                                              |
Maandag 31 mei 2010, oestervlees
De school is vandaag weer begonnen na een week vakantie. Er zijn 29 kinderen verdeeld over twee klassen. Inatio geeft de oudste 14 les (waaronder zijn dochter, Kahalani) en een andere leraar geeft de jongste 15 kinderen les (vanaf 3 jaar). Er is dus weinig te doen op het eiland en om 10:45 uur gaan we aan wal om in de lunchpauze (zowel van werk als van school van 11:00-12:00 uur) afscheid te nemen van de drie families, waar we het meeste contact mee hebben gehad. We geven elke familie een fles wijn en ze schrijven hun 'adres' (familienaam + Raroia) in ons daarvoor bestemde boekje. Van Inatio en Ruia krijgen we lange schelpenkettingen omgehangen als afscheidscadeau. Rangitea (een van de meisjes die aan boord waren geweest) komt ons twee 'gueshi's' brengen. Gueshi's zijn natuurlijke 'parels', die imperfect zijn, want niet rond en met krasjes of uitstulpingen. Na het opvragen van een recent weerbericht, besluiten we toch nog niet te vertrekken. Het waait hard en het is bewolkt (dan kun je de riffen en 'bombies' onder water niet zien). Morgen zou het beter moeten zijn, dus we stellen ons vertrek nog een dag uit. We gaan aan wal om de jongens uit te laten en Adam vertelt aan Inatio dat we morgen pas weggaan. Voordat we het weten, zitten we daar weer met zijn allen om tafel gezellig te kletsen. Maar, er moet gewerkt worden. Gaëtan (17) neemt ons mee naar achteren, waar een enorme bak oestervlees staat. Het is vlees van oesters, die niet geschikt zijn voor het laten groeien van parels. Het oestervlees is een Tuamotaanse lekkernij (niet vergelijkbaar met de oesters die wij kennen). Adam en ik worden ook aan het werk gezet. Het vlees is al uit de schelp gehaald. Je dompelt je hand in de bak met glibberig oestervlees. Overal zit zwarte 'inkt' op, dus je handen worden zwart en glibberig. In het oestervlees zit een wit stukje, dat is het eetbare gedeelte en dat moet met de hand vrij worden gemaakt van de rest van het vlees (ingewanden, parelzakje, etc.). Het is een handigheid, die wij natuurlijk nog niet onder de knie hebben, maar we doen ons best. We proeven een rauw stukje op aanraden van Gaëtan, maar vinden het allebei nogal onsmakelijk. Vervolgens worden we natuurlijk (alweer) uitgenodigd voor het eten. We voelen ons een beetje bezwaard, want we lopen hier de deur plat en Adam ziet de oesters eigenlijk niet zo zitten. Maar het is onze laatste avond en Adam gaat even op en neer naar de boot om biertjes te halen. De jongens kijken ondertussen samen met Kahalani een filmpje en spelen op de oprit met het zand. We bekijken foto's van het huwelijk van Inatio en Ruhia. Ze waren 24 toen ze trouwden en hadden toen al drie kinderen. Daarna volgden er nog vier en een geadopteerd meisje. Er wonen nog drie kinderen thuis, waaronder het geadopteerde meisje, Rahea. Ze is 19 en is 7 maanden zwanger. Ze vertrekt 3 juni naar Tahiti. Haar vriend, André, is 18 en woont ook op Raroia. Ruia geeft ons 14 gueshi's en parels cadeau. Adam krijgt een T-shirt van Gaëtan. Het veel te grote vest dat ik even geleend heb, mag ik houden, zodat ik dan nog aan Ruia denk. We krijgen ook nog drie baguettes toegestopt. Het wordt echt tijd om te gaan, want we krijgen veel te veel cadeaus, terwijl zij veel minder hebben dan wij! De oesters worden (gelukkig) gekookt en er wordt een saus van gemaakt met curry, olie en ui voor over de rijst. Gelukkig vinden we het alle vier heerlijk. We eten ieder een groot bord leeg. Dat vinden ze hier veel te weinig, want ze eten allemaal twee volle borden leeg. Ze zijn natuurlijk niet voor niks allemaal zo zwaarlijvig. Na het eten komen de gebruikelijke potten oploskoffie en oplosmelk op tafel. Nescafé doet hier goede zaken. Mees heeft afgelopen nacht goed geslapen en heeft geen koorts meer. Hij wil hier niet meer weg. Wij eigenlijk ook niet.
Zondag 30 mei 2010, Moederdag the sequal
Eerst nog even kort over het vissen. Het was dus echt geniaal en spannend. Het begint vrij rustig, totdat iemand een vis schiet. Dan plotseling miegelt het van de haaien. De truc is om de vissen vól te raken, zodat je ze rap naar je toe kunt halen en dan dicht tegen je aan kunt houden. Rap de harpoen eruit en rap in de bak, die meegesleept wordt. De haai is alleen geïnteresseerd in de vis en niet in jou schijnbaar… Als je, zoals ik de eerste keer deed, de vis alleen maar aanschiet (niet dood dus) en hij ontsnapt en wurmt zich in een koraalspleetje, dan worden die haaien dus gek. Schieten van links naar rechts van onder naar boven, op zoek naar die aangeschoten vis. En dan zegt een van de zoons dat ik gewoon terug moet duiken om de zieke vis alsnog aan de harpoen te rijgen. Dus weer diep inademen en duiken op zoek naar de vis, tussen de haaien. Ik heb maar gezegd, dat ik de vis niet meer zag… Rap weer naar boven en stukje verder zwemmen. De mannen schieten dus ook regelmatig even op een haai, als hij te dicht bij komt. De huid is zo dik en meestal de haai zo ver weg, dat het hem geen schade doet, maar hij er wel van schrikt. Het enige waar ze een beetje zenuwachtig van worden zijn "les Gris" en de "lemon shark", die zijn 'mechant'. De black tip, de white tip en de tigre zijn ze niet van onder de indruk, ik wel... Gelukkig alleen black en white tips gezien. Ik vraag een van de zoons of het wel eens voor komt, dat de haaien de vis eerder hebben dan zij hem boven hebben; "beaucoup fois". Die gasten kunnen echt extreem lang hun adem inhouden en serieus diep duiken. De grote vissen zitten diep en ik doe mijn best om lekker mee te doen. Als ik denk, nu moet ik naar boven anders blijf ik hier, dan zwemmen de jongens gewoon nog even de dubbele diepte. Als ik dus op een gegeven moment zo'n eetbare vis onder een stuk koraal zie zitten, duik ik er naar toe, beweegt die vis natuurlijk net naar de andere kant van het koraalrotsje, er omheen zwemmen dus, richten, vis beweegt, wachten, weer richten, schieten, ben inmiddels CO2 aan het verbranden, vis raak, maar vis doet nog even iets handigs rond een stukje koraal, ik móet naar boven, nú! Laat dus alles uit mijn handen vallen, speer inclusief vis, en race naar boven. Lucht! Een van de zoons lacht me uit en haalt met het grootste gemak vis en harpoen terug, tussen de inmiddels weer gek geworden haaien. Wat een geniale dag en wat zijn die gasten helden. Op de terugweg vraag ik nog even of het echt nooit misgaat. Bijna nooit, behalve de man van het winkeltje, die is laatst in z'n been gebeten. Er wonen hier zo'n 140 mensen, 70 mannen, 20 tussen de 18-45 jaar (potentiele vissers), laat daarvan de helft vissen, 10 man. Dan lijkt me de kans, dat je gebeten wordt door een haai, 10%, slik. Vandaag was het in ieder geval 16-0, vissers vs haai. Persoonlijk conto 1-0. Ok misschien 1-1, ze zullen die zieke vis inmiddels wel gevonden hebben. Vandaag vroeg op om om 07:00 uur in de kerkbankjes te zitten. Iedereen heeft z'n zondagse kleren aan, voornamelijk spierwit. Leonie krijgt bij binnenkomst een bloemenkrans om, het is hier vandaag moederdag! De dienst is fantastisch, weinig bidden, veel zingen onder begeleiding van gitaarmuziek (door de zoon van Inatio). Zo zouden zelfs in Nederland de kerken zo weer vol zitten. Er zitten zo'n 30 volwassenen en 40 kindjes in de kerk en de kindjes zingen aan het eind van de mis samen een lied voor alle moeders. Aan het eind staat iedereen te klappen in de kerk, schitterend. Na afloop gaan we koffie drinken bij Inatio en zijn familie. De zondagse kleren worden meteen verruild voor het dagelijkse kloffie. De kindjes spelen met Kivahei (7 i.p.v. 10) en Kahalani (bijna 10). Wij krijgen ontbijt: vis (gisteren geschoten), brood en koffie. Daarna wandelen we rond het hele dorp met een aantal kindjes achter ons aan en om ons heen. De kids vinden het schitterend en wij ook. We zijn uitgenodigd om te komen lunchen bij de gigantische familie van de pastoor en zijn zoon, Enrico. We moeten even wachten voordat we aan tafel kunnen, omdat het vliegtuigje dat eens per week langskomt net geland is en Enrico werkt als bagageman. Daarna met de hele familie aan tafel, die helemaal vol staat met lekkere dingen. Leonie heeft een heerlijke bananencake gemaakt, die we meegenomen hebben als toetje. Als de wijn op is en de mannetjes helemaal op zijn, gaan we terug naar de boot, maar niet nadat we allemaal cadeautjes krijgen. Leonie 2 gepolijste "mother of pearl" oesters en een schelpenketting, die zo lelijk is, maar tegelijkertijd zoveel tijd gekost heeft om te maken, dat ze hem wel om móet hangen, en ik twee traditionele 'lures', ook gemaakt van oester. Mees heeft wat last van koorts en z'n buik, dus we blijven de rest van de middag aan boord en kijken eindeloos Tom & Jerry's. Vanavond weer op tijd naar bed, kats kapot.
Zaterdag 29 mei 2010, twee kinderfeestjes aan boord
Na een heerlijk ochtendje rondstruinen op het eiland en kletsen en spelen met de rondfietsende, voetballende jeugd, gaan er vijf meiden met ons mee naar de Elena. De jongens waren aan het vissen op de kade en schreeuwen naar ons, dat ze ook mee willen. Dat vinden wij iets teveel, dus we beloven dat de jongens morgen mogen komen. We hebben van ingeblikt fruit en wat verse bananen een fruitsalade gemaakt, want ze komen op dat gebied waarschijnlijk wat te kort. Ze vinden het heerlijk. Ze krijgen ook een pakje appelsap. Een meisje zegt dat het de tweede keer is, dat ze dat proeft, want ze heeft het in Tahiti ook een keer gedronken. Het is vreselijk druk en lawaaiig aan boord. Ze rennen door de hele boot, spelen in de hangmat en de speelkamer, bekijken alle boeken, maken alle spellen uit het speelgoedkastje open en krijten op het schoolbord. Het kleinste meisje, Perle, is 3. Haar ouders weten volgens mij niet eens dat ze bij ons is, maar die gaan er denk ik vanuit dat Motokia, haar nichtje van 11, op haar past. 's Avonds eten we bij Regis en Tatiana, de mensen waarvan we de zwarte parels hebben gekocht. We drinken de champagne, waarmee we (o.a.) de parels betaald hebben. Regis heeft in Frankrijk gestudeerd en kent Amsterdam van de wietreisjes in het weekend. Hij steekt er nu weer eentje op. De mannetjes zitten op het bed van Regis en Tatiana een film te kijken samen met dochter Kivahei (10), die vanochtend ook bij ons aan boord was. Er is geen bank in het piepkleine houten huisje. Boven het ouderlijk bed is de hoogslaper van Kivahei. Verder staat er een televisie, een keukentafel, een fornuis en een kast. Er is een aparte ruimte voor wc en douche (tuinslang, geen douchekop) en wat voorraden. We eten een heerlijk Chinees gerecht met Paksoi, kip, rijst en soja. Regis en Tatiana worden dronken/stoned en beginnen te kibbelen. Ze hebben schulden bij de bank en maken daar veel ruzie over. Tijd om terug naar de boot te gaan. Om 10:00 uur staan de jongens op de kade te schreeuwen, dat het nu hun beurt is. Het is mogelijk nog drukker dan met de meiden, ook al zijn ze met 1 minder. Ze zetten de duikbril op en steken hun hoofd onder de boot. Ze klimmen door de luiken en pakken zelfs bananen van onze tros, die bijna leeg is. Ze spelen met de autootjes, komen overal aan en als ze een koekje gehad hebben, vragen ze of ze er nog eentje mogen. Als je met 150 mensen op een eiland woont en bijna iedereen familie is, kan ik me voorstellen dat je je overal thuis voelt. Waar leer je dan nog bescheiden te zijn? Niet dus, niet nodig, andere cultuur. Als Adam de jongens onder protest weer naar de kant brengt, wordt hij uitgenodigd om mee te gaan vissen. Hij gaat mee met Inatio (de schoolmeester) en twee van zijn zonen (17 en 33) in een snelle knalgele speedboat. Ze varen naar de pas en gaan daar speervissen (d.w.z. onder water snorkelend schieten met harpoen). Het is vreselijk spannend, want het stikt hier van de haaien en, als je een vis schiet, is het een race tussen de visser en de haai. Snel snel snel de vis uit het water en snel snel snel in de bak die op het water drijft en achter ze aan sleept, vóórdat de haai de vis te pakken heeft. De mannen kunnen vreselijk lang hun adem inhouden en duiken ongelofelijk diep. Het duurt even, voordat Adam weet welke vissen er geschoten mogen worden. Hij schiet er uiteindelijk één, maar is op dat moment buiten adem en moet dus naar boven om naar lucht te happen. Een van de zoons pakt zijn harpoen en zijn vis van de bodem en gooit de vis in de bak. Adam ligt nu helaas te slapen (doodop van het visavontuur), anders zou hij het verhaal vast beter kunnen vertellen, maar kennelijk heeft een van de zoons ook nog een haai, die iets te dicht bij Adam kwam, vlak bij zijn billen weggeschoten… Het schoonmaken van de vissen was ook een belevenis. Ze deden dat in kniediep water en op het visafval komen natuurlijk weer legio haaien en haaitjes af. Er zwom er eentje tegen Adam's enkel aan. Niet relaxed! Adam kreeg twee vissen mee naar huis. Degene die hij zelf geschoten had en eentje extra. 's Middags leveren we bij een van de zoons van Inatio een harde schijf af, die Adam volgezet heeft met muziek en films. Zo hebben we ook al heel wat USB-sticks volgezet met foto's, films en muziek. De kinderen lopen met emmers gevuld met bloemen rond en gaan achter het huis van Inatio op de grond op bamboematjes zitten om, onder begeleiding van Ruhia (de vrouw van Inatio) en drie andere moeders, bloemenkransen te maken voor Moederdag. Het is een leuk tafereel. Als ik vraag, waarom de pappa's niet helpen met de kransen voor Moederdag, lachen de mamma's. Dat kunnen ze niet, ze zouden zich alleen maar in hun vingers prikken! Het is leuk om te zien hoe ijverig de kindjes (ca. 12) alle verschillende soorten bloemen aan een draad rijgen en hoe handig ze daarin zijn. Ze kennen alle namen van de bloemen. De hele kleintjes rijgen niet, maar verwijderen behendig de steeltjes van de bloemen. Ben benieuwd of ik morgen ook een bloemenkrans krijg… Morgenochtend moeten we om 7:00 uur in de kerkbanken zitten voor de mis. Om 11:00 uur zijn we uitgenodigd door de familie van Enrico om daar Moederdag te vieren. Enrico is de manvrouw van het dorp. Hij gedraagt zich als een zij. Dat is heel normaal in Polynesie. Zijn zus zegt lachend 'ma soeur' als ze het over Enrico heeft. Het bizarre van het hele verhaal, is dat Enrico de zoon van de pastoor (nou ja, ongediplomeerde voorganger) is. Enrico is helemaal gelukkig, want hij heeft het jongste dochtertje (vierde kind) van zijn zus geadopteerd. Ze heet Catharina en is twee maanden oud. Ze wonen allemaal op hetzelfde terrein, dus de echte mamma is altijd dichtbij. We hebben wat oude kleertjes en schoentjes van Pieter (die voor een meisje ook wel zouden kunnen) aan Enrico gegeven. Hij was er heel blij mee. Ik vroeg aan Enrico, hoe het zit met de bevalling. Er is immers geen dokter op het eiland, slechts een eerstehulp post met een verpleegkundige. Zwangere vrouwen gaan vanaf 7 maanden zwangerschap met hun man naar Tahiti, waar ze bevallen en tot 1 maand na de geboorte moeten blijven. De Fransen laten niets aan het toeval over.
