| « Naar archief 2010 (mei) | |
                                      |
Vrijdag 30 april 2010, Koninginnedag, nog 340 mijl.
Geniale koniginnenacht gehad. Laat opblijven, weinig slaap, en erg onrustig, precies zoals het hoort. Om 02:00 moest de parasailor eraf wegens weinig wind en mocht de motor aan. Daarna heerlijk geslapen. Vanmorgen om 08:00 kon de motor weer uit en mocht de parasailor weer omhoog en hij staat nog steeds. Het gaat prima, niet erg hard, maar wel lekker rustig. Het was een leuk dagje. Mannen mochten eierkoeken en beide een kroon maken wegens de verjaardag van de koningin. Ze vonden het schitterend. Tijdens koffietijd, verse eierkoeken met chocomel, en een verhaaltje over koninginnedag, schitterend. Wij lezen ondertussen in de lonely planet over Frans Polynesie. Het moet echt bijzonder mooi zijn, we kunnen ons er nog niet veel bij voorstellen, maar waanzinnig veel zin om aan te komen. We mikken op Fatu Hiva, bay of virgins, die ook meteen een van de mooiste schijnt te zijn. We komen daar waarschijnlijk zondagavond aan en omdat het dan, verwacht ik, net donker zal zijn, zullen we vertragen en nog een nachtje op zee doorbrengen om met het eerste licht op maandag aan te komen. Ons verse groente en fruit is nu op, we hebben vandaag de laatste pompoen aangesneden. Die is echter groot genoeg om er 4 dagen van te eten, dus we komen precies uit. We hebben de mannetjes al een blik ananasschijven en halve perzikken gegeven de afgelopen week, en dat vonden ze heerlijk (wij ook trouwens). Dat zet je wel aan het denken. Eerst op zoek naar een fruitmarkt met goed spul, altijd al dat fruit wassen en ontsmetten, in netjes ophangen, steeds weer verleggen zodat niet altijd dezelfde onderop ligt, dan de meest rotte eruit en opeten, dus altijd overrijp, schillen, afval en afwas etc. Zo'n blik, koop je, geen beestjes, openmaken, lekker, op, blik in de vuilnisbak, voila. Het wordt tijd om aan te komen. De mannetjes moeten rennen en wij ook.
Donderdag 29 april 2010, het verhaal van de olifant, nog 463 mijl.
Vanochtend hebben we hard gewerkt. In de strijd tegen de boekenluizen hebben we de kamer van de jongens, die achter hun stapelbedje in gebruik is als opberghok, helemaal uitgeruimd, gepoetst en gesprayd. Alles in de zon gelegd om te luchten. De kussens op het voordek bleken goed voor een heerlijke 'change of scenery'. Lekker met z'n vieren op de kussens gestoeid, figuren in de wolken bekeken en Pieter heeft talloze aan het dek vastgeplakte vliegende visjes overboord gegooid. Tijdens de middagdut van alle mannen, word ik verrast door bezoek van drie dolfijnen! Ik wek Adam, die snel foto's maakt, maar als ik vervolgens snel de jongens uit bed haal, is het net te laat. Ze zijn vertrokken. Kennelijk is de middagdut van de jongens het favoriete tijdstip van de dolfijnen om langs te komen, want Mees en Pieter zijn ze op deze manier al vaker misgelopen. De parasailor staat er al sinds gisteren onafgebroken op en hij staat er schitterend en stabiel bij. We lopen tussen de 5 en 7 knopen, maar vaker tegen de 5 aan, dus we gaan heel rustig de goeie kant op. 's Middag springt er een blok los. Het harpje heeft het begeven. Gelukkig is dat snel vervangen en de parasailor blijft gewoon stabiel staan, dus geen probleem. De voorraden beginnen op te raken. We hebben nu vier avonden achter elkaar kool gegeten en de komende vier avonden wordt het pompoen. In de afdeling fruit zijn er nog sinasappels en appels, maar een blik halve perziken biedt een welkome afwisseling en gaat erin als koek bij de jongens. Wc-papier is dit keer in ruime mate ingekocht, maar helaas hebben we ons verkeken op de voorraad thee, want die is op! Als je weet hoe vaak wij thee drinken, is dat vrij rampzalig, maar de jongens waren gelukkig tevreden met warme melk in het naar-bed-gaan-ritueel. De heerlijke omstandigheden (stabiele wind, rustige zee, lekker zonnetje) zijn de afgelopen dagen, zoals ik me had voorgesteld dat het de hele drie weken zou zijn. We zijn de 'ontberingen' van de eerste anderhalve week alweer vergeten en genieten volop. Aan de uitgelaten jongens is ook wel te merken, dat ze dit leuker vinden dan de 'wasmachine' van de eerste anderhalve week, die ze veroordeelde tot de (nog) beperkte(re) ruimte van de speelkamer. Nu de nog af te leggen afstand overzichtelijker wordt, bespreken Adam en ik, onder het genot van een koud glas witte wijn en paprikachips (nog uit Curacao, laatste zak…), hoe raar het is om dit stuk van de reis, waar we het zo vaak over gehad hebben, bijna achter de rug te hebben. Het doet me weer denken aan het verhaal van de olifant, dat we leerden van Olav Cox, die rond de wereld zeilde met zijn vrouw en (baby-/peuter)dochtertje (hij schreef het boek 'Ritme van de oceaan'). Rond de wereld zeilen is volgens Olav als het eten van een olifant. Je kunt een olifant niet in één keer opeten, dus je begint bij de rechterachterpoot en dan de linkerachterpoot en stukje bij beetje eet je de hele olifant op. Zo gaat het inderdaad echt. 30.000 mijl varen (dat is geloof ik ongeveer de volledige afstand) is onoverzichtelijk veel. Maar je begint met een tochtje Rotterdam-Dover-Cowes en voor je het weet is het einde van de tweede oversteek al in zicht. We hebben zo lang uitgekeken naar Frans Polynesië en tegelijkertijd weten we allebei niet goed wat we ervan moeten verwachten. Een vakantieoord voor de jetset? Of een onbedorven cultuur die alleen op zulke afgelegen eilanden kan overleven? Of juist een zodanige koloniale Franse invloed, dat daarvan weinig meer over is? De meeste 'pilots'/handboeken die we aan boord hebben, zijn, ondanks dat het de laatste editie is, behoorlijk achterhaald: "In 2002 kostte een liter diesel ongeveer 1 dollar per liter". In acht jaar tijd kan er natuurlijk veel veranderen!
Woensdag 28 april 2010, Genieten 2.0. Nog 631 mijl.
Het is dus nogal genieten de afgelopen paar dagen. Vanochtend kon de motor uit en de parasailor omhoog. Mooi moment, het is lang geleden dat we die konden gebruiken. Helaas is de bek van de spinnakerboom (waarmee hij aan de mast zit) gebroken en kunnen we de boom niet langer gebruiken. Nieuwe besteld bij Bijl Watersport in Brouwershaven en die stuurt hem op naar Tahiti, dus dat is mooi. When it rains it pours, en dus nog geen uur later schoot de tophoek van de parasailor los en vloog er 140m2 meter zeil het water in. Gelukkig niet gescheurd en na 10 minuten hadden we ze weer aan boord. Het was mijn eigen schuld, ik had een oplossing voor een niet bestaand probleem proberen te vinden, en prutswerk geleverd. Kortom hij zit weer vast zoals hij vast zat en dat is eigenlijk prima. Daarnaast 3 zakken havermout weg moeten gooien vanwege maden, maar dat vat alle kleine hindernissen van vandaag wel zo'n beetje samen. Verder is het dus helemaal genieten. We leven weer de hele dag buiten, klooien met water, lezen boekjes en spelen met duplo. Vanmiddag pannenkoeken! Mooi moment als 's middags plotseling de hengel begint te ratelen en Leonie en ik toevallig net achterop staan. Zien we naast de lure een giga, bruinachtige, vis met het squidje spelen. Steeds er omheen zwemmend, even proeven, maar niet doorbijten, en dan weer er omheen, geniaal gezicht. We hopen allebei dat hij niet doorbijt, want het beest is groter dan een meter en de kans op een permanente lippiercing is groter dan de kans op verse sushi. Na een paar minuten besluit hij dat het visje niet eetbaar is en verdwijnt weer in de diepzee. Het worden dus chorizo worstjes die we nog in Spanje kochten… We borrelden op het kajuitdak onder de giek, met een schitterend uitzicht. Zee en lucht. Terwijl de zon in het westen onderging, kwam de volle maan in het oosten op. Synchroon. Nogal geniaal. Nu ligt iedereen lekker te slapen en hebben we net even radiocontact met Tangaroa en Small Nest gehad, alles wel en iedereen heeft dit zelfde mooie weer. Het gaat overigens niet erg hard meer, want er is wel erg weinig wind. Aankomst zal wel een dagje opschuiven naar na het weekend. Dat mag, zo mag het nog wel een dagje langer duren!
Dinsdag 27 april 2010, genieten! Nog 781 mijl.
