                                 |
29 december 2009, stukzitten
We liggen in Friendship bay, nogal geniaal baaitje. Het heeft echter een nadeel en dat is de golfslag die 90 graden op de wind staat. Dat betekent dat de boot nogal stevig heen en weer schommelt. Leek ons een mooi moment om voor het eerst ons achter anker eens te proberen. Daarmee leggen we de boot recht op de golven zodat de boot alleen nog maar van voor naar achter schommelt en dat is veel minder erg. We spelen op het strand en lunchen bij het Friendship bay resort, dat hier een belangrijke plaats in de baai inneemt. Het is hier zo mooi dat we nog een dagje blijven liggen. Echter de avond van de tweede nacht, liggen we plotseling enorm van heen en weer te schommelen. Is het harpje (dat ik nog vastzette met een waterpomptang) van het achteranker losgekomen. Stukzitten. We doen ’s nachts geen oog dicht door het schommelen en ik maak me zorgen of ik het anker nog ga terugkrijgen. Dat ligt natuurlijk helemaal ingegraven in het zand, zonder lijn er meer aan. Ik duik er ’s morgens meteen in maar het zicht is nog geen 2 meter. Het anker ligt maar op een meter of 5 maar toch, kansloos. Naar het resort om hulp te vragen. Twee goedwillende tuinmannen doen een halfslachtige poging maar staken deze na een half uur. Te slecht zicht. Ja, dat wist ik zelf ook wel, en had ik al gezegd.
We wilden vanmorgen vertrekken richting St Vincent om morgen Fop en Jan Arie en fam. op te halen, maar dat moet even uitgesteld. Nu maar proberen een duiker te regelen. Het dreigt een topweek te worden. Eerst mooring kapot dan achteranker los, als we in dit schade tempo de wereld rond gaan dan wordt het nog wat… Oh ja, en de koelbox is er ook mee opgehouden… Stukzitten.
27 december 2009, Vis, eindelijk weer Vis! Wat ons vanmiddag is overkomen. Terwijl er volledige rust op de Elena heerst, het is warm dus iedereen ligt in z’n blootje te slapen. De mannetjes in hun bedjes, Leonie op de fatboy, en de schipper klooit wat in het water op het onderste treetje. Komt plotseling de hengel tot leven! Wat vooraf ging. Als afscheidscadeau kregen Willem (van "Small Nest”) en ik van Maarten een aasvisje. Zo één waar we tot nu toe nog nooit iets mee gevangen hadden. Maarten had het visje de naam gegeven (en op het visje geschreven) "Maartens sure fuck”. En met een lange speech, kregen we deze cadeau en werd een competitie uitgeschreven wie als eerste een fatsoenlijke vis zou vangen.
Tot nu toe hebben we steeds de Atlantic tactiek gebruikt, door met squidjes te vissen, maar in de Carieb nog nimmer succes.
Dus vanmorgen op een kort tochtje van Mustique naar Bequia, de "Maartens sure fuck” maar eens geprobeerd. Nog geen uur later, beet! Leonie denkt dat we op een rif zijn gevaren, als ik in al mijn enthousiasme roep dat de genua eraf moet. Het is in eerste instantie echt een mooi gevecht, supersterke vis, en terwijl wij inmiddels stil liggen, kost het veel moeite om hem binnen te halen. Tot plotseling alle druk van de lijn verdwijnt. Stukzitten denk ik eerst, maar er blijft toch wat weerstand. Snel binnenhalen, blijkt dat de vis zijn staart mist! Is er zojuist afgebeten door een grotere vis!
De vis is nog steeds 3,5 kg, dus dat is een behoorlijk groot dier. We denken eerst aan een Baracuda, maar twijfelen omdat hij eigenlijk te mooi is.
Als we voor anker liggen en met de kids naar het resort aan het strand varen om een fruitpunch te drinken, vragen we de barman wat voor vis we gevangen hebben. Het is een Spotted King Mackrel, moet een lekkere vis zijn. Zonder twijfel zegt de barman ons dat de staart er door een haai is afgebeten. Ik denk even terug aan het geklooi op het onderste treetje…
26 december 2009, kerst in Mustique Het kerstontbijt op eerste kerstdag bestaat uit overheerlijke broodpap. Toch verkeren wij redelijk in kerstsferen met het kerstboompje dat de jongetjes kregen van Willy en Christa. Ik heb ook allerlei kerstverhaaltjes met ze gelezen, maar het zegt ze nog niet zoveel geloof ik. Wij zijn de ochtend van kerstdag druk in de weer geweest met onze laatste knutselkadootjes voor Small Nest. We hebben namelijk een aantal dagen geleden lootjes getrokken en iedereen moest voor z’n lootje zelf een kadootje maken en je mocht niks kopen! Nou, dat was een hele klus. Ik ben nog even met Mees naar het strand geracet om een schelp (voor de ketting voor Sepke) te zoeken en een stok (voor de lampion voor Flor) en ondertussen was Adam visgerei voor Ward aan het maken van een kokosnoot, visdraad en een dobber. Tussen de bedrijven door kreeg Mees het vishaakje nog in z’n vinger… De schade bleef gelukkig beperkt, maar de hele baai werd bij elkaar gekrijst! Toen de jongens hun middagdut deden, hielp Sepke mij bij het maken van het toetje (gepofte gevulde appels voor de BBQ) en gingen Adam en Willem in Sammie vissen vangen voor de kerst-BBQ. Om te voorkomen dat het een vegetarische kerst zou worden, hadden we al wat vlees en vis uit de diepvries gehaald. Door de marifoon hoorden we nog roepen: "Beet!!!”, maar dat bleek slechts een wanhopige grap van twee mannen die hun gezinnen niet van vis konden voorzien voor de kerst-BBQ. Donderdag 24 december 2009, Elena baad pootje, kerst in Mustique.
