                                       |
Donderdag 28 januari 2010 (III), De oppassers zijn er!
Nog even een bericht van het bezoek uit Denekamp voordat we helaas alweer vertrekken naar het koude Nederland. Na eerst een weekje chillen zagen we dan eindelijk zaterdag de kokkies terug, wat was dat leuk! Piet is onwijs groot geworden, hij kan ineens kletsen en super goed lopen met zijn kleine bruine pootjes. Meesje lijkt niets veranderd, maar kan veel beter kletsen en herkende ons nog (‘Mloes, ik heb je gemist!). Adam ziet eruit als een adonis, met zijn slanke bruine lijf en Leonie ziet er ook echt goed uit! Zaterdag hebben we met z’n zessen de albert heijn bezocht, Adam en Leonie werden helemaal wild: 15 zakken Jordan’s Cruesli (en de rest van de AH was ook leeg). Daarna hebben we in ons hotel alle cadeautjes opgehaald: vooral bij Mees waren de apekoppies favoriet. Later hebben we gezellig samen gegeten in Willemstad.
Afgelopen week was het voor ons vroeg opstaan om met de apekoppies naar het strand te kunnen gaan!! Echt top om ze te zien spelen in de zee, op het strand en natuurlijk met het bodyboard. We hebben heel erg gelachen om het spelletje van Mees die met snorkel en duikbril op heel hard over het strand ging rennen om vervolgens in het water te plonsen en te snorkelen.
Nu nog gezellig samen eten en dan zit onze vakantie er al weer op. We hebben heel erg van jullie genoten, wie weet zien we elkaar nog wel in een ander ver en warm land…
Veel liefs, Laura en Marloes
Donderdag 28 januari 2010 (II), Oma op bezoek (door oma Jeany/Hanneke)
Zondagavond werd ik tot mijn grote verrassing op het vliegveld al opgehaald door de gehele familie! Ondanks een uur vertraging, waren de jongens nog stralend en opgewekt. Wat een feest om ze weer te zien! Prachtig om weer mee te maken hoe het reilen en zeilen zo helemaal relaxed gaat op zo weinig vierkante meters. De volgende ochtend begonnen met een rondje rond de boot te zwemmen, heerlijk. We hebben wat boodschapjes gedaan en zijn ook nog even naar de markt geweest, waar we een hotdog hebben gegeten, terwijl arme Leonie drie kwartier in de rij heeft gestaan om in te klaren. Het bleek natuurlijk de verkeerde rij in het verkeerde gebouw, dus de volgende dag over gedaan met succes. ‘s Avonds kwam Wierd van de Tangaroa logeren op weg terug van Nederland naar Trinidad. Dinsdag zijn we gaan zwemmen bij Mambo Beach met Marloes en Laura uit Denekamp, die hier met vakantie zijn. Lekker pannenkoeken gegeten. ’s Avonds waren we uitgenodigd voor een borrel bij Rosalie (zusje van Floor) en Arie Pieter in de wijnhandel van Arie Pieter in Willemstad (http://www.servirfrais.com/). Erg gezellig, ook de jongens vermaakten zich prima met een mand vol kurken. Samen met hen nog even een hapje gegeten in een heel leuk hip restaurantje. Dan daarna nog met Sammie lekker hard naar de boot varen, waar ik helemaal giechelig van werd, zó’n kermisattractie is dat! Grappig hoe doodnormaal de kinderen dat vinden.
Woensdag zijn we, dankzij nichtje Naomi, met tante Lisette op het cruiseschip ‘Adventures of the seas’ een kijkje gaan nemen. Erg indrukwekkend allemaal. Terwijl dit volgens hen nog maar een klein schip is. Lekker een ijsje gegeten en ook nog geluncht. Superleuk om dat nou eens gezien te hebben na alle verhalen. Ook Hilton was er bij, familiereünie kortom.
‘s Avonds kwamen er Australiërs (John en Helen van de Nika met 3 kids) een borreltje drinken. Van hen geleer"d: "You're as old as the woman you feel..." (als man dan) Nadat Mees en Pieter naar bed waren, zijn Leonie en ik naar een restaurantje gevaren voor ons moeder-dochter uitje!
Vanochtend zijn we nog een keer naar het strand bij Mambo geweest, waar Marloes en Laura ook waren. Fantastisch om Mees in actie te zien op zijn bodyboard en met zijn duikbril en snorkel. Zelfs Pieter ging met duikbril en snorkel te water!
Vanmiddag vlieg ik weer naar huis, waar ik wel weer even aan het temperatuurverschil zal moeten wennen. Nu regent het hier, maar nog steeds heerlijk warm en dat is toch een verschil. Ik zal ze weer erg missen, maar het was echt een feest om spelletjes met mijn kleinkindjes te spelen en ze eventjes lekker op schoot te kunnen nemen. Fijn om te zien hoe goed het met ze gaat met hun mooie bruine lijfjes en spierwitte krullen!
