Huahine
We hebben ons eindelijk weten los te rukken uit Moorea. Niet nadat we natuurlijk nog één duik tussen de Lemon's gemaakt hadden. We vertrekken zaterdagavond met alle vier de bootjes. Willem had ons wind beloofd, maar dat bleek slechts ijdele hoop. Een pittige zee en nauwelijks een druppel wind. We hebben niet veel diesel meer, dus we grepen ieder zuchtje aan om de motor uit te doen en te zeilen. Frustrerende bezigheid. