                     |
31 oktober 2009, Klussen
Wat enorm jammer dat Thijs, Jen en Moos alweer in Nederland zitten. Het was top om ze aan boord te hebben en we zitten er stuk van dat ze weg zijn. We hebben 10 geniale dagen gehad: Lanzarote verkend, veel gevist, weinig gevaren, ongelooflijk veel gelachen, lekker gegeten en geniale lokale wijn gedronken. Jennifer kan géén koehandel spelen, Thijs kan wel vissen, Moos kan zingen en de mannetjes moeten veel vaker zo met z’n drietjes spelen… Tot Tonga!
Verdriet kan je wegklussen, dus snel de boot op de kant en aan de slag. Er zit hier een geniaal werfje, dat verstand van zaken lijken te hebben. De boot eruit is nog even echt spannend. Er staat een stevige deining in de haven en we liggen enorm te schommelen in de nauwe invaart van de kraan. Nogal behendig weten ze de banden om de boot te krijgen en Elena uit het water te tillen, voordat we voorwaarts of zijwaarts op het beton eindigen.
We willen graag nieuwe antifouling, want de micron kopervrij heeft eigenlijk niet gedaan wat het moest doen. Niet dat het heel erg is, maar toch, hoe schoner het onderwaterschip, hoe sneller we varen en dus hoe eerder rum op het strand in de Carieb. Na lang vergelijken en bellen kiezen we op advies van deze werf voor Trilux antiaangroei van International. Dat schijnt een nieuw soort te zijn, geschikt voor Aluminium jachten. Sinds we op reis zijn, ligt Elena wat dieper in het water. We besluiten de waterlijn daarom zo’n
Als we hier toch liggen, kan ook de romp in de wax. Voor de nieuwe antifouling moet de oude eraf, nieuwe laag interprotect primer erop en daarna pas de Trilux. Nou droogt het hier sneller dan je het erop kunt smeren, dus dat kan allemaal in 3 dagen.
Terwijl de mannetjes Rosa en Leonie aan het zwembad van het lokale hotel liggen, 5 minuten van de werf, vervang ik de lagers van de Autoprop propeller. Nieuwe motorolie en filters, nieuwe olie in de saildrive (was nodig!) en alle dieselfilters vervangen (was eigenlijk nog niet nodig). Het is lekker werken zo in het zonnetje en tussen de klussen door een duik in het zwembad van het hotel. In het hotel eten we ’s avonds van het lopend buffet. De mannen vinden het schitterend, maar vooral om het toetjesbuffet! ’s Middags is er een voorstelling in de marina met zwevende artiesten aan lijnen in o.a. masten van zeilboten, waar we samen met een Belgische boot(http://www.asmallnest.com/) naar gaan kijken.
Na 3 dagen is alles gereed en kunnen we weer te water. De mannen vinden het geloof ik wel lekker om weer op de boot te zijn. Vluchten direct de speelkamer in en zijn blij om hun eigen bedje weer in te klimmen. Wij ruimen op en zitten weer met de olielamp in de kuip. Zondag komen de Van Campentjes naar Fuerteventura. Daar kijken we naar uit. Het is nog maar 3 weken voor vertrek naar de Carieb, dus dat komt nu snel dichterbij!
26 oktober 2009, Tot volgend jaar (door Thijs)
Wie de grootste heeft, is het centrale onderwerp in het dagelijks leven van een wereldzeiler tijdens forten bouwen, vissen en small talks met andere schippers. Het eerste fort werd gebouwd op Isla Graciosa tussen de hippies met zelfgemaakte kralen kettingen, onder de palmbomen met zicht op de bougainvilles. Het laatste op Playa Dorade tussen de hotels, toet-toet-toeter-op-mijn-waterscooters met zicht op borsten en mensen uit Rood Brittanië. Met eendenvijver, zelf regulerend waterniveau en 3 blonde prinsen waarvan 2 bruin en 1 wit, het forten bouwen afgevinkt en verheven tot vrije kunstvorm. Overigens moet er, om forten te kunnen bouwen, geland worden op een strand met de dinghy. In theorie is het net golfsurfen, maar in praktijk is het een stuk minder sexy met kleintjes en een zwangere. Jennifer vond het soms wel te doen.
Vissen, eetbare althans, werden niet gevangen. Behoeft verder geen tekst. Balen. Behoorlijk. Wel een keer stevig beet gehad. Euforie duurde 15 seconden. Gedesillusioneerd vissticks gegeten.