Het ga jullie goed! Big hug, Oma Jeany/Hanneke
Donderdag 28 januari 2010 (I), Curacao
In Curacao kregen we, zodra we voor anker lagen, bezoek van maar liefst 4 man van de kustwacht. Ze zagen er indrukwekkend uit met alle toeters en bellen, deden hun kistjes niet uit en doorzochten de boot. Vervolgens hebben we met Sammie een rondje gevaren op het Spaanse Water om ons een beetje te oriënteren. We dachten even naar Willemstad te gaan, maar dat viel tegen, want de slotsom was dat de bus 1 x per uur vertrekt en er dan nog ongeveer 20 minuten over rijdt naar Willemstad. Nergens in de buurt is een bakker of winkel. Je ligt eigenlijk middenin een luxe woonwijk. ’s Middags haalden Marloes en Laura ons op en zijn we naar Willemstad gegaan, waar we heerlijk gegeten hebben met z’n allen. De volgende dag zijn we naar het strand bij Jan Thiel gegaan. Het strand viel wat tegen door alle stenen, maar we konden er wel eindelijk een bodyboard aanschaffen voor Mees en we hebben heel gezellig geluncht bij Zanzibar. Ondanks dat het zondag was, konden we bij Budget een auto huren, dus sindsdien kunnen we wat beter uit de voeten hier in Curacao en zodoende konden we ook oma ophalen van het vliegveld (zie volgende verhaal).
Zaterdag 23 januari 2010, Afscheid van een paradijsje Donderdag leek geen topdag te worden. De mannetjes waren te vroeg op (07:00), en met het verkeerde been uit bed. Wij ook. Kortom iedereen had het met iedereen gehad. Als icing on the cake, ook nog eens 8 mijl naar het meest westelijke archipelletje gevaren, om er daar achter te komen dat het te onbeschermd was voor de aankomende harde wind. Dus weer 8 mijl tegen zee en wind in terug naar waar we vandaan kwamen, dus voorgenomen pannekoekenlunch in de soep. Tel daar de Tonijn bij, die terwijl ik hem de kuip in wilde slingeren van de haak vloog, en je hebt alle ingrediënten voor chagrijn, ook al ben je in Los Roques. Een en ander was weer allemaal vergeten toen we uiteindelijk in toch weer een ander baaitje lagen, de mannen naar het strand mochten en Leonie even een boekje op de boot kon lezen. 's Avonds toch nog pannekoeken! Het zou hard gaan waaien dus 60 meter ketting en ons nieuwe hekankertje uitgezet. Er lag een wat zenuwachtige Amerikaan in ons baaitje die vond dat wij te dichtbij hem geankerd hadden. Wij vonden uiteraard van niet, er was nou eenmaal weinig plek in het kleine baaitje. Toch maar even vrede gaan sluiten met hem, en toen werden we direct uitgenodigd voor drankjes nadat de mannetjes in bed gelegd waren. Samen met Small Nest, Amerikaans gaan borrelen. Wat een herrie maken die stars en stripes toch altijd… Wel een nogal geniale boot trouwens. 54 voet, plastic weliswaar, maar toch, erg mooi schip. Custom design en custom built. De man zat in Venture capital en z'n vrouw was oprichter van Netscape geweest. Dan kan je het een en ander laten customizen. Vrijdagmorgen zijn we met Sammie naar een lagune gevaren die erg mooi was. Kniediep water en de mannen hebben kunnen snorkelen en bodyboarden. We deelden de lagune met een aantal pijlstaartroggen die tot 2 meter bij je vandaan durfden te zwemmen. Dat was gaaf. Rond 15:00 vertrokken naar Curacao. Het is 130 mijl en we hebben veel wind. De zee staat nog door van de dagen ervoor toen het nog harder waaide, dus van slapen komt niet veel. We klagen niet want we gaan wel lekker hard. Het is nu 06:30 lokale tijd en we zijn er bijna, een beetje te vroeg, het is nog donker, dus we hebben nu wat vertraagd. Leonie had in haar wacht uitschieters tot 11.5 knopen op de uitgeboomde Genua alleen. Erg benieuwd naar Curacao. Bezoek van Oma, Marloes en Harm & Floor, dus dat wordt gezellig! Woensdag 20 januari 2010, Het allermooiste strand
Sharkwater bleek een prachtige documentaire en een protest tegen de haaienvinnenindustrie. De film heeft vele prijzen gewonnen en is echt een aanrader! En je wordt echt een stuk relaxter tijdens het snorkelen, omdat de film laat zien dat haaien echt ongevaarlijk zijn.
