Sinds maart 2010 woont er een antropoloog op het eiland, die zijn proefschrift over Palmerston schrijft. Ik kan me voorstellen, dat er makkelijk een boek vol te schrijven is over dit zeer geïsoleerde eiland. Wij zijn er slechts twee dagen aan land geweest en raken niet uitgepraat over alles wat we gezien en gehoord hebben.
Sinds maart 2010 woont er een antropoloog op het eiland, die zijn proefschrift over Palmerston schrijft. Ik kan me voorstellen, dat er makkelijk een boek vol te schrijven is over dit zeer geïsoleerde eiland. Wij zijn er slechts twee dagen aan land geweest en raken niet uitgepraat over alles wat we gezien en gehoord hebben.
Onze gastvrouw, Yvonne Marsters, is de eerste niet-Polynesische vrouw, die op Palmerston woont. Ze is hier 7,5 jaar geleden naartoe verhuisd met haar man, Tere, en haar dochter, Shekina (13). Yvonne is het hoofd van de school. Er zijn 28 leerlingen, verdeeld over twee klaslokalen. Sinds Yvonne de wind eronder heeft, leren alle kinderen lezen, schrijven en rekenen. Er heerst een ijzeren discipline en alles staat in het teken van God. De eerste regel op school is: "Honour God". Shekina draagt een petje met in grote letters "I love Jesus" erop. Yvonne regelt daarnaast alle financiële zaken op het eiland. Tere is 'secretary', de belangrijkste man vanuit de overheid (Cook Islands) op Palmerston. Daarnaast is hij ook de pastoor. Hij drinkt geen alcohol. Er is sowieso geen alcohol op het eiland, want als het schip geweest is, dan wordt alle drank in de dagen daarna opgedronken en is er de maanden daarna niks meer.
Yvonne is geboren en getogen in Nieuw Zeeland, maar haar ouders zijn allebei Nederlands. Ze spreekt zelf geen Nederlands, maar ze verstaat het wel. Toevallig zijn de ouders van Yvonne op bezoek. Opa Kees de Bruijn is in de tachtig, maar is de hele dag aan het timmeren en zagen om de nieuwe prachtige villa verder af te bouwen. Opa en oma de Bruijn kregen eind april een telefoontje of ze drie dagen later klaar konden staan, want dan konden ze met een schip mee naar Palmerston om hun dochter en kleindochter te bezoeken. Sindsdien is er geen schip meer geweest en het ziet er naar uit, dat er in september pas weer een schip komt, dus tot die tijd zitten ze hier vast.
Het is schoolvakantie. Als de mensen van Palmerston op vakantie gaan, gaan ze kamperen op een motu (eiland op het rif). Vandaag worden Small Nest en wij door onze gastheren meegenomen naar een motu. In het zand wordt een 'oven' gemaakt van vuur en takjes, waarop de verse vis ligt, die wordt toegedekt met een dikke laag bladeren. Dat gebeurt heel zorgvuldig, zodat er geen zand bij komt. Een paar meter verderop is een vuur, waar een grote ketel water wordt gekookt. Verder is er rijst en verschillende soorten zoete broodjes, veel kokosnoot en 'corned beef'. De jongetjes hebben intussen honger gekregen, want we werden pas om 11:00 uur van onze boot opgehaald en voordat de vis eindelijk gaar is, is het al 13:30 uur. Ze spelen zoet op het strand met in mijn ogen veel te grote heremietkreeften. Willem en Adam gaan met Tere speervissen. Ze vangen een 'parrotfish' en een klein rood visje. Adam wordt door dit visje in zijn duim gestoken, maar het blijkt gelukkig niet giftig te zijn. Aan het eind van de middag varen we weer terug naar 'onze' villa. Daar hangen we wat rond, totdat al onze films en televisieseries van onze harde schijf zijn gekopieerd. Vlak voordat het donker wordt (rond 19:00 uur) worden we via de enorm smalle pas teruggebracht naar de Elena. Onder de cruisers is sinds vanochtend wat paniek ontstaan over een storm, die eraan zou komen over enkele dagen. Als we terugvaren, zien we Small Nest en Sea Level wegzeilen aan de horizon. Tangaroa is vanochtend al vertrokken. We bedanken onze gastheer en maken in recordtijd de boot klaar om ook te vertrekken, zodat we achter de rest aan kunnen. We hadden best een dag langer willen blijven, maar we willen ook graag met de rest mee blijven zeilen. Sunboy is voorbij Palmerston gevaren en zit zo'n 20 mijl voor ons. Er is dus een grote ploeg onderweg naar Niue. Het is rustig weer en we hebben de parasailor erop staan. Palmerston was een onvergetelijke ervaring. Ik zou nooit tussen het gekonkel en de rivaliteit van de drie families willen wonen, maar het was uniek om op zo'n geïsoleerde plek te zijn.
Ironisch genoeg, zie ik op de AIS, dat er op dit moment, op zo'n 20 mijl afstand van Palmerston, een schip voor ons langs vaart. Maar dat stopt dus niet in Palmerston…