Vanochtend om 5:00 uur ging de motor aan, omdat er te weinig wind was. Vanmiddag om 16:30 uur hebben we het grootzeil weer gehesen en nu zeilen we weer heerlijk met 6 tot 7 knopen snelheid. Op de motor gaan we maar 5 tot 6 knopen (vanwege de vervangende propellor), dus het was geen snelle dag vandaag. Maar we hebben genoten van de rustige zee, de zon en het buitenleven. De jongens hebben overigens sinds vertrek nog geen kleren aan gehad, dus die klooien lekker aan in hun blootje. Ze hebben in een badje gezeten en pappa 'geholpen' met scheren. Lekker smeren met scheerschuim en daarna wassen. Wij hadden vandaag ook weer een wasdag, dus we voelen ons weer heerlijk schoon. De volle maan is prachtig en geeft ons de hele nacht goed zicht. De ramen kunnen eindelijk weer open zonder dat alles nat wordt, dus de boot is eindelijk weer lekker doorgelucht. We hebben de klok weer een uur teruggezet en lopen nu 10 uur voor op Nederland. Adam en ik zijn allebei begonnen met inlezen over Frans Polynesie en, in het bijzonder, de Markiezen. We verheugen ons erop!
Maandag 26 april 2010, Pacific High. Nog 940 mijl.
Vandaag zag het leven er helemaal anders uit. Gisternacht waren we nog wel even druk met een aantal squalls waar veel wind in zat, maar vanochtend gebeurde het dan toch eindelijk. De wind nam af. Eindelijk. Zelden zo blij geweest met 20 knopen wind. De reven konden voor het eerst deze tocht uit het zeil. Wasje gedraaid en alles buiten opgehangen, binnen opgeruimd, afwas van 2 dagen gedaan, en gewoon lang buiten gezeten en naar de boot, de golven en de lucht gekeken. Wat een feest. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat de pacific, "the worst named ocean" is. Ik geloof dat het Bernard Mottiesier was (hoewel die Frans was) en we zijn het met hem eens. Het kan hier behoorlijk tekeer gaan. Maar goed dat is dus hopelijk nu verleden tijd. We hebben een lange middagdut gedaan, elkaar een welverdiende massage h.e. gegeven, en vanmiddag een fles witte wijn opengemaakt die we nog bij Arie Pieter in Curacao kochten. Inclusief tortilla chips met dipsaus. De mannetjes hebben de hele dag lekker gespeeld en geknutseld. Ze hadden van alle bankkussens een boot gebouwd en die ging volgens Mees naar Afrika en volgens Piet naar Polinees. Verder vandaag geen vis gevangen. Dus kant en klare pastasaus uit een potje opengemaakt met kool die op moest. Het wordt langzaam eb in ons fruitnet, dus de keuze wordt beperkt. Als het weer zo blijft, dan mag het trouwens nog rustig een week of twee duren, ook al hoop ik zelf op zaterdag of zondag.
Zondag 25 april 2010, Pacific Blues. 200 mijl/24 uur
Eindelijk heb ik ook The Lost Symbol van Dan Brown uitgelezen. Adam en ik kunnen dus weer gewoon kletsen in plaats van om en om gespannen in hetzelfde boek te lezen. Boeiend boek, aanrader. Vannacht maakten we weer een flinke schuiver. Niet helemaal plat, maar wel zodanig veel water in de kuip dat de speelkamer (een van de weinige raampjes die we openhouden en dan nog afgeschermd door een kussen), waar ik lekker lag te slapen, een flinke plens zout water binnen kreeg. Ik ben verhuisd naar ons bed voorin om daar verder te slapen. Vanochtend hebben we het dubbel gereefde grootzeil weer gehesen. Het heeft de hele dag nog hard gewaaid, nu lijkt het wat rustiger te worden. De Atlantische Oceaan zat propvol vliegende vissen. Het eerste stuk van de Pacific zagen we ze bijna niet. Nu zijn ze weer volop aanwezig en gooien we elke ochtend minstens vijftien vliegende vissen overboord. We hebben zelfs al inktvisjes aan dek gehad. Bij de borrel hadden we, zoals gewoonlijk, weer beet en dit keer knapte meteen de lijn. Stuk zitten, weer vegetarische hap. Vandaag was een pittig dagje. Slecht geslapen en zeer onrustige zee, met veel wind. De Atlantische oversteek vonden we, tegen mijn verwachtingen in, heel leuk. Vandaag hebben we het gehad met de golven en verlangen alleen maar naar de aankomst in de Markiezen. De Pacific zou relaxter moeten zijn dan de Atlantic, maar het is tot nu toe niet zoals beloofd in de 'brochures'. Vanavond maar eens goed slapen, dan ziet het er morgen allemaal weer wat mooier uit.
Zaterdag 24 april 2010, Poetsdag. 194 mijl/24 uur
Vanmorgen hadden we allebei behoefte om nog even over vannacht na te praten. We hebben dit nog nooit meegemaakt en het was dus ff schrikken. Elena is zo'n 12 ton leeg, met 5 ton lood in de kiel. Ze werd letterlijk als een badeendje op haar zijkant gegooid, bizar. Ik lag te slapen en hoorde een oorverdovend lawaai aanstormen (dacht zelf aan een groot schip dat we niet gezien hadden) en 2 tellen later lag ik op de zijkant van de speelkamer. Die is gelukkig van kussen, maar Leonie lag dus tegen de ijskast. Nog geen 5 seconden later was de mast weer uit het water en zeilden we weer alsof er niets gebeurd was. Ik heb veel over dit soort freak waves gelezen, maar meemaken is toch echt niet tof. Leonie heeft gelukkig slechts een paar blauwe plekken en de boot geen schade. Je moet er niet aan denken dat zo'n golf je raakt als je lekker met de mannetjes in de kuip in een badje zit. Goed, vandaag was dus weer een dag waarin de vissen uit de zee waaien. 25-30+ knopen wind met een enorm chaotische zee van een meter of 4. Dat is op zich niet zo hoog, maar de periode is maar 8 seconde en dat is vrij kort. Daarnaast zit er een swell doorheen die het geheel behoorlijk chaotisch maakt. Als er op dit stuk oceaan een depressie 1000 mijl noord of zuid van ons ligt dan kunnen we dat hier dus zelfs merken, qua golven. Twee of meer golf bewegingen door elkaar, maakt het leven aan boord, en de zeilkeuze lastiger. We hebben van Chris een weerberichtje gekregen waarin staat dat het maandag morgen eindelijk tot zo'n 20 knopen zou moeten afnemen. Dat wordt een corona momentje! We hebben de hele boot gepoetst. Van voor tot achter alles schoongemaakt en de bedden opnieuw opgemaakt, dat was wel even nodig. Boot ruikt weer fris en alles is weer zoet. (binnen dan hé) Verder is alles top. Mannetjes maakten vandaag een schitterend schilderij, met als titel "Modern Abstract met Vingerverf" door Mees en Pieter. Niet alleen het doek maar ook hun lijven zaten van top tot teen onder de vingerverf. We hebben gisteren veel water gemaakt, dus de mannetjes weer in een badje in de kuip. Weer of geen weer, om 17:00 is het borreltijd. Mannen voor "Dora" wij even lekker samen in de kuip, zonder kids, met biertje. En elke avond, je kunt er bijna de klok op gelijk zetten, beet! We hebben de techniek van het snelheid uit de boot halen, inmiddels tot kunst verheven, maar nog niet genoeg… Eerste keer beet, vis breekt van de haak (te veel snelheid). Tweede keer beet (15 minuten later), vangen we weer zo'n walvis die er direct met de lijn vandoor gaat alsof de rem op de molen niet bestaat. Lijn kapot. Als alle vissen die óf een gat in hun lip hebben, of een haak van ons meezeulen samen een brief naar Greenpeace zouden schrijven, hebben wij een groot probleem… Conclusie: je kunt prima vissen vangen als je boven de tien knopen loopt, je kan ze alleen niet aan boord krijgen. Vanmiddag zelfs met een uitschieter naar 13.3kn. Helaas zitten we inmiddels in de South Equatorial Counter Current en hebben we stroom tegen.