Gisteren zijn we weer naar een volgend eiland in deze archipel gevaren. Onderweg vingen we onze eerste tonijn! Geen joekel, maar genoeg voor ons vieren. 's Middags kozen we een onhandig strand met steekvliegen en veel zee-egels. Adam was aan het speervissen met Willem en ik kon door de vliegen niet het strand op met de jongens en door de zee-egels niet het water in. Mees baalde, want door de grote stenen op de vloedlijn kon hij niet bodyboarden. Gelukkig lagen er honderden piepkleine heremietkreeftjes op de stenen en daar hebben we ons eindeloos mee vermaakt. De mannen vingen met de harpoen nog een mooie vis, zodat er genoeg was voor iedereen. We werden uitgenodigd om bij Small Nest met z'n allen de visvangst op te eten en Willem kookte een heerlijke maaltijd voor ons. Na het eten hebben Adam en Sepke de jongens in bed gelegd en Sepke bleef achter op Elena als oppas. Willem wilde per se een fles Tequila leegdrinken, die door zijn onhandige vorm niet in de drankenkast pastte. Onder luid protest hebben we toch zeker drie shots per persoon gedronken en dat was de volgende ochtend met name voor Haike en voor mij zeer goed te voelen aan het hoofd… Vandaag vonden we vanaf dezelfde ankerplek een ander strand. Het begint eentonig te worden, maar: mooier dan dit wordt het niet. Een prachtig wit strand, geen steekvliegen, zee-egels of rotsen, schitterend uitzicht, lekker diep azuurblauw water en interessante riffen voor het snorkelen in de buurt. Dit was echt een topstrand, helemaal voor ons alleen. Dit strand staat wat mij betreft met stip op nummer 1. 's Middags ging Adam met Pieter en Small Nest vliegeren en Mees en ik bleven op de boot om wat spelletjes te doen, die we het beste kunnen doen als Pietje ons niet in de weg loopt. Vanavond hebben we weer foto's geselecteerd, maar we zullen moeten wachten tot we in Curacao zijn (dit weekend), voordat we weer internet hebben om ze op de site te kunnen zetten. Het wordt overigens zo langzamerhand (ruim een week geleden zijn we vertrokken uit Grenada) tijd om weer naar de bewoonde wereld te varen, want de vuilniszakken stapelen zich op en we zijn bijna door de voorraad verse groenten en fruit heen. We hebben meer dan genoeg blikvoer, maar het meel voor het brood is nu ook bijna op. Morgenmiddag eten we daarom pannenkoeken voor de lunch en we hebben Sepke, Ward en Flor ook uitgenodigd. Nu lekker vroeg naar bed en morgen weer op zoek naar een nieuw ankerplekje en een top-tien-strand. Maandag 18 januari 2010, Lobster aan het strand
Vanmorgen vroeg zijn we naar een ander eilandje van deze archipel gevaren. Nu waren ook de kaarten van Small Nest 0.2nm verkeerd, dus iemand op de punt en de ander achter het roer. Je kunt hier makkelijk 10 meter diep kijken, dus de ondieptes zijn erg goed te zien.
We liggen aan het langste strand van Los Roques en dat is inderdaad lang. We liggen voor een klein vissersdorpje van ongeveer 5 huizen en 1 daarvan heeft een aantal tafeltjes en stoeltjes aan het strand staan. Je kunt kiezen uit vis of lobster. We lunchen met z'n allen en proberen 2 lobsters en 6 vis, met koolsalade, gele rijst en sausen, nogal lekker! Terug naar Elena, kindjes naar bed, zelf gaan we even liggen in de kuip, twee uur later wakker. Misschien toch een beetje te stevig getafeld vanmiddag… Op de weg terug naar het strand, varen we even langs een lokale visser om te vragen waar we benzine voor Sammie kunnen krijgen. Hij geeft ons 25 liter en wil er niets voor hebben. Dat is echt bijzonder. Tot nu toe, en met name in de Carieb, proberen de locals altijd geld aan je te verdienen. Hier is dat dus subtiel anders. Ik breng ze een zakje met koude Heinekens, all the way from Holland, ze vinden het schitterend. 's Middags zijn Willem en ik een uur bezig om kokosnoten uit een palm te gooien. Uiteindelijk hebben we er 4, net genoeg om allemaal van te drinken. Inmiddels liggen de mannen te slapen en wij gaan zo de film "sharkwater" kijken, te leen van de Belgen, niet duidelijk nog of dat wel zo verstandig is… Zondag 17 januari 2010, Big Barracuda
We hadden afgelopen nacht veel wind. Het anker is diep ingegraven onder het zand. Terwijl de mannetjes op het strand spelen, gaan Adam en ik om de beurt snorkelen. Small Nest is afwezig, want die hebben schoolwerk te doen. Ik zie tijdens het snorkelen onder andere drie schildpadden en een school inktvis. De mannetjes zien ook nog een schildpad, heel dicht bij het strand. Mees vermaakt zich weer eens opperbest met het van Flor geleende bodyboard. Het is grappig om te zien hoe knap hij zich al staande kan houden in de branding. Pieter vindt het bodyboard nog niet zo interessant, maar gaat soms op commando van Mees erop liggen om zich te laten voorttrekken door Mees. 's Middags, als de jongetjes en ik een dutje doen, gaat Adam met Small Nest snorkelen. Ze gaan met de dinghy op zoek naar een mooie plek en Adam doet verkennend zwemonderzoek. Als hij een enorme Barracuda ziet zwemmen, die groter is dan hijzelf, weet hij niet hoe snel hij weer in de dinghy moet springen! Ze hebben dus maar een andere plek gezocht om te snorkelen en ze hebben onder andere een rog gezien. 's Middags zwem ik in m'n eentje vanaf het strand terug naar de boot. Helaas moet ik ineens aan dat Barracuda-verhaal denken… Ik zwem dus als een speer naar de boot en m'n hart klopt in m'n keel. Pfieuw… gered! 's Avonds zouden we BBQ-en op het strand, maar de man die we gevraagd hadden benzine (voor de dinghies) en vis te leveren (we mogen niet zelf vissen, want het is een natuurreservaat) komt helaas met lege handen terug. Alle benzine is uitverkocht de dag nadat de benzineboot langs is geweest. Het is niet duidelijk waarom hij geen vis mee heeft kunnen nemen. Als onze mannetjes in bed liggen, gaan we met de babyfoon naar Small Nest. We drinken een wijntje en spelen koehandel. De kinderen doen ook mee en het is heel gezellig. Onder een mooie sterrenhemel varen we weer terug naar de boot. Morgen gaan we op zoek naar weer een ander mooi plekje in deze prachtige eilandengroep. Als iemand nog nadenkt over een leuke vakantiebestemming: er zijn hier verschillende charterboten en dat is zeer aan te raden! Voor de liefhebbers wat kindertaalanekdotes: Mees zegt trots als hij een zelfgebouwde toren aan mij laat zien: "Voila!". Dat is de invloed van Small Nest… Toen we een paar dagen in de haven van Grenada lagen, vroeg Mees bezorgd aan mij of we binnenkort wel weer gingen varen. "Hoezo?" vraag ik. Hij antwoordt doodserieus: "Als we te lang stil blijven liggen, gaat de boot roesten." Zo bizar hoe een kind redeneert. Als hij namelijk een verroeste boot in de haven ziet liggen, vraagt hij aan ons hoe dat komt en dan zeggen wij iets in de trant van: "die ligt daar al heel lang". Vandaar dus zijn bezorgdheid. Zaterdag 16 januari 2010, Het kan dus nog mooier…
Sepke past op en wij vliegen met Moo en Sammie naar Grande Roque, het enige bewoonde eilandje van deze archipel. 3 mijl varen, maar volgens de handheld GPS van Small Nest doen we 20 knopen, Willem is als een kind zo blij met z'n nieuwe dinghy, en wij kennen dat gevoel.