Dat liep even anders dan we gedacht hadden! Net nadat we in bed lagen, hoorden we een enorme knal. Het probleem blijkt niet Tom's ganga, maar zijn mooring. We denken dat onze achterlijn naar de palmboom gebroken is, maar het is helaas de mooring zelf die kapot gaat. Broek aan, naar buiten, maar we liggen al op het strand. Gelukkig waait het niet hard en liggen er geen rotsen onder ons. Adam roeit met Sammie naar de buurboot, die nog wel aan zijn mooring ligt en inmiddels staan er al twee boatboys op onze boot om te helpen. We leggen een lijn van de boeg naar de Brit die naast ons ligt en een lijn van de top van de mast. We trekken Elena via de mast schuin en trekken de boeg richting open water. Motor vol aan en we zijn los. Spannend. Vanaf de kant roept Tom dat we gewoon moeten ankeren en terug moeten komen, wij besluiten anders. Geven de boatboys wat Heinekens en 30 euro, de Brit een fles wijn, en ondanks dat het 01:00 is, besluiten we door te varen naar Bequia. Daar komen we rond 03:00 aan en vallen, voor anker, als een blok in slaap. Note to self: - De enige betrouwbare mooring is ons 33kg Rocna anker - Boatboys zijn niet irritant, maar helden. - Wiet is slecht voor je, althans voor je mooring. - Elena kan tegen een stootje. In Mustique duiken we uitgebreid onder de boot, en alleen de onderkant van het roer mist wat lak. We gaan om 08:00 ankerop in Bequia en varen samen met "Small Nest" naar Mustique. Dat klinkt als een mooie plek om kerst te vieren, en dat is het ook. Mustique is privé bezit, en staat vol, nou ja vol is een groot woord, met villa's van de rich & famous. Het water is er kraakhelder, het is groen, er lopen overal wilde schildpadden en er vliegen papagaaien, en het is duur… Gelukkig hebben we alles bij ons. We lopen naar het vliegveld om in te klaren langs werkelijk schitterende estates, met dito oprijlanen. Van de douanier horen we dat Alica Keys, (die eigenlijk een andere achternaam heeft), net geland is, en dat Tommy Hilfiger morgen aankomt. De R&F vervoert zichzelf met golfkarretjes over het eiland en wij zwaaien steeds uitbundig, zonder dat we iedereen herkennen. De jongetjes liggen de halve dag in het water, met de kindjes van "Small Nest" en wij genieten van dit kleine paradijsje. 's Avonds neemt opa Stellamans (de vader van Willem van "Small Nest") ons mee uit eten ter ere van kerstavond. Een nogal geniale avond. Nu 22:45 naar bed, bij slapen... Met dank aan
We zijn nu 6 maanden onderweg. Dat kan alleen met behulp van heel veel verschillende mensen. Het eerste dat we altijd doen, als we internet hebben, is het gastenboek van onze website bekijken. Tijdens de oversteek konden we het gastenboek niet bekijken, maar we belden af en toe met de sateliettelefoon naar huis en hoorden dat iedereen enorm meeleefde met ons. Dat was heel leuk om te weten en we hebben erg gelachen om al het commentaar toen we eindelijk weer internet hadden. Dank voor al jullie enthousiaste bijdragen aan ons gastenboek! Veel dank ook aan Theo, aan wie wij al onze stukjes en foto's mailen en die er steeds voor zorgt dat het snel op de website staat. Onze familie die ons zonder mokken al 6 maanden niet ziet. Natuurlijk de meiden onder leiding van Dorien! Veel dank aan Arno, die weer enorm heeft geholpen bij het uitzoeken van een generator en de reparatie van de ankerlier. Dank aan Rosa en Maarten voor hun hulp en gezelligheid bij de oversteek. Vanuit een warm Mustique wensen wij iedereen een gezellige kerst! Dinsdag 23 december 2009, The day after en St Vincent
Vandaag zijn we voor het eerst in 4 maanden weer gewoon met z'n vieren. Een vreemd maar ook heerlijk gevoel. Het was echt top om Maarten 5 weken aan boord te hebben en het zal even wennen zijn dat hij weg is. Voordelen zijn wel, geen gesnurk meer en geen vreemde vrouwen meer aan boord.
Namen vanmorgen de lokale bus (een 9 persoons Nissan uit 1981 met 12 personen aan boord) naar Vieux Fort om uit te klaren en naar de markt te gaan. Ik stond in de verkeerde rij bij customs en kon na 1 uur wachten aansluiten in een andere rij. Stukzitten… Voordeel, de rij stond in een aircohok en mijn mederijers maakten geniale grappen, vooral over de beambten, die dit schijnbaar gewend waren. De kindjes naar bed en wij varen richting St Vincent. Voor het eerst ook in 4 maanden weer eens zelf het grootzeil moeten hijsen, pittig. Zeilen halve wind, 25 knopen, vol tuig, met 8-9 knopen het stuk tussen de eilanden over. Achter St Vincent neemt de deining af en varen we langs een schitterende ruige kust. Het is jammer dat dit noordelijke gedeelte volgens de pilot gemeden moet worden omdat ze hier veel drugs verbouwen, want het ziet er ongelooflijk mooi uit. We varen door tot halverwege het eiland waar we in Wallilabou bay een mooring oppikken, uniek gaaf baaitje. Nog op zee komt er een piepklein bootje aangeroeid die zegt dat hij de achterlijn om een palmboom voor ons bindt. De pilot waarschuwt voor deze boatboys, maar wij zijn blij met z'n service, hij helpt ons aan de mooring leggen en legt inderdaad een lange lijn naar de kant en bindt deze aan een palmboom. Er volgen nog 2 kano's en we kopen nog wat groente en fruit van ze. Voor een berg groente en fruit, betalen we omgerekend 2 euro en één heineken. We leggen de kindjes in bed en ik roei naar het bijbehorende cafeetje om te betalen voor de mooring. Tom, de eigenaar, barman, kok en kelner tegelijk, is echt te vriendelijk (en stoned), maakt koffie en vraagt of ik er iets bij wil. Ik denk aan een koekje, hij aan een plantje. Hij woont in het huis dat gebouwd werd voor de set van Pirates of the Caribbean, en is daar apetrots op. Er zit een grote groep Amerikanen die niet voor de koffie gekomen zijn. Vanavond gaat voor het eerst het luik er maar in. Morgen vertrekken we vroeg richting Mustique. Dinsdag 22 december 2009, Dominica, einde ARC, afscheid Maarten
We hadden afgelopen woensdagnacht een rustige trip naar Dominica, waar we om 10:00 uur aankwamen bij Roseau/Loubiere. Het was prachtig om Dominica te zien oprijzen uit de zee met de toppen in eeuwige nevel gehuld. Dominica heeft een echt regenwoudklimaat, heel anders dan Martinique en St. Lucia. Het is er één grote jungle en het is heel vochtig en warm. Het regent heel vaak een beetje en dat noemen de Dominicanen heel optimistisch 'liquid sunshine'.