Donderdag 27 mei 2010, Kuiper verzekeringen en Raroia 2.0
Eerst even twee bedrijven bedanken.
Kuiper Verzekeringen.
Waren ze bij elke verzekering maar zo netjes en coulant. Alereerst een werelddekking zonder kleine lettertjes, zonder allerlei ingewikkelde uitzonderingen etc. Ons Panama avontuur en het gevolg dat we een noodpropellor moesten kopen en het origineel uit Nederland moesten laten komen, is door hen volledig vergoed. De kosten van de twee props, de verzendkosten, en de invoertax, is allemaal vergoed. Ons eigen risico van 1250 euro, is door hen terug gebracht tot 250 euro, omdat we de propellors zelf gemonteerd hebben zonder de boot op de kant te laten zetten en het werk door een monteur te laten doen. Keurig! Siebo bedankt.
Spectra Watermakers.
Via onze Nederlandse dealer kregen we het mailadres van de technische man in Amerika. Onze watermaker maakte de laatste dagen nog maar zo'n 20 liter/uur, en maakte een wat onheilspellend sissend geluid. Kyle analyseerde een wat chaotische en onduidelijke mail van mij (hoe leg je uit wat voor geluid zo'n ding precies maakt?), en kwam met een lange mail terug met een exacte beschrijving wat te doen om een gescheurde klep om te draaien en dan zou hij het weer moeten doen. Na 1.5 uur prutsen (volgens zo'n IKEA zet hem zelf in elkaar stappenplan), doet hij het weer als vanouds! Gratis.
Verder was vandaag weer een topdag. We zijn weer het enige bootje hier in Raroia. We kennen inmiddels bijna het hele dorp, en dat is een leuk gevoel. Bijna alsof we weer terug in ons dorp zijn. Vanmorgen waren we uitgenodigd om de lokale parelkwekerij te komen bekijken. Ze maken hier de oesters klaar om er parels in te laten groeien. Oesters worden eerst opgekweekt tot ze groot genoeg zijn, vervolgens wordt er in zo'n oester een heel klein plastic balletje gelegd, op een heel specifiek plekje. Dit wordt gedaan door de Griphon, het goudhaantje. Zo'n Griphon is een soort chirurg, en gedraagt zich daarnaar. Ze zitten in de 5 sterren resorts in Tahiti of op een van de andere Tuamotu eilanden, en die bel je dan als je klaar bent om de balletjes in de oesters te laten zetten. Tegenwoordig gebruiken ze vooral Chinezen want die zijn net iets goedkoper. Een Griphon vraagt zo'n 2 dollar per "bevruchting" en een goede Griphon heeft maar zo'n 20-30% succesrate. De oesterkoning had overigens iets slims bedacht, hij is een Griphon getrouwd. Scheelt in de kosten… Daarna wordt de oester terug gehangen in de lagune aan lange lijnen. 12 maanden later zit er dan in zo'n 20-30% van de oesters een parel. De oester heeft dan de parel rondom dat balletje gebouwd. In ongeveer 3% hiervan zit een klasse a of b parel, dat zijn de hebbedingetjes met weinig tot geen oneffenheden en precies rond. Er mag geen enkele vervuiling in het water zitten, ze mogen geen zand binnen krijgen, niet ziek worden etc. etc. Deze parelboer heeft 1 miljoen oesters in de lagune hangen. Het was mooi om te zien. Die mannen werken er enorm hard voor, en echt rijk worden ze er niet meer van. Black pearls zijn een beetje uit, schijnbaar. We worden uitgenodigd voor de lunch bij de lokale schoolmeester die we al eerder leerden kennen. Vis, cornedbeef met gebakken uitjes, en een soort ongerezen deeg in gecondenseerde melk met boter. Heerlijk! Cornedbeef, het meest ondergewaardeerde blikje vlees! Gisteren kregen we van dezelfde man al een vis mee naar de boot en die was net als deze echt top. De mannetjes spelen met de lokale jeugd die Mees en Pieter inmiddels bij naam kennen. Echt te gek om te zien. Mees doet wedstrijdjes op zijn loopfietsje met de kindjes op de fietsen. Ze spelen met z'n tienen met heremietkreefjes, of plonzen met z'n allen in zee. Krijgen hier een koekje en daar een ijsje, en terug op de boot vallen ze uitgeteld in slaap. Wij kijken toe en maken praatjes met de papas en mamas. 's Middags gaan we terug naar onze vrienden, waarvan zij een licensed parel verkoopster is. De gangbare prijs is 25 dollar per a/b parel, maar dat vinden we veel te veel. Na lang uitzoeken en ouwehoeren komen we uit op 14 dollar per parel, twee flessen champagne (die moesten toch op, een boot van 30 graden is een slechte wijnkelder) en een usb stick vol met DJ Tiesto, ons eigen goudhaantje. Piet bedankt, ik wist niet dat ik zo'n grote collectie Tiesto op de Ipod had staan! Verder is vandaag een grote dag omdat het bevooradingsschip aangekomen is. Die komt elke maand en dus loopt het hele dorp uit om te stocken. De hele middag worden allerlei goederen van de boot naar de kade gevaren en vervolgens naar de huizen van de mensen. We worden uitgenodigd om zondag naar de mis te komen en daarna naar het feest ter ere van alle moeders. Dat is volgens ons net geweest, maar we doen toch graag mee. Blijven dus nog even liggen hier, de ankerketting zit inmiddels toch om een koraalrots gedraaid dus we kunnen toch niet weg.
Dinsdag 25 mei 2010, Chocolade ijsjes
Gisteren was het windstil en dus bloedheet. We hebben zelfs de grote zonnetent weer over de giek gehangen. Vandaag was er wind en was de temperatuur veel lekkerder. De Canadezen zijn vertrokken, dus we zijn nu de enige zeilboot hier. We zijn de 15e zeilboot van dit seizoen. De kinderen van Raroia hebben deze week toevallig vakantie. Dus ook de kinderen boven de 11, die in Makemo naar school gaan, en de kinderen boven de 15, die in Tahiti naar school gaan, zijn thuis. Mees en Pieter spelen op het strand met zeekomkommers (in Tuamotu: Rori), waarvoor ze samen met pappa een zwembadje hebben gegraven. Het stikt hier van de Rori. Ze zijn eetbaar, maar in de Tuamotus staan ze niet op het menu. Ze worden verkocht aan China. Pieter knijpt er veel te hard in en zegt dat ie plast (er spuit vocht uit…). Uiteindelijk ontploft er zelfs eentje. Mees denkt dat ie gepoept heeft, maar zijn ingewanden zijn eruit gesprongen… Dat is het moment om een eind te maken aan dit wrede ontdekkingsspel. Een dikkig meisje loopt het strand op met twee smeltende chocolade ijsjes. Voor Mees en Pieter. Ze rent snel weer weg en komt dan terug met nog twee ijsjes. Voor ons. Ze is een beetje verlegen en rent weer gauw naar huis. Ik loop haar achterna om haar en haar familie te bedanken. Ze zitten op een heerlijke veranda met prachtig uitzicht over het atol. Ze wijzen naar Mees zijn blonde haren en zeggen lachend dat je daar goed 'lures' van zou kunnen maken. Het is kennelijk een kleur waar vissen op af komen. De vader des huizes zit zelf 'lures' te maken van pluisjes van een lichtgroen touw. Ik vraag wat voor vissen hij daarmee vangt. Hij noemt een vissoort en na mijn onbegrijpende blik troont hij mij mee naar de enorme diepvrieskist om de vissen te laten zien. Het zijn grote vissen en ze lijken op tonijnen, maar dat zijn het dus niet. Er lag ook een grote Barracuda in. En een stapel stokbroden, want die worden 1 keer per week ingevlogen. Ik krijg een glas limonade en klets nog wat. Ze hebben acht kinderen, waarvan 1 geadopteerd. Grote gezinnen zijn hier heel normaal. Op de Markiezen (Ua Pou) hoorden we zelfs over een gezin met 14 kinderen in Hakahetau en het toppunt was een gezin met 20 kinderen in Hakahau. 's Middags eten we pannenkoeken met spek. Heerlijk! Helaas komt de man, waarmee Adam had afgesproken om te gaan speervissen, niet opdagen. Maar we vermaken ons goed, want we voetballen met de lokale jeugd. Ze vinden het geweldig, dat Adam met ze wil voetballen. We spreken uiteindelijk de visser weer en ze waren vandaag niet gaan vissen, wellicht morgen. Small Nest is inmiddels ook onderweg naar de Tuamotus, maar naar een ander, noordelijker atol. Hun route wijkt tijdelijk wat af van die van ons, maar we houden dagelijks contact via de sateliettelefoon en we zien elkaar half juni weer in Tahiti, samen met de Tangaroa.