Maar net als met zeilen gaat het bij vissen en zoveel andere dingen om de reis en niet om de bestemming. Onze reis de afgelopen tien dagen was prachtig. Bestemmingen waren er niet, we hadden ook geen fysiek doel met dit bezoek. Slechts als een liftende vogel aan boord van de Elena. Even meekijken met het gezinnetje op de Elena. Het is moeilijk je voor te stellen hoe dat is zo’n wereldreis. Maar je denkt toch snel aan ansichtkaartfoto’s met stranden, hangmatten en cocktails. Intussen bestaat de dag ook gewoon uit poepluiers, boodschappen, opruimen en die ansichtkaarten worden altijd bij goed licht gemaakt. Eigenlijk is er in het leven van de Elena crew niet zoveel veranderd. Zien, meemaken en mensen ontmoeten. Adam en Leonie praten niet over hun reis in gedichtvorm en maken er geen filosofisch essay van. En zonder dat ik het unieke bagatelliseer, is dat goed, én heel goed voor de achterblijvers, aangezien we er zeker van kunnen zijn, dat we niet uit elkaar groeien de komende jaren. Wat we meenemen naar huis is de herinnering dat het landleven ook een reis is, waar we bestemmingen, en de maat van onze vis, niet belangrijker moeten maken dan de reis.
Nu gaan we voor de laatste keer uit eten met Adam, Leonie en Rosa (aka Roro, Rosalinde, Rojo, Rosie Rosas Rosan, de puber, the nanny, de ex van Don Juan Pinkeltje). Morgen nemen we voor de tweede keer afscheid. Nu voor zeker een jaar, en gerustgesteld, dat we over een jaar nog steeds grappen zullen maken over dezelfde onderwerpen (poep, plas en piemels blijven populair), elkaar nog steeds verstaan en herkennen. Adam, Leonie, Mees, Pieter en Rosa, bedankt voor de gastvrijheid en Godspeed. Dikke kus en knuffel, Matthijs, Jennifer, Moos en ????.
Thijs en Jen hebben uiteindelijk 20kg overgewicht en dat is bij Easyjet veel waard. Wel weer veel mooie en vooral lekkere dingetjes gekregen.
Met Thijs en Jen weer naar het noorden gevaren om weer in Fransesca baai voor anker te gaan. Met Thijs gaan speervissen wat niet onverdienstelijk was. De buit in de crabpot, witte wijn in de ijskast, zodat we morgen hopelijk eigen gevangen kreeft eten kunnen. Kansloos project, omdat er de volgende dag nog geen schub van ons aas afgegeten is. We regelen een permit om naar Isla de Alegranza te varen. Daar aangekomen blijkt het wat onrustig om de nacht te blijven. Mooi gesnorkeld en op het strand gespeeld, spannende landing overigens omdat er grote golven op het strand spoelen waar je dan dus tussendoor moet en probeert iedereen droog op het strand te krijgen. Niet helemaal gelukt trouwens. ’s Nachts door naar Isla de Lobos, wat weer helemaal in het zuiden ligt. Parasailor lag klaar om gehesen te worden toen de wind wegviel. Dus op de motor
We werden min of meer weggestuurd uit de overvolle haven en zijn dus snel vertrokken naar het baaitje Fransesca
Volgende dag naar een ankerbaaitje bij het piepkleine eilandje Isla de Lobos. We ankeren in
De volgende dag liggen we, vlak onder Lanzarote, voor anker voor een nudistenstrand. Althans, beetje vreemd, het strand gaat plotseling over van schaars gekleed, naar ongekleed. Ik opteer voor de ongeklede kant…, maar uiteindelijk liggen we er precies tussenin. De kids zijn naakt, dus wij vinden dat het kan. Hier een mooie strand-bbq met de Tangaroa en onze nieuwe Franse vrienden. Het strand is om 17:00 uur helemaal leeggelopen en we hebben het strand bijna voor ons alleen. Echt mooi om zo vanuit het strand de zon achter de geankerde bootjes onder te zien gaan, terwijl de kids op het strand spelen.
Nu liggen we in een nieuw havencomplex in Rubicon. Alles nieuw en top geregeld. Er is een zwembad bij, dat ‘included’ is en allemaal mooie winkels, waaronder een viswinkel! We kunnen dus weer wat vistackle inslaan. Van de Fransman toch nog weer wat nieuwe tips gekregen, dus dat moet geprobeerd en aangeschaft worden.