Vrijdag 23 april 2010, Halverwege, 203 mijl/24 uur
We hebben vanavond het halfway point bereikt. Verder van land zullen we waarschijnlijk nooit meer in ons leven zijn. De wereld draait door, terwijl wij op volle zee zijn. We horen berichten over het stilgelegde vliegverkeer, baby Olle wordt geboren en Maarten studeert af! Sommige zeezeilers zouden vinden, dat je dan niet ECHT op reis bent, maar wij genieten ervan, dat dit soort berichten ons kunnen bereiken. We vieren het bereikte halfway point met een tonijnsalade (uit blik) en Corona bij de borrel en samen met de jongens bak ik een chocoladecake. Tijdens de borrel bijt er verse tonijn in onze 'lure' of misschien wel iets veel groters. In ieder geval veel te groot om binnen te halen en, ondanks onze nieuwe strategie, verdwijnt hij met onze 'lure'. De mannetjes kijken ondertussen een dvd, die ze cadeau kregen ter ere van het bereikte halfway point. Tot voor kort kwam Mees altijd naar buiten rennen, als hij "rrrrrrrrrrrrr" hoorde, maar op de een of andere manier, vindt hij dat nu niet nodig… Het waait nog steeds hard. Overdag zeilen we met dubbel gereefd grootzeil en gereefde Genua, iets ruimer dan halve wind. 's Nachts bij de eerste wachtwissel laten we het grootzeil voor de zekerheid toch maar zakken ten koste van de relatieve stabiliteit, die het grootzeil biedt. Schommelend van oor tot oor varen we verder onder volle Genua. Vanochtend hebben de mannetjes voor het eerst lekker buiten in de kuip in een klein opblaasbadje gespeeld. Dat is normaal gesproken de favoriete activiteit op zee, maar door de omstandigheden was het er tot nu toe nog niet van gekomen. Ze genieten er enorm van. Adam heeft zijn boek uit. Gelukkig maar, geen nachtmerries meer hopelijk. Ik moet nog zo'n 150 bladzijden en hoe verder ik kom, hoe minder ik begrijp dat Joost en Babette dit boek konden laten liggen, terwijl ze het nog niet uit hadden! Veel te spannend! We hebben een nieuwe aanwinst voor 'dierentuin Elena'. Naast de kakkerlakken (die een sterke comeback hebben gemaakt in de wc) en de meeltorren (laatst weer eentje gevonden en gehoopt dat het een lonesome cowboy was), hebben we nu de boekenluis. We ontdekten ze voor het eerst in de voorleesboeken van de jongens. Die liggen nu onder de buiskap in afwachting van verdere behandeling. De beestjes zijn bijna niet te zien, ca. 1 mm. groot, maar ze komen per duizend. De naam verklapt al dat ze boeken lekker vinden, maar ze houden ook van kartonnen verpakkingen en we vonden ze ook in de koffie en de pannenkoekenmix. Roerend in een pan met havermout, vraag ik me af waarom er zwarte stipjes in zitten… boekenluis… Tot nu toe hebben we 2 pakken havermout, een pak pannenkoekenmix, een pak luiers en een pak oploskoffie weggegooid. Van het thuisfront begrijpen we dat deze beestjes zich goed ontwikkelen in een vochtige omgeving en slecht geventileerde ruimten… Dat eerste is op volle zee nou eenmaal een gegeven en we hebben sinds ons vertrek nog geen raam open kunnen doen, omdat dat meteen wordt afgestraft met een plens zout water. Bij aankomst in de Markiezen (nog 1459 mijl) zullen we proberen dit nieuwe huisdier uit te roeien. What's next?!?! Nog even een laatste bericht. We zijn zojuist platgeslagen door een golf! Uit het niets een enorm gebulder en 1 seconde later ligt Elena volledig op haar zijkant in zee, mast op het water. Water stroomt naar binnen via het openstaande raampje in de kuip! Het duurt geen 3 seconden en ze richt zich weer op, maar het was genoeg om mij van de bank (waar ik lag te dutten) tegen de ijskast aan de andere kant te laten vliegen. Slechts blauwe plekken gelukkig. De mannetjes werden door hun hoge slingerzeil gelukkig tegengehouden en hebben er niets van gemerkt. Gelukkig zat de boom niet in de genua want die was zeker gebroken. Verder gelukkig geen schade, alleen geschrokken en de speelkamer kletsnat.
Donderdag 22 april 2010, Harder zachter. 198 mijl/24 uur
Het is eindelijk wat rustiger geworden, genieten! Het waait nog altijd zo'n 25 knopen maar de zee is wat kalmer. Voor het eerst in dagen het grootzeil gehesen. Twee reven en twee in de Genua, we vliegen nog steeds. En dat is nou een schippersdilemma. Aankomen vs Heelhouden. Snelheid vs Comfort. We krijgen weer een bericht van een andere boot dat ze hun hoofdwant gebroken hebben, gelukkig weten ze de mast te behouden en te verstevigen met wat dyneema lijnen. Knappe prestatie, zeker als je bedenkt dat hij naar de tweede zaling moest op een ruwe zee. De boot moet heel blijven, aan de andere kant willen we ook doorvaren om aan te komen. Steeds zoeken we evenwicht. Zijn we niet overpowered, niet onderpowered. Steeds kijkend naar onze roeruitslag, besluiten we de zeilen te veranderen. Alles moet heel blijven en we willen snel aankomen. In de voorbereidingen hebben we er alles aan gedaan om haar zo stevig mogelijk te laten zijn. Bulletproof en zoals Arno weleens zei Domboproof. Ondanks een enorm vertrouwen in ons huisje, toch zijn we altijd een beetje bezorgd dat er iets essentieels stukgaat. Wat zijn we blij ook dat Elena geen Bavaria is. Het was dus een heerlijk dagje. Mannetjes konden weer wat meer buiten zijn en alles wordt iets leefbaarder in de kajuit. Met Tangaroa en Small Nest alles goed. Iedereen zal blij zijn als we er zijn echter. We zijn gelukkig niet moe. Tijdens onze wacht zetten we de wekker elke 20 minuten. Checken dan AIS (daarmee zien we grotere schepen) welke een bereik heeft van zo'n 25 mijl, en we checken buiten of er geen kleinere bootjes varen. Niets, dan weer terug naar de bank in de salon en weer 20 minuten ogen dicht. Dat werkt prima. In mijn eerste shift van 20-23 uur slaap ik nog niet maar haal mails binnen, lees en check of alles nog goed is. Tijdens Leonie's laatste shift 05-08 slaapt ze ook niet zoveel omdat de zon dan opkomt en de mannetjes rond 7:30 wakker worden. Overdag slapen we allebei nog een uur om de beurt als de jongetjes slapen. Prima te doen. Morgen half way point, coronaatjes liggen al in de ijskast, limoentje in het net, wassabi in de keuken en om 08 uur gaat de hengel uit. Hoe mooi zou het zijn om half way point met een visje te kunnen vieren…
Woensdag 21 april 2010, Prutswerk, vandaag 217 mijl afgelegd
Bovengenoemde afstand is niet helemaal eerlijk, want we hebben de tijd een uur teruggezet. We hebben dus 217 mijl afgelegd in 25 uur, maar dan is het nog steeds heel veel. We zitten nu op 9 uur tijdsverschil met Nederland. Tijdens mijn wacht zit ik rustig de SSB-mail te bekijken, als ik plotseling een man hoor schreeuwen "Wow, wow, wow, WOOOOW!!!". Mijn haren staan recht overeind en ik tril van top tot teen. Dan realiseer ik me, dat Adam waarschijnlijk een nachtmerrie heeft vanwege dat ijzingwekkend spannende boek. Dat blijkt gelukkig zo te zijn, dus er is geen andere man aan boord. Adam herstelt zich langzaam, mompelt "sorry" en gaat weer slapen. Het duurt even, voordat mijn lijf ophoudt met trillen, ik ben me kapot geschrokken! 's Nachts zie ik op de AIS, dat een vissersschip, Sumiyoshi, passeert op 15 mijl afstand. Lekker ver van de bewoonde wereld haaienvinnen verzamelen? Of op walvisjacht? Of toch gewoon die sushi die wij maar niet kunnen vangen? 's Ochtends moet ik erg lachen om Mees: "Kijk mam, zie je die schepen daar? (wijzend op duplo blokjes) Dáár kun je aanleggen en daar zijn rotsen. (dan wijzend op het land) Daar kun je chocomel krijgen en je kunt er internetten als je wilt." Later op de ochtend gaat Mees even naar buiten. 2 minuten later komt hij weer binnen en zegt: "Pap, je kunt rustig varen, want ik heb geen boten gezien." 5 minuten later klimt Pieter naar buiten. Hij kijkt om zich heen en zegt: "Nee, geen boten!" En zo doet Pietje in alles zijn grote broer na. We zien een zeilbootje aan de horizon en roepen het op via de marifoon. Het blijkt een 28 voet zeilboot uit Polen te zijn (Alex en Asia). We zijn dus niet helemaal alleen op deze grote oceaan. Small Nest en Tangaroa liggen achter ons. De Nika (www.sailblogs.com/member/nika) is 8 dagen vóór ons vertrokken uit Isla Isabela. We mailen met ze via de SSB en horen zo dat ze problemen hebben met stuurautomaat en verstaging. Adam claimt dat daar zijn nachtmerrie door veroorzaakt werd. De Merlin is 2,5 dag voor ons vertrokken en de Grace is 10 dagen voor ons vertrokken (en al ingehaald door Nika). Kortom, hartstikke druk op die grote oceaan! 's Middags vangen we een vis! Dorade! Terwijl ik met het fototoestel in de aanslag sta en de jongens staan te joelen om Adam aan te moedigen, hoor ik Mees ineens: "Oh nee!" roepen. Terwijl de Dorade op een meter buiten de boot in de lucht slingerde, is hij eraf gevlogen! Adam voelde de teleurstelling bij Mees en verontschuldigde zich door te zeggen dat het prutswerk was. Ter verdediging van Adam: hij had een probleem met de hengel, dat hij snel moest oplossen en toen was het al te laat… 's Avonds als de jongens in bed liggen en ik de dag nog even met ze bespreek, vertel ik over de vis, die we bijna gevangen hadden. "Ja" zegt Mees "Prutswerk!". Ik voel me overigens sinds een halve dag na de antibioticumpil weer gezond, wat erg prettig is voor ons allebei, want Adam moest veel van mij overnemen overdag. Het heeft de hele dag hard gewaaid, maar de wind neemt nu iets af. Hopelijk worden de golven ook snel minder, want de boot gaat nog steeds behoorlijk te keer. Er is een halve maan, dus het is niet meer pikdonker de hele nacht. We hebben nog 1830 mijl te gaan.
Dinsdag 20 april 2010, over de vis. Vandaag 203 mijl/24 uur
Een nieuw dagrecord, voor het eerst over de 200 mijl/dag, dat is bijna 8,5 knoop gemiddeld! Hoezo waait het hier al dagen zo hard? Nog steeds stuiven we met zo'n 8-9 knopen over de oceaan, op alleen de Genua. De zee is nog steeds enorm onrustig, maar het leven aan boord krijgt een ritme. Het grootste gedeelte van de dag brengen de mannetjes in de speelkamer door, soms even buiten en soms even aan de tafel om te tekenen of te kleien. Ze schijnen er weinig last van te hebben. Wij spelen met de mannetjes, lezen "the lost symbol" van Dan Brown, en zorgen voor de boot en onszelf. Vandaag zelfs bananencake gemaakt, feest! Waar we op de Atlantic, regelmatig, lang konden borrelen en nog even een sundowner op het voordek konden nemen, dat is nu uitgesloten. Er komen bakken water over het voordek en af en toe door de kuip. Maar we zijn happy, het gaat snel en het is niet anders, dus voila, het is dat. Met Small Nest en Tangaroa gaat ook alles goed. Elke dag om 13:00 locale tijd hebben we contact via de SSB en worden de dagelijkse zaken doorgenomen. Nog een vis gevangen, alles wel met de boot en de crew, wat eten we vandaag, wat is ieders positie en is er nog dicht tegen elkaar aan gelegen. Vis en vrijstanden worden bijgehouden, de rest voor kennis aangenomen. Dan Brown is overigens bijna te spannend om tijdens een nachtwacht te lezen. Ik heb gisteren twee keer het deklicht aangedaan omdat ik dacht dat ik wat hoorde… Vandaag hadden we dus beet! Twee keer zelfs. Eerste keer: De lijn begint keihard door de slip heen te trekken, terwijl we 9 knopen varen. De mannetjes gillen, vis vis! En Leonie viert de genuaschoot terwijl ik het zeil wegrol. Ondertussen gaat de vis er met mach twee vandoor, nog steeds aan onze lijn. De hele procedure van het vaart minderen duurt echter zolang, dat de vis ontdekt dat er even geen spanning op de lijn staat, en vissers weten dat dat dodelijk is… Vis los. Stukzitten. Nabespreking met de gehele familie. De jongens deden het perfect, vooral veel en vaak vis vis roepen en zelfs alcol alcol. Daarmee bedoelen ze alcohol, dat gebruikt wordt om de vis, eenmaal aan boord, om te leggen. Wij bedenken een nieuwe routine. Als beet, dan gaat Leonie direct naar de hengel, binnenhalen (spanning op de lijn houden), en ik ga zeil minderen. Daarna doe ik het vistuig om (past de hengel precies in, moet je hebben…) geeft Leonie mij de hengel, pakt Leonie alcohol, weeggerij, vishaak (om vis aan boord te tillen) en fototoestel, en halen we voortaan alle vissen gewoon binnen. Kortom voortaan hebben we een protocol! Nog geen uur later, weer beet. Aan het geluid van de hengel zijn we al een beetje bang dat hij een maatje te groot is. Leonie springt direct naar de hengel en begint binnen te halen, kansloos, de vis trekt moeiteloos dwars door de rem en Leonie's binnenhalen heen. Ondertussen roepen de mannetjes weer vis vis en alcol alcol en rol ik het zeil weg. Vistuig om, en schrapzetten op het achterdek. Oei oei oei, wat een enorme vis. Het wordt een eerlijk gevecht tussen crew en vis. Waarbij de vis één belangrijk voordeel heeft, hij zit niet op een boot die van boord tot boord heen en weer schommelt. Het lukt de vis zo'n 50 meter achter de boot te krijgen, maar dan kan je er nog geen sushi uit snijden. Een lang verhaal kort makend, de vis heeft gewonnen… De lijn breekt uiteindelijk de vis was echt een maatje te groot. Stamppot met gelderse rookworst volgt.
Maandag 19 april 2010, vandaag 193 mijl afgelegd
Tijdens mijn wacht (5:00-8:00 uur) begon het steeds harder te waaien. We kregen een plens water binnen via de luchthapper, precies over de kaartentafel. De boot ging behoorlijk tekeer en pappa sliep in de speelkamer. Toen de jongens om 7:10 uur wakker werden, ben ik maar een boekje met ze gaan lezen op de stoelen bij de kaartentafel en de ijskast. Plotseling spuugt Pieter. Gelukkig is het dan tijd om pappa wakker te maken. Pieter krijgt een lollie tegen zeeziekte en heeft verder gelukkig niet meer gespuugd. We varen de hele ochtend met dubbel gereefde Genua in de stromende regen. Grote voordeel is dat we heel hard de goeie kant op gaan. We hebben de afgelopen 24 uur (9:00-21:00 uur) zelfs 193 mijl afgelegd en dat op alleen de (soms zelfs gereefde) Genua! We bereiken vandaag daardoor zelfs al 'quarter point'. Nog drie keer dit stukje en we zijn er. De boot doet het fantastisch en de North Sails Genua staat er prachtig bij. Om 13:00 uur krijgt Adam via de SSB van een andere medevertrekker bericht dat zich een cycloon aan het ontwikkelen zou zijn in ons vaargebied. Adam raakt gelukkig niet in paniek, maar belt eerst onze weerman, Chris. Die kan dit gerucht gelukkig meteen de kop in drukken. Hij heeft ons bovendien de goeie kant op gestuurd, want door naar het door hem opgegeven waypoint te varen, zijn we sinds ca. 13:00 uur eindelijk uit de eindeloze regen de zon in gevaren. Nu varen we met veel, maar stabiele, wind richting onze eindbestemming. Nog 2.237 mijl te gaan. Ik heb vanavond toch maar een antibioticapil genomen, want de buikgriep werd er niet minder op. Het is al pittig en vermoeiend genoeg als je je fit voelt, dus het is zaak om snel op te knappen. Ik las ergens dat het leven op een schommelende boot 30% extra energie kost. Ik weet niet of dat waar is, lijkt me ook afhankelijk van de omstandigheden (grootte schip, golfhoogte, enz.), maar het voelt op dit moment wel ongeveer zo. Tel daarbij op dat je weinig slaapt en twee kids bezig moet houden. Vermoeiend. Gelukkig voel ik me na het middagdutje meestal een stuk beter. Het is nog steeds pikdonker 's nachts, maar we zien nu wel een kleine maan. En als je buiten komt om rond te kijken, wordt je niet meteen zeiknat. Als we de kans krijgen, lezen we in het boek dat Joost en Babette voor ons achterlieten (ondanks dat ze het zelf nog niet uit hadden!): The lost symbol van Dan Brown. Ik kom niet ver, want ik probeer elk slaapmoment te pakken, maar Adam schiet al lekker op en vindt het eigenlijk veel te spannend om tijdens zijn nachtwacht te lezen! De jongens hebben na het spuugincident van vanochtend gelukkig nergens last meer van gehad. Pieter is zelfs even buiten geweest. Small Nest zat vanochtend 40 mijl ten noorden van ons. De kans dat we nog naar elkaar kunnen zwaaien is daarmee denk ik verkeken.
Zondag 18 april 2010, afzien. 182 mijl/24 uur
Het regent al bijna 3 dagen nonstop. Vandaag met wat onweer erbij. Buiten is het te nat om naar toe te gaan, binnen 100% luchtvochtigheid en 30 graden. Alle luiken moeten dichtblijven vanwege de constante regen. Leonie heeft een buikgriepje en de golven zijn zo warrig en hoog dat ik niet veel meer kan doen dan het noodzakelijke. De mannetjes hebben nergens last van. Spelen in de speelkamer, lezen boekjes op het grote bed of stoeien met pappa of elkaar. 's Middags kijken we Madagascar II in de speelkamer. Volgens Chris moet het dinsdag beter worden, nog 1 dag afzien dus. Lichtpuntje is dat Small Nest binnen marifoonbereik is. Erg gezellig hoewel bij hun ook de wens naar beter weer overheerst. El Pacifico is nog niet zo pacific als hij zou moeten zijn. De eerste 500 mijl zitten erop. Nog 2400 te gaan!