Zondag 23 mei 2010, Raroia
Vergeet alles wat we tot nu toe schreven over mooie eilandjes, we hebben hem gevonden, de mooiste! Geen idee of het lukt, maar je zou eens even via onze positie moeten inzoomen en een kijkje nemen. Vanmorgen voeren we de laatste mijlen op de motor op een spiegelgladde zee. We vingen een giga tonijn (12,5 kg) en kregen hem aan boord. Daarna moesten we de pas door. Zoals meestal, hebben we ons meer zorgen gemaakt dan nodig. Er stond niet erg veel stroming en de geul was goed te zien. Je vaart dan vanaf de Pacific een zwembad in, spiegelglad, met ten minste 20 meter zicht onder water. Dit atol is zo'n 6 mijl breed en 20 mijl lang. Het is het atol waar Thor Heyerdahl met zijn "kon-tiki", op het rif liep en daarmee zijn tocht vanuit Zuid-Amerika beëindigde. Het is ook een atol waar nog twee "pearl farms" actief zijn. Ze produceren hier zwarte parels, die zelfs hier niet te betalen zijn. Vanmorgen om 9:30 uur voeren we hier dus naar binnen. Leonie op de punt om de route voor ons af te speuren op "bombies" en de mannen in de kuip op de plotter turend. Zonder kleerscheuren varen we tot vlakbij het dorpje en moeten ankeren in 12 meter helder blauw water. Je gooit het anker tussen de koraalhoofden, dus voor de zekerheid snorkel ik vooruit om een geschikte plek te vinden. Terwijl ik voor de boot zwem, zwemmen er 4 (!) haaien onder me door, echt te gek. We ankeren en trekken het anker stevig vast, zodat we weinig ketting nodig hebben, de ketting kan dan zo weinig mogelijk koraal beschadigen. Snel Sammie te water en naar de kant. We lopen over de nieuwe betonnen straat door het dorpje. Er wonen 150 mensen, waarvan veel familie van elkaar. Het lijkt op het eerste gezicht een rijk dorp. Er staan een aantal auto's, motorbootjes met grote 4takt motoren en de huisjes zien er netjes uit. Uit veel huizen klinkt of tv of een radio. We ontmoeten "de pastoor", een dikkere slome man, die we driekwart van onze tonijnvangst aanbieden. Hij neemt me mee naar z'n huis en in de tuin maakt zijn vrouw de tonijn schoon. Ze nodigen ons uit voor de Pinkstermis vanmiddag. Als de jongetjes 's middags in bed liggen, snorkelen we samen rond een stuk koraal vlak naast de boot. Weer zien we een mooie grote haai en heel veel andere visjes. Onder de boot zitten inmiddels zo'n 10 Remora's, dat zijn van die zuignap vissen, die onder grote vissen hangen. Elke keer als we iets in het water gooien, vliegen ze er massaal op af. Als de jongetjes net uit bed zijn, zwemt er een grote black tip haai vlak aan de oppervlakte langs de boot. Ze kijken heel even op en Mees zegt: "een haai" en gaat vervolgens weer met Pieter spelen, alsof er niets gebeurd is. De locals zeggen overigens dat ze niet 'mechant' zijn, dus we zijn er niet bang voor. 's Middags gaan we weer naar het dorp. Op de pier word ik uigenodigd om morgen mee te gaan speervissen in de pas. Nogal geniaal lijkt me dat. We lopen naar het piepkleine winkeltje waar je zo ongeveer 5 dingen kunt kopen. Praten een tijd met de eigenaar en kopen dan één blikje pinda's voor 4 euro. Om half 5 zijn we, zoals afgesproken, bij de kerk. Er lijkt niet veel te gebeuren en net als we besluiten om maar weer verder te gaan, komt er een Toyota Hillux aan om ons op te halen. De mis is niet in de kerk, maar op het strand. We rijden naar het andere eind van het dorp en daar is een klein kapelletje op het strand gebouwd met 15 gelovigen op stoeltjes ervoor. De mannetjes houden het ongeveer 10 minuten vol en worden dan door iemand meegenomen om in een golfplaten huis naar Kidsnet te gaan kijken. In het huis staan in 1 ruimte een tv, een kooktoestel, twee bedden, 1 voor pa en ma, 1 voor de 3 kids, 1 kastje en een bankje, de helft van de vloer zand, de andere helft beton. Wat heb je hier toch weinig nodig. Tijdens de dienst wordt mooi gezongen en na afloop maken we met iedereen een praatje. We lopen terug en ontmoeten Regis, de lokale parelheld. Hij is inmiddels dronken en stoned, maar een ongelooflijk aardige vent van 37. Gestudeerd in Parijs en kent Rotterdam en Amsterdam goed, vooral de koffieshops en het red light district… Morgen gaan we eens even dikke vrienden met hem worden om dan later in de week wellicht een parel te kunnen kopen voor een redelijke prijs. Op de boot zetten we de mannen voor een filmpje en wij drinken rode wijn met eigen gevangen, verse, sashimi met wasabi en sojasaus. We zijn in de Tuamotus: verdiend! Het is nu 20:00 uur hier, in Holland 8:00 uur, ver weg hé. Teveel indrukken en te moe om een samenhangend verhaal te schrijven, excuus daarvoor.
