Het is sinds een paar dagen eindelijk weer mooi weer, en dat is echt genieten. We tanken in Raiatea en gaan naar de lokale Champion, maar vluchten na een nachtje snel naar het mooiere Tahaa. In Raiatea hebben we voor het eerst sinds Panama weer eens het luik in de ingang en op slot, zelfs Sammie hijsen we voor de zekerheid aan dek. Veel dronken locals en een agressieve pompbediende die ons verneukt met de tax.
Jammer genoeg zijn “Small Nest” en “Flash V”, alweer door naar Bora Bora, maar het is met “Tangaroa” nog steeds erg gezellig. We zwemmen wat, spelen wat op het strandje,
gaan op dinghysafari en genieten van het mooie weer. Alles staat weer open en langs de hele reling en op de giek hangt was te drogen.
Gisteren zijn we naar de andere kant van Tahaa gevaren, waar we in een mooie groene diepe baai voor anker gingen. ’s Morgens worden we wakker met heel veel vogel gefluit. Mooi plaatsje met een winkeltje en een half uur lopen van "Maison de Vanille”. Daar moeten we toch even heen. Tahaa is beroemd vanwege z’n vanille. Van hier komt de beste kwaliteit vanille en ongeveer een kwart van de hele export uit Frans Polynesie. Het is een mooie wandeling door de heuvels van Tahaa en de rondleiding op de vanille boerderij is interessant. Het is nog niet eenvoudig om van een vanille zaad, een kant en klaar product te maken. Veel drogen en veel fermenteren is het devies.
Terug op de boot doet Leonie een werklelijk geniale klus door ons deklicht, dat er plotseling met kortsluiting mee ophield, te repareren. Mét gevaar voor eigen leven overigens, want als ik haar tot halverwege de tweede zaling gehesen heb, en ze het huis van het lampje van de mast schroeft, blijkt er een giga wesp in het huis te wonen. Zo een van een paar centimeter… Leonie heeft het niet zo op wespen dus springt bijna uit haar bootstoeltje. Gelukkig vliegt "het ding”, na een tijdje weg. De kortsluiting wordt verholpen (we weten beiden eigenlijk niet hoe. Kwestie van uit elkaar halen en weer terug in elkaar zetten), en het deklicht werkt weer!
Vandaag varen we naar een klein eilandje, Motu Taohotu, waar een klein resort op staat. Ik heb gisteren met eigenaar Theodor afgesproken dat we er met een aantal bootjes voetbal mogen kijken. Hij blijkt een fanatiek aanhanger van Oranje dus we zijn van harte welkom. Vanavond zijn we met z’n tweetjes bij hem gaan eten, om even te checken of ze inderdaad een tv hebben en alles lijkt in orde voor morgenochtend, als we hier met 5 boten voetbal gaan kijken. Het eten was trouwens geniaal hoewel we iets anders verwacht hadden. Net nadat we Carolien van de "Tangaroa” op de Elena geïnstalleerd hadden voor een filmavondje, voeren we getweeën trés romantique, richting resort. Het was al donker maar Theodor (onze nieuw gemaakte Oranje vriend) stond ons al op te wachten met zaklamp. Lopen we het terras op, zit daar stom toevallig een Italiaans stel dat we ook in Fakarava al ontmoeten bij het resort waarvan wij toen duikten. Ze reizen over land door Frans Polynesie en zitten hier dus ook weer. Ons tafeltje wordt door Theodor aan hun tafeltje geschoven en omdat we de enige gasten zijn, komen hij en z’n vrouw er ook maar gezellig bij zitten. In plaats van een romantisch dineetje voor twee zitten we de hele avond met een paar locals en twee Italianen te kletsen. Wat overigens ongelooflijk gezellig is.