Het is een leuk dorpje met gezellige cafeetjes en wat kleine winkeltjes. We lopen het hele dorpje door, Leonie koopt een paar goeie finnen, en drinken maar weer een Caipirinha op het strand, de lekkerste tot nu toe werderom. Overal op de bootjes aan het strand zitten pelikanen en als we terugvaren komt er een school vissen richting strand en volgt een feeding frenzie. Tientallen pelikanen springen op een veelvoud aan grotere vissen, die weer achter een veelvoud aan kleine visjes, aan zwemmen. Het water kookt van de vissen en duikende pelikanen, en wij liggen met Sammie op nog geen 20 meter toe te kijken, echt te gek. 's Avonds drinken we op Small Nest, één of twee zelfgemaakte Caipirinhas teveel. Vandaag verhuisd naar Noronquia, (zie Positie, 'Satelliet' aanklikken en inzoomen) dat is dus het allermooiste plekje waar we ooit geweest zijn. Een korte situatieschets. Slechts 2 boten, wij en Small Nest. In de lagune van een atol. Wit strand, met daarachter wat begroeiing. Kraakhelder water. Even snorkelen naar het anker, om te kijken of het goed is ingegraven, twee schildpadden die zonder zich iets van ons aan te trekken rustig verder zwemmen. Een biertje op een boomstam op het strand, terwijl de 5 kindjes in de zee spelen en de zon langzaam ondergaat. Oh ja, ondertussen 30 graden. We hebben het dus gevonden. Het mooiste plekje van de aarde. Hier maar stoppen dus. Donderdag 14 januari 2010, Islas Los Roques!
Vanmiddag zijn we aangekomen in Los Roques. Het is een natuurreservaat voor de kust van Venezuela bestaande uit een rechthoek van eilanden en riffen met aan de binnenkant heel vlak water. Het lijkt wel het Veerse Meer! Wij zijn samen met Small Nest een van de weinige buitenlandse boten. Er is een redelijk aantal lokale boten, maar vergeleken bij de Tobago Cays is het hier heel rustig. Het water is prachtig van kleur en je kunt gelukkig goed zien, waar het diep/ondiep is, want onze electronische kaart zit er overal een halve mijl naast! Er springen continu vissen uit het water, onder de boot lijkt het wel een aquarium en het stikt hier van de pelikanen. Boten horen in het want de vlag van het land dat ze bezoeken te hijsen: een gastenvlag. Wij doen nogal veel landen aan en hadden het tot nu toe steeds op tijd geregeld, maar we hadden geen Venezolaanse vlag. Gelukkig maakt Small Nest alle gastenvlaggen zelf en hadden ze er eentje extra gemaakt voor ons! Toen we ons anker erin plonsten, kwam Haike naar ons overzwemmen met de vlag in haar handen. We hebben niet ingeklaard, want we gokken erop dat er niet gecontroleerd wordt. We varen achter Small Nest aan (die betere electronische kaarten heeft) door een smal kanaal naar een prachtige baai. Daar is een strand met heel ondiep water, waar de kids heerlijk de hele middag spelen. Er staat een kooi in het water gevuld met enorme kreeften. Er zijn veel kitesurfers aan het oefenen. Adam en Willem drinken een Caipirinha in een houten hutje op het strand, naar eigen zeggen de lekkerste die ze ooit gedronken hebben. We zijn het er allemaal over eens: dit is tot nu toe het mooiste plekje waar we geweest zijn! Donderdag 14 januari 2010, Ritme zoeken
We zijn er bijna, nog 69nm. Het is wel weer even wennen na dagtochtjes door de Carieb, ineens weer een serieus eind varen. De golven werden vandaag iets rustiger, maar Pieter gooide toch zijn ontbijt eruit. Dat is opvallend, omdat hij meestal het minst last heeft. De rest van de crew is wat hangerig, kortom tijd om aan te komen… Het schiet trouwens voor geen meter op, weinig wind en weinig zeil, geen topcombi. En het is donker. Echt pikdonker. Er is geen druppel maan en we zitten mijlen van Venezuela af, dus echt donker. De zee, althans het plankton in de zee, is phosforiserend en geeft dus licht bij elke verstoring van het oppervlak. Dat is nu zo fel, dat het bijna lijkt alsof er lampen onder de boot aan staan. Het is onbewolkt en dus kan je van horizon tot horizon sterren zien. Er vallen meer sterren dan er wensen zijn. Redelijk indrukwekkend. Vanmorgen lag het dek bezaaid met vliegende vissen. Die zwemmen hier echt in