Zondag 23 mei 2010, Sprong in het diepe
Ik was nog vergeten te vertellen hoe het met het diesel tanken in Nuku Hiva was afgelopen. Om 8:00 uur waren wij de tweede boot in de rij. Het was spannend tanken, want we moesten ankeren en dan met de achterkant naar de kade toe. Willem hielp ons met het aanpakken van de lijnen. Door de enorme deining kwam er veel spanning op de achterlijnen, maar het ging gelukkig goed. Vlak nadat we weg waren, kwam het grote bevoorradingsschip, de Aranui III, aan de kade liggen (alle winkels weer goed gevuld!), waardoor aan de kade tanken niet meer mogelijk was die dag. Wat een mazzel hadden wij. De andere bootjes hebben bijna allemaal diesel gehaald met jerrycans (voor ons niet echt een optie, want we hebben ca. 400 liter getankt…) of gewacht tot de volgende dag. Het viel dus allemaal wel mee met de 'scramble for diesel'. Onze beheersing van de Franse taal gaat overigens met sprongen vooruit. Ik moest vandaag nog aan mijn oude leraar Frans, meneer Blom, denken. Hij zou verbaasd zijn, als hij wist hoeveel er toch nog is blijven hangen in die grijze massa, hoewel hij afkeurend zou knikken wat betreft onze slechte grammatica. Maar het gaat hier niet om goede cijfers, maar om je verstaanbaar te maken en dat lukt heel aardig. We hebben vandaag een appeltaart gebakken van de groene appels die we nog op de Galapagos gekocht hadden. De jongens mochten samen met hun handjes het deeg kneden. Tot grote frustratie van pappa en mamma en tot groot plezier van de jongens, zat daarna alles onder de deegkruimels. Gelukkig was er nog genoeg deeg over voor de taartbodem en hij is heel lekker geworden. Het waren onze laatste appels voorlopig, want appels zijn in de Pacific niet te betalen. Het openen van onze ijskastdeur is altijd 'tricky' op zee. Als de boot teveel naar bakboord helt, valt alles eruit. Het openen van de deur moet dus met beleid gebeuren en met een perfecte timing. Helaas lukte dat vandaag even niet en viel de doos met eieren op de grond… De rommel bleef beperkt, want alles zat nog in de doos, maar we hebben wel zeven eieren minder. Nou ja, kippen hebben ze echt overal, dus we kunnen in de Tuamotus vast wel ergens eieren kopen. Adam is vanmiddag in het diepe gesprongen. Ons log (snelheidsmeter) zit vaak vast, doordat er beestjes in groeien. Je kunt het los maken, door met je vingers de slakjes eruit te pulken onder water. Adam wil graag dat het log werkt, voordat we de pas van het atol binnenvaren (anders kun je niet zien hoeveel stroom er is). Hij had in Ua Pou al geprobeerd het log weer aan de gang te krijgen, maar dat was mislukt. Hij moest nu dus midden op de oceaan te water om het nog eens te proberen. Met angst en beven voor de meteloze diepte onder hem (ca. 4 km.) en voor haaien, is hij erin gesprongen met snorkel en finnen. De zee was rustig, dus dat was geen probleem. Hij heeft geen vissen gezien, maar wel heel veel eindeloze blauwe diepte. Het log doet het weer en Adam is weer heelhuids aan boord. Held. Ben blij dat ik niet hoefde! Morgenochtend (voor jullie maandagavond) komen we aan bij de pas. Wordt vervolgd.
Zaterdag 22 mei 2010, Zeilen, ziekte, slecht slapen maar mooi weer!
We kunnen tot nu toe de hele tijd zeilen en dat is lekker. Tangaroa moest het hele stuk motoren en dat kost enorm veel kostbare diesel. Vannacht ging het niet hard zo'n 4-5 kn maar vandaag ging het mooi 7-8. De zee is vriendelijk en het is mooi weer, erg warm. We proberen maandagmorgen aan te komen bij de pas van Raroia en dan is het wachten op "slack" water. Zo'n pas doorvaren is een van de spannendste dingen die we tot nu toe hebben moeten doen. De Tuamotus zijn atollen dat betekent dat er een grote ring koraal rond een lagune ligt, in de lagune is het rustig en buiten het koraal beukt de Pacific. Meestal zit er in zo'n atol 1, soms 2 passen. Die heb je van nature nodig om al het zeewater dat steeds over het koraal de lagune inspoelt er weer uit te laten stromen, en daarnaast stijgt en daalt het water in de lagune mee met de eb en de vloed. In zo'n pas kan het 12 knopen stromen, naar binnen of naar buiten. En dat is het onprettige gedeelte. In de pas en in de lagune miegelt het namelijk van de "bombies" dat zijn paddestoelen van koraal die tot vlak onder het oppervlak komen. En die zijn hard. Een aantal staat op de kaart, de meeste niet. Wat je dus wil is precies op laag-, of nog liever op hoogwater binnen varen. Dan is de stroom het geringst en kan je met 1 iemand op de boeg, rustig zoekend, door de pas en de lagune varen. Om zaken nog wat gecompliceerder te maken, moet je dat ook nog eens doen als de zon niet tegenstaat, want dan zie je weer niets. Tel daarbij op dat we geen goede getijde data hebben van Raroia en je hebt voldoende ingrediënten voor slechte nachtrust. Zorgen voor maandag. Verder was vandaag een lekker dagje. Mees en ik zijn nog niet helemaal lekker en hebben ernstig energie tekort, drink geen water uit de kraan in Oa Pou. Mees gooide vanavond nog z'n eten eruit, en dat was zielig omdat hij van mij perse nog 3 happen moest eten. Hij was dus echt ziek… Anders geen bijzonderheden, wel beet trouwens, maar hij vloog er weer af. In Tahiti ga ik met Willem en Wierd naar een viswinkel en kopen we fatsoenlijke lijn (en een nieuwe collectie lures trouwens, want die zijn allemaal opgegeten…). Deze lijn mag dan naar de poppenkast van Mees en Pieter.
Vrijdag 21 mei 2010, Au Revoir Markiezen
We zitten weer op volle zee, op weg naar de Tuamotu eilanden. Het eerste eiland/atol waar we op mikken is Raroia. Het is ongeveer drie dagen varen. We hebben genoten van de Markiezen en zullen het missen, behalve de muggen en nono's (steekvliegjes) en het slechte drinkwater. Adam was na 1 paardenmiddel opgeknapt van zijn buikgriep, maar na het drinken van ongeveer een liter lokaal water, begon het weer van voren af aan. Helaas was Mees ook slachtoffer en die kunnen we geen paardenmiddel toedienen. Hij is gelukkig aan de beterende hand inmiddels. We bezoeken het kerkje en het winkeltje van Hakahetau en horen de schoolkinderen liedjes zingen. De oudere kinderen gaan naar school in het dorp aan de andere kant van het eiland, Hakahau. Dat is ca. drie kwartier rijden, dus dan zitten ze de hele week intern en zijn ze alleen in het weekend thuis. 's Avonds haalt Etienne, de vader van Holair, ons op voor onze eetafspraak. Zijn kleinzoon Brian rijdt mee. Brian is vanaf 1 maand na zijn geboorte opgevoed door zijn opa en oma, omdat zijn moeder (waarschijnlijk ca. 15 jaar oud toen) naar school ging in Tahiti. Moeders is daarna naar Frankrijk verdwenen en heeft daar een nieuwe vriend opgeduikeld. Brian hoeft niet naar het koude Frankrijk en mag bij opa en oma blijven wonen. Hij heeft net gezwommen. Het is echt bizar om te zien hoe een grote groep kleine kinderen in de branding naast de aangelegde pier speelt. Ze springen erin en klauteren eruit via de rotsen (dat zou ik niet eens durven). Er kijkt geen enkele volwassene toe, die zijn aan het volleyballen 100 m. verderop. Het geheel lijkt nog absurder door het volgens Franse regels neergezette bordje "Baignade non surveillee". Adam spreekt zijn verbazing hierover uit en Etienne steekt een tirade af over de belachelijke Fransen, die zich in het hoofd gehaald hadden om dit zwemmen te verbieden. De kinderen worden volgens Etienne immers geboren voor de zee en gaan vanaf hun geboorte in het water. Ze weten niet beter en kunnen zich prima redden. Dat kunnen wij beamen. Zwemvleugeltjes zijn voor deze kinderen echt overbodig. Bij Etienne en Yvonne eten we in de tuin aan een keurig gedekte tafel. Er staan ca. 10 grote schalen eten klaar, waaronder heerlijke 'poisson cru' van tonijn, 'breadfruit' en gebakken bananen. In en rond het huis lopen 32 katten! De jongens vinden dat geweldig en sjouwen de hele tijd, samen met Brian, op en neer met een mager jong van een paar weken oud. Wij vinden het zielig, maar Yvonne roept steeds, dat we het arme beestje mee moeten nemen en dat we het aan de haaien kunnen voeren als we er genoeg van hebben… Ze houden de katten tegen de ratten, die anders hun fruit opeten. Etienne vertelt dat de bedtijd van de gemiddelde Markiziaan ongeveer 19:00 uur is. Ze staan rond 4:00 uur op, want dan begint de haan te kraaien. Tijd om te gaan dus, zodat ze naar bed kunnen. Maar niet voordat we de door Yvonne handgemaakte verzameling hebben bekeken van gevlochten (van gedroogde palmbladeren) tassen, hoeden, kleedjes en matten. Het eten was niet duur, maar voor de gekochte artikelen moeten we dik betalen. De volgende ochtend haalt Etienne ons om 8:00 uur op voor een 'tour' van Ua Pou. Sinds kort (niet langer dan een jaar geleden, sommige stukken zijn pas 1 maand oud) zijn sommige stukken weg van beton. De rest van de route is onverhard en dat is heel oncomfortabel rijden. We rijden in een slakkengangetje naar Hakahau, waar we heerlijke koffie/chocomel drinken en verse 'pain au chocolat' eten. Het eiland is afwisselend heel droog en dan weer heel groen. Het klimaat is in de war en het heeft al veel te lang niet geregend. We rijden langs het vliegveld en Etienne vertelt, dat je zes maanden van tevoren moet boeken als je van het eiland af wilt, want er gaat maar 1 vliegtuig per dag naar Nuku Hiva en dat heeft maar 16 zitplaatsen. We rijden nog door naar een 'Tohua'. Het is een archeologische plek met stenen platformen en beelden van een verloren cultuur. Deze 'tohua' is opgeknapt ter ere van het 'Marquesas Arts Festival' (1 keer in de 4 jaar), dat in december 2007 door Ua Pou werd georganiseerd. We rijden dezelfde weg terug naar het dorp, want de weg loopt niet helemaal rond het eiland. We bezoeken nog de 'Manfred Cascade', een heuse waterval waar een redelijk hoeveelheid water vanaf dendert. Dit keer is het gelukkig maar een klein stukje lopen. We nemen een verfrissende duik en gaan daarna naar de boot om ons klaar te maken voor de tocht naar de Tuamotu eilanden.