We regelen dat Elena de 28ste op de kant kan voor nieuwe antifouling en een waxbeurt. Antifouling voor aluminium boten blijft lastig. De Fransen gebruiken Trilium, dat ze op alle Ovni’s smeren, maar dat schijnt alleen op een nieuwe romp te kunnen. De grote vaart gebruikt iets illegaals, maar daar kunnen we niet aankomen en dus moeten we het gewoon wat vaker doen dan op een plastic romp, waar je mooie koperhoudende antifouling op kunt smeren. Schoonspuiten, antifoulen en de romp in de was zetten, gebeurt hier in 3 dagen en we kijken er nu al naar uit om hier 3 dagen aan het zwembad te mogen zitten!
We hebben het zolang mogelijk uitgesteld, maar vanochtend was het dan toch zover… Na vier maanden intensief samen reizen, hebben we de Pjotter uitgezwaaid. Zij krijgen bezoek op een ander eiland en onze routes zijn vanaf hier verschillend. De Pjotter gaat naar Gambia en de Kaap Verdische eilanden en steekt vanaf daar over naar Suriname, terwijl wij vanaf de Canarische eilanden (Gran Canaria, Las Palmas) oversteken naar de Carieb (St. Lucia). De Pjotter heeft geprobeerd om ons over te halen om met hen mee te gaan en wij hebben vice versa hetzelfde geprobeerd, maar tot nu toe zonder succes. Gisteravond hebben we een laatste gezellige strand-barbecue gehouden met o.a. de zelfgevangen Dorade van Adam. We hebben getoast op de toekomst met champagne en ’s avonds in de kuip gezellig gekletst onder het genot van een drankje (eindelijk eens wat anders dan die mierzoete muntthee van de afgelopen maand).
7 oktober 2009, Aankomst
Uitzicht op Isla Graciosa, we zijn er bijna! Mooie relaxte tocht gehad, voornamelijk gemotord. Schitterende dorade gevangen dus vanavond afscheidsbbq met de Pjotters. Na 4 maanden scheiden hier onze wegen. Zij gaan door naar Gambia en dan Kaap Verden wij naar Las Palmas en dan naar de overkant. Mannen zijn niet zeeziek geweest dus dat was top! Elena heeft het weer perfect gedaan, mooi dat we de motor nog vernieuwd hebben voor vertrek, neemt maar weinig diesel en dat is voor zo'n lang stuk wel lekker. 6 oktober 2009, onderweg
Vanmorgen om 05:00 zijn we vertrokken voor de 220 nm richting de Canarische eilanden. Gisteravond hadden we wat problemen met de douane die precies wilde weten wanneer wij weggingen. Vriendelijk uitgelegd dat we dat niet precies wisten, maar dat we wel graag paspoorten en bootpapieren terug wilden. Kregen we niet totdat we precies wisten wanneer vertrek was. Ongedane zaken terug naar de boot. Komt even later een andere man van de politie onze paspoorten en bootpapieren terug brengen. Maar meldt dat we wel nog een wit papiertje nodig hebben en dat moeten halen voor vertrek. Toch nog maar eens naar de douane gelopen. Andere approach geprobeerd. Of hij wel begreep dat een boot iets anders is dan een trein of een bus die precies op tijd rijdt. Wij hebben wind nodig en wachten daar dus op, begrepen?! Ai, verkeerde approach gekozen. Had ik kunnen weten een man met strepen en/of sterren op zijn schouders houdt niet van zo'n Hollander. Vrij streng gesommeerd om pas terug te komen als we vertrekken. Douane - Elena 1-0. 05:00 met veel kabaal het douane kantoor ingelopen. Hij schrok zich werkelijk helemaal kapot, lag natuurlijk heerlijk te slapen. 1-1. Met witte papiertje vertrokken op de motor. Konden eerst nog genua bij maar daarna windstil. Zonnetent op, vissen (nog onsuccesvol), muziek luisteren, brood bakken, veel water maken (sinds Portugal tanken we geen water meer maar maken we van zout zoet water met een watermaker. Gaat perfect trouwens. We maken zo'n 60 liter per uur, dus dat schiet op), gezwommen en daarna gedouched, muziek luisteren met de kindjes, bellen blazen en gewoon lekker wachten tot we er zijn. Nu nog 150 mijl. 5 oktober 2009, Toubkal
Vanaf Marrakech rijden we in 2 uur richting de Toubkal (4100m), de hoogste berg in de hoge Atlas. De bergen inrijdend wordt het steeds groener en rustiger. We komen aan in Imlil, waar we in een werkelijk geniaal hotelletje op 1750m zitten. We zijn nog nooit in Tibet geweest, maar zo voelt het een beetje. Af en toe vertrekt of arriveert er een groep klimmers en door het dorpje lopen ezeltjes met rugzakken, tenten en andere spullen.