megascholen. Schrikken van de boot en vliegen dan tot wel 100m vlak over het water. Ik heb 1 van die beestjes gebruikt als aas. Lijntje via zijn kieuwen, door zijn bek en dan onder een nepsquidje binden. Keek dat af van een profi sportvisser, maar tot nu toe onsuccesvol. Morgen nog maar eens. Vanmorgen ook twee kleine walvissen rond de boot (ongeveer 3.5-4 meter). We hebben nog steeds geen goed boek, dus geen idee wat voor soort, maar toch nogal geniaal. Ze zwommen zeker een kwartier rond de boot soms tot op 2 meter. Mooie foto's kunnen maken. We zijn nu in het gebied dat normaal gesproken veilig is. Toch vanavond erg druk geweest met 2 vissersboten. Je moet jezelf wel steeds vertellen dat het waarschijnlijk gewoon twee vissers zijn. Moesten een aantal keer uitwijken en dan draaiden zij ook bij, wij weer sturen zij weer draaien, etc. Uiteindelijk elkaar gepasseerd zonder verdere uitwisseling van beleefdheden. Op de noordzee, denk je dan, "een visser". Hier denk je "een visser, een visser, een visser, maar ik heb toch liever dat je rap opzout…" We kregen trouwens een mooi smsje van neef Joost, waarin gesteld werd dat piraten gewoon vissers zijn op zoek naar Heineken en Marlboro. Beide in voldoende mate aanwezig! Anders geen bijzonderheden, we kijken uit naar aankomst rond 12:00 donderdagmiddag lokale tijd. Het is hier nu 5 uur vroeger dan in Holland. Woensdag 13 januari 2010, Naar Isla Los Roques
"Adam, Adam, hier Willem" klinkt het enigszins paniekerig door de marifoon. Het is 05:10 's nachts en ik schrik me rot. We varen hier het stuk langs de Venuzolaanse kust samen, vanwege de kans op piraterij en ineens heb ik Willem aan de lijn. "Adam, ik heb net een vliegende vis tegen mijn hoofd gekregen". Je kunt me opvegen, ik lig echt helemaal in een deuk. Hoe schrikken moet dat zijn, zit je rustig alleen op wacht vliegt er een vis tegen je hoofd! Hij sprong overigens bijna overboord van de schrik.
Alles gaat goed. We varen alleen op uitgeboomde Genua en varen iets noordelijker dan ons waypoint, om ver uit de kust te blijven. Volgens iedereen is dit een veilige route en moet je niet dichter bij Venuzuela gaan. Los van wat vrachtschepen is het tot nu toe rustig en we zijn nog maar 67 mijl verwijderd van het gebied waar het veilig is. Los Roques moet schitterend zijn. We hebben ook echt zin om nu weer verder te gaan. De Oostelijke Carieb was mooi en we hebben veel gezien en pret gemaakt. Maar het was er ook druk. Vanaf hier scheiden de wegen zich van diegene die rond de Atlantic zeilen en diegene die door het Panama kanaal gaan. Die tweede groep is vele malen kleiner en we verwachten dan ook niet veel bootjes tegen te komen, de komende tijd. Grenada was een mooie laatste stop. Veel klusjes afgerond. (Ankerlier had een los contact, nieuw hekanker gekocht, gewicht van de wasmachinetrommel weer vastgezet, prullenbak gerepareerd, Sammie schoongemaakt, etc.) En we zijn gaan snorkelen in een baai waar een kunstenaar onderwaterbeelden heeft neergezet. Nogal geniaal. Het is een hele tijd zoeken voordat je de beelden vindt. Liggen tussen de 3 en 10 meter diep in een baaitje met allemaal koraal. Erg mooi en we hadden de baai voor onszelf. Het is nog 188 mijl naar Los Roques, we verwachten donderdagmorgen aan te komen. 8 januari 2010, Grenada
Ooooh ja…, dat had ik ook nog moeten schrijven. Dat denk ik heel vaak als ik een stukje voor de site heb geschreven. Zoals bijvoorbeeld de pannenkoekenlunch bij ons aan boord met de kids van Small Nest in Tobago Cays. En dat we nu zo gewend zijn aan het leven aan boord met z’n vieren, dat ik me laatst, tijdens het skypen, pas realiseerde dat ik nog in m’n blootje zat, toen ik op het scherm van Skype in beeld kwam… En die dikke Italiaan die ineens aan het zwemtrapje hing met kramp in z’n benen, terwijl wij de laatste boot in de ankerbaai waren. Er stond teveel stroom om tegenin te zwemmen en hij was bijna de open zee op gedreven, maar kon zich dus nog net vastgrijpen aan ons zwemplateau. "Hello!” hoorden wij ineens uit het niets. Of we hem even terug naar z’n boot wilden brengen. Mazzelaar.