Woensdag 19 mei 2010, Paradise found
Het is misschien de fles Bourdeax die we net gedronken hebben. Of de werkelijk fantastisch bereidde entrecote. Of het waren Mees en Pieter die aan de kant met de lokale kindjes met een piepklein geitje speelden. Of Holair die ons voor morgenavond bij hem thuis uitnodigde om te komen eten. Ik weet niet precies wat het is, maar het is hier dus echt geniaal. We kregen het niet cadeau. Vertrokken vanmorgen uit Nuku Hiva en mikten op Ua Huka. Dat bleek 30 mijl precies tegen de wind in, dus verlegden we koers naar Ua Pou, 30 mijl halve wind. Dolfijnen rond de boot en een mooie 5,5 kg. dorade aan de haak én in de boot. We kwamen aan bij de noordkant van het eiland, waar één ander jachtje lag. Besloten door te varen naar de zuidkant, maar dat bleek onverstandig. Er is een zware depressie op de Pitcairns (1000 mijl zuiderlijker) geweest en daar hebben we hier nu de 'swell' van. 3-4 meter deining, wat ankeren en landen aan de zuidwest kant onmogelijk maakt. Terug dus naar de noordkant. Langs de kant varen we samen op met twee outrigger kano's en die mannen die houden ons bij! Dat is echt ongelooflijk knap, wij varen tussen de 6.5-7.5 knopen. Terug aan de noordkant (zie positie) ligt nog steeds slechts 1 ander bootje, een Zwitser met een Allures 44, leuke boot. Hij vertrekt morgen naar de Toamotu eilanden en dan zijn we het enige jacht op het hele eiland, cool hé? We geven ze eerst de helft van onze dorade en gaan dan met Sammie naar de kant. Daar worden we verwelkomd door de lokale jeugd en door Holair, een lange jonge Markies, die ons over het dorpje vertelt. Er wonen 110 mensen. Piet en Mees spelen met een tiental kindjes met een geitje dat eigendom is van 1 van de kindjes. Een half uurtje later lopen we langs de hoofdweg het dorpje in. We eindigen bij Pierrot, een Fransman die een Markies getrouwd heeft en hier nu een piepklein restaurantje runt. Hij opent voor ons de deuren van het restaurant. Ongelooflijk aardige vent, waar we eerst een half uur mee kletsen, voordat hij vraagt wat we willen eten. Leonie vis, ik entrecote, met een fles Bordeaux, waarvoor hij zich duizendmaal excuseert, dat hij er 18 dollar voor moet vragen. Het is import, moet je weten. Gôh. Fantastisch. Kunnen we hier alsjeblieft blijven?
17 mei 2010, Vaipo waterval
Er staan weer nieuwe foto’s online! Vanochtend zijn we naar de Vaipo waterval gewandeld. We vertrekken om 7:00 uur om zoveel mogelijk buiten de heetste uren van de dag te wandelen. Gelukkig is de wandeling grotendeels door bos en dus in de schaduw, maar het is vochtig, waardoor het toch heel warm is. We vragen van tevoren altijd bij mensen die er al geweest zijn, hoe ver en hoe zwaar het is, om in te schatten of het te doen is met twee kleine kindjes. Helaas geven de enthousiaste verhalen van andere mensen niet altijd een realistisch beeld. Wat anderhalf uur wandelen zou zijn over een vlak pad, is twee en een half uur heen en twee en een half uur terug, drie rivieren doorwaden, een paar zompige modderpaden, smalle paadjes met veel uitstekende stenen, etc. We zijn pas om 13:00 uur terug op de Elena. Ik heb de hele weg de rugdrager met ofwel Mees ofwel Pieter (ongeveer even zwaar, ca.
Op de terugweg kopen we bij een huis aan de lagune een grote tros bananen voor 200 CFP (Cours de Franc Pacifique), wat ongeveer overeenkomt met 2 dollar (minder dan 2 euro dus).
Mijn rechterschouder is totaal verkrampt van het eindeloze tillen en na een middagdut word ik totaal verstijfd wakker en voel me een oude vrouw. Gelukkig ben ik inmiddels opgeknapt, maar Adam is helaas geveld door een venijnige buikgriep.
We liggen inmiddels weer in de hoofdbaai van Nuku Hiva (Taiohae Baie), waar we morgen hopen diesel te kunnen tanken. Dat kan nog interessant worden, want er wordt maar een keer per week diesel geleverd en vorige week schijnt het schip niet gekomen te zijn, dus er liggen nu ongeveer 50 bootjes te wachten op diesel. Ben benieuwd wat dat voor chaos wordt…
Verzoek om info Nieuw Zeeland
Eind oktober 2010 komen we als alles volgens plan gaat aan in Nieuw Zeeland. Hier wachten we 5 maanden, zodat het cycloonseizoen overwaait in de Pacific. Daarna zullen we weer terug richting evenaar varen om de reis af te maken.
In Nieuw Zeeland willen we een huisje huren, zodat Mees naar school kan, Pieter naar de peuterspeelzaal en wij tijd hebben voor de boot en om het leven in het land te ontdekken. Hiervoor zoeken we informatie of contacten. We twijfelen nog een beetje waar we precies heen willen, omdat we niet zo goed weten wat het leukst is. We willen of naar Whangarei, of naar Opua of naar Auckland.
Heeft iemand informatie of een contact voor ons die we zouden kunnen gebruiken om daar een lekker plekje te vinden om tijdelijk te settlen? Mail dan aub naar info(apestaart)elenaopreis.nl.
Alvast hartelijk dank!