Zaterdag 17 april 2010, over zeilen. 191 mijl/24 uur
Wat kan zeilen toch ongelooflijk mooi en ongelooflijk frustrerend zijn. Neem zaterdag 17 april. Ik word tijdens mijn slaapshift van vanmorgen 5-8 wakker van het geklapper van de giek en het grootzeil. Begin te denken, wanneer gaat Leonie de motor starten, en dan gaat inderdaad de motor aan. We houden niet van klapperende zeilen en gieken, want dat betekent dat er iets kapot kan gaan. (een zeil kan niet goed tegen klapperen) 20 minuten later liggen we weer op één oor in het water, en kan de motor dus weer uit. Eigenlijk moet er een rif in, eerst maar eens wat vieren nog. Dan volgt er een periode van relatieve rust, mooie koers, lekker windje, 7.5-9 knopen over de grond, en dan begint het gedonder weer van voor af aan. Oh ja, en het regent. Niet een beetje nee, non stop. Alles buiten is nat, de was hangt al een dag aan de reling en is nog net zo nat als ze uit de machine kwam. Het prettige is we hoeven nog maar zo'n 20 dagen… Help, ik wil naar huis! Een warm bad, gewoon Pauw en Witteman kijken en lekker eten in een goed restaurant, en ik wil Els of Marloes, of wie dan ook die op de kindjes wil passen, al is het maar één middag! En dan vaar je vervolgens weer met 8.5 knopen over een rustige Pacific, zitten de kindjes Bob de Bouwer te kijken, en besluiten we vandaag geen biertje te drinken, maar een overrijpe avocado met Portugese Balsamico te eten, en is alles weer goed. Iedereen ligt te slapen en ik heb net de motor weer aan moeten zetten, veel geklapper en snelheid terug naar 6.1. Ik geloof dat ik vanavond maar eens even goed bij moet slapen. Verder over 17 april. Vanmorgen maakt Leonie mij wakker rond 06 uur, met de wat verontrustende mededeling dat er een speedboat op ons afkomt. Dat lijkt me sterk, we zitten inmiddels zo'n 500 kilometer van de Galapagos en zo'n 2000 km van het dichtstbijzijnde vasteland. Toch maar uit bed en naar buiten. En inderdaad, er komt een open vissersbootje op ons afgevaren, met twee mannen erin aangedreven door een 75pk Yamaha buitenboordmotor. Dat is toch vreemd. Ze komen langszij maar blijven gelukkig in hun eigen bootje op 2 meter van ons afvaren. Het blijken vissers, die bij een moederschip horen dat we verderop zien liggen. Met handen en voeten en twee woorden Spaans maken we een praatje, gooien ze een pakje (nog in Marokko gekochte) Marlboro en twee biertjes toe, en ze varen weer verder. Vrolijke mannen, die volgens mij niet eerder zo ver van land een zeilbootje tegenkwamen, en wij geen vissers. Zojuist weer naar buiten, motor uit gedaan en Genua weer uitgerold, zeiknat zit ik nu weer achter de compu… Om 13:00 geSSBd met de Tangaroa, alles wel, ze zitten zo'n 64 mijl achter ons. Daarna even met Small Nest gebeld, alles wel, ze zitten zo'n 14 mijl voor ons. Met Small Nest komen we binnen marifoon bereik en dat is erg leuk. De mannetjes doen het goed. Vandaag twee helicopters (made in China) en die vielen erg goed in de smaak. Piet besloot de kap waarachter de piloot zit eraf te slopen en vond dat hij nu een cabriocopter had. Mooi gevonden.
Vrijdag 16 april 2010, vandaag 152 mijl afgelegd
"Psssssssssssssssshhhhhhhhhht!" hoorde ik gisteren tijdens mijn nachtwacht. Het was 6:00 uur en het werd al licht, dus ik keek snel in de richting van het geluid. Ja hoor, een walvis! Op zo'n 300 meter van de boot zie ik een paar keer achter elkaar een enorme fontein van ik denk wel 3 meter hoog boven het water uitkomen. Ik zie daaronder ook een enorm zwart lijf bewegen, maar hij is te ver weg om iets te kunnen zeggen over lengte of soort. Zou de hoogte van de fontein iets zeggen over de lengte van de walvis? Ik kreeg in elk geval de indruk dat het een joekel was. Als de jongens wakker zijn, zien we dolfijnen. Wel honderd! Ze gedragen zich vreemd. Ze springen heel vaak achter elkaar en soms verticaal het water uit. Gaaf om te zien. Zijn ze aan het jagen of worden ze opgejaagd? De hele ochtend regent het bijna onafgebroken. Rond 12:00 uur passeren we de Tangaroa. Pieter kletst over de marifoon met Suze en Tamar: "Dag. Dolfijnen zien!". Met de lunch komt een pot Nutella op tafel. Je moet er toch een beetje een feestje van maken zo'n overtocht. Rond 13:00 uur breekt eindelijk de zon door en krijgen we stabielere en hardere wind, waardoor we lekker opschieten. We zien een vissersboot varen en horen dat hij ons oproept op kanaal 16 voor een kletspraatje. Zijn Engels was "little, little" en mijn Spaans "pocito, pocito", maar we begrepen dat hij 1.000 ton Yellow Fin Tuna had gevangen en op de terugweg was. Hij was zelf Spaans en zijn bemanning kwam uit Ecuador. Hij kende een familie uit Volendam: Nico en Corrie met drie kinderen, die kennelijk in Spanje op vakantie waren geweest. Hij zat duidelijk verlegen om een praatje. Zo houd je elkaar bezig, midden op zee. Adam heeft de propellor uitgepakt. Ziet er allemaal goed uit. Hadden we eerder moeten doen, want in de kartonnen doos zat een enorme piepschuimen doos, die we nu niet kwijt kunnen. Adam maakt er kleine stukken van en zet die in twee grote huisvuilzakken aan dek. Om 15:00 uur haal ik, ondanks Adam's belofte van verse vis, het gehakt uit de diepvries. We koken voor 2 dagen, zodat we maar 1 keer in de 2 dagen hoeven te koken. De jongens waren zoet vandaag. Vanochtend was buiten alles nat, dus zijn ze veel binnen geweest. We hebben veel voorgelezen uit 'Pompoen', een kindertijdschrift dat ik nog op Curacao bij de Bruna had gekocht en nu pas tevoorschijn heb gehaald. Ik heb mijn eerste shift goed geslapen in tegenstelling tot gisternacht. Zo'n eerste nacht is het toch weer inkomen. Nu vinden we ons ritme weer. De nachten zijn pikdonker. We hebben nog geen maan gezien. Is het nieuwe maan? We zeilen heel steady aan de wind met zo'n 6,5 tot 7,5 knopen. Small Nest zou ergens voor ons moeten zitten, begrepen we van Willem. We hebben dagelijks via de SSB contact met Tangaroa. Small Nest luistert dan mee via de wereldontvanger (zij hebben geen SSB). Daarna bellen Adam en Willem even met de sateliettelefoon. Fijn idee dat we niet alleen zijn.
Donderdag 15 april 2010, Adios Galapagos
We zijn weg! Eindelijk is de propellor aangekomen. Om 16:50 nog niets, moesten over 20 minuten nog maar eens terugkomen, en toen we om 17:30 weer langskwamen, stond daar onze doos! Eigenlijk nog niet eens gechekt of er wel een propellor in zit, want hij staat nog steeds onuitgepakt in de kuip. We waren zo blij dat we de doos hadden dat we direct vertrokken zijn. Vanmorgen zijn we naar de markt gegaan om al het verse spul te kopen. Goed geslaagd. Ik denk dat we nog niet de helft van de hoeveelheid kochten die we op de Canarische eilanden kochten, maar het lijkt genoeg. Nog even langs de slager, om de diepvries helemaal vol te gooien met vlees (zoveel kan er overigens niet in, 6x gehakt en 6x kip), en de supermarkt voor wat corona's (als er wat te vieren is) en het laatste broodbeleg. Ik ben nog snel even naar een speelgoedwinkel gegaan om nog wat autootjes, helikopters en motorfietsen te kopen. Mees wilde graag een Subaru (goeie keuze) maar die hadden ze niet. Nu hebben we wat cadeautjes voor onderweg, als we het even niet meer weten… 's Middags nog geprobeerd om alle laatste foto's online te zetten maar dat is maar ten dele gelukt. Een klein fotoboek dit keer. Met de jongetjes nog 1 keer naar de speeltuin gegaan zodat ze nog even kunnen rennen en klimmen voordat ze 3 weken alleen maar boot hebben. Het ging keihard regenen en de mannetjes vonden het schitterend. Lagen beide languit in de plassen en smeerden elkaar in met modder. Liggen nu knockout in bed. We zeilen dus eindelijk. Hard gaat het niet, zo'n 4.7-5.2 knoop over de grond, hoog aan de wind, maar in de goede richting. Chris (onze routeerder) die we deze overtocht een aantal keer om advies zullen vragen, stuurt ons naar 5Z 105W, dan zouden we in de mooiste windband moeten blijven. Boven ons liggen de doldrums, onder ons het Zuid Pacifisch hoog, beide met weinig wind. We hebben als het goed is straks zo'n 1-1.5 kn stroom mee, dus dat is niet gek. Het kan best wel eens lastig zijn om wakker te blijven tijdens de nachtwacht, dus we proberen elke nacht wat te schrijven ter afleiding. Ik zit van 20:00-23:00, Leonie van 23-02, ik weer van 02-05, en Leonie van 05-08:00, overdag geen shifts, en als de mannetjes 's middags slapen kunnen we nog een uurtje extra pakken. We houden jullie op de hoogte! Snelheid zojuist overigens toegenomen tot 7.8, dat scheelt zomaar negen dagen eerder aankomen!
