                       |
30 juli 2009, Spaanse streken (door opa en oma)
Tweeduizend kilometer rijden om een week op de Elena te zijn; het is de moeite waard. De zon brak door toen wij aan boord kwamen. De Elena bemanning warmde weer op na twee weken regen en kou. Voor ons leek die zon vanzelfsprekend want we zijn immers in Spanje. Fantastisch om iedereen weer te zien. Adam en Leonie niet veranderd, maar zeer relaxed, Mees en Pieter weer een beetje groter en wijzer en geheel aangepast aan het leven op hun boot.
Voor een zeiler die heel gelukkig is op het Sneekermeer bij windkracht 4, was het een waagstuk om op de Elena te stappen en mee te varen. Maar door het aangepaste vaarplan in de Ria de Arosa, zonder golven en een vriendelijke wind, was het ook voor Astrid een heerlijke week. Mooie vissersplaatsjes, heerlijk vis eten, lekkere kopjes koffie, fiësta’s en vuurwerk, maar het voornaamste was om weer even oma en opa te zijn voor Mees en Pieter. Vissen vangen viel erg tegen, het was makkelijker om ze te kopen. De lokale talen, het zijn er twee, maakten het niet onmogelijk om te bestellen wat je wenste.
De laatste dag stond Peter als een volleerd zeeman genietend achter het stuur en bracht ons met een snelheid van 8 knopen terug naar Santa Uxia de Ribeira waar we weer van boord stappen. Heerlijk om het leven aan boord van de Elena een week mee te mogen maken, maar moeilijk om vandaag afscheid te nemen. Waarschijnlijk duurt het nu tot eind 2010 dat we elkaar weer zien.
Please! Roept de Engelse barman, die met een blad langs de kindjes probeert te lopen. En hoofdschuddend kijken een aantal Engelsen naar ons en onze mannetjes. Hoe kan je die zomaar rond laten lopen, van terras naar binnen en weer terug.
Als Mees hier in Spanje een druk cafeetje in wil lopen en ik hem probeer terug te halen, roept de barvrouw, No No, leave bambino here! En pakt hem op en zet hem op de bar. Die twee voorbeelden zijn typisch om het verschil in cultuur aan te geven. Wat zijn ze hier toch ongelooflijk relaxed met kids. Steeds worden de jongens aangeraakt, moeten ze meelopen, mogen ze meespelen en krijgen overal lekkere dingetjes toegestopt. In Engeland zitten de kinderen netjes op een stoel, keurig te eten, computerspelletjes te spelen of lopen keurig achter paps en mams aan. Hier spelen de kinderen letterlijk tot 00:00 op straat en worden door iedereen in de gaten gehouden en toegelachen. Ook kinderen van 12-16 jaar, stoppen om de Mees of Pieter even een handje te geven of even wat aandacht te geven.
Excuses dat het zo lang geduurd heeft sinds ons laatste bericht! We hebben de laatste tijd moeite om een goeie internetverbinding te vinden!
We hebben Finisterre op de motor gerond. Het was die ochtend mistig, maar we konden kaap Finisterre gelukkig goed zien. We zijn bij het toeristische plaatsje Finisterre voor anker gegaan en wilden naar de vuurtoren op de kaap lopen, maar dat bleek toch best een pittige wandeling omhoog en er was bovendien geen voetpad. We hebben onze duim omhoog gestoken en kregen zowel op de heen als de terugweg binnen 2 auto’s allemaal een lift! ’s Middags klaarde het weer op en werd het eindelijk weer eens lekker warm.
We hebben in onze eerste twee weken Spanje zo’n beetje 4 dagen mooi weer gehad en verder heel veel regen, koud en bewolkt. Gelukkig is daar sinds een paar dagen verandering in gekomen: ik heb eindelijk een zomerjurkje aan in plaats van een dikke fleecetrui!
Van Finisterre naar Ria de Muros hebben we een klein stukje op de parasailor kunnen zeilen en de Pjotter maakte een foto van ons onder parasailor naast kaap Finisterre!
Na inkopen te hebben gedaan in Muros, zijn we voor anker gegaan in Ensenade de Bornalle, waar we met z’n allen op het strand ge-BBQ-d hebben (het was even mooi weer). Gezellig, maar wel ingewikkeld met die zanderige kindjes! Helaas geen zelfgevangen vis, want die willen in Spanje nog niet bijten. De mannen hebben een hele middag in de stromende regen in een dinghy gevist, zonder succes.