Het hotelletje heeft ook iets weg van een hut. Knus, open haard, veel warme dekens en poncho’s om het vooral niet koud te krijgen. Het koelt ’s avonds af tot een graad of 12, dus echt koud wordt het niet, maar we zijn niet meer zoveel gewend. We maken een mooie wandeling door de bergen met de kids en 2 ezeltjes. Zo kunnen we steeds 2 kindjes op de ezeltjes zetten en 2 kids tillen. We zijn de enige gasten en worden daarom verwend. Heerlijke lunch met lam Tajine op het dakterras uitkijkend over de bergtoppen om ons heen. ’s Avonds eten bij de open haard. Kids hebben vroeg gegeten, dus we genieten met z’n 5en van de rust en een topmaaltijd, met water en thee…
De volgende dag mooie wandeling en met de kids een dam gebouwd in een bergriviertje. We overnachten in een hotelletje 300m hoger. Echt geniaal. Een Marokkaan en een Engelsman hebben samen een project opgezet om hier een Kasbah op te knappen en er een hotel van te maken. Ondertussen samenwerkend met de lokale bevolking door scholing aan te bieden en allerlei zaken te verkopen die lokaal gemaakt worden. Water komt uit de bergen en wordt warm gemaakt met solarboilers. Bovenop het hotel is een torentje gebouwd, waarop je kunt lunchen of thee kunt drinken. Uitzicht vanaf daar is werkelijk fenomenaal. Er ligt wat sneeuw op de hoge pieken en hier en daar zijn een paar huizen tegen de berg aan gebouwd. Mocht je overwegen naar Marokko te gaan, dan is dit echt een aanrader:www.kasbahdutoubkal.com/home.html Wat ons betreft het hoogtepunt van een geniale reis.
’s Middags maken we nog een wandeling door een bergdorpje, waar de kinderen naar buiten rennen als we langskomen. Hier komen echt maar een paar toeristen per jaar. In het dorpje wonen de mensen nog boven de dieren. Achter de deur op de begane grond staat of een koe of een paar geiten of kippen. Via allemaal steile nauwe steegjes lopen we door het hele dorp. De kids moeten we tillen, omdat het te steil is om ze op de ezeltjes te zetten. Het is echt een feest om met Pieter op de ezel te zitten. Alles wat hij ziet heeft een naam, soms lijkt het erop soms niet. Favoriet zijn Koe, Maauw, Kuuhuu, Meel (voor kameel) en Meee (voor Mees). En dat allemaal heel enthousiast, lachen hé!
We overwegen een dag langer te blijven, maar teveel werk, om dat te gaan regelen met hotel en onze chauffeurs. Kortom de volgende morgen vroeg op om nog één mooie wandeling te maken en dan gaan we de auto’s in voor een 7 uur durende trip terug naar Elena.
7 uur met twee jongetjes in de auto klinkt zoals het is: pittig. Mees doet het overigens echt top (op 1 keer spugen wegens wagenziekte na dan), maar Piet is het na zo’n 20 minuten al beu…
Het is even zoeken naar de boten, omdat we in eerste instantie de kleur niet herkennen. Beide zijn bedekt onder een laagje Saharazand. Verder liggen Elena en Pjotter er gelukkig nog net zo bij, als toen we 12 dagen geleden vertrokken.