Verder wilde ik het nog even hebben over slapen. Het is natuurlijk nooit stil op een boot, maar soms zijn er geluidjes, waar je echt niet door kunt slapen. We kunnen niet allebei oordoppen in, want dan horen we de kids niet. Ik heb laatst twee nachten slecht geslapen, voordat we er eindelijk achter kwamen dat het getik, dat ik bij de mast hoorde, van de boom kwam, die te los in z’n ijzeren beugel hing. Dan is er nog het ankeralarm. Dat gaat helaas vaak onnodig af. Het is natuurlijk een geluk dat het altijd vals alarm is geweest tot nu toe, maar als je ’s nachts twee keer rechtop in je bed zit van een oorverdovend gepiep en eruit sprint om het uit te zetten in de hoop dat de jongens er niet wakker van zijn geworden…. dan is het best irritant. Daarnaast wordt Pieter helaas nog vaak wakker ’s nachts. En dan heb je nog de regenbuien. Als ik de eerste druppels via het zijraampje boven ons bed op m’n wang voel, sprint ik m’n bed uit om de windhapper (die niet alleen wind, maar ook regen hapt…) binnen te halen (daarvoor moet ik dus naar buiten, het voordek op) en alle ramen dicht te doen. Kortom, het is echt tijden geleden dat ik een hele nacht gewoon door heb geslapen. Ik zou het denk ik niet eens meer kunnen. Nou heb ik natuurlijk de luxe, dat ik tijdens het middagdutje van de jongens zelf ook een uiltje kan knappen, maar dat is soms dus ook bittere noodzaak!
Vanuit Carriacou hadden we een prachtige zeiltocht met vlagerige wind over de actieve vulkaan ‘Kick ‘m Jenny’ naar Grenada. Door heel fanatiek te sturen en te trimmen konden we nog net de Windflower (Oyster 57, die later vertrokken was) voorblijven. We liggen hier in de haven met Windflower, Small Nest en Lamawaje (uit Limburg, 3 dochters: Rikke, Imme en Pippa (4)). Het is dus een komen en gaan van kinderen op de steiger. Er is een zwembad bij de haven, dus daar zijn de kinderen ook vaak te vinden. De eerste havendag was een klusdag. De ankerlier had het de laatste dagen weer af laten weten. Adam verandert langzaamaan in een bodybuilder door het handmatig ophalen van het anker. Goed, alles weer uit het vooronder op ons bed, Arno gebeld en hele dag geklust, terwijl ik met de kids in het zwembad lag. Ondertussen werd de koelbox uit de keuken gedemonteerd. Hij had al een tijd kuren en deed óf niks óf alles was bevroren. Voor deze klus was het nodig om alle keukenkastjes uit te ruimen, waardoor de hele tafel vol stond en je echt bijna niet meer door de boot kon lopen door al het klusmateriaal. Maar goed, als het goed is, doet die het ook weer. Verder heeft Adam een nieuw hekanker gekocht en een snorkel en duikbril voor Mees. Ik dacht dat Mees daar nog te jong voor zou zijn, maar hij vindt het geweldig en gek genoeg vindt hij het ook niet moeilijk om door de snorkel te ademen. Het enige probleem is, dat er steeds water in komt, maar verder gaat het heel goed en hij geeft het niet op. Gisteravond hebben we tussen alle rotzooi pizza gegeten op de grond (zelfs de kuip was onbegaanbaar). Nadat de jongens in bed lagen, hebben we alles weer opgeruimd, dus het is nu weer leefbaar aan boord.
Vanochtend hebben we samen met Small Nest een taxibus geregeld voor een rondrit over het eiland Grenada, ‘Isle of Spice’. We hebben heerlijk gezwommen bij een waterval, uitleg gekregen over alle kruiden die er groeien (o.a. cacao) en apen gezien.
Adam en ik zijn een avond uit eten geweest, terwijl Sepke oppastte. Verder maken we gebruik van het feit dat we weer even internet hebben en we zitten regelmatig bij Small Nest een borreltje te drinken. Zoals vanavond, toen hun nieuwe dinghy ‘Moe’ werd gedoopt door oma Stellamans. Het is warm in de haven, maar het is fijn om onbeperkt water, electriciteit en internet te hebben en de kids vinden het leuk om tussen de boten heen en weer te kunnen lopen. Dinsdag 5 januari 2010, Tobago Cays en Barracuda!