Pancho, een 'boatboy' zoals dat in zeilerstaal heet, bood ons een mooring aan voor het Anchorage hotel. We zijn met z'n allen in Sammie naar de andere kant van Roseau gevaren om ons in- en uit te klaren bij 'customs'. Dat ging verrassend snel en efficiënt. We hebben geluncht in het Anchorage hotel en ondertussen gebeld met Naomi en haar familie. Naomi is mijn nichtje. Ze werkt op cruiseschepen en is getrouwd met een Dominicaanse man, Hilton. Naomi woont in Dominica, maar ze was zelf helaas aan het varen; ze is maar zo'n twee keer per jaar thuis. 's Middags kwam de zus van Hilton, Myrtle, met haar dochter, Serena (5), en haar nichtje op bezoek. Serena speelde met de jongens in de speelkamer en ze keken samen naar een Engels filmpje. We hebben een aantal pelikanen gezien en er zwommen veel schildpadden langs de boot. Myrtle vertelde ons dat het vangen van een schildpad 'serious jailtime' oplevert, maar dat ze schildpaddenvlees heel lekker vindt… 's Avonds kwam de jongere broer van Hilton, Stowe, de mannen ophalen voor een men's night. Het was verkiezingstijd in Dominica, dus ze gingen naar een feest van labour party in het stadion dat door de Chinezen is gebouwd (omdat ze Taiwan niet langer erkennen en waarschijnlijk ook omdat Dominica 'whaling' toestaat in haar wateren…). Ze hebben eerst ingedronken in een paar andere bars. Adam en Maarten waren de enige toeristen in een stadion van ca. 3000 man. De band 'Morgan heritage' uit Jamaica trad op en iedereen ging uit z'n dak. De terugweg, na een behoorlijk aantal rumpunch (er was geen bob), was behoorlijk spannend, maar ze kwamen gelukkig veilig thuis. Het was een geniale avond geweest. In Dominica liggen elke dag 2 tot 3 cruiseschepen! Ze blijven maar een dag, want 's avonds moet het casino weer open en dat mag niet zolang het schip aan wal ligt. Stowe doet Island tours voor de cruiseschippassagiers. Wij hadden geluk, want hij had donderdag vrij, dus kwam Stowe ons om 9:00 uur halen met zijn busje voor een privé Island tour. Stowe heeft ons veel laten zien en veel verteld over het eiland. Dominica is heel vruchtbaar. Volgens Stowe groeit er alles, behalve appels. Hij plukte van alles, wees vruchten aan en liet ons overal aan ruiken: citroengras, kaneel, cacaobonen, etc. Hij vertelde ook heel veel over de politiek. Hij was duidelijk geïnteresseerd in politiek, maar hij ging niet stemmen. Er is (in grote lijnen) een rode en een blauwe partij. De premier van 38, was 4 jaar geleden nog leraar, en vandaag multimilionair. De rode partij is aan de macht en maakt er volgens Stowe een potje van. De blauwe partij is volgens hem iets minder corrupt. Volgens Hilton is het precies andersom… De verkiezingen waren afgelopen vrijdag en de uitslag werd vlak na ons vertrek bekend, maar ik geloof dat de rode partij gewonnen heeft. Stowe had fantastische verhalen over de politiek: over Chavez die een stukje grond van Dominica aftroggelt omdat er olie onder de grond zit en de Japanners die de grootste garnalenbank van de wereld hebben aangetroffen in de wateren van Dominica. Ondertussen wordt de zittende president (slechts 38 jaar oud) steeds rijker… Het hoogtepunt van onze Island tour met Stowe was een bezoek aan Titou Gorge. Je zwom door een soort smalle lange grot naar een waterval toe. Deze prachtige plek is gebruikt bij de opnamen van 'Pirates of the Caribbean'. Het water was voor ons doen koud (ca. 23 graden), maar heerlijk helder en zoet en het was schitterend. Het was iets te uitdagend voor de jongens, dus we zijn om beurten naar de waterval gezwommen en de jongens hebben even lekker gespeeld in het kleine meertje aan het begin van de grot. De mannen hebben ook nog geklommen en gesprongen. Dominica is een vulkanisch eiland, dus er was zelfs nog een warme straal water, waar je je weer op kon warmen. Daarna hebben we geluncht op een prachtige locatie uitkijkend over een junglevallei (River Rock café). De toeristenprijzen zijn torenhoog, omdat ze bijna alleen maar met rijke cruiseschippassagiers te maken hebben. Om ca. 15:00 uur heeft Stowe ons weer teruggebracht naar de boot. Hij ging nog even mee om een biertje te drinken. 's Avonds, toen wij zaten te eten in het Anchorage hotel, kwam Stowe nog even langs om de gele (topkleur) BMW Z3 van Naomi te showen, de enige Z3 van het hele eiland... Hilton werkt ook op cruiseschepen en hij vaart nu op een lijn die elke twee weken een dag in Dominica stopt. Dat was toevallig op vrijdag. Hij kwam 's ochtends om 8:00 uur aan en moest om 16:00 uur weer aan boord zijn. Hij is 's ochtends even bij ons aan boord geweest. Hij was verbaasd om te zien dat er een motorboot naast ons lag, die kort geleden in beslag was genomen vanwege drugstransport en de lugubere vondst van drie lijken aan boord! Hilton heeft Adam geholpen met het vullen van de gastank. Ondertussen werden wij alvast in een lokale taxi gezet richting Hilton en Naomi's huis. Daar hebben we ook Miguel (19) ontmoet, een zoon van Myrtle. Stowe woont ook in het huis van Hilton en Naomi. De jongens hebben heerlijk op de enorme banken gezeten en eindeloos cartoons gekeken op televisie (wat Mees 'computer' noemde, want wij hebben geen televisie). Het is een heerlijk huis met prachtig uitzicht over zee, waar we zelfs met een verrekijker walvissen zagen zwemmen! Hilton kwam Adam afleveren en moest er zelf al snel weer vandoor, dus wij zijn even later met de taxi weer naar de boot teruggegaan. We hebben heerlijk gezwommen in het zwembad van Anchorage hotel. Ineens kreeg Mees het weer te pakken. Hij was in Denekamp altijd een enorme waterrat bij zijn wekelijkse zwemles in een 33 graden zwembad, maar het afgelopen half jaar wilde hij steeds niet zwemmen. Maar in dit warme water, met zwemvleugels, vond hij het ineens weer geweldig en hij 'zwom' als een hondje het hele zwembad op en neer! 's Avonds aten we in het Evergreen hotel en, nadat de jongens in bed lagen, zijn we ankerop gegaan en naar Martinique gevaren. Het was een rustige tocht met veel vallende sterren. Het valt wel op dat hier altijd, dag en nacht, veel bootjes op het water zijn. Het lijkt het IJsselmeer wel! In Martinique hebben we 's ochtends vroeg de gerepareerde Parasailor opgehaald, waarna we meteen zijn doorgevaren naar St. Lucia. Daar werden we warm onthaald door de voltallige bemanning van A Small Nest (zie onze links), die vanaf het strand naar ons toe kwamen zwemmen: "Gefeliciteerd! Jullie hebben er 27 dagen over gedaan! Knap hoor! We hebben een plaatsje voor jullie vrijgehouden in de haven!" Vervolgens kwam Lamawaje ook nog voorbijscheuren met alledrie de dochters in de dinghy. We konden inderdaad weer naast A Small Nest liggen en zaten meteen weer in de ARC-drukte met veel spontaan bezoek. Op een gegeven moment zaten alle kinderen van Windflower (3 meiden) en Lamawaje (ook 3 meiden) met onze jongens in de speelkamer! 's Avonds was de prijsuitreiking van de ARC. Er waren naast de gewone prijzen ook veel prijzen in zeer uiteenlopende categorieën, zoals: meest sportieve deelnemer, jongste deelnemer (een meisje dat 2 maanden jonger is dan Pieter…), mooiste boot (de Nederlandse Hartbeat, waar Rosa nu op vaart), oudste deelnemer, best voorbereide boot, eerste vrouwelijke schipper, leukste blog, beste visser, etc. Wij vielen niet in de prijzen, maar alle kinderen mochten even het podium op voor een foto en ze kregen allemaal een kadootje. Mees en Pieter kregen allebei een autootje en waren daar de rest van de avond zoet mee. Ideaal, want het was best een lange zit voor die kleintjes. Verder stonden we op de foto die de prijs voor beste foto had gewonnen! De prijs werd gewonnen door Star Chaser, die een foto van ons maakten van achteren gezien met de parasailor met zonsondergang. Na afloop was er natuurlijk feest met muziek en dansoptredens en zelfs vuurspuwers. Dat vonden de kinderen natuurlijk schitterend. Ze werden uitgeteld afgevoerd door Adam rond 21:30 uur, zodat Maarten en ik nog even mochten doorfeesten. Het feest werd voortgezet in de H2O-bar in de haven en er werd voldoende gedronken. Tijdens de prijsuitreiking was al aangekondigd, dat de laatste boot die nacht nog moest binnenkomen. De Walkabout had helaas een aanvaring gehad met een lokale boot bij de start en had terug moeten keren, was veel te laat gestart en had ook nog langs de Kaap Verden gemoeten, waar ook nog eens de halve bemanning van boord stapte, omdat ze anders te laat terug zouden zijn op hun werk… Op het teken van de ARC-staff om 01:00 uur ging iedereen vanuit de H2O-bar naar de steiger om de Walkabout een warm onthaal te geven. Je kunt je wel voorstellen in wat voor sfeer dat gebeurde! De volgende dag hebben we met A Small Nest koffie gedronken en onze plannen voor de komende maanden eens serieus onder de loep genomen om te kijken of we misschien samen op zouden kunnen varen. Het was even puzzelen, maar we zijn eruit gekomen. 's Avonds zijn Adam en ik uit eten geweest, terwijl Maarten op de jongens pastte. Maandagochtend hebben Adam en Maarten aan de stuurinrichting geklust. Die was niet kapot, maar het kon volgens Adam nog beter en dat lukte inderdaad. Ondertussen ging Sepke zwemmen met Mees in het zwembad bij de haven en ik ging er even later met Pieter achteraan. 's Middags hebben we boodschappen gedaan voor de komende weken. Daarna zijn we de haven uitgevaren om lekker in de baai voor anker te gaan. We hebben heerlijk gezwommen met de jongens. Mees riep steeds: "ik zwem even naar de overkant van de baai, doeiiii!". 's Ochtends om 5:00 uur zijn we ankerop gegaan en naar Laborie Bay gevaren, waar we om 9:30 uur aankwamen. Pieter en ik zagen om ca. 7:30 uur, terwijl de rest sliep, dolfijnen! Ze zwommen maar kort bij de boot, maar Pieter heeft ze goed gezien en hij vond het schitterend! Laborie Bay is prachtig, maar wel spannend, want je moet tussen de riffen door manouvreren. We waren voor anker gegaan tussen twee riffen, maar boatboy Fire raadde ons aan om iets verderop aan een mooring te gaan liggen. We voeren achter hem aan, volgens de kaart dwars over een rif heen, maar daar klopt kennelijk niks van, want volgens de kaart ligt deze mooring bovenop een rif! We hebben kreeft gekocht van Fire voor de lunch en zijn eerst nog heerlijk naar het strand geweest, waar we weer uitgebreid hebben gezwommen met de jongens. 's Middags kwam A Small Nest aan en gingen we weer met z'n allen naar het strand, waar we na 5 weken afscheid namen van Maarten. We zullen hem missen en het zal ook wel even wennnen zijn dat we nu weer met z'n vieren zijn. Gelukkig zijn we niet helemaal alleen, want we hebben veel plezier met A Small Nest. Adam had vanmiddag met een lokale man geregeld, dat er voor ons allemaal op het strand gekookt werd. Het was heerlijk en het was een bijzonder gezellige, sorry: geniale, avond. Toen er een vliegtuig over kwam vliegen, hebben we met z'n allen gezwaaid naar Maarten! Woensdag 16 december 2009, Martinique
We moeten een aantal dingen doen, maar vooral veel met de kindjes op het strand spelen. Dat laatste maar mee begonnen. We varen met Sammie naar de kant en blijken tegenover een Club Med te zitten. Erg mooi en vooral wit strand onder de palmbomen. We hebben ergens gelezen dat je het strand nooit als privé terrein mag claimen en nadat we Sammie vlak buiten Club Med hebben aangelegd lopen we met al onze spullen langs het strand naar een mooi plekje. Er staat wel een bewaker, maar het lijkt net of wij gewoon gasten van het hotel zijn, en 5 minuten later liggen we heerlijk onder een palmboom aan het strand. Morgen is Leonie jarig en Maarten moet nog een cadeautje hebben, dus hij houdt een van de bikini verkopers aan die steeds langs het strand flaneren, in steeds andere setjes. Leonie zoekt een mooi strandjurkje uit. Pieter vindt het echt geniaal om met zijn zwembandjes te zwemmen. Giechelend ligt hij dan in het water, net zo lang tot hij er gerimpeld uit moet. Mees heeft de branding ontdekt. Hij is niet zo'n zwemmer (meer), maar gaat op zijn buik op het strand liggen totdat een golf hem overspoelt. Wij genieten van het strand en de zee. We brengen de parasailor naar een zeilmaker in Le Marin, 20 minuten met Sammie, en varen meteen even langs Mecanique Plaisance een dealer van oa Westerbeke, die goede generators maken. We willen graag een laagtoeren diesel generator, en bij voorkeur de kleinste die ze hebben. Ze hebben een generator op voorraad, 5,7Kw, maar we krijgen hem voor de prijs van z'n kleinere (5,5kw) broertje, én kunnen deze direct inbouwen. Geluk. 's Middags maken Maarten en ik een mooi snorkeltripje. We hebben op de kaart gezien waar 2 riffen liggen en varen daar met Sammie naar toe. We leggen de dingy aan een ankertje en snorkelen. Veel vissen, niet zo mooi koraal. Leonie en Maarten gaan zondagmiddag even samen naar het plaatsje St. Anne, waar we vlakbij voor anker liggen, zodat ik de tijd heb om met de jongens taart te bakken en kunst te maken. We maken eerst een kwarktaart (uit een pakje) en de mannen vinden vooral het aflikken het leukst. Daarna een wordt een stilleven in drie stijlen gemaakt. Wasco, stift en vingerverf, en dat allemaal op 1 vel. Kijken wat mama daar morgen van vindt! De volgende morgen ontbijt op bed, Mees kan goed meezingen, Pieter is vooral van de "hoera", met ontbijt op bed, slingers en cadeautjes oa oorbellen (van Rosa) een tien x gratis oppas kaart van Sepke van "A Small Nest", en van haar broers mooie tekeningen, een mooie koeltas van Opa en Oma, en een nieuwe generator... Na het ontbijt weer naar het strand. Maandagmiddag moeten we de haven in zodat de generator vervangen kan worden. De mannen beginnen meteen met klussen en wij lopen door het dorp. 's Avonds gaan we met z'n 3en uit eten op babyfoon afstand van de kids. Heerijk gegeten en veel op Leonie's 33ste getoast. De volgende dag huren we een auto en gaan naar de dierentuin. Niet erg veel dieren en wel veel tuin. We rijden naar een mooi strand, lunchen daar en spelen de hele middag met de kids in zee en op het strand. Als we rond 16:00 terugkomen bij de boot zit de generator er al in en hij werkt! We douchen, tanken water, maken snel schoon schip, en doen nog een snel wasje, zodat we vanavond nog naar Dominica kunnen, en met licht aankomen. Zaterdag 12 december, finish ARC, afscheid Rosa, rust in Martinique 2 mijl voor de finish hebben we de mannetjes uit bed gehaald. Mees was nog wakker, maar Pieter moest van heeeel ver komen. Toen hij eenmaal wakker was en de miljoenen sterren en alle lichtjes van het land zag, vond hij het gelukkig prachtig. We kregen nog even een laatste squall met regen te verwerken en gingen keihard aan de wind onder vol zeil in het pikkedonker op de finish af. De fotograaf racete om ons heen en maakte schitterende, onbetaalbare foto's. We zagen de noordelijke boei van de finishlijn, maar hebben het finish-schip nooit gezien, dus het is een wonder dat we daar in alle euforie niet overheen zijn gevaren… 20:42 local time zijn we gefinisht. Terwijl Mees en Pieter nog even een filmpje keken, zijn we de haven ingevaren en hebben we aangelegd. De reeds aanwezige boten klapten voor ons en schreeuwden felicitaties. Op de steiger werden we op Caribische wijze onthaald: live muziek door een man met een steeldrum, voor alle volwassenen een rumpunch, een champagnefles Heineken en een fruitmand met fruit en Caribische kruiden. De jongens van de Lamawaje kwamen ons feliciteren en ondertussen renden we met Mees en Pieter heen en weer over de steiger. Pieter viel een paar keer bijna om. Hij had wat moeite met het feit dat de grond onder z'n voeten niet bewoog. Het was echt ongelofelijk hoe handig ze waren geworden aan boord, ze hadden echt zeebenen en hielden zich overal vast. We hebben heerlijk geslapen die eerste nacht op een bewegingloze boot en zonder wachtlopen. De volgende dag hebben we ingeklaard, veel mensen gesproken over hun overtochtervaringen, de mannen hebben zichzelf getrakteerd op een uitgebreide massage, de jongens hebben op de steiger gespeeld met water, in een golfkarretje van een havenmedewerker gereden, gerend, etc. We kregen bezoek van Esther, Martin, Chanel (4) en Floor (2) van de Hartbeat (Truly Classic 78), waarmee Rosa verder gaat varen. Ze vertelden dat hun plan was om 11 december verder te varen, dus de tijd was aangebroken om afscheid te gaan nemen van Rosa. Maar eerst hebben we met z'n allen 'A small nest' binnengehaald. We zijn met Sammie naar de finish gevaren met champagne, plastic glazen en een toeter en hebben hard gejoeld en geklapt. We hadden een ligplaats naast ons geregeld en terwijl zij hun rumpunch dronken, hoorden we dat zij gelukkig ook een goeie overtocht hebben gehad. 's Avonds hebben we samen met 'A small nest' pizza gegeten (zoveel dat we er de volgende dag nog met z'n allen van konden lunchen!). Daarna was er een ARC-feest op het strand met een fantastische steelband. Voor de laatste keer paste Rosa op. De volgende dag hebben we met z'n allen 'Sunboy' binnengehaald. Zij vonden het volgens mij best zwaar, maar alles is goed gegaan. Rosa en ik hebben samen al haar spullen ingepakt en een taart gebakken voor de Hartbeat. We zijn nog even met de jongetjes naar het zwembad geweest en Rosa en ik hebben ook van een heerlijke massage genoten. Tussen alle bedrijven door is er continu bezoek aan boord van medezeilers, die verhalen en/of foto's komen uitwisselen. Het is ondertussen een enorme puinhoop aan boord, maar we komen er echt niet aan toe om het op te ruimen, laat staan te poetsen. 's Avonds past Sepke op de mannetjes, zodat wij voor de laatste keer uit eten kunnen met Rosa. Het is een hele gezellige avond. Om 23:15 los ik Sepke af, zodat Rosa en de mannen nog even uit kunnen. Het was een topavond en ze waren pas rond 4:30 uur thuis. Om 8:15 uur maak ik iedereen wakker, zodat Rosa nog kan uitklaren bij de douane, haar laatste spullen kan pakken en dan varen we rond 9:45 uur met z'n allen en alle bagage in Sammie naar de Hartbeat (www.atlantic-tour.com), het nieuwe huis van Rosa voor de komende maanden. Rosa krijgt een ruime eigen kamer met veel kastruimte en een eigen badkamer! We hebben de hele boot bekeken en koffie gedronken en onze versierde taart gegeten, terwijl Mees en Pieter met Chanel en Floor speelden. Het plan was om Rosa uit te zwaaien, maar ze waren nog niet helemaal klaar voor vertrek, dus op een gegeven moment hebben we door de zure appel heen gebeten en afscheid genomen. Rosa heeft (op de dag af) 5 maanden met ons mee gevaren, dus dat ging niet zonder tranen. Ik hoop dat ze haar draai zal vinden en nog een fantastische tijd zal hebben op de Hartbeat. Pieter vraagt nog geregeld waar Rosa is en was verbaasd toen hij, zoals altijd, vanochtend Rosa ging wakker maken, dat Maarten in Rosa's bed lag. Mees snapt het wel en zei dat hij een beetje "huilerig" was. Het is ineens wel veel stiller aan boord. Gelukkig is Maarten er nog een tijdje (tot 22 december), dat maakt de overgang naar helemaal alleen met z'n vieren wat minder heftig. Toen Adam en Maarten met Sammie nog even langs de werf gingen, zagen ze de Hartbeat uitvaren en hebben ze toch nog uitgebreid Rosa kunnen uitzwaaien. 's Middags zijn we nog even bij Michael, Kris en Lani (18 maanden, jongste ARC-deelnemer) op bezoek geweest. De jongetjes hebben daar leuk gespeeld met Lani en vooral al het andere speelgoed. 's Avonds hebben we heerlijk Thais afgehaald en weer heel gezellig met z'n allen in de kuip van 'A small nest' gegeten. Vandaag hebben we de trossen losgegooid en nemen we tijdelijk afscheid van het gezellige en hectische ARC-leven. Maarten wil nog wat van de Carieb zien en wij willen de parasailor voor reparatie in Martinique afleveren en dan nog even naar Dominica. We willen uiterlijk de 19e weer in St. Lucia zijn. De tocht naar Martinique was heel pittig. Het woei hard, we voeren aan de wind en het waren rottige golven, die regelmatig de kuip (en ons) zout spoelden. Ook al was het maar 20 mijl, het was meer afzien dan die hele oversteek! Gelukkig hoefde Mees niet te spugen. Hij heeft zelfs twee boterhammen gegeten. We waren blij dat we er waren. Nu we hier voor anker liggen, voelt het pas echt alsof we in de Carieb zijn. Het deed me denken aan de vakantie bij Paul en Daan in 2007. We hebben met z'n allen achter de boot gezwommen in water van 31,6 graden! Pieter kon er geen genoeg van krijgen. Vanavond hebben we eindelijk grote schoonmaak kunnen houden, dus we kunnen nu weer gewoon rondlopen zonder te struikelen en het ruikt weer fris. Helaas was de zeilmaker dicht vandaag, dus we wachten hier tot maandag om de parasailor in te leveren, maar we zullen ons hier prima vermaken! Dinsdag 8 december 20:30 local time. Nog 4,3 mijl naar de haven. We zijn er! Wat een ongelooflijk gevoel. We hebben met z'n 6en de Atlantische Oceaan overgestoken. Dat had ons 600 jaar geleden wereldberoemd gemaakt… 2735 mijl in 16 dagen en 7 uur, dat is precies 7 mijl gemiddeld. Trots op iedereen die deze tocht tot zo'n succes gemaakt heeft, maar ook weer op Elena. Wat ben je toch een prachtboot. Zonder schade, los van een gescheurde schoothoek van de parasailor en een generator die liefde nodig heeft, is alles heel gebleven en dat is een compliment aan iedereen die haar deze tocht behoudend gevaren heeft en Arno die haar zo goed heeft voorbereid. We horen van een aantal mensen of het wel allemaal zo mooi was als we schreven. Ja, echt waar! Er is geen onvertogen woord gevallen, geen moment van paniek geweest en het is precies zo gegaan als beschreven. Was er dan niets wat "the brochure didn't tell"? Nou misschien alleen dat we 2 middagen op zoek zijn geweest naar een lek, dat we overigens nooit vonden. Met hoge golven loopt er wat water (30 liter per dag) in de bilge en we weten nog niet precies waar vandaan. Maar goed, dat leek ons niet zo verstandig om halverwege al op de site te zetten. Verder hebben jullie alles gelezen zoals het was. Nog één compliment aan de crew. Geen squall gemist, geen klapgijp gemaakt, geen eten aan laten branden, geen wondjes of sneetjes, en steeds in goed humeur, dat verdient respect en waardering. De mannetjes, wat een geniale kleine mensjes. Mees werkelijk zonder mokken, Pieter die aan het einde vooral wilde rennen en naar het strand wilde. Ik geef het je te doen als 1 en 3 jarige 16 dagen op zo'n klein bootje. Helden, dat zijn het. Helden dat zijn wij! Dinsdagnacht 8 december, 185 mijl/ 24 uur nog 83 mijl naar St Lucia
(door Maarten) Toch nog even tijd en vooral rust gevonden om nog een stukje voor de site te schrijven. We hebben namelijk vanavond onze eerste "echte" squall gehad. Tijdens de wachtwissel tussen Adam en Leonie zagen ze beide een toch wel erg verdachte wolk aankomen… Dit bleken ze juist te hebben gezien. Binnen een oogwenk nam de windsnelheid toe van 23 tot 40+ knp met zeer hevige regenval. Zowel Rosa als ik lagen te slapen, maar werden ineens door onze kooien heen gegooid. Echt ongelofelijk hoe snel en intensief zo'n squall kan zijn. Toen ik om het hoekje van mijn kooi keek, leek het net alsof ik op de set van "het wassende water" was beland, waarbij het net leek of Adam en Leonie iets te hard werden bekogeld met emmers water, welke vanachter de buiskap naar hen werden gesmeten. Maar goed, we hebben het weer overleefd, maar elk iets te donker wolkje is nu natuurlijk weer een mogelijke squall. Dit is het gevoel dat we aan het begin van de reis ook hadden, maar wat langzaam was weggeëbt. Voor degene die niet precies weten wat een squall is: een squall is een "gust" of windstoot die langer dan 1 minuut moet aanhouden. Tevens is de windsnelheid tijdens de squall minimaal 15 knp meer dan de wind die al stond met een minimum van 23 knp. Vaak gaat een squall gepaard met zeer hevige regenval. Het was overigens maar goed dat we parasailor niet op hadden staan, want deze waren we onherroepelijk kwijt geweest. Helaas hebben we vanmiddag de parasailor al verspeeld. Nadat we al de hele dag schitterend aan het knallen waren, schoot rond een uur of vier de schoothoekring uit het zeil. Geen onherstelbare schade maar onmogelijk om nu mee door te varen. Heel jammer, want de parasailor is echt een feest en gaat rammend hard en we hebben nu waarschijnlijk onze match-race tegen de "Spray" Oyster 47 verloren. Dit is het schip met een Engelsman en een aantal Spanjolen waar we al twee dagen mee in gevecht waren. Terwijl ik dit zit te schrijven, houd ik een oog op de plotter gericht. Ik zie WPT RNG 110.8Nm wat zoveel betekent als: nog maar 110 mijl naar St. Lucia!!!!! Het kan dus zomaar een hele bijzondere dag gaan worden! Met de huidige weercondities verwachten we vanavond rond een uur of 20:00 (local time, 24:00 Nederlandse tijd))in St. Lucia aan te komen. Hoewel het een fantastische trip is geweest de afgelopen 15 dagen, kijken we toch ook wel erg uit naar het moment dat we de haven van St. Lucia binnen varen. Het ziet er goed uit maar we zijn er nog niet. We zijn er bijna, we zijn er bijna…… (door Adam) Nog even een bedankje aan iedereen die de videozuil heeft ingesproken op ons uitzwaaifeest! We hebben 6 december, precies een half jaar na vertrek, voor het eerst de dvd bekeken, die we via Sinterklaas ontvingen. Een aantal mensen hebben waarschijnlijk een vlammend, geestig en behoorlijk persoonlijk verhaal gehouden, echter vergeten om de 'aan' knop van de video in te drukken… Die waren dus ongeveer 1 seconde in beeld. Floor kan sneller drinken dan Thijs. Thijs thnx voor je boodschap, goed om te weten, La Vita e Bella 2.0 als nodig, en dan wachten we op je! Iedereen bedankt en inmiddels nog maar 82 mijl!!!
Maandag 7 december, 173 mijl/24 uur nog 268 mijl naar St Lucia (door Rosa) Wat een rustig, maar snel nachtje met parasailor beloofde, wordt omgegooid tot een onderbroken nacht met veel gewiebel, een zeilwissel en een hele hoge snelheid. Tijdens mijn wacht is Speed on the Ground niet onder de 7,3 gezakt. De voorspelling voor deze nacht en komende dag is 18-23 knopen wind met heavy squalls. Aangezien we nog geen enkele squall hebben gehad die ook maar in de buurt komt van 'heavy' maken we ons niet al te veel zorgen. Maar tijdens de shift van Leonie komen er twee fikse regenbuien over met een uitschieter tot 30 knoop wind! Da's een dikke 7 bft. Tijdens de tweede squall is het ook wissel van de wacht en worden Maarten en ik ook wakker van al die regen en lawaai, dus we besluiten nu we toch allemaal wakker zijn om de parasailor er af te halen. Eigenlijk iets te laat, want midden in de bui en wind kunnen we geen zeil wisselen, dus zijn we genoodzaakt om te wachten tot het geweld iets afneemt. Dat doet het al gauw en wanneer de wind daalt tot 12 magere knoopjes hebben we met de routine van een racecrew de parasailor down en de uitgeboomde genua out. Daarna neemt de wind weer toe tot een steady 17-19 knopen. Dus we gaan met 7,5 knoop de goede kant op. Met nog 291 mijl te gaan wordt het steeds spannender wanneer we aan zullen komen, ik hoop 8 december want dan pak ik punten! We hebben namelijk een poule opgezet met heel wat verschillende categorieën en een daarvan is uiteraard de aankomst datum. Adam en ik hebben gezegd 8 december en Leonie 9, Maarten, pessimistisch, denkt zelfs dat we 10 december pas aan de rum cola kunnen. Een paar andere categorieën zijn: aankomst tijd (ik heb gezegd 5.30), aantal afgelegde mijlen (varieert bij ons tussen de 2775 en de 2850), en het heel belangrijke aantal gevangen vissen; de teller staat op 7 dus Adam moet met zijn aantal van 16 nog flink aan de bak in de laatste dagen! Daar logisch op volgend krijg je aantal kilo's vis (dat is tot nu toe een keurige 17,8 kilo, aantal motoruren (heb ik al gewonnen: ik heb namelijk 15 tegenover 0,0 en 4 uur). Dan ook heel belangrijk de finish plaats, zowel overall als in het klassement, deze wordt nog heel spannend want daar kan nog van alles gebeuren. En last but not least ons 24 uurs record, maar die hebben we met een afstand van 192 waarschijnlijk al gezet en is gewonnen door Maarten. En we dagen jullie uit! Denk jij de boot, de viskwaliteiten en de rest van de ARC beter in te schatten? Laat in het gastenboek jouw ideeën en cijfers achter en de winnaar krijgt een leuke prijs (denk aan versgevangen Dorade verzonden via tnt-cooler service). Wat ook nog zeker het vermelden waard is: vanochtend vroeg kregen wij voor ons een boot in zicht, we probeerden ze in te halen maar dat mocht niet baten. Leonie roept de boot op en het blijkt "Spray" te zijn die we 3 december (zie blog 3 december) ook al tegen zijn gekomen. Spray is een Oyster 47 met een aantal Spanjaarden en een Engelsman aan boord. Nu we weten welke boot het is, zetten we alles op alles om ze toch in te halen en tegen het vallen van de avond hebben we ze gek gevaren, we gaan er voorbij. Want hoewel we zeggen dat we niet meedoen voor de wedstrijd en natuurlijk is het belangrijker om heelhuids en veilig aan de overkant te komen, nu we al zo ver zijn willen we het zo goed mogelijk doen en zo hoog mogelijk eindigen. Komende dag, maandag, belooft een mooie dag te worden met lekker wat wind, ik ga nu nog even wat lezen in mijn laatste boek. We zijn er bijna en spreken jullie snel! Elena out. Zaterdag 5 december 166 mijl/24 uur nog 441 mijl tot St Lucia (door Leonie) Tijdens mijn nachtwacht schrik ik me een ongeluk. Ik ben ervan overtuigd, dat er een enorm groot cruiseschip met grote snelheid op ons afkomt. Mijn hart slaat over en dan zie ik… dat de maan opkomt! Hij komt steeds later op, dit keer pas om 21:30 uur. Voor die tijd is het pikkedonker met miljoenen sterren. 's Ochtends werd ik wakker door een oproep op de marifoon: "Elena, Elena, this is Maggy Five, Maggy Five over". Onze Noorse buren uit Las Palmas waren voor de tweede keer (zie blog 29 november) deze reis in zicht! We moeten uiteindelijk zelfs voor ze uitwijken en varen vlak achter ze langs, terwijl ondertussen van beide kanten veel foto's worden gemaakt en er uitbundig wordt gezwaaid. Even later maken we ons op voor een dreigende 'squall' met regen en wind. De parasailor gaat er zelfs even af en de kotter erop, maar het blijkt weer een storm in een glas water en de parasailor wordt weer gehesen. Terwijl Adam, Maarten en ik lamlendig zijn door de hitte, heeft Rosa (enigszins gespannen voor Sinterklaas) energie voor tien en entertaint ze de jongens met kleien, tekenen en stoeien. Dan gaan de jongens nog even in een badje, zodat ze na de lunch fris in hun bedje kunnen, om ze er vervolgens met natte plakkerige zweethoofdjes weer uit te halen. Wij lunchen (als de jongens al in bed liggen voor hun middagdut) ter ere van Sinterklaas met een glaasje rosé en gaan ons vervolgens te buiten aan een enorme bak pepernoten. We hebben alle vier voor iedereen een kadootje met een gedichtje en daarnaast zijn er nog wat pakjes van opa's en oma's, broertjes en vriendjes. Terwijl we bezig zijn met uitpakken: "rrrrrrrrrrrrrrrr". Beet! We hebben de lure op nog geen 4 meter achter de boot hangen (nieuwe techniek van de mannen, die nu eindelijk eens een tonijn willen vangen). We zien een enorme Dorade, die net aan de lure genibbeld heeft, naar de Wahoo-tackle zwemmen om zich er definitief in vast te bijten. Maarten zet (iets te) snel de rem op de vismolen en "pang!" daar gaat onze kostbare Wahoo-tackle met de dikke Dorade…! De gedichten zijn als vanouds, met terugblikken, geplaag en waardering. Als we net alles op hebben geruimd, worden de jongens alweer wakker. Veel vroeger dan normaal, waarschijnlijk door de spanning voor Sinterklaas. Terwijl de jongens binnen rustig aan het wakker worden zijn, horen we een hard geklop op de ramen. We horen gestommel en daar steekt Sinterklaas (Maarten met baard, mijter en rode omslagdoek, met dank aan Joris!) zijn hoofd door de kajuitingang! Hij spreekt de kinderen met zware stem vriendelijk toe en vraagt ze een liedje te zingen. Mees durft niet te kijken en klimt helemaal in pappa. Pieter vindt het schitterend! Vlak voordat Pieter naar buiten rent, rondt Sinterklaas snel af door te zeggen dat hij snel door moet naar alle andere kinderen met zijn stoomboot. Een paar seconden later stapt Maarten weer in de kuip. Hij heeft Sinterklaas niet gezien, want hij lag lekker op het voordek te zonnen… Als we buiten de enorme zak met kadootjes (van opa's, oma's, broertjes en vriendjes) gaan uitpakken zien we toevallig de allereerste tanker van deze trip varen: "Kijk, daar gaat de stoomboot van Sinterklaas!". De jongens krijgen prachtige cadeaus, zoals een T-shirt met 'I love Denekamp', een magneetpuzzel, een vilten boerderijbord, playmobil, boeken, dvd's, chocoladeletters, etc. Dank u Sinterklazen! De jongens zijn de rest van de middag zoet geweest met hun cadeaus. Pieter was het gelukkigst met het simpelste cadeau: een zakje ballonnen. Aangezien we allemaal misselijk zijn van de pepernoten, laten we de gebruikelijke borrelhappen achterwege. Verder stond er eigenlijk vis met net-niet-rotte-groente op het menu, maar de bemanning gaat muiten en het wordt macaroni hamkaas met als toetje pepernoten. De meiden hebben kookbeurt, de mannetjes kijken een net gekregen dvdtje, en de grote mannen zitten op het voordek een biertje te drinken, kijkend naar de ondergaande zon. Het was een prachtige dag met iets meer wind dan gisteren en we schieten weer iets lekkerder op. Ik geniet nog zodanig, dat ik nog nauwelijks aan het aftellen ben. Het enige probleem is: het einde van het wc-papier is in zicht… Vrijdag 4 december, 150 mijl/24 uur nog 609 mijl tot St. Lucia (door Adam) Inmiddels staat de parasailor er alweer bijna 48 uur non stop op. Maar het schiet niet op… We hebben maar zo'n 10-13 knopen wind en onze snelheid loopt terug tot 4,5-6 knopen, dat is na de afgelopen 10 dagen even wennen. Alles gaat nog steeds erg goed. Omdat het zo rustig was heeft iedereen heerlijk 9 uur geslapen. Zoals eerder al geschreven, is de generator er helaas mee op gehouden. Zelfs na herhaaldelijk consult van Arno, van de werf, lukt het ons niet hem weer aan de praat te krijgen. Jammer, maar met de hoofdmotor kunnen we ook de accu's laden, dus geen man overboord. Wel doen we nu nog zuiniger met stroom. Het buitenscherm voor de navigatie staat uit. De waterdruk is eraf, dus alleen water door met de voet te pompen. En de stuurautomaat staat iets minder gevoelig, zodat we een wat minder rechte lijn varen, maar wel veel minder stroom gebruiken. Vanmiddag een erg mooie Dorade gevangen. 4,5 kg vis levert genoeg vlees voor 2 dagen. Vandaag op het menu: verse (!) witte kool, in een badje van aanmaak witte saus uit een pakje, aardappels, handgevangen en thuisgefileerde Mid-Atlantic Dorade, op de huidgebakken, afgesoigneerd met peper zout en licht uitgedroogde limoen, met een sausje van halfrotte maar toch verse tomaat, gebakken in knoflook en sojasaus. Ik bedoel maar… Chez Elena. We eten buiten want het is inmiddels zo'n 30 graden in de boot en dat is behoorlijk warm. Terwijl de kids een Sinterklaas filmpje kijken, borrelen wij met Corona's met een limoentje om te vieren dat we de 2000 mijl gepaseerd zijn. Een beetje strijd tussen de meiden en de mannen of dit tegelijkertijd ook een Nick en Simon momentje mag zijn of dat er andere muziek bij hoort. Uiteindelijk mogen N&S 6 nummers en worden ze daarna afgelost door, "hey wir wollen der Eisbähr sehn…" Kortom geniale happy hour weer. De eerste boten zijn vandaag gefinished. Wij moeten nog even, ergens tussen volgende week dinsdag en volgende week donderdag komen we waarschijnlijk aan. Het is heerlijk op zee, maar we kijken allemaal ook erg uit naar aankomst! Donderdag 3 december, 149 mijl/24 uur nog 759 mijl tot St. Lucia (door Leonie) Om 8:00 uur kan eindelijk de motor uit en de parasailor erop. Er is weinig wind, dus het schiet niet echt op. We zijn behoorlijk verwend de afgelopen weken met steeds 15-30 knopen wind. Met 10-15 knopen wind gaan de daggemiddelden dan wel heel hard naar beneden. Verder is het weer een prachtige warme strakblauwe dag. Adam en Maarten hielden vandaag een viscompetitie. Ze mochten om de beurt 2 uur vissen en dan steeds met een andere 'lure' (aas). Adam heeft 's ochtends vrij snel beet, maar helaas ontsnapt de vis, voordat we hem binnen hebben. Het is pas winst, als het op de rekening staat. De rest van de dag gebeurt er niets op visgebied, totdat Rosa en ik tijdens de borrel bespreken dat we dan maar worstjes gaan bakken voor door de curry. Rrrrrrrr… Ja hoor, dorade nr. 6! 1,9 kg. en gevangen tijdens Adam's shift met de 'golden lure'. Overdag vaart links van ons een boot met parasailor, die niet op onze marifoonoproep reageert en rechts van ons vaart de 'Spray' (Oyster 47), waar we wel marifooncontact mee hebben. Zij hebben de laatste dagen geen vis gevangen en hun theorie is, dat dit door de volle maan komt. Inmiddels weten wij wel beter, want wij vingen vandaag wel een vis. Vanmiddag heeft Rosa tijdens het slaapje van de jongens pepernotenbeslag gemaakt (met dank aan Hans en Lenneke voor de aangeleverde ingrediënten en recept!). 's Middags mochten de jongens helpen met het vormen van pepernotenbolletjes. Mees hielp goed mee, maar Pieter dacht dat het klei was en maakte er een grote knoeiboel van. Ze zijn goed gelukt en er zijn er nog een paar over voor morgen, maar voor 5 december zijn ze allemaal op vrees ik. Gelukkig hebben we ook wat zakken pepernoten gekregen, dus er is voldoende. De jongens hebben vanavond weer hun schoen gezet met elk een beschimmelde wortel erin… Mees zingt al heel leuk mee met 'Sinterklaas Kapoentje' en 'Zie ginds komt de stoomboot'. Het einde van het verse fruit komt in zicht. We hebben vandaag de laatste mango gegeten en nu zijn er alleen nog heel veel groene appels. Als die op zijn, hebben we nog fruit uit blik en gedroogd fruit. Met de groente doen we langer dan ik had verwacht. Er zijn weliswaar de nodige rotte dingen overboord gegaan, maar we eten nog steeds elke dag verse groenten. Voor de komende dagen hebben we nog courgettes, rode bieten, witte kool, uien en aardappels. Waarschijnlijk komen we dus niet eens toe aan de groente uit blik. Het afval hoopt zich natuurlijk steeds meer op. Ik ben de tel van het aantal vuilniszakken inmiddels kwijt, maar ze passen nog achter de stuurstand en we ruiken ze nog niet. We hebben een heel strikt afvalbeleid, waarbij zelfs verpakkingen met zout water omgespoeld worden en we spuiten regelmatig een antibacteriële spray in de prullenbak om al wat daarin leeft de nek om te draaien. Ik heb nu (20:00-23:00 uur) wacht en ben druk met dichten voor Sinterklaas en met dit blog. Als dat af is, kan ik nog even lezen of ik doe een spelletje op Adam's telefoon. Het is lekker warm buiten. Voor normale mensen betekent dat, dat een T-shirt voldoende is, maar ik heb toch nog een vestje aan… Als de wind nog verder afneemt (nu 11 knopen), dan vrees ik, dat het weer motoren wordt. Kortom, het is nog steeds genieten in onze cocon. Is er nog wat gebeurd in de wereld? Woensdag 2 december 182 mijl/24 uur nog 913 mijl tot St Lucia
(Door Rosa) 06:45 1 december gaat de boeken in als rustdag/wasdag/geenwinddag. Na het onbijt hebben we alle zoute spullen van de freak-wave van afgelopen nacht zoet gespoeld. Met de watermaker vol aan, hebben we ons even flink uitgeleefd en na afloop ziet de boot er wel een beetje gek uit. Overal hangt natte was, aan de giek, de buiskap, en aan tijdelijk gespannen lijntjes. Ondertussen varen we heerlijk op de parasailor de goede kant op en bereiken we, zonder dat we het door hebben, een snelheid van 12.1 knoop. Mees en Pieter zijn vandaag redelijk autonoom, want Sinterklaas Maarten heeft twee prachtige shovels in de schoenen van de kids gestopt. De hele dag wordt er niets anders gedaan dan huizen bouwen en klussen.
Wanneer de kinderen in bed liggen slaapt iedereen weer even bij, want met die rare golf en al dat gerol heeft niemand echt goed geslapen. Helaas valt de wind om 16:00 helemaal weg, waardoor we de parasailor er af moeten halen we gaan moteren. En dat doen we nu nog steeds, ik hoop dat er vandaag meer wind zal komen, want ik heb het wel weer gehad met motoren. Ook zijn we weer een uurtje terug in de tijd gegaan waardoor we nu drie uur eerder leven dan in Nederland. Ik zie nu in de verte een dikke regenbui aankomen (had ik afgelopen 2 nachten ook in mijn shift) dus ik ga buiten even wat spullen veilig stellen en daarna brood bakken. Met nog maar 918 mijl te gaan zijn we bijna aan de overkant, en ik kijk er al een beetje naar uit om mijn benen weer goed te strekken, maar we houden het nog wel even vol! Dinsdag 1 december, 149 mijl/24 uur
(Door Maarten) Woehaa, what the f..k! Man overb…!!!! Dit was het eerste dat door me heen schoot toen ik vannacht wakker werd. Niet geheel zonder reden overigens want er had zich op miraculeuze wijze een soort freak-wave door het openstaande raampje van Mees', Pieter's en mijn kamer geperst. Mees zijn slingernetje werd geraakt maar zelf bleef hij gelukkig ongeschonden. Pieter dacht dat hij zijn broek had geplast en sliep in eerste instantie gewoon door, later kwamen er toch wat tranen omdat het wel een hele grote plas was geweest. Ik kreeg de volle lading, minstens het equivalent van drie emmers water wist doel te treffen en mij een nat pak en bed te bezorgen.
Wat vooraf ging aan deze bijzondere wake-up call was een topdag! Na onze 100 mijl record-run van vannacht was het euforisch opstaan en ontbijten. Dat smaakt naar meer! Snel ons bordje leeggegeten om de parasailor weer op te zetten. Er stond zo'n 20 to 25 knopen wind dus dat zou weer een hoop mijlen betekenen. De parasailor stond al snel en we gingen weer met 8+ knp de goede kant op. Rond half elf zag Adam ineens twee donkere vlekken bij de boot… Walvissen!! Hoe vet gaaf cool is dat om twee van die kolossen zo dicht bij de boot te zien. Zijzelf schenen er ook nogal van te genieten/profiteren want voor 3,5 uur hebben ze met ons meegezwommen, wat ongeveer neerkomt op zo'n vijftig kilometer! Continu waren ze rondjes om de boot aan het zwemmen en nieuwsgierig de boot aan het onderzoeken. Toen we op een gegeven moment 12.4 knp voeren (nieuw record) leek het ons een mooi moment om de parasailor weg te halen. Snel de heerlijke broodjes die Leonie en Rosa hadden gemaakt opgegeten. Toen Adam en ik op het voordek bezig waren het zeil weg te halen kwamen de walvissen op hun zij meezwemmen om naar ons te kijken…. En dat met een gangetje van 12+, echt waanzinnig!
Natuurlijk waren we benieuw wat voor walvissn het waren dus werden snel de almanakken erbij gehaald. Team 1, de mannen, kwamen al snel tot de conclusie dat het een Minke whale moest zijn, de kenmerken kwamen overeen met hetgeen we zagen alleen klopte de afmeting niet helemaal. Adam schatte de beesten op 10 meter en ik op zo'n 5 meter. Adam mag graag wat overdrijven als het over lengtes gaat. Team twee, de meiden, gingen voor de dwergwalvis, nice try but not even close. Team drie, Mees en Pieter, hadden nog geen definitief oordeel kunnen vellen maar zouden daar later nog op terugkomen. Na de zeilwissel de mannetjes in bed gelegd en hebben Leonie en Rosa de koelingen schoongemaakt en aangevuld, en zijn Adam en ik bezig geweest met de overleden generator. Daarna heerlijk gedoucht en een ontspannen middagje gehad. Het is goed toeven in deze waterwoestijn… |