Afscheid van een paradijsje
Het is eindelijk gelukt: we zijn vertrokken. Eergisteren was er teveel wind, gisteren teveel regen, vandaag eindelijk weer normaal weer. Bijna 10 dagen hebben we hier gelegen. Wat een ongelooflijke plek. Het zijn vooral de mensen, die Raroia zo bijzonder maken. Ze lijken altijd vrolijk, hebben nooit haast, hun buik is bijna zonder uitzondering enorm, maar hun hart is nog groter.
We hebben zoveel mogelijk weggegeven (o.a. een tonijn, parfumtesters, die Christa voor ons gespaard had, wijn, bier, sigaretten [laatste pakje uit Marokko], cakes, chocola, bananen, pompelmoezen, een vlieger, speelgoed, een boekje, babykleertjes, schoentjes), maar nóg meer gekregen (schelpenkettingen, baguettes, een lesje speervissen, T-shirt, vis, parels/gueshi's, gepolijste oesterschelpen, traditionele oester-'lures' en vele eetuitnodigingen).
Nu varen we in het laatste licht langs de buitenkant van het atol. We zitten stil voor ons uit te kijken. Wat is het moeilijk om hier weg te varen. Inatio komt ons nog even dag zeggen in zijn gele speedboot. Hij is op zijn vrije woensdagmiddag vis aan het vangen, vlak buiten de pas, omdat alles opgegeten is. Onder andere door ons. Hij zegt, dat we nog eens terug moeten komen. Wat zouden we dat graag willen, maar wat is dit ver weg… Net beet, lijn kapot, ach past wel in onze stemming. We zouden dus eigenlijk gisteren vertrekken, maar het regende pijpenstelen, de hele dag. Goed voor het dorp, want die leven van regenwater, dat ze opvangen via het dak en regenpijpen in enorme zwarte tonnen, die bij elk huis staan. Maar de regen is slecht voor het zicht, dus wij blijven weer liggen. Beetje genant, want we hebben net weer van iedereen afscheid genomen, maar ok. Regenprogramma. Brownies maken, filmpjes kijken en veel samen op het grote bed liggen lezen.
Vanmorgen zijn we nog één laatste keer afscheid gaan nemen, de derde keer, en moesten we natuurlijk meteen weer blijven lunchen, rijst met heerlijke saus. Gelukkig hebben we gisteren tijdens het regenprogramma brownies gebakken en die meegenomen als afscheidskadootje. Leonie besluit ook nog even langs Enrico te lopen om al onze flesjes weg te geven (Elena moest toch een keer babyfles-vrij worden). Daar kreeg ze weer een aantal schelpenkettingen. We hebben ze net geteld, in 10 dagen kregen we er 8! We móesten ook wel weg, anders zakken we hier door de waterlijn, van alle cadeautjes die we toegestopt krijgen.
Rond 16:00 uur vanmiddag voeren we door de pas. Dat was even spannend, want we konden onder water niets zien, omdat het zo laat was en we tegen de zon in keken. We hadden echter de 'track' van de heenweg nog op de plotter staan, dus konden gewoon precies het lijntje terug volgen. Geen centje pijn, 2 knopen stroom mee en we waren zo buiten. Dit wordt waarschijnlijk ons meest relaxte tochtje ooit. Het is 72 mijl naar Makemo, ons volgende atol, en we hebben daarvoor 16 uur de tijd (we willen in het licht aankomen). We moeten dus gemiddeld 4.5 knoop varen, dat valt nog niet mee. Vlak voor vertrek nog even een laatste snorkeltoertje gedaan met z'n tweetjes. Heerlijk, mooi helder water, heel veel visjes, roggen en twee black tip haaien. Adieu Raroia.