Woensdag 14 april 2010, Lonesome George
Vanochtend zijn we naar het Darwin Center gegaan. Daar hebben we weer grote landschildpadden bewonderd. We hebben er zelfs één aangeraakt en Pieter heeft er eentje een kus gegeven (op zijn schild). De topattractie van het Darwin Center is de een hele beroemde schildpad: Lonesome George. Hij is de laatste overlevende landschildpad van een van de vijftien subsoorten. Wetenschappers proberen al jaren om hem zich voort te laten planten, maar het lukt niet. Hij woont in een apart stukje van het Darwin Center met twee dames (die genetisch het best bij zijn subsoort passen), maar daar wil hij niets van weten. Schildpadden kunnen heel oud worden, dus de wetenschappers hebben het nog niet opgegeven. Lonesome George woont al sinds
De jongens mochten een klein kadootje uitzoeken, zodat ze zich de komende drie weken goed kunnen vermaken aan boord. Ze kozen een 1 dollar motor, een rode en een blauwe, verder precies hetzelfde. Natuurlijk wordt er dan toch nog af en toe gediscussieerd over wie de rode of juist de blauwe mag. Ze hebben er de hele dag uitgebreid mee gespeeld en de rode motor is al kapot…
Vanmiddag heeft Adam op de valreep een topklus geregeld. Hij maakte zich zorgen over de roerconstructie, waar wat speling in zat. Er zat altijd al speling in, maar hij had het gevoel dat het meer was geworden. Via onze agent komen we in contact met een ‘mechanicien’, die goed kan lassen. Oorspronkelijk plan is dat hij op de boot komt lassen, maar ze krijgen het lasapparaat niet aan de gang met de door onze generator geleverde stroom. De handige en kleine jongen beweegt zich makkelijk in de bakskist, waar Adam nauwelijks in past en bouwt het betreffende onderdeel uit. Hij neemt het mee en komt een half uur later terug met de watertaxi en de vast gelaste bout. Hij klust alles weer in elkaar, zwetend in overall in de bakskist, die hij een ‘forno’ (oven) noemt. Adam is blij, dat hij zelf niet hoeft te zweten en hij is echt dolblij dat het allemaal gelukt is. Dat is een zorg minder.
En morgen, ja morgen zou de propellor er moeten zijn…
Dinsdag 13 april 2010, Topdag met terugslag
Vanmorgen zijn we om 08:00 vertrokken en voor het eerst in twee weken stond de wind pal zuid. Wij moesten noord oost, dus dat was helemaal top. Heerlijk gezeild,
Vanmiddag ook even een generale repetitie met de Tangaroa gehouden over de SSB. SSB is een soort radio waarmee je over grote afstanden kan communiceren en een mooie manier om met elkaar in contact te blijven gedurende de overtocht. Ontvingen elkaar luid en duidelijk, dus dat wordt gezellig. Als je een wereldontvanger hebt, zou je in theorie mee kunnen luisteren. Frequentie is 8188 khz, en we gaan elkaar om 13:00 locale tijd oproepen (het is hier 8 uur vroeger).
Ankerplek is wat rollerig, maar niet echt vervelend. We zijn meteen naar de kant gegaan, grote zak was met al het beddengoed ingeleverd, nog wat inkopen gaan doen, en even naar de propellor geïnformeerd. Donderdag… Het is een leuk stadje dus we vinden het niet zo erg. Vertrek dagje uitgesteld.
Maandag 12 april 2010, Klaarmaken
We hebben onze Zarpe om naar Santa Cruz te mogen varen! Duurde een uur aan een loketje staan, maar we hebben hem. Daarna met een taxi naar de Wall of Tears gegaan, een mooie tocht over het eiland en een indrukwekkende muur. Dit was ooit een gevangeneneiland en die mannen bouwden een muur met allemaal op elkaar gestapelde stenen, als gedenkplek voor iedereen die hier overleed. Via een hoge uitkijktoren weer terug gereden. Wat overigens nogal geniaal is: de zeeleeuwen weten inmiddels dat als het donker wordt onze onderwaterlamp aangaat. Vanaf een uur of 17:00 komen ze al rond de boot cirkelen en als het donker wordt rond 18:00 begint de strijd, er is plek voor zo'n 3 zeeleeuwen en vrij snel wordt beslist welke drie dat zijn. De rest van de avond is er veel gesnuif en gespetter achter en onder de boot, als de jacht op visjes die op het licht afkomen is begonnen. De mannetjes vinden het schitterend om er naar te kijken en wij ook. We hebben eindelijk de tickets geboekt vanuit Tonga! De eerste 2 weken van september zijn we in Holland. Terug op de boot begonnen met het vertrekritueel. We hebben welliswaar nog 2 dagen in Santa Cruz, maar dan willen we vooral nog even shoppen voor voer. Sammie aan dek, olie gechecked, koelvloeistof bijgevuld, hydroliek gechecked van zowel de stuurinrichting als de achterstagspanners, stuursysteem nagekeken, Arno nog even gebeld, stuurautomaat schoongemaakt, mast en want nog een keer nagelopen, alles ziet er goed uit. Kortom niet veel staat ons meer in de weg, voor onze langste oversteek van de hele tocht. We hebben er eigenlijk wel zin in! Horen van de Nika dat het tot nu toe (ze zijn inmiddels 1100 mijl verder) allemaal erg relaxed is en dat het hard gaat. Hopelijk is dat woensdag nog zo. We willen proberen om woensdagnacht te vertrekken.
Zaterdag 10 april 2010, korte hereniging
's Ochtends ontmoeten we Wierd met Suze en Tamar (Tangaroa) bij de speeltuin op het strand. De rest van de groep (o.a. Small Nest) heeft een pittig programma. Ze wandelen vijf uur naar de vulkaan. Dat was voor Suze en Tamar wat teveel, dus die bleven met pappa achter en hebben de hele ochtend met Mees en Pieter in het zand gespeeld. Vooral Suze en Mees kunnen het erg goed met elkaar vinden. Wij kletsen ondertussen bij met Wierd op een bankje in de schaduw van een palmboom. 's Middags eten we met z'n allen pannenkoeken op de Elena. Wierd gaat daarna met de meisjes terug naar het hotel en onze jongens zijn zo uitgeteld, dat ze blij zijn dat het tijd is voor hun middagdut. Vanmiddag was de cruisersborrel in cafe Iguana. Het is een roze gebouw met een grote leguaan erop geschilderd. En dat is erg toepasselijk. Er zijn op Isla Isabela sowieso veel zeeleguanen, maar dit slaat alles. Het krioelt hier van de zeeleguanen! Je ziet ze steeds over het strand heen schieten. Ze kunnen heel hard rennen. Ze verzamelen zich allemaal op een warme platte steen en lopen over elkaar heen. Ook het balkon zit er vol mee. Heel bizar en gaaf om te zien. We hadden gedacht dat de jongens niet meer het water in zouden gaan, maar er zijn veel kindjes (o.a. van de Merlin) in het water, dus we doen ze snel hun kleren uit, voordat ze nat worden. Mees heeft wat leuks bedacht. Hij smeert zich van top tot teen in met nat zand… Pieter heeft het vooral in z'n haren gesmeerd. Voordat het donker wordt, spoelen we ze weer schoon in het zoute water en met een geleende handdoek van Merlin drogen we ze af en kleden ze weer aan. Ondertussen zijn er twee mannen (cruisers) gitaar aan het spelen en aan het zingen. Het zijn zelfgeschreven liedjes en aan het eind van hun optreden worden we min of meer gedwongen hun cd te kopen voor 10 dollar. We hadden gehoopt Small Nest en Tangaroa hier te treffen, maar die komen pas laat terug van hun snorkeltrip. We zoeken ze op in hun hotel en mogen daar met de hele groep mee eten. Mees en Pieter zijn dolblij om Small Nest (met name Sepke) weer te zien. Mees zei vandaag een paar keer: "Waar is Small Nest nou? Ik wil Small Nest terug!". Het eten begint pas om 19:30 uur, maar Mees en Pieter houden het gelukkig lang vol. We kletsen gezellig bij en nemen dan weer voor een paar weken afscheid. We zullen elkaar pas weer zien op de Markiezen. Geplande vertrekdag is woensdag, inshallah.