Heerlijk om weer terug te zijn en ook de mannetjes zijn zichtbaar tevreden. Het voelt echt als thuis komen! Op tijd naar bed na afhaal Indiaas, eindelijk eens geen Tajine…
Vandaag schoonmaken, opruimen, poetsen, koffiedrinken, uitklaren, waanzinnig sexy lingerie kopen, en schoenen voor Piet, en de boot klaar maken om te vertrekken. En diesel tanken. Dat is makkelijk, want aan de haven zit een pomp. Blijkt de diesel op. We verwachten weinig wind en het is toch
Voor andere bootjes:
Marokko gewoon doen! Tot nu toe is het het hoogtepunt van onze reis. Het is er misschien wat vies, het inklaren is misschien niet altijd even efficiënt, je wordt regelmatig verneukt, met geld of sigaretten, maar dat alles went snel. Wat vervolgens overblijft, is een ongelooflijk divers land. Zowel onze havens als de verschillende delen van het land die we bezochten, waren zonder uitzondering verschillend. Zowel qua klimaat als qua mensen. Allemaal even aardig, enthousiast en behulpzaam. Sebas en ik lopen het grootste gedeelte van de tijd in een lange broek, de meiden in bedekte kleding, maar om ons heen zien we ook toeristen die dat niet doen. Het lijkt de mensen niet te storen. Marokko is goedkoop (behalve in de ‘tourist traps’ zoals Marrakech en Agadir). Het eten is er lekker en redelijk schoon (3 van de 9 buikloop (met apotheker op stap, dus snel opgelost)). Zowel de Sahara als de hoge Atlas zijn adembenemend.
2 oktober 2009, getuige in Marrakech
Marrakech is weer een heel ander stukje Marokko. Het is een overweldigende stad met veel lawaai, kleuren en geuren. Alles draait om ‘shoppen’. Je voelt je ook net een kraai, want je wordt hebberig van alle mooie spullen, van dienbladen tot tafelkleden, tassen, sieraden, etc. We hebben nu verschillende ‘souqs’ (markt) meegemaakt en het valt ons tegen, dat het winkelende publiek enkel uit toeristen bestaat. Je wordt ook constant de winkel in gepraat als je iets te lang ergens naar kijkt. De mensen in Marokko zijn ontzettend vriendelijk, maar de mensen in Marrakech zijn van een heel ander slag. Een beetje zoals de Parisiennes in Frankrijk. De grootste ergernis zijn echter de brommers, die in de medina (de oude stad met smalle steegjes) rond racen. Je wordt constant van je sokken gereden, het ziet blauw van de rook en het is ronduit gevaarlijk, zeker met de kleintjes. Kortom, als je een huis wilt inrichten, moet je hier zeker naartoe, maar anders heb je het, zeker met kinderen, na 1,5 dag wel gezien. Ondanks dit wat negatieve verhaal, hebben we er overigens wel van genoten hoor!
De middag dat we aankomen, maken we met de kids een rondrit met een koets. De kids vinden het geweldig en het is een hele prettige manier om de drukke stad te bekijken.
Dan is er nog het befaamde grote plein. Op elke
Mees krijgt ook een aapje bij hem op z’n loopfietsje en vindt dat geweldig, maar we besteden er geen aandacht aan, maken geen foto’s en lopen gauw weer door, want de aapjes zijn echt vreselijk zielig, dus we willen dit op geen enkele manier ondersteunen.
Adam en ik gaan ’s avonds uit eten en omdat we een beetje Tajine-moe zijn, eten we heerlijk Thais voor de afwisseling. De volgende dag genieten we allemaal tijdens het middagdutje van de kindjes van een heerlijke hammam-behandeling en massage. Rhiannon heeft helaas iets verkeerds gegeten en is dus het volgende buikloopslachtoffer. Gelukkig knapt ze na wat pilletjes van Adam snel weer op. ’s Avonds past Rosa op vier kindjes en gaan we, heel gezellig, met z’n vieren uit eten. Maar eerst hebben we nog een skype-afspraak met Harm en Floor. Terwijl we nietsvermoedend gezellig kletsen, komt Rosa binnen met een fles champagne en glazen en daarachter Seb met een draaiende filmcamera… De gedachten raceten door m’n hoofd: heeft Rosa iets aan te kondigen? Hebben Seb en Rhiannon iets te vieren? Zijn Harm en Floor zwanger? Nee dus. Harm en Floor gaan volgend jaar trouwen en Harm vraagt of ik zijn getuige wil zijn! Tranen in mijn ogen! Natuurlijk! Ik had altijd al gezegd, dat ik terug zou komen als Harm en Floor zouden trouwen, maar nu kan ik er dus echt niet meer onderuit!
Vanochtend zijn we naar Imlil gereden, een plaatsje in de hoge Atlas in Toukbal National Park. We zitten in een prachtig hotel op ca.
|