Archief 2010 (juni)

We hebben ons bij aankomst in Engeland wel afgevraagd, waarom we iedereen achter gingen laten en ons even heel eenzaam gevoeld. Dat was gelukkig maar van korte duur, want vertrekkers hebben allemaal hun familie en vrienden uitgezwaaid en zitten dus allemaal verlegen om een praatje en nieuwe beste vrienden. We zeilen vier maanden met Pjotter en een aantal maanden daarvan ook met Mjolner. Rosa vaart vijf maanden met ons mee. Op de Canarische Eilanden nemen we afscheid van Pjotter en Mjolner, maar gelukkig ontmoeten we kort daarna al Small Nest, waarmee we sindsdien opvaren. Ook de Tangaroa sluit zich bij tijd en wijle bij ons aan. Voor ons is dat samen opvaren wel van een belangrijke toegevoegde waarde aan de reiservaring. "Happiness is only real when shared." We varen nu een paar weken alleen en genieten daar ook van (m.n. vanwege het contact met de lokale bevolking), maar het zal leuk zijn om Small Nest, en hopelijk ook Tangaroa, in Tahiti weer te zien.

 

Wat is er in een jaar veranderd? Wat ons betreft niet veel. We hebben natuurlijk veel meegemaakt en gezien en we liggen op enkele duizenden mijlen afstand en op twaalf uur tijdsverschil van Nederland op 30 graden azuurblauw water. We hebben een natuurlijke 'coupe soleil' en zijn lekker bruin. De grootste verandering betreft de mannetjes. Was Pieter net baby af bij vertrek, nu is hij een stevige peuter, bijna even groot als Mees en misschien zelfs sterker dan zijn grote broer. Hij kan al aardig kletsen en daar hebben we allemaal veel plezier van. Bij Mees is de verandering minder groot. Hij is gegroeid, zindelijk geworden, kent de kleuren en kan kopvoeters tekenen en tot tien tellen. Pieter weet niets meer van Denekamp, Mees weet bijna alles nog. Ze worden allebei minder vaak zeeziek dan in het begin van de reis. Met name Mees kan heel goed aanvoelen wanneer het mis gaat en gaat dan snel liggen, waardoor het meestal wel weer beter gaat. Hun woordenschat bevat woorden, die de meeste Nederlandse peuters niet zullen kennen, zoals: koraal, zeekomkommer, mango, dingy dock, kakkerlak, inverter, pelikaan, tonijn, heremietkreeft, etc. We zijn benieuwd welke woorden ze gemist hebben, die ze in Nederland wel geleerd zouden hebben (afwasmachine? Spruitjes? Stofzuiger? Dijk? Tulp?). Ze eten allebei goed en houden gelukkig van vis en rijst, wat we vaak eten. Gek genoeg houden ze zelfs van longlife melk (blehhh), ze weten immers niet beter. Ze maken natuurlijk af en toe ruzie, maar meestal spelen ze heel zoet samen. Ze zijn natuurlijk erg op elkaar aangewezen. We genieten ervan, dat we 's ochtends nooit stress hebben. De mannetjes komen lekker bij ons op het grote bed om rustig wakker te worden en daarna gaan we rustig met z'n allen buiten ontbijten. Dat zal wel even omschakelen worden, als Mees en Pieter straks in Nieuw Zeeland een paar maanden naar Preschool/kindergarten gaan.

 

Het is overigens niet zo, dat we nooit stress hebben, maar het gaat om andere dingen. We houden constant de jongens in de gaten, want ze kunnen nog niet zwemmen. Houdt het anker het? Kunnen we op dit tijdstip veilig door de pas varen? Moeten we voor die donkere bui reven? Elena verdient een heleboel pluimen. Er gingen bijna geen noemenswaardige dingen kapot. Alle niet noemenswaardige dingen gingen wel kapot, maar het meeste kon (al dan niet met hulp van Arno of Ad van Jachtwerf Brouwershaven, waarvoor dank!) gerepareerd worden. Het is moeilijk om te zeggen wat het hoogtepunt van onze reis was. De 10 dagen in Raroia waren wel heel speciaal. Maar we hebben ook genoten van Zuidwest Engeland, Marokko, Lanzarote, Dominica, The Grenadines, Los Roques, Curacao, Cartagena, San Blas, Galapagos en de Markiezen. Allemaal om verschillende redenen. In Curacao genoten we van het bezoek en de Nederlandse producten. In Marokko genoten we van de cultuur, de weinig bezochte havens en de reis over land en zelfs door de woestijn. In de Galapagos genoten we van alle dieren. Op de San Blas waren we onder indruk van de traditionele cultuur van de Kuna Indianen en de prachtige bounty eilanden.

 

Waren er ook dieptepunten? We misten de begrafenis van omi, die we gelukkig op de Canarische Eilanden nog hadden gezien. Maar we voelden ons toch ver weg. Daarnaast een aantal bootproblemen. We raakten een rots op de Scillies. Moesten de noodhelmstok monteren, toen onze hydrolische stuurram losschoot. We betaalden ons blauw, toen de Spaanse kustwacht onze dinghy terugvond. We zijn van een mooring af geslagen in St. Vincent. We hebben lang last gehad van kakkerlakken. We verloren onze propellor in het Panamakanaal en sloegen plat midden op de Pacific. En hadden af en toe wat zorgen over het bedrijf. Het lijkt een hele lijst, maar we hebben toch het gevoel, dat we weinig problemen hebben gehad. Het zijn allemaal dingen geweest, die we vrij snel konden oplossen en waar we vervolgens geen zorgen meer om hadden. We ontmoeten zeilers, die blijven hangen, stoppen, of hun rondje korter maken door mankementen. Vaak zijn de mankementen niet zo groot, alleen het vertrouwen weg. Wij hebben steeds veel vertrouwen gehouden in een goede oplossing en we hebben nooit het idee gehad na een tegenslag om de reis af te breken.

 

We zijn samen ook gegroeid. 24 uur/365 dagen, bijna elk uur samen zijn, dat is bijzonder. We hebben eigenlijk nog geen dipje gehad. In Noord Spanje moesten we even resetten. Teveel kindjes-tijd en te weinig onze-tijd. Tel daar veel regen bij op en het huis wordt te klein. Twee keer uit eten gegaan en lekker veel gedronken en we konden er weer tegenaan. Daarna kreeg alles een ritme en zijn we tevreden, gelukkig. Discussies beperken zich eigenlijk tot af en toe een ander inzicht in de opvoeding van de kids, nooit over zeil- of bootzaken, of elkaar. Leonie vindt dat Adam wat vaker mag opruimen, Adam vindt dat Leonie het leven niet te serieus moet nemen, niets ernstigs dus. Je hebt enorm veel tijd om met elkaar te praten. Geen werk, geen collega's, geen buren en geen tv, waar heb je het dan over? Vooral veel over ons, over onze mannetjes, over de mensen en de plaatsen die we ontmoeten. Wat we willen, straks. En hoe we het dan zouden willen. Adam zou overal wel willen wonen en ziet dan een strand en ziet dan een eco-resort mogelijkheid, dat hij graag met vriendjes zou willen gaan realiseren. Leonie denkt aan alle nieuwe kindjes van vrienden en familie die ze graag wil bezoeken, en hoe we dan lekker settelen en de kindjes naar school gaan, in Holland. En dat vertellen we elkaar dan, en dan drinken we een wijntje in de kuip, onze "room with a view", en dan liggen we even dicht tegen elkaar aan.

 

Voldoet de reis aan onze verwachtingen? We droomden als tieners al van deze reis. Toch is het raar dat je tijdens dromen en lezen eigenlijk vooral in de huid van de ander kruipt. We verwachten dan ook niet in detail hoe het zou zijn, en de praktijk is toch altijd anders. Sommige zaken zijn makkelijker dan onze verwachting. Dat geldt vooral voor het varen en navigeren. Dat is in deze tijd geen rocket science meer. De kaarten zijn echt goed, en met moderne electronica stelt het niet veel voor. Elena is goed te 'handelen' met z'n tweeen en is een makkelijke boot, die goed in elkaar zit. Dat gedeelte van de reis is dus veel makkelijker dan verwacht. Zelfs het afzien tijdens een lange oversteek of een tochtje in zwaar weer, vergeet je eigenlijk heel snel weer. Het opvoeden van de kids en met name het daardoor wat vastere dagschema is waarschijnlijk wat moeilijker dan verwacht. Hoewel, als we met andere bootjes samen zijn, we ook vaak oppas hebben, en dan lost dat zich weer op. Wat betreft de mensen die we ontmoeten, de natuur en de plekjes die we tegenkomen, dat gaat onze verwachting te boven. Dat is nog veel leuker dan we van te voren verwacht hadden. Wat zijn er ongelooflijk veel, ongelooflijk mooie plaatsen. En het lijkt wel of het alleen maar mooier wordt steeds.

 

Zijn er dingen die we missen? Ja. Allereerst vrienden en familie. Verder zijn er heel wat baby's geboren sinds ons vertrek. De meer materiële dingen die we missen zijn: onbeperkt internet, een bad, en een groot lekker bed zonder zand of zout... Vanaf hier gaat het via allerlei eilanden naar Nieuw Zeeland, waar we vijf maanden zullen blijven in afwachting van het orkaanseizoen. De route daarna is nog onbekend en daar gaan we in Nieuw Zeeland eens rustig over nadenken. Maar eerst gaan we vanaf Tonga nog even (nou ja, zo'n drie dagen reizen) twee weken naar Nederland voor het huwelijk van Harm en Floor en dan pikken we ook nog het huwelijk van Philine en Michiel mee. We kijken er naar uit om (bijna) iedereen dan weer even te zien. We kunnen nog wel een hele tijd door ouwehoeren, maar jullie moeten weer aan het werk (onze site wordt het best bekeken tijdens Nederlandse werkuren)! Het was dus een nogal heerlijk jaar en we houden er nog even niet mee op. Veel liefs van ons allemaal uit Makemo, Tuamotus, Frans Polynesie!