Vrijdag 9 april 2010, Coupe bananenrepubliek
We zijn gisteren begonnen met een tripje naar de schilpaddenfabriek. Ze kweken daar de verschillende soorten galapagosschildpadden weer op sterkte. Zeilers en "wetenschappers" hebben in het verleden zo'n aanslag op de populatie gepleegd, dat ze hier nog jaren bezig zijn om de dieren te kweken en weer uit te zetten. Zeilers namen schildpadden mee als vers vlees omdat een schildpad 1 jaar zonder voer of water kan overleven, dat is lang hé. De mannetjes vonden het fantastisch en wij ook. Leonie werd een beetje opgewonden toen we twee reuzeschildpadden betrapten op een klein keesje. Nou ja klein, zo'n vrijpartij kan een uur of 4 duren! Sommige toeschouwers vonden dat lang, vreemd... Hoogtepunt was dat Mees en Pieter een klein babyschilpadje, ter grootte van hun hand, vast mochten houden. Dat was duidelijk niet de bedoeling, want we mochten er geen foto's van maken. 's Middags mochten de mannen naar de kapper, groot feest! Eerst 5 minuten met de tondeuse en dan nog 3 minuten knippen. Coupe bananenrepubliek, 3 mannen 10 dollar. Daar kan je dan weer niets van zeggen. De jongetjes vonden het geweldig, vooral omdat ze in een stoel in de vorm van een auto mochten zitten. Wij vonden het een beetje genant dat zowel Mees als Pieter een aantal dreadlocks hadden van het weinige wassen en kammen. Ik heb met John van de Nika (3x wereldkampioen Fireball en bij Ronstan gewerkt, dus nogal nautisch) nog naar de setup van de parasailor gekeken en die aangepast. We hebben de parasailor altijd op 4 schoten: twee naar het achterschip en twee naar de boeg. De twee naar de boeg lopen nu naar midscheeps. Dat schijnt een nog stabieler zeil te geven. Benieuwd of het werkt. Vandaag rustig aan gedaan. Met de jongetjes even naar de speeltuin en het strand geweest en een beetje gepoetst en opgeruimd. Ik maakte de romp schoon, terwijl een zeeleeuw nieuwsgierig meekeek, dat was geniaal. Vanmiddag was er een pot luck, dan neemt iedereen iets mee naar het strand en dat is gezellig. Dat was het ook wel, maar Pieter sloopte steeds vakkundig het door de andere kinderen gebouwde zandkasteel. Ondanks herhaaldelijk aandringen van Leonie en ik, bleef de aantrekkingskracht van het kasteel te groot. Toen we inmiddels voor de derde keer gevraagd werden Piet van het kasteel af te houden, zijn we maar weer richting boot gegaan. Wel mooi is dat zowel Tangaroa als Small Nest zojuist met een motorboot zijn aangekomen. Morgen spelen en borrelen dus! Oh ja, en dan nog even een propellor update. Vanmorgen kregen we bericht dat hij hier pas volgende week vrijdag zou zijn. Dat was stukzitten, we willen namelijk verder. Dus maar weer gebeld en toen bleek ineens dat als we wat dollars aan de juiste man gaven, die daarvan dan weer een deel aan een volgend mannetje kon geven, net zolang tot een mannetje bij de douane ook nog wat zou overhouden, het plotseling ook wel dinsdag zou kunnen. Laten we het hopen. Inmiddels is het denk ik de duurste autoprop die ooit onder een boot zal zitten (autoprop + verzendkosten + invoertax + storagetax + uit storage halen tax + versneld uit storage tax laten halen door "mannetje"). Bananenrepubliek.
Eindelijk doet het internet het weer op Isabela. Dat wil zeggen 1 internetcafe. Snel nieuwe fotos opgeladen. Gastenboek weer kunnen bekijken, hartelijk dank voor alle reacties! En mails binnengehaald.
Woensdag 7 april 2010, Los Tuneles
Dinsdagochtend hadden we een excursie geregeld via Fabricio (de local die hier alles voor de cruisers regelt) voor Merlin, Nika en onszelf. We werden om 9:00 uur opgehaald door twee panga's. Een panga is een motorbootje met afdakje en twee keer 100 pk buitenboordmotor. Wij zaten samen met de bemanning van de Nika in de boot en de Merlin zat in de andere panga. Het was een lawaaiige hobbelige tocht van ca. 45 minuten, maar Mees en Pieter bleven heel zoet op schoot zitten en Pieter viel zelfs in slaap. Bij onze bestemming, Los Tuneles, aangekomen, moesten we eerst door de branding heen varen. Het leek allemaal doodeng, maar de mannen, die de panga's bestuurden, wisten kennelijk wat ze deden en loodsten ons er feilloos tussendoor en overheen. We wisten niet goed wat we moesten verwachten van deze trip, maar dat had je van tevoren ook niet goed kunnen uitleggen. Ik doe een poging. De lavarotsen voor dit stukje kust van Isla Isabela bestaan uit talloze kleine eilandjes met doorgangen waar de panga net doorheen past en veel rotstunnels (vandaar: Los Tuneles). Er groeien cactussen en het stikt er van de dieren. Het is een landschap, zoals je nog nooit hebt gezien. Echt uniek. Adam maakt mooie foto's van de blue-footed boobies, zeeleeuwen, pinguins, cactussen, tunnels, bruggen, leguanen. Hij heeft voor zijn verjaardag een serieus fototoestel gekregen en dat is hopelijk te zien aan de kwaliteit van de foto's. We proberen er binnenkort weer een paar online te zetten. We maken een wandeling, nou ja, we klimmen, over de rotsen en bruggen. Het water is er helder, wat bijzonder is in de Galapagos. Toch is dit kennelijk niet de snorkelplek. We varen weer door de branding de zee op, een stuk terug langs de kust, en dan weer door de branding naar de snorkelplek. Adam en ik wisselen elkaar af, terwijl Mees en Pieter met autootjes spelen in de panga. Adam zit in de eerste groep en ziet een stuk of twintig witpuntrifhaaien. Helaas mis ik die, maar ik zie een grote zeeschildpad zwemmen. We zien allebei twee zeepaardjes. Ze zijn groter dan je zou denken. Een groot nadeel aan de Galapagos zijn de horzels. Ze zijn bijna overal, maar deze snorkelplek zit er echt vol mee. Zodra je je hoofd ook maar een tel boven water steekt, word je gestoken. Op de terugweg, weer 45 minuten keihard motoren, vallen zowel Mees als Pieter in slaap. Het was een bijzonder uitje en zeer de moeite waard. 's Middags borrelen we weer op het strand met Merlin en Nika. Merlin gaat aan boord eten en wij gaan met Nika in het strandtentje eten. Het is enorm gezellig en de veel te sterke pina coladas komen hard aan. Na het eten leggen we de jongens in bed, nemen de babyfoon mee en drinken bij Nika aan boord nog een drankje. John haalt zijn gitaar tevoorschijn en we zingen uit volle borst mee met klassiekers als 'The house of the rising sun'. Vanochtend moesten we helaas afscheid nemen van Nika. Ze zijn vertrokken naar de Markiezen. We hopen ze daar nog te zien en anders misschien in Tahiti, waar zij langer blijven vanwege bezoek. Adam is vanochtend gaan duiken met onder andere Gregory van Merlin. Het avontuur van de vorige duik (geen boot bij bovenkomen) was hem niet in de koude kleren gaan zitten en hij had bedacht dat het goed was om terug in het zadel te stappen. Gregory was divemaster in Zuid-Afrika en ze hadden een boei meegenomen en goede afspraken gemaakt met de boot. De duik was niet spectaculair, maar ze zagen wel een 4 meter grote manta ray! Alles ging goed en ik was blij om Adam weer terug te zien 's middags. Ik heb ondertussen met de jongens gepuzzeld, gelezen en op het strand gespeeld. Vanmiddag zijn we lekker op de boot gebleven en hebben de jongens op het voordek rondgezwierd in Oldies hangstoel. De jongetjes voor Buurman en buurman, en wij mogen nog even een wijntje blijven drinken op de fatboy op het voordek tijdens de zonsondergang. Onze propellor is blijven steken in Quito, vanwege douaneproblemen. Als het goed is, is het nu opgelost en hopelijk komt de propellor dan maandag eindelijk aan in Santa Cruz (ander eiland in Galapagos). We hopen dan dinsdag te vertrekken naar de Markiezen, tegelijk met Small Nest, Tangaroa en misschien ook Quartermoon en Merlin. Vrijdag en zaterdag zien we eindelijk Small Nest en de Tangaroa weer even. Ze komen langs Isla Isabela op hun toer van 4 dagen door de Galapagos met een motorboot.
