zo langzamerhand toch eens afgelopen zijn met al die wijntjes! Tijd om verder te trekken en weer een beetje in een rustiger ritme met minder alcohol te komen…
Vandaag zijn we samen met Small Nest in alle vroegte vertrokken om Curacao eens wat verder te verkennen. Na een bezoek aan het landhuis Jan Kok en de zoutpannen met flamingo’s, rijden we naar het strand ‘Kleine knip’. Het is een mooi strand en het water is ongelofelijk helder. Mees snorkelt voor het eerst met tientallen vissen om hem heen. Hij vindt het schitterend en probeert ze steeds vast te pakken. We lunchen bij Westpunt in een restaurant (Jaanchies) met honderden blauwgele vogeltjes en rond 14:30 uur rijden we langs de andere kant van het eiland weer terug richting Willemstad. Pieter valt uitgeput in slaap in z’n autostoel. We slaan witte wijn in bij Arie Pieter’s wijnhandel en kopen voor mij een wetsuit en een BCD zodat er nu geen excuus meer is om niet heel veel te gaan duiken.
We liggen nu al bijna 3 weken op het Spaanse Water. Onze ankerketting is al helemaal groen van de aangroei. We genieten van de gezelligheid en de Nederlandse producten (bijv. griesmeelpudding, poedersuiker, ontbijtkoek, dubbelvla). We eten zelfs een keer boerenkool met worst. Voor het eerst kan ik me iets voorstellen bij ‘blijvers’. En die zijn er véél hier op het beschutte Spaanse Water. Vóór ons ligt een ongezellig, berucht stuk zee, waar niemand trek in heeft. De golven worden richting Panama namelijk steeds hobbeliger. Het waait hier bovendien al weken keihard. Ik word een beetje zenuwachtig van al die ‘blijvers’ en vind het ineens een hele opgave om alle to-do-lijstjes voor vertrek af te vinken. Ik stel me zo voor dat de hele Spaanse-Water-blijvers-gemeenschap zich al begint af te vragen of ‘die gele boot’ ook een ‘blijver’ zal zijn. Het plan is om morgenavond laat naar Aruba te varen (70 mijl) en hoewel we hier een heerlijke tijd hebben gehad, zal ik opgelucht zijn als we de Caribische zee weer opvaren en weer verder gaan met ons ‘project’, zodat we definitief geen ‘blijver’ zijn geworden.
Zaterdag 6 februari, nieuwe foto's en radiofragment
De foto's Curacao II staan online en hieronder een radiofragment van Paradise FM in Curacao:
Donderdag 4 februari 2010, Chillen op de Antillen
"Bedacht me net dat ik voor 't laatst heb gedouched in oktober 2009", aldus Adam die bij Rosalie (zus Floor [verloofde Harm [broer Leonie}]) fris en fruitig onder de douche vandaan stapt. De bewoonde wereld heeft gelukkig nog wel enige aantrekkingskracht op de Elenacrew.
Na het prachtige Los Roques waren Floor en ik wel benieuwd hoe ze het drukkere Curacao zouden vinden, maar ook hier vindt de familie weer een heerlijke levensmodus. Leonie bijvoorbeeld met inkopen bij de Bruna(veel mooie speelboeken voor de mannen) en de Hollandse bakker (we hebben al bolussen, gevulde koeken, peperkoek en zojuist heuse tompoezen langs zien komen). Adam kan weer wat gadgets kopen zoals kaarten voor Panama - Nieuw Zeeland, Internet antenne,vandaar wat late update… En de Appie hier is ook een soort attractie voor het stel (Appie huismerk is opeens LUXE!). As we speak zitten Floor en ik even op de mannen te passen, het stel heeft vlakbij surfplanken gehuurd en surft om de boot. Gisteren hebben we met z'n allen les gehad en dat ging fantastisch. Het waait hier al dagenlang pittig (ca. 5/6 bft), dus het Spaanse Water is een lekkere rustige baai voor de Elena, maar tegelijk heerlijk surfwater. Het is heerlijk om de mannetjes hier in de weer te zien. "Oom Harm!" en "Tante Floor"! klinkt als muziek in de oren natuurlijk en sinds we Mees en Piet een morgen hebben meegenomen naar het Seaquarium horen we dat vaak. Dat was een heerlijke ochtend, met sealion show, dolphin show, een boot met glazen bodem en een voeltank (zeesterren, zeekomkommers, kortom niks wat ze niet al eens in real life in de handen hebben gehad, maar gelukkig nog steeds kirrend enthousiast). Verder is het meestal 's morgens afspreken op een strandje, waarbij de local knowledge van Floor en Rosalie goed van pas komt, en 's middags beetje chillen bij Elena met nog wat zwemmen en soms wat boodschappen doen met de gehuurde auto. In de avonden uit eten, koken op de Elena, of bij Rosalie en haar vriend Arie Pieter eten met vaak gezellige borrel of thee keuvelen en alle verhalen gretig aanhoren. Gisteren zelfs met Paradise FM (de radiozender van Rosalie) op in de kuip, waar Arie Pieter in zijn show 'Jazz&Wine' nog de Elena en haar crew officieel verwelkomde op het eiland. Erg mooi, we proberen het fragment nog wel online te krijgen. Sacha de Boer hadden Aad en Leonie ook al lang niet gezien, laat staan nieuwsberichten over langste ochtendspits ooit en tekorten aan strooizout. De tv bij Arie Pieter en Roos ging snel weer uit.. Groter verschil met hier kan bijna niet, 30 graden en lekker in de zon. Floor en ik durven bijna niet op de foto bij het stel, want duo penotti is confronterend als je de witte kleur bent… Vandaag bereikt ons het heugelijke nieuws dat Mees en Pieter een nichtje gekregen hebben: Cato!! Waanzinnig gefeliciteerd Thijs, Jen en Moos, en natuurlijk de trotse oom en tante. Kortom, te veel om te vertellen, we genieten ons gek en voelen ons bevoorrecht dat we even mee mogen leven in dit mooie avontuur. Liefs Harm & Floor |