Zondag 16 mei 2010, Verkouden in de tropen
Van Hiva Oa varen we een nacht door naar Nuku Hiva. De jongens zijn allebei ziek. Ze hebben tijdens een lift met locals, waarbij een meisje heel hard hoestte, een heftige verkoudheid opgepikt. Flinke koorts, keelpijn, snotneus en hoesten. Een nachtje wachtlopen is dus geen probleem, want we zijn toch de hele nacht met de koortsige zielige mannetjes bezig. De koorts is inmiddels gelukkig over, maar de snotneuzen nog niet. In Taiohae Bay, de hoofdbaai van Nuku Hiva, genieten we van het goede leven. Er zijn winkels met vrij veel producten, we laten de was doen, we gaan uit eten en we trakteren onszelf op heerlijke 'crêpes' met Nutella. Zwemmen is geen optie, want het afval van de piepkleine vismarkt trekt legio haaien. We zien de Tangaroa weer en hebben samen met Small Nest een heel gezellige borrel bij hen aan boord. Tangaroa is gisteravond vertrokken naar de Tuamotu's, want ze moeten eind mei in Tahiti zijn. Terwijl we ons klaarmaken voor een snorkeltochtje, zwemt er een grote vis spartelend tussen Sammie en de bijboot van de Tangaroa door. De dinghies hangen achter de Elena en zijn volgeladen met de Tangaroa crew en John (van Renova). Er wordt gezegd dat het waarschijnlijk een grote tonijn was. Adam staat achter op Elena en pakt meteen zijn harpoen. John ziet de vis omdraaien en terugkomen en waarschuwt Adam, die vanaf het zwemplatform uit de losse pols, vlak tussen de dinghies, dwars door de vis heen schiet!!! Het is een groot beest (helaas niet gewogen, maar zie foto's binnenkort), maar het is geen tonijn. Na wat uitzoekwerk ontdekken we dat het een Giant Trevally is. We weten niet of we het risico lopen ciquatera op te lopen (vis vergiftiging) als we deze vis op zouden eten en durven het niet aan. Adam brengt de vis naar de vismarkt en daar zijn ze er enorm blij mee. Ze vragen Adam om de volgende dag terug te komen en brengen ons dan een enorme doos vol mango's, pompelmoenen en bananen. Vandaag vierden wij een verlate Moederdag (we dachten dat Moederdag altijd op de 3e zondag van mei was…). Ik werd verwend met mooie tekeningen en een bijzonder mooie armband. We zijn een baaitje verder gaan liggen, bij een prachtige vallei en een mooi strandje. Het is gezellig met alle cruisers en we blijven regelmatig op het strand hangen om met iedereen bij te kletsen. We leren veel cruisers kennen en de komende maanden komen we natuurlijk steeds dezelfde cruisers weer tegen. Er zijn verrassend veel jonge mensen bij. 's Avonds komen Sammie en Mike van de Quatermoon borrelen. Een Markiziaanse vrouw legt mij in grote lijnen de verhoudingen met Tahiti en Frankrijk uit. De Markizianen zouden het liefst afsplitsen van Tahiti, want de Tahitianen haten de Fransen, terwijl de Markizianen juist blij zijn met de Fransen. De Markizianen hebben de subsidies van Frankrijk immers hard nodig. Ze hebben natuurlijk voldoende fruit, vis en kokosnoten, maar verder hebben ze weinig inkomstenbronnen. Er komt maar een handjevol toeristen (met name Fransen) en de cruisers komen maar een paar maanden per jaar. De Markizianen spreken overigens vaak onderling Frans. Op school leren ze vijf talen: Frans, Markiziaans, Tahitiaans, Engels en Spaans. Voor de middelbare school moeten ze naar Tahiti. Ze zitten daar op een internaat en komen alleen in de vakanties thuis, want het is te ver en te duur om vaker naar huis te gaan. De mensen lijken op de Nieuw Zeelandse Maori. De vrouwen zijn niet echt mooi, want ze hebben een beetje rechthoekige gezichten met mannelijke trekken. Ze kleden zich vaak oncharmant in mannelijke korte broeken tot op de knie. Ik heb de indruk dat ze niks mogen dragen dat korter is dan tot op de knie. Blote schouders zijn daarentegen geen probleem. De oudere vrouwen zijn allemaal, zonder uitzondering, veel te dik. Diabetes schijnt hier dan ook een groot probleem te zijn. Bijna iedereen, zowel mannen als vrouwen, heeft een tatoeage. Veel cruisers laten hier dan ook een tattoo zetten, maar Adam twijfelt nog. Het is iets wat hij al erg lang van plan was, een traditonele tattoo uit de pacific, maar hij heeft nog koud watervrees, en voorlopig wordt het nog niets. Het zijn overigens niet bijzonder toegankelijke vriendelijke mensen, hoewel we dat in Fatu Hiva (het meest afgelegen eiland) wèl vonden.
Woensdag 12 mei 2010, Eilandhoppen
Er staan nieuwe foto's Markiezen II online.
Allereerst excuus voor de matige frequentie van schrijven. Ik weet dat er een enkeling is die bijna elke dag op de site kijkt en uit ervaring weet ik hoe frustrerend het is als er dan geen nieuw verhaaltje op staat.
We blijven nog een dagje op het strand spelen, plukken kokosnoten en limoentjes en staan om 16:30 weer bijna met de hele ankerbaai op het strand te borrelen. Het is een erg mooi plekje. We hebben de nieuwe autoprop onder de boot gezet! 2 keer laat ik per ongeluk iets vallen en duik er meteen achteraan om het niet kwijt te raken. Het is gelukkig maar zo’n
De volgende ochtend varen we naar het dorpje een baai verderop. Er is een klein winkeltje en een enorme kerk. Gebouwd ter ere van de viering dat de eerste missionaris 150 jaar daarvoor naar de Markiezen gekomen is. Was hij maar nooit gekomen… De Markiezen hadden een rijke eigen cultuur en bijbehorend geloof. Overal staan nog oude Tiki petroglieven en langzaam worden de overgroeide ‘sites’ weer blootgelegd door archeologen. De bevolking heeft geleerd deze oude cultuur af te zweren en braaf elke week naar de kerk te gaan. De missionarissen hebben daarbij veel tikis, die vaak enorme piemels hadden, gedepiemeld. Wat zijn we inmiddels al een boel plekken tegengekomen, waar een oude cultuur door het moderne geloof is verdwenen. Waarom hadden gelovigen toch altijd de neiging om het geloof te moeten verspreiden?
Verder is het dorpje piepklein en kan je er noch koffie noch lunch krijgen. Wel verse baguette trouwens. Na de lunch varen we weer terug naar het strandbaaitje en spelen alle kindjes (9 stuks) met z’n allen in zee en op het strand en kijken alle ouders tevreden toe.
De volgende dag zeilen we naar de noordkant van Hiva Oa. Met veel wind alleen op de Genua, schitterend. Bij vertrek krijgen we van een motorboot (die we in de Galapagos al ontmoetten)
’s Middags gaan we echter weer door, omdat er veel wind en golven de baai in staan. Vol tegen de wind en de golven in varen we de volgende
Vandaag lopen we door de vallei waar een aantal huisjes staan. Iedereen heeft zijn tuintjes vol bloemen en fruitbomen staan. We drinken cola en eten een ijsje bij een huis, dat tevens "patisserie” is. Het enige dat ze heeft is ijs en cola. ’s Middags maken we een snorkeltrip met een aantal bootjes. Er zitten hier walvishaaien, mantaroggen en rifhaaien dus dat belooft wat. Het zicht is maar matig en we zien vooral veel kleine visjes. Daarna zijn we uitgenodigd op de Haniapa Yachtclub. William ontvangt hier al sinds 1973 yachties, die zijn boek mogen tekenen en dan in ruil daarvoor fruit van hem krijgen. Geniaal, helaas is zijn oude boek in een brand vergaan, maar het is toch een mooie verzameling. Hij krijgt per jaar 20-30 jachten in de baai. Op zijn veranda, van een tweekamer huisje, krijgen we limonade en bananen. En als we naar huis gaan, pompelmoenen, papaya, bananen en pepertjes. Wat een held is deze man.
Zaterdag 8 mei 2010, Schoolfeest
Gisterochtend werden Willem, Sepke en Adam om 8:00 uur al opgehaald door de vrouw van de paarden. Ze hebben ruim twee uur paard gereden, uitgebreid gegaloppeerd, bergop, bergaf, tot op de punt van een berg, dwars door het prachtige groene landschap van Hiva Oa. Daarna moest Adam letterlijk op de blaren zitten met spierpijn. Maar dat was het allemaal dubbel en dwars waard geweest. 's Avonds is er schoolfeest in Hiva Oa. Adam is bekaf van het paardrijden en blijft met Pieter achter op de boot. Mees en ik gaan samen met een aantal andere bootjes op weg en we krijgen gelukkig meteen een lift naar het dorp, Atuona, wat anders een uur lopen is. Buiten staan kraampjes, waar je eten kan kopen. Daarna de enorme gymzaal (Franse subsidie?) in en een plekje zoeken op de tribune. De mensen blijven maar binnen stromen en uiteindelijk zitten er veel mensen zelfs op de grond. Iedereen heeft zich mooi aangekleed en bijna alle vrouwen hebben een bloem achter hun oor. Sommige vrouwen hebben zelfs een bloemenkrans op hun hoofd. Vóór het met versiering afgezette podium staat de jurytafel. Er vindt namelijk onder andere een miss-verkiezing plaats. Mees heeft het bloedheet en zit in zijn blote bast op schoot bij Sepke enthousiast te klappen. Ongeveer een kwartier na het begin van de voorstelling vraagt Mees: "Gaan we zo naar de boot?". Gelukkig houdt hij het verder goed vol. De missen zijn mooi aangekleed en de verkiezing verloopt, zoals je zou verwachten: presentatie met dans en moeilijke vraag beantwoorden, dan een ronde in bikini, in de pauze mag het publiek stemmen en dan nog een ronde in 'avondkleding' (zomerjurkjes). De meiden komen vanuit de hele archipel en er wordt vanuit de zaal af en toe flink gejoeld. De mannen komen dus aan hun trekken, maar de vrouwen ook… Twee keer dansen knappe gespierde stoere mannen strijdlustige traditionele dansen. Het is duidelijk bedoeld om indruk te maken (op de vijand, of op mij?). Onder begeleiding van drums slaken ze rauwe kreten, slaan zich op de borst of bovenbenen of op de grond, wat bijdraagt aan de muziek. Ze zijn geschminkt met zwarte strepen, de meeste hebben indrukwekkende tatoeages, ze 'flexen' hun spieren en glimmen van het zweet. Krijgen de dames het al warm? Er wordt vooral veel gedanst. De dansen zijn traditioneel en ze worden begeleid door enorme drums en soms door modernere muziek van een cd. Hele kleine meisjes laten hun heupen wiegen alsof ze van elastiek zijn, maar moddervette dames doen net zo hard mee. De juffen van de school voeren ook een dans op. We genieten van de sfeer en de optredens. In de pauze houden Mees en ik het voor gezien en gaan we terug naar de boot. We gaan samen met een Noors stel met een 11 maanden oude baby (ook cruisers) en krijgen gelukkig weer een lift, zodat we om 21:30 uur alweer op de boot zijn. Vanochtend zijn we ankerop gegaan. Dat was een hele klus, want in deze krappe rollerige ankerbaai, ligt de boot steeds hard aan het anker te sleuren, zodat het zich lekker diep ingraaft. Het hekanker wil ook van geen wijken weten. Adam duikt in het troebele water naar het hekanker om er een lijn met een boei aan te knopen. Dan halen we eerst het gewone anker op door het los te varen en vervolgens varen we met de boot het hekanker los. Ward helpt ons vanuit zijn bijboot met het aangeven van lijnen. De ruimte om te manouvreren is krap, want er liggen veel boten en die hebben ook allemaal een hekanker uit, waar je niet overheen moet varen. Gelukkig gaat het allemaal goed. Het was een dik uur varen naar Tahuata, waar we voor anker zijn gegaan in een prachtige winderige baai met een heerlijk strand. Wit zand, palmbomen erover, wilde limoen en pompelmoen bomen, waar je de vruchten zo uit plukt en onbewoond. Er liggen ongeveer 12 boten in de baai en Adam en ik nemen het initiatief voor een strandborrel. We varen langs alle boten om te zeggen, dat we om 16:30 uur op het strand gaan borrelen. Iedereen komt en het is heel gezellig. Er zijn twee andere Nederlandse boten (Spirit en Nije Faam), drie andere boten met kinderen (Small Nest, Victoria: tweeling van 10 en Kamaya: 8 en 10), twee andere boten met jonge stellen (een Canadees en een Argentijns stel) en nog wat oude blaren. We verbazen ons over het aantal jonge mensen dat we tegenkomen en het aantal mensen met kinderen. De leeftijd van Mees en Pieter is niet zo goed vertegenwoordigd, maar veel mensen met kinderen tussen de 7 en 12 lijken de kans te willen grijpen om, nog voordat de puberteit losbarst, met het gezin op reis te gaan. Mees en Pieter genieten ervan om weer op het strand te spelen, want de laatste keer was een maand geleden op de Galapagos. De golven worden naarmate het vloed wordt steeds hoger en ze gaan uiteindelijk allebei kopje onder. Tijd om terug naar de boot te gaan en lekker 'Buurman en buurman' te kijken. Oh ja, de ankerlier doet het weer. Adam is de dekdoorvoer van het bedieningsunitje zat en klust een bypass. Voortaan hangt de bedieningsunit in de punt naast de wasmachine en moeten we die even door het luik naar buiten halen als we willen ankeren. Geen gezeur meer met een dekdoorvoer, of vocht in de unit!
Donderdag 6 mei 2010, Gauguin, Brel, Baquette
Er staan nieuwe foto’s online! 3 setjes, de resterende foto’s van Galapagos, de oversteek en Markiezen I. Haal eerst maar even wat te drinken want het zijn er veel.
Dinsdag was weer echt een topdag. We gingen maandag tegelijk met de kindjes naar bed, dus heerlijk geslapen! Vanmorgen vroeg op en op weg naar de waterval. Ik bracht een lange lijn mee voor de politieagent om ons onder de boete uit te krijgen, maar hij herkende me gelukkig niet. De lijn dus maar in de tas gelaten en de man stevig de hand geschud. We kopen een "Tapa” bij een lokale kunstenaar en hij slijpt onze machete die we vanaf nu kunnen gebruiken om kokosnoten open te maken. Een tapa is een platgeslagen stuk bast, dat ze net zo lang platslaan tot het de structuur van dik papier heeft. Daarop schilderen ze dan lokale symbolen, erg mooi. Het was een pittige wandeling over onverharde paadjes en af en toe moesten we zelfs stukken echt klimmen. Mees loopt het hele eind naar de waterval zelf, zo’n 1.5 uur en dat is knap. Lekker gezwommen en de mannetjes lekker met water geklooid. Het land is hier echt groen, het regent een paar keer per dag, maar gelukkig erg kort. De citroenen, sinaasappels, bananen en pompelmoenen, groeien hier overal gewoon langs de weg. Fruit te over. Op de terugweg horen we van een paar cruisers dat de Franse Douane geankerd is in de baai en dat alle boten gecontroleerd worden. Het blijken enorm aardige mannen, die alles noteren en ons een mooie reis wensen. Het zoveelste geval van bangmakerij. Cruisers hebben de neiging elkaar steeds voor van alles te waarschuwen/bang te maken en 9 van de 10 keer is de waarheid iets compleet anders. Niks geen 200 euro boete als je niet eerst gaat inklaren op het hoofdeiland. Nadat de douane is vertrokken, maken we broodpap van de baquette die we gisteren kregen, met banaan, heerlijk. ’s Avonds eten we een curry met onze gisteren vers gevangen tonijn en natuurlijk een deel van de reusachtige pompoen, en die is nog lekkerder. Na het eten nog even naar de kant, omdat het dochtertje van de familie waar we gister aten, jarig is. We hebben wat klei en een schriftje ingepakt en ze vindt het schitterend.
Gisteren zeilden we van Fatu Hiva naar Hiva Oa, de "hoofdstad” van de Markiezen.
Vandaag zijn we gaan inklaren bij de gendarmerie, nog nooit was inklaren zo gemakkelijk. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten, alles geregeld, Bonne journee. We kopen een baquettje, wandelden naar de graven van Gauguin en Brel. Twee grote mensen in twee bescheiden graven. Brel is hier een held. Hij bracht in zijn privé vliegtuigje de nieuwste films mee vanuit Tahiti en liet die in een openlucht cinema aan de eilanders zien. Hij nam met zijn vliegtuig zieke mensen mee naar Tahiti en hij was hier een geliefd mens. Gauguin was een beetje zijn tegenpool. Hij leefde hier zo’n 80 jaar eerder en deed het met jonge meisjes. Kreeg meerdere kindjes bij hen en leed aan syfilis. Zijn schilderijen hangen hier in een museum (replica’s) en zijn erg bijzonder. Zijn oorspronkelijke huis is op het terrein van het museum nagebouwd, gaaf.
|