Zondag 4 april 2010, Egg Hunt
'De markt' blijkt te bestaan uit twee kleine stalletjes met een paar soorten groente en fruit. Hoe anders is dit dan de voorbereiding voor de Atlantische oversteek… Toen scheepten we ladingen groente en fruit in van alle soorten en maten en nu moeten we het gewoon doen met wat hier op de lokale markt ligt. En eerlijk gezegd denk ik dat dat prima gaat lukken. Ik doe nu nog geen grote inkopen, want we liggen hier nog wel even, maar 'Grace' vertrekt maandag en slaat dus groot in. We zeulen met alle boodschappen de lange weg terug naar het dorp. Maar eerst drinken we nog even een sapje, terwijl Helen van de 'Nika' inklaart. Terwijl we daar lekker uitrusten in de relatieve koelte van de schaduw, zien we een gigantische spin (ter grootte van je computermuis) uit onze boodschappentassen ontsnappen… Terug op de boot doen we ons uiterste best om alle groente en fruit van ongedierte te ontdoen. We wassen alles in zout water met een beetje bleekmiddel. We vissen twee kakkerlakken uit het water. We hebben al een tijd geen kakkerlakken meer gezien bij ons aan boord en dat willen we graag zo houden. Vlak bij de boot zijn vrijwel 24 uur per dag zowel zeeleeuwen als pinguins aan het zwemmen. 's Avonds hebben we ons onderwaterled aan (met dank aan Raymond!) en daar komen heel veel vissen op af. Op al die vette vis komt elke avond een zeeleeuw af, die lekker onder de boot hangt en zich vol vreet. Als hij bellen blaast onder de boot, hoor je dat door de hele romp, een bizar geluid. Ik ben 's nachts ook al een keer wakker geworden van twee vechtende zeeleeuwen, die kennelijk allebei hun zinnen hadden gezet op ons zwemplatform. Dat klinkt best angstaanjagend en maakt veel lawaai. Maar het meest bizarre wat we vandaag gezien hebben, was een zeeleeuw, die met zijn prooi speelde. Hij had een morene gevangen en hield die steeds bij zijn staart vast. De morene probeerde weg te zwemmen en sprong zelfs uit het water, maar de zeeleeuw liet hem niet gaan. De zeeleeuw werd 1 keer in zijn neus gebeten door de morene en was daardoor even van slag, maar hij herstelde zich snel en pakte het arme beest weer in zijn bek. Dit schouwspel speelde zich op ca. 4 meter van de boot af. Echt bijzonder om te zien. We zijn nog een keer gaan snorkelen bij de lagune aan het eind van de 'boardwalk' door de mangrove. Dit keer gingen we naar de daarnaast gelegen lagune. De enige manier om daar te komen is door een stuk te zwemmen, dan over rotsen te klauteren en dan over een heel stuk ondiep rif (vol met zee-egels) te lopen/zwemmen. Die volgende lagune is prachtig, met relatief goed zicht (wat ongebruikelijk is in de Galapagos) en veel grote zeeschildpadden en leguanen. Ik vond de tocht ernaar toe nogal een uitdaging (to put it mildly) met de jongetjes. Tijdens het zwemmen zitten ze op onze rug, maar Pieter vond het niet leuk en ze kregen het allebei koud. Het water is hier door de koude Humboldtstroom onder de 30 graden, ik weet niet precies hoeveel, maar de mannetjes zijn dat niet gewend en ze krijgen het snel koud. Gelukkig werden onze inspanningen goed beloond, doordat we veel zeeschildpadden en pinguins zagen en bovenal doordat Mees ze ook heeft zien zwemmen, snorkelend op pappa's rug. We hadden alleen niet het idee dat hij zelf begreep hoe bijzonder dat was. 's Middags borrelen we met de Nika en de Grace op het strand bij de pier, terwijl de kinderen om ons heen spelen. Als het donker wordt, worden we verjaagd door de muggen. Shane van 'Grace' leert ons het Zuiderkruis met z'n twee pointers te herkennen in de sterrenhemel. Het Zuiderkruis kun je alleen op het zuidelijk halfrond zien en de "lengte van de vlieger" van het Zuiderkruis wijst het zuiden aan. Het is zowel op zee als in de woestijn een belangrijk hulpmiddel voor navigatie, hoewel het in de tijden van gps natuurlijk nauwelijks meer als zodanig wordt gebruikt. In de baai liggen vandaag drie kleine coasters die voor het hele eiland provisie komen brengen. De hele dag varen kleine motorbootjes heen en weer om alles van en naar de schepen te brengen. Zondagochtend zoeken de mannetjes, zodra ze wakker zijn, met veel plezier de door ons geverfde en verstopte eieren. We hadden alleen vingerverf om de eieren mee te verven en dat dekte niet zo goed, maar de pret was er niet minder om. Daarna gingen we naar de kant voor een 'egg hunt'. Adam en John (Nika) gingen vooruit met al het snoepgoed (bij gebrek aan chocolade eieren, kennelijk is het zoeken van hardgekookte eieren niet gebruikelijk/achterhaald in Australie) om het te verstoppen in de speeltuin bij het strand. Behalve Nika, Grace en Elena, doet er nog een boot mee met de 'egg hunt'. De Zuidafrikaanse catamaran Merlin, die gisteravond aangekomen is, heeft drie kinderen aan boord, waarvan de jongste, Clea, net 4 is. In totaal doen er dus 11 kinderen mee aan de 'egg hunt'. De allerkleinsten (waaronder Mees en Pieter) krijgen een kleine voorsprong. Die heeft Mees nauwelijks nodig, want hij verzamelt een flinke zak vol snoep. Ik heb Pieter een beetje geholpen, maar hij spotte er zelf ook een paar. Na afloop wordt het snoep een beetje eerlijker verdeeld en daarna wordt er natuurlijk flink gesnoept. De kinderen gaan met z'n allen op het strand spelen, terwijl de ouders een kop koffie drinken en bijkletsen. We liften terug naar de pier in de bak van een ouderwetse open vrachtwagen (dat is anders een wandeling van een kwartier). 's Middags borrelen we weer met z'n allen op het strand, dit keer met de 'deet' bij de hand, maar de muggen blijven weg doordat er wat wind van zee staat. Wat een boel gezelligheid. Morgen vertrekt de Grace richting Marqueses, dus dan wordt het groepje weer wat kleiner.
Zaterdag 3 april 2010, Weer met z'n vieren
Gisteren hebben we Joost, Babette en Siebe, op de ferry terug naar Santa Cruz gezet, waar ze het vliegtuig nemen naar huis. Het was ongelooflijk gezellig, maar ook lekker om nu weer met z'n vieren te zijn. 3 weken met 2 gezinnen op zo'n 40m2, zonder ruzie of onenigheid, dat is knap. Complimenten aan Joost en Babette en hartelijk dank voor het langskomen! We hebben de rest van de morgen gebruikt voor een grote schoonmaak. Alle kussens naar buiten, luchten en uitkloppen, wasjes gedraaid en alles gepoetst. Alles weer schoon en als nieuw. We liggen nog steeds in Isabela en het is hier gaaf. De "Grace" en de "Nika", twee Australische boten, zijn ook aangekomen en we hebben twee erg gezellige avonden. Donderdag kwam "Grace" bij ons borrelen met hun drie kindjes en, omdat het zo gezellig was, meteen maar blijven eten. De kids speelden met elkaar en keken Cars, tot groot genoegen van Mees. Mees is Cars fan. We hadden van een paar lokale vissers een grote tonijn gekocht en Nicole had nog een koude rijst salade staan, dus heerlijk gegeten! Nadat ook de whiskeyfles op tafel gekomen was, werd het tijd om de kindjes in bed te leggen. We zijn er zelf ook maar direct ingekropen. Gisteren maakten we een wandeling door de mangroven en het pad eindigde in een lagune. Snorkelspullen aan en op zoek naar bijzondere beesten. Onderwater zagen we een pinguin langszwemmen, 4 enorme (1.5m) zeeschildpadden en zwom er een grote leguaan op nog geen 2 meter langs. Echt weer bijzonder gaaf. Vandaag gaan we er nog eens met de drie boten heen. Gisteravond met de drie bootjes bij de "Grace" gaan eten. Dat is een Halberg Rassy 46 en die is eigenlijk 49 ft lang. Nogal gave boot, althans voor anker… Zeilt voor geen meter, maar wat een luxe. Groot televisiescherm waar alle 8 kindjes Madagaskar keken, en wij buiten op het achterdek biertjes drinken. Die boot had een machinekamer die in een Oyster 65 niet zou misstaan. In de machinekamer, waar je bijna in kunt staan, grote motor, grote generator, airco, watermakers, verwarming, stuurautomaat, en alles gedubbeld, wow. Zijn watermaker maakt 130 liter/uur en hij heeft een brandslang in het voorluik liggen zodat ze steeds na een overtocht "even" de boot zoet kunnen spoelen. Nogal relaxed. Met onze watermaker van 40 liter/uur, vullen wij de tanks elke 3 dagen en zijn ondertussen nogal zuinig met water. Daar zou ik misschien een volgende keer wel in willen investeren. Een grotere watermaker. We zagen dat nu op een aantal verschillende boten en dat is toch wel lekker. Hier zijn trouwens nog maar weinig bootjes zonder eigen watermaker. We willen hier waarschijnlijk nog een week of misschien twee blijven liggen en nog een paar mooie tripjes maken met een bootje of een taxi. We moeten nog even naar Santa Cruz om onze nieuwe autoprop propellor op te halen, maar dat doen we waarschijnlijk ook met een ferry, de ankerbaai in St Cruz schijnt oncomfortabel te zijn. Ondertussen maken we ons langzaam op voor wat onze langste oversteek van deze hele reis zal worden. 3000 mijl naar de Marqueses. Dat is een serieus eind varen, en we zien er een beetje tegenop. Nu eerst nog even genieten van de Galapagos, Leonie is net met de andere dames vertrokken naar de markt, benieuwd of ze daar iets kunnen vinden. Al het groente en fruit komt van het vasteland, dus echt vers kan het niet zijn, en het moet straks zo'n 3 weken goed blijven. |