Muros is een mooi oud stadje. We hebben er een hele gezellig Ladies Night gehad. We vertrokken in volledig zeilpak in de stromende regen en vonden een leuk barretje dat op dinsdagavond druk was en om 2:30 uur nog lang niet dicht leek te gaan. Terug bij Sammie bleek het vloed te zijn en onze lijn was vastgemaakt aan een ring op de slipway, die inmiddels ver onder water stond… Luise bedacht zich geen seconde, stroopte haar broek op en liep de spekgladde slipway op om Sammie (nou ja, ons eigenlijk) te bevrijden. Dat bleek echter niet genoeg, want Sammie lag nog wat dieper, dus uiteindelijk moest Luise in haar onderbroek het water in! Missie geslaagd.
De mannen zijn een hele middag weggeweest, omdat ze onder het genot van een (aantal) glaasje(s) wijn eindeloos een ‘weather window’ afwachtten om terug naar de boot te varen. Ondertussen zaten alle dames met de kids gevangen op de boot in de stromende regen. Rosa heeft samen met Mees brownies gebakken voor de verjaardag van Jeroen en Mees heeft een vingerverftekening gemaakt. Zo kwamen we de middag wel door.
22 juli was Jeroen jarig. We hebben hem samen met de Pjotter ontbijt op bed gebracht: brownies, een hartvormig spiegelei, verse croissants, tekeningen van de kids, ballonnen en verse sinasappelsap. ’s Avonds hebben we met z’n allen bij de Mjolner aan boord gegeten: de kids eerst en daarna (kids achter een filmpje gezet) de grote mensen. Druk, maar gezellig!
De volgende dag verlieten wij met pijn in het hart de Pjotter en Mjolner om op tijd in Ria de Arosa de ouders van Adam te kunnen verwelkomen. Het was mooi weer, maar het zat allemaal niet mee. Het roer begaf het (de borgbout van de stuurram was losgetrild), waardoor we ineens rondjes draaiden. Gelukkig kon Adam de noodhelmstok er heel snel opzetten. Dat was wel heel zwaar sturen, maar het ging goed. Zeilen was even geen optie daardoor en dan zijn die golven nog vervelender. Het duurde dus ook niet lang, voordat Mees begon te spugen. Gelukkig hield Pieter zich goed, maar die werd uiteindelijk ook wel een beetje sloom, dus had er kennelijk wel last van. Vervolgens keek Adam achterom en constateerde dat Sammie niet meer door ons voortgesleept werd… We hadden de dag ervoor een nieuwe landvast in gebruik genomen, maar die lijn was waarschijnlijk te glad, want Adam had ‘m met twee verschillende knopen vastgemaakt en hij was toch losgegaan. Ria de Arosa is mooi en heel beschut, maar er zijn veel rotsen. Vooral het aanvaren van de Ria was erg spannend tussen alle rotsen door. Gelukkig ging alles goed en konden we zonder schade op het noodroer aanleggen in Santa Uxia de Riveira met hulp van de havenmeester.
Adam sprak iemand van de Spaanse kustwacht aan op de steiger en vertelde hem dat we onze dinghy waren verloren. Als ze er een zouden vinden, dan was die dus misschien van ons. ’s Middags kregen we via de havenmeester het bericht dat Sammie gevonden was! Groot was echter de teleurstelling, toen ik de volgende dag samen met Peter in Porto do Son Sammie ging ophalen en bleek dat we €406,00 moesten afrekenen voor deze reddingsactie! Onderhandelen was geen optie. Het uurtarief van de kustwacht is €350,00 en daar kwam nog €56,00 belasting bovenop. We hebben een zuur lesje geleerd! Inmiddels hebben we een ‘shackle’ aan de landvast vastgemaakt in de hoop dat we kunnen voorkomen dat we Sammie verliezen.
We hebben in Riveira schoon schip gemaakt, zodat we Peter en Astrid fatsoenlijk konden ontvangen. ’s Avonds hebben we met z’n allen tapas gegeten in de stad. Veel te laat natuurlijk, want voor 21:00 uur kun je eigenlijk nergens terecht. Soms zitten we dan ook in een behoorlijk Spaans ritme met de kids en het komt regelmatig voor, dat ze ’s avonds pas om 21:30 uur (of zelfs nog later) in bed liggen. Dat blijkt hier heel normaal, want rond dat tijdstip zie je altijd nog veel kinderen rondlopen.
Van Riveira zijn we naar Palmeira gemotord, waar we heerlijk op het strand hebben gezeten en Adam en ik met z’n 2-en heerlijk in het dorpje hebben geluncht.
’s Middags zijn we doorgezeild naar Pobra do Caraminal. Peter en Adam hebben zonder de motor te starten geankerd! ’s Avonds zijn Adam, Rosa en ik uitgegaan. Het nachtleven van Pobra is op zaterdagavond behoorlijk levendig en van alle leeftijden. Het was een hele gezellige avond. Vanochtend hebben we met z’n allen het stadje verkend. We genieten van het mooie weer en gaan zo weer anker op om naar het volgende plaatsje in deze Ria te zeilen.
Het feestje is behoorlijk uit de hand gelopen… 05:15 thuis en een nogal mooie avond achter de rug. We waren absoluut de enige niet Cormezen en deden het dus nogal lekker bij de locals.
Na een kort nachtje, gezwommen en gevist (zonder noemenswaardig succes), anker op en naar Camarinas. Het lijkt wel of elk ritje bumpie is, maar het was dus weer behoorlijk pittig. Mees gooide zijn banaan en lunch in de kuip en over de fat boy, maar verder bleef de schade beperkt. Wel lekker gezeild trouwens, halve wind kracht 4. Rond 19:00 hier aangekomen en wilden even wat eten met de mannetjes. Dat kan hier prima maar vanaf 21:30. De jachtclub overgehaald om voor ons en Pjotter wat klaar te maken, en na wat gebel en geregel, echt een ongelooflijk mooie hap gekregen. Verse Paella, met 80 verschillende schelpen, gamba’s en inktvissoorten, verse vis, sla en friet. Wat wil je nog meer. Oh ja, weggespoeld met kraanwater, te brak om iets met alcohol te drinken…
In Camarinas is het ook weer feest, wederom ter ere van Carme. Kermis met draaimolen, botsauto’s en een mooi springkussen, waar de Spaanse kindjes tot 00:30(!) op spelen. Gisteren ladies night, met dezelfde soort band en dito gin tonics.
Vanaf hier gaat het om Finesterre heen. Toch ook weer een mooi moment om die kaap te ronden. We vertrekken morgen of overmorgen.
Het valt ons op dat er eigenlijk maar weinig vertrekkers of terugkomers liggen. Zowel in
Zaterdag hebben we een fantastische steigerborrel gehad, inclusief eten (tapas, bereidt door Pjotter, Elena, Mjolner en Zilvermeeuw). Zilvermeeuw? Ja, er lag ineens nog een Nederlandse boot naast ons. Erg gaaf bootje trouwens (type is ook Zilvermeeuw). De eigenaren, Babette en Jeroen, hadden we in Nederland al een keer ontmoet. Terwijl we met z’n allen aan het einde van de steiger zaten te borrelen, kwam er een motorboot langs varen met een doedelzakspeler. Ze vonden het kennelijk wel grappig, dat wij daar zo zaten, want ze voeren achteruit terug naar ons en gooiden vervolgens iets over naar Adam. Dat ‘iets’ bleek een heel klein schildpadje te zijn! Vooral de kids vonden het natuurlijk reuze interessant! Mees en Pieter stonden er met hun neus bovenop en hebben het schild en de pootjes aangeraakt. Het was natuurlijk eigenlijk wel zielig, dus we hebben hem in een bak water gedaan en de Zilvermeeuw, die de volgende dag weer verder ging varen, heeft hem weer mee naar zee genomen. Hopelijk vindt ie daar z’n familie terug…
Eigenlijk voor het eerst tijdens deze reis treffen we het niet zo met het weer. Het heeft zondag de hele dag geregend en vandaag had ik een lange broek en een fleecetrui aan.