In de Tobago Cays gooiden we ons anker weer uit naast Small Nest. Het is een prachtig, maar overbevolkt natuurpark. Er liggen denk ik wel zeventig boten voor anker. Er is een klein gedeelte afgezet met boeitjes, waar je kunt snorkelen om schildpadden te zien. Je mag er gewoon met je dinghy doorheen varen naar het drukke strand en vervolgens is het file-snorkelen op zoek naar grazende schildpadden. We vragen ons dus sterk af wat voor bescherming dit natuurpark biedt aan de schildpadden… Adam en ik snorkelen om de beurt en zien inderdaad schildpadden, wat natuurlijk prachtig is. 's Middags gaan we samen met Sepke en het geleende bodyboard van Flor naar een rustiger strandje. Mees heeft op oudjaarsdag voor het eerst het bodyboard van Flor mogen lenen en sindsdien vraagt hij elke dag wanneer we een bodyboard voor hem gaan kopen. Het is een geestig gezicht zo'n klein manneke met een bandje aan z'n pols waar dat bodyboard aanhangt. Hij zou voor een echte 'surfdude' door kunnen gaan als hij niet van die lullige zwembandjes om had! Hij vindt het geweldig en wordt er ook steeds handiger in. Naast surfen op de golven van de branding, is het ook leuk om Pieter op het bodyboard te laten liggen en dan rond te slepen. Dikke pret dus. Een ander mooi spel, waar Pieter ook graag aan mee doet, is het aftellen en dan heel hard het water in rennen, in het water plonsen (soms kopje onder), dan weer terugzwemmen (met zwemvleugels, op z'n hondjes) het strand oplopen en dan nog zo'n dertig keer herhalen. Wij zijn blij dat Pieter ook steeds beter zichzelf kan redden en 's avonds zijn ze allebei total loss, dus dat garandeert een goeie nachtrust. Voor het eerst sinds Rodney Bay zien we Sunboy weer. Ze komen gezellig op de koffie en hun jongste dochter, Alayna (11), speelt met de jongens met duplo, dus we kunnen in alle rust bijkletsen. 's Middags gaat Adam snorkelen met de Sunboy-crew aan de buitenkant van het rif. Veel gezien, met als hoogtepunt een grote Bronze Whaler haai. Al weet als Australiër veel van haaien en zegt dat dit een gevaarlijke soort is! 's Avonds organiseren John en Helen van de Nika (Australiërs) een strand-BBQ met Sunboy, twee andere boten en ons. Er staan picknicktafels op het strand en tegen een vergoeding verzorgen de boatboys een heerlijke maaltijd van lobster, vis of kip. We hoefden alleen onze eigen drank en borden en bestek mee te nemen. John en Helen hebben drie kindjes: Jesse (9), Zoe (7) en Tyler (4), dus de kindjes vermaken zich goed, wat betekent dat wij ook een relaxte gezellige avond hebben. De volgende ochtend drinken we nog even koffie bij Sunboy, daarna varen we naar Union Island om uit de Grenadines uit te klaren en wat boodschappen te doen. We kopen bij twee dames vooral veel fruit en groente in, en een van de dames lijkt Adam mee naar huis te willen nemen, waarop haar vriendin zegt:"Na sista, he no ready to go black!". Na de lunch varen we door naar Carriacou, waar Small Nest en Windflower (Nld) liggen. Onderweg vangen we een 5 kg. Barracuda! Voor de liefhebbers: de lure was "Maarten's sure fuck". Na een korte dinghy-safari door de Mangrove, waar we een bijzondere reiger en een aantal pelikanen zien, gaan we met z'n allen (incl. Small Nest) aan boord van de Windflower (Oyster 56, 3 dochters: Claire (8), Anne (6) en Louise (4)) de barracuda opeten. De kleintjes eten eerst een bordje pasta en worden daarna voor een dvd gezet, zodat wij in alle rust kunnen genieten van deze topvangst! Maandag 4 januari 2010, Tanken bij Angelo
Tanken bij Angelo is tanken zoals je dat in de Carieb vaker moet doen. Er komt een bootboy op je af, hij vraagt of je nog iets nodig hebt. Je zegt diesel graag. Spreekt een prijs af, in dit geval 15 EC/Gallon, je bevestigt tenminste 2x dat dat de Total price is, including Angelo's services? Ya, man, off course! We zijn overeengekomen dat we 100 gallon (ongeveer 400 liter) kopen. En je vaart achter hem aan richting een steiger. Vervolgens is Angelo een tijdlang spoorloos. Komt goed uit, we moeten toch lunchen. Net als je denkt, laten we maar weer gaan, komt Angelo de steiger oplopen met 3 grote bussen met diesel. Het duurt nog even voordat Angelo ook de bijbehorende handpomp heeft gevonden, maar dan kan het tanken beginnen. We tanken alles door een drietraps filter en dat is maar goed ook. Zeewier, zand en wat water, vinden we later in het filter… Nadat de drie bussen in onze bakboord tank zitten, zegt Angelo dat dat 100 gallon was. Ik zeg Angelo dat dat pas 50 gallon was. Angelo zegt 100, ik zeg 50, etc etc… Ik wijs hem op 1 van de tanks waarop een schaalverdeling in gallons staat en zeg 50, hij zegt "Fuck me". Ik zie Angelo stukzitten en vraag wat er is. Angelo neemt me in vertrouwen en zegt dat dit de manier is hoe zij geld verdienen, en dat hij per ongeluk een tank meenam met schaalverdeling. Bij de pomp moet hij volgens eigen zeggen inderdaad 15EC/Gallon betalen. Inmiddels geloof ik er niets meer van dus ga met hem mee, de volgende 50 gallon halen. En inderdaad, bij de pomp (Een schuur met dieseltanks waar een mannetje via een slang diesel door een leiding zuigt en deze in de tanks van Angelo laat hevelen), wordt 15EC/gallon genoemd.
