Archief 2010 (augustus)

We vragen Diana, de Tonganese eigenaar of we er eventueel kunnen lunchen. Na wat piekeren zegt ze, dat het morgen kan. We zijn benieuwd. Het blijkt mee te vallen. Ze heeft cake-jes en jam gemaakt. En een zoet bolletje met ei en tomaat. Prima, 4 man, 10 dollar, daar kan je dan weer helemaal niets van zeggen.

 

De volgende ochtend terwijl Mees en mamma school hebben, ga ik met Pietje op dinghy safari (hij lekt trouwens nog, maar het is nog maar een klein lekje) naar het zuidelijkste puntje, waar volgens onze bronnen nog een resort moet zijn. Dat blijkt te kloppen. We varen weliswaar eerst in volle vaart op het koraal (dat hier plotseling vlakbij het strand ligt). Maar dan vinden we toch een route naar het strand. Voorzichtig informeren we of we wat koffie kunnen krijgen. Niet alleen dat, de eigenaresse, een erg interessant, oud, Amerikaans vrouwtje, neemt ons na de koffie en sap mee op een toertje rond het resort. Schitterend en zeer kleinschalig opgezet. Ze heeft maar 6 bungalowtjes, die ze in Bali liet maken. Een hut om te eten en wat love seats aan het strand. Mocht je er even een lang weekend tussenuit willen, check dan even www.serenitybeaches.com. Lief mens, goed voor mekaar, en niet duur. We mogen niet betalen voor de koffie en Pieter's sap, dus zeg ik toe dat we vanavond komen eten. Snel terug naar Elena, want Mees en mamma zijn klaar voor 'vrij spelen'. We klooien lekker op het strand en snorkelen wat door de baai.
 

's Middags borrelen we op de Asolare, een Amel 54 (die zien er van buiten niet uit, maar wat een schitterende boot van binnen). De eigenaar heeft een interessant verhaal, want hij was diegene, die in 2008 op een rif vlak voor Australië lag met z'n boot, omdat C-map en Maxsea vergeten waren een rif op hun kaarten te vermelden. Daarna begon een jarenlang gevecht tussen hem en Pantaneus, zijn verzekeraar, omdat die claimde dat hij met 4 man op de boot moest zijn, en hij was maar met 2. In het oorspronkelijke contract stond die clausule niet, en nog altijd heeft hij geen cent ontvangen… Ondertussen kocht hij toch maar gewoon een nieuwe en zeilde opnieuw van Engeland naar Tonga.
 

Borrel was gezellig en daarna dus eten in Serenity. Het leuke is, dat ze maar twee tafels hebben en je zit dus met de andere gasten aan tafel. Geen menu, je krijgt gewoon wat er is en dat was spagetti bolo, heerlijk! We zaten met een jong Nieuw Zeelands stel aan tafel en dat was erg gezellig. De mannetjes vermaakten zich met een stapel kussens en wij dronken met z'n vieren lekkere Nieuw Zeelandse wijn.
Vandaag zijn we gaan duiken met de mannetjes. We werden om 8:30 uur al opgehaald en maakten twee mooie duiken. Er is hier vooral een enorme verscheidenheid aan koraal en koraalvisjes. Het zijn niet zozeer de aantallen, maar vooral de vele soorten. Zagen o.a. zeepaardjes, anemoonvisjes en cleaner shrimps, als je daar je hand bij houdt dan gaan ze die schoonmaken. En voor het eerst zagen we de combinatie van vis en garnaal die elkaar nodig hebben om te overleven, die ik alleen van Geographic channel kende. Volgens mij heet die een "Dart fish". De vis kan geen holletje maken en de garnaal heeft slechte ogen. De garnaal maakt dus een holletje en onderhoudt dat de hele dag, terwijl het visje oplet of er geen gevaar dreigt. Bij gevaar vliegt de vis z.s.m. het holletje in, en dus de garnaal ook. Nogal geniaal. Een vis die een garnaal als huisdier heeft, of een garnaal die een vis als huisdier houdt. Ik geloof niet dat ze het met elkaar doen.
 

Het is schitterend als je dan boven water komt en de mannetjes over de rand van de duikboot hangen en vragen wat we allemaal gezien hebben. Ze zagen zelf een zeeslang, die vlakbij de duikboot kwam, dus ze deden toch een beetje mee. We waren pas om 14:15 uur weer op de Elena, dus het was een lange ochtend voor de jongens, maar ze hebben het weer goed gedaan op zo'n piepklein duikbootje met wat speelgoedautootjes (en wat lollies en koekjes als zoethoudertje…).