Zondagochtend is Adam met de jongens en de Pjotter en Mjolner crew naar het aquarium geweest. Zo had ik m’n handen vrij om de hele boot van voor naar achteren grondig te poetsen, zodat we Rosa en haar ouders en broertje een beetje netjes konden ontvangen. We zijn gezellig een middagje met z’n allen door het oude gedeelte van
De volgende dag kregen we Paul, Daan en hun dochtertje Nicky (ca. anderhalf jaar oud) op bezoek. Zij hebben de boot in Noord-Spanje liggen en hadden gehoopt samen met ons te zeilen tijdens hun vakantie, maar we liggen nog vrij ver uit elkaar, dus ze besloten om een dagje met de trein deze kant op te komen. Toen ze aan boord waren, wilden we naar een andere Ria zeilen, maar de motor weigerde te starten! Adam heeft natuurlijk onze held van Jachtwerf Brouwershaven, Arno, gebeld en die kon via de telefoon uitleggen waar Adam een schroevendraaier tussen moest houden om de motor te kunnen starten. We wisten al dat de startaccu aan vervanging toe was, maar het probleem zat ‘m nu in het startrelais. Maar goed, we wisten nu een truucje om ‘m te starten en zijn dus naar Ria de Ares gevaren. We hadden voor anker willen gaan en willen BBQ-en, maar vanwege het slechte weer zijn we toch maar in de haven gaan liggen en hebben we gewoon binnen gekookt. Het was enorm gezellig met Paul en Daan. ’s Avonds hebben we aan de wal een ijsje gegeten, terwijl de kindjes ‘mee’ speelden met een groep kinderen, die allemaal spelletjes deden onder begeleiding van een paar moeders (verjaardagsfeestje?). De volgende ochtend zijn we nog even het dorpje gaan verkennen, maar daar was niet zoveel te beleven. Vervolgens zijn we weer teruggezeild naar
Het zit erop, we zijn over Biscaye. Raar, maar het was eigenlijk gewoon een mooi stuk zeilen. We zijn dinsdag om 16:00 vertrokken. Het begon best heftig, rond de 20-25 knopen wind, maar met een zee die nog doorstond van de dagen ervoor, toen het rond windkracht 6-7 waaide. We begonnen met enkel rif en volle genua, maar toen de wind verder toenam met uitschieters tot 30 knopen, moesten er twee reven in de genua bij. De wind was ruim, dus we vlogen de goede kant op (uitschieters tot 11 knopen!).
De mannetjes waren wat zeeziek en gooiden eerst alles eruit in de kuip en later nog eens in hun bedjes, dus het was na een uur of 4 varen al een behoorlijke puinhoop in de boot, met kotskleren en beddengoed. Met onszelf ging het overigens erg goed, geen last van zeeziekte gelukkig. Toen de mannetjes eenmaal plat lagen (rond 19:30 uur), hebben ze gewoon goed geslapen.
’s Nachts was het niet echt koud en we hadden goed zicht bij volle maan. 3 uur op, 3 uur af beviel ons prima. De volgende morgen rond 11:00 konden de reven eruit en hebben we ongelooflijk mooi gevaren. ’s Morgens heeft Mees nog even zijn pap in een emmer gespuugd, maar vanaf toen waren de jongens niet meer zeeziek. Terwijl we het continentale plateau afvoeren (het wordt daar van
Rond 22:00 uur viel de wind weg en ging de motor aan. Terwijl we de hele nacht door motoren, hebben we weer dolfijnen rond de boot (zowel in mijn wacht als in die van Leonie). Terwijl ik naar de dolfijnen keek, hoorde ik dat de motor even bijna stil viel, om vervolgens weer op toeren te komen. Ik dacht aan een dolfijn, die per ongeluk de schroef had geraakt, maar de volgende dag bleek er een grote jute zak in de schroef te zitten. Ik stond, met duikbril, klaar op het achterdek om onder water te gaan, drijft plotseling die jute zak gewoon voorbij, probleem opgelost. Het scheelde een knoop in snelheid!
’s Ochtends hadden we weer een walvis langs de boot, op ongeveer
Rond 18:00 uur zagen we een bij aan boord; land kan niet meer ver zijn! De motor kan uit en met ruime wind uit het oosten varen we de laatste
Om 01:15 uur op vrijdag varen we de haven van
Mees en Pieter zijn al een paar keer over hun bol geaaid en in hun wang geknepen! Vanochtend hebben we eerst weer een kop koffie op hetzelfde plein gedronken. Er was een huwelijk aan de gang en we hebben ons vergaapt aan alle mooie en minder mooi uitgedoste mensen. Sowieso zijn we verbaasd over hoe de kindjes, met name de meisjes, hier dagelijks worden uitgedost, bijv.: gele schoentjes, blauw prinsessenjurkje, geel vestje en een enorme gele strik in het haar.
Na de koffie zijn we naar de markt geweest. Het is een overdekte markt met heel veel stalletjes met heerlijke verse groente, fruit, vlees, vis, kaas en brood.