Ik sta nog een beetje op Angelo te foeteren, en de tankman is het met me eens en zegt Angelo een redelijker offer te maken. We spreken af dat Angelo 200 EC voor zijn service krijgt en we 15EC/gallon betalen. Ik voel me verneukt en tast voorzichtig Angelo's rekenkunst af. Ik zeg hem dat ik 1300 voor de diesel moet betalen en dan 200 voor hemzelf. Hij is tevreden, domme lul… Gezellig ouwehoerend pompen Angelo en ik als dikke vrienden de laatste 50 gallon in de stuurboordtank, ik betaal hem en iedereen is blij, en wij natuurlijk direct weg. Ik ben benieuwd hoe Angelo gevloekt heeft toen bleek dat hij bij de pomp alsnog de volledige 1500EC moest betalen… Zaterdag 2 januari 2010, Nieuwjaarswens
Wij wensen iedereen een nogal geniaal 2010, in goede gezondheid, met veel liefde, een snufje geluk en heel veel pret! Zaterdag 2 januari 2010, Familiebezoek (door Jan Arie)
Fop komt kerst en O&N in Trinidad vieren. Laten Leonie en Adam met de mannen nu erg dichtbij Trinidad zijn…… Een ticket was snel geboekt en zo vertrekken we (Fop, Jan Arie, Juska, Fenna en Yfke van 5 weken oud) 30 december naar St Vincent om Oud en Nieuw op de Elena te vieren. Vroeg opstaan en na een 40 minuten vliegen met de LIAT propellors, landen we. Heel onwerkelijk is het om Adam en Leonie aan te zien komen rijden in een busje. Heel ver van huis in Nederland, hier op een klein eilandje sta je ineens voor elkaar. Gelukkig (of jammer, wie zal het zeggen) duurt dit moment maar kort en al snel lijkt het de normaalste zaak van de wereld. Snel naar de Elena die prachtig voor anker ligt in de Young Island bay. Snel alle spulen wegstouwen en anker op, op weg naar Petit St Vince waar Small Nest voor anker ligt. Lekker lopend windje met de genua en grootzeil, wat zeilt de Elena lekker op die lange deining die er vanuit de Atlantic binnen rolt. Na verloop van tijd, wordt de wind minder en de koers ruimer, tijd dus voor de Parasailor. Veel over gelezen op de Elena site, en het is inderdaad een topzeil! Adam is om het half uur in contact met een duikman op Baquia die naar het hekanker zou duiken. Het mooie van de Cariben is dat men zelfs met een ruime beloning in het vooruitzicht nog liever achter een pot pils blijft zitten. Het kan natuurlijk ook dat deze man weet wat het anker waard is en Adam lekker aan het lijntje houdt. Kortom de boodschap is hetzelfde: het anker ligt voor Adam nog op de bodem. Helaas halen we Petit St Vince niet voor het donker wordt en dus wijken we uit naar Canouan. Na een woelige nacht met een bumpy ride, heel vroeg anker opgehaald en alsnog op weg naar Petit St Vince. Echt bizar om te zien hoe klein 47 voet in de deze regio is. De honderd voeters vliegen om je oren…wat nou crisis. Petit St Vince is wit strand en blauw water… zoals je het op de plaatjes ziet, waanzinnig dus. Lekker met de kids naar het strand, met Sammy naar een verder gelegen zandplaat midden in zee. Surreal om daar rond te lopen en briljant om te zien dat er één rieten parasol op staat met jawel een bierflesopener erop…wat een mooi gebied is het toch. De lokale vissers komen in hun kleine bootje langs om hun waar te verkopen; giga lobsters en verse vis. Wij gaan voor twee heerlijke red snappers voor bij de lunch.
Oud en Nieuw diner met Small Nest in een restaurant op het naast gelegen eiland Petit Martinique. Heerlijk lokaal gegeten terwijl de kids om de dvd speler gekluisterd zitten of liggen te slapen. Op tijd terug naar de Elena om het vuurwerk mee te maken. Een resort heeft werkelijk zijn best gedaan en geeft een mooie show waar we als Hollanders gratis van genieten. Om twaalf uur op het voordek champagne getoast en zoenen uitgewisseld. Adam en Willem hebben nog wat oude pijlen en flairs die onder het mom van oefenen opengetrokken worden. De rest van de champagne flessen volgt snel en zo is er weer een jaar begonnen. 2009 was een bijzonder jaar waar voor beiden gezinnen een hoop gebeurd is. Adam en Leonie zijn gestart met een briljante reis om de wereld die hen in de eerste paar maanden al heel veel gebracht heeft. Wij zijn getrouwd, naar Trinidad verhuisd en hebben er een gezonde dochter bij gekregen. Als de lijn van 2009 ook maar een beetje doorgetrokken wordt, hoor je ons niet klagen in 2010.
Nieuwjaarsdag is heel raar als je geen familie, skischansspringen, oliebollen en nieuwjaarsrecepties om je heen hebt. Gelukkig is Leonie familie van ons, maar verder vergeet je ieder moment dat het 1 januari is. De koperen ploert staat weer aan de hemel en het water is ook nog steeds blauw, het kan verkeren. Leonie en Fop sturen ons door het rif naar Palm Island, je raadt het al; nog mooier met nog meer Wally, Shipman en grote motorboten geweld. Fop haalt koude tappilsen bij een barretje en we genieten wederom van een prachtige lage avondzon op het prachtige strand.
Na een nacht met wat zoet water over dek, breekt al snel de zon weer door. Nog even een keertje naar het strand en dan op naar Union Island om diesel te tanken. Adam leert wederom hoe zaken worden gedaan in de Carieb. Hij wil 100 gallon tanken, maar komt er snel achter dat de rastaman van plan is om 80 in de tank te gooien, uiteraard voor de prijs van 100. Als eerlijk zakenman gooit Adam het op een dealtje wat schoorvoetend geaccepteerd wordt.
Nu op weg naar Canouan, waar wij weer op het vliegtuigje naar huis gaan. Het was fantastisch om dit stukje Elena reis mee te maken. Adam en Leonie, heel veel dank voor jullie gastvrijheid en heel veel plezier op het vervolg van jullie reis.
Dikke kus, Jan Arie, Juska, Fop, Fenna en Yfke. |