Aitutaki is helemaal Adam's eiland; er zijn geen honden. In 1967 werd een eilander door een hond gebeten, waarna lepra uitbrak. De honden kregen de schuld en werden allemaal afgemaakt. Je kunt je hond beter niet meenemen naar Aitutaki, want "dogs will be destroyed". In plaats van zwerfhonden stikt het in Aitutaki van de loslopende kippen, maar dat zijn tenminste geen kuitenbijters.
Aitutaki is helemaal Adam's eiland; er zijn geen honden. In 1967 werd een eilander door een hond gebeten, waarna lepra uitbrak. De honden kregen de schuld en werden allemaal afgemaakt. Je kunt je hond beter niet meenemen naar Aitutaki, want "dogs will be destroyed". In plaats van zwerfhonden stikt het in Aitutaki van de loslopende kippen, maar dat zijn tenminste geen kuitenbijters.
Met Sea Level en Small Nest ga ik mee naar een dansoptreden bij een hotel, terwijl Adam op de jongetjes past. Het is natuurlijk opgezet voor de hotelgasten en andere toeristen, maar het is toch leuk om de traditionele dansen te zien. Ze praten in de Cook Islands dan wel Engels als tweede taal, maar hun oorspronkelijke taal lijkt zoveel op het Tahitiaans, dat ze elkaar kunnen verstaan. Ze dragen bloemen achter hun oor en de dansen lijken ook erg op elkaar. Het is duidelijk dat de Polynesische cultuur wijd verspreid is: van Hawaii tot Nieuw Zeeland. De schaars geklede meisjes in kokosnoot-bh's wiegen met hun heupen alsof ze van elastiek zijn. De gespierde mannen wiebelen zo snel met hun knieën, dat het lijkt alsof ze in de lucht zweven. Hun bovenbenen zijn zo gespierd, dat de bovenbenen van Sven Kramer er niks bij zijn. Als je ze zou leren schaatsen, zouden ze Sven waarschijnlijk zoekschaatsen. Sven zou er goed aan doen deze Polynesische dans in zijn trainingsschema op te nemen. Aan het eind van de dansvoorstelling worden er (zoals altijd) toeristen uit het publiek de dansvloer opgesleurd om zich belachelijk te maken. Ik denk veilig opgesteld te staan, maar ineens wordt ik van achteren vastgegrepen door zo'n enorme Polynesiër. Zijn naam is Ali (klinkt niet Polynesisch he?). Ik krijg een bloemenkrans op mijn hoofd en wordt luid toegejuicht door Small Nest en Sea Level. Ali vraagt of mijn vriend er is? Nee, die is er niet. Hij vraagt of ik wel weet dat het 'mos' is, dat je met degene met wie je danst mee naar huis gaat. Tijdens het dansen krijg ik de opdracht om mijn handen op zijn heupen te leggen, maar hij duwt ze resoluut naar zijn billen. Tsjongejonge zeg. Small Nest heeft een filmpje met belastend materiaal, dat ongetwijfeld op de site zal verschijnen… Tussen de witte meisjes met bevallige zomerjurkjes staat een meisje in spijkerbroek en dikke fleecetrui. Ik ben de tropen immers gewend en heb het snel koud.
Sepke, Ward en Flor komen een ochtend op de jongetjes passen, terwijl de pappa's en de mamma's gaan duiken. Helaas is de eerste duik nogal oninteressant. De tweede duik is beter, want we zien 4 zeeschildpadden en een 'giant clam' (grote schelp). Na afloop eten we met z'n allen pannenkoeken aan boord van de Elena. De eigenaar van de duikschool heeft ons gevraagd om spullen mee te nemen naar Palmerston. We dachten dat het om een paar doosjes zou gaan, maar Adam komt terug met een overbeladen Sammie en inmiddels zit de halve speelkamer vol met wc-papier, suiker, bloem, zonnebloemolie, etc. voor Ms Jock Marsters. Als dank voor de bezorging krijgen we allerlei groenten cadeau. 's Middags komen er nog drie kistjes tomaten en een enorme koelbox bij, maar gelukkig is Sea Level bereid die mee te nemen, want wij kunnen het echt niet meer kwijt.
's Middags wandelen we met Mees en Pieter nog even naar de oudste kerk van de Cook Islands en drinken we een biertje in de Game Fishing Club, waar we met een paar locals kletsen over het eiland en de viswedstrijd die morgen plaatsvindt en natuurlijk over de orkaan van afgelopen februari, die zoveel verwoest heeft.
's Avonds past Sepke nog een keer op en nemen wij een taxi naar Café Tupuna. Heerlijk eten en gezellige sfeer. Topavond.
Om 4:00 uur lichten wij zonder problemen het anker om naar Palmerston te varen, 203 mijl. Dat dit niet vanzelfsprekend is, blijkt wel uit het feit dat zowel Sea Level en Small Nest het niet voor elkaar krijgen. Sea Level raakt enkele uren later vanzelf los, maar Willem moet zelfs met zijn duikfles naar het anker duiken, waar hij met veel inspanning een stuk koraal afbreekt om zijn anker te bevrijden van het ankerkerkhof (er liggen meerdere ankers…). We varen dus al de hele dag met zijn 3-en achter elkaar aan. We zien Sea Level achter ons zeilen met Spinaker. Dat is frustrerend, want wij hebben wel een paar uur kunnen zeilen met de parasailor, maar zijn nu alweer een tijdje aan het motoren. Elena heeft gewoon meer wind nodig dan Sea Level. Het volgende rondje wordt zeker in een cat. We zijn al met Jim en Kent aan het onderhandelen over de Sea Level, een Schioning catamaran 14.8m.
's Ochtends zegt Adam tegen mij: "vanavond eten we vis met tomaten" (want die moeten op). "Wat voor soort vis wil je?" Nou, vind ik dorade het lekkerst, dus ik antwoord: "dorade". Ongelofelijk maar waar: om 11:30 uur vangen we een 10 kg. dorade!!! En die hebben we dus zojuist met tomaten, knoflook, uitjes en aardappelpuree opgegeten.
We hoorden vandaag dat Fine Gold inderdaad doorgevaren is naar Niue, geen paniek dus.