Morgenmiddag komt Rosa aan boord. Best wel spannend, want we moeten natuurlijk allemaal weer even aan elkaar wennen, maar het wordt vast heel gezellig. 6 juli 2009, Biscay
We zitten allemaal samen in de lokale pub over kaart C18 gebogen. De kaart waar de hele oversteek op staat. Morgenmiddag gaan we weg, pittig begin maar daarna moet de wind afnemen en hebben we als alles klopt een mooie overtocht. Vandaag met de mannen een biscay-cut genomen, dus er kan ons niets meer gebeuren! Zie Foto's
6 juli 2009, Wachten op een "weather window”
De wind giert om de boot. We liggen stevig achter een mooring met dubbele lijnen dus ons kan niets gebeuren. Gelukkig hebben we voor een goed beschutte plek gekozen tussen Bryer en Tresco. Het is erg gezellig, we liggen met z’n drieen vlak naast elkaar. Naar de kant met de dingy is een uitdaging, maar in de pub speelt een leuke band en is het warm. We zijn het Engelse weer (hoe mooi dat de afgelopen weken ook was) zat, we willen naar Spanje. Maar eerst moet de golf van Biscaje rustig worden. Onze weerman Chris Tibbs verwacht dat er dinsdag middag wellicht vertrokken kan worden. Afwachten wat de weerkaarten morgen zeggen. Met dit weer willen we in ieder geval niet op zee zitten. Elena doet het overigens fantastisch, omdat we vrij zwaar en lang zijn, met een diepe kiel, schommelen we eigenlijk nauwelijks. Dat is nu erg prettig. We hebben overigens de AIS ook eindelijk aan de praat. Zien nu mooi wanneer er grote boten in bereik komen! Morgen gaan we schoonmaken en klaar maken voor vertrek. Alles opgeladen en ingeslagen hopen we dan dinsdag te vertrekken, voor wat voor ons toch wel een spannend stuk is. Voor het eerst met de kindjes een aantal dagen en nachten door Biscaje varen. Spannend maar zin in, en wat zal het aankomst bakkie lekker smaken straks!
Vandaag of morgen staan er ook nieuwe foto’s op de site!
4 juli 2009, de 3e musketier
Afgelopen maandag was het dan eindelijk zover: de Mjolner (http://www.mjolnerontour.com/) sloot zich bij ons aan! We zijn met de bijbootjes uitgevaren om ze te verwelkomen met slingers, ballonnen, toeters, champagne en zelfgebakken brownies. We hadden met de havenmeester kunnen regelen, dat de mooring tussen ons in gereserveerd was voor de Mjolner. Daar lagen we dan: de drie musketiers op een rij op de Scilly Isles!
Sindsdien hebben we van alles gedaan. We hebben het eiland Tresco verkend met gehuurde fietsen, regelmatig de The New Inn bezocht, vissen gevangen en opgegeten, Cromwell’s Castle bezocht, ge-BBQd op het strand, Boys/Ladies Nights, etc. De zwaarste vis tot nu toe woog
Na een paar dagen Tresco, zijn we naar St. Martin’s gevaren door de dikke mist. We hebben geankerd in Great Bay, waar een geweldig mooi groot strand is. We hebben over het algemeen steeds schitterend weer, dus de kindjes hebben weer uitgebreid in hun blootje over het strand gerend. Vanochtend zat er, naast veel kleine krabbetjes, een grote haaiachtige vis in onze ‘crab pot’. Adam heeft ‘m met veel moeite eruit gewurmd en kreeg nog bijna een knauw op de koop toe.
Na drie dagen op deze prachtige plek, zijn we anker op gegaan, omdat we dachten vanaf maandag een ‘weather window’ te hebben en we wilden nog even water en boodschappen inslaan op St. Mary’s. Bij het wegvaren uit de ankerbaai hebben we helaas een rots aangetikt. Pijnlijk. Hij stond niet op de kaart, maar het was wel een ondiep en spannend stukje tussen twee rotspartijen door de baai uit. Adam bleef rustig en stuurde ons zonder problemen verder de baai uit. Het zal wel niet de laatste keer zijn…
St. Mary’s bleek erg oncomfortabel door de ‘swell’ (golven vanaf zee), dus nadat we boodschappen hebben gedaan, zijn we snel weer teruggevaren naar New Grimsby Sound (bij het eiland Tresco met The New Inn). Hier liggen we weer heerlijk rustig. Inmiddels is gebleken dat het ‘weather window’ wellicht pas woensdag begint. We houden het nauwlettend in de gaten en hebben zin om de volgende stap te zetten. We zijn twee jaar geleden al in de Scillies geweest, dus vanaf het moment dat we de Scillies verlaten, wordt het allemaal echt nieuw voor ons. Tot nu toe genieten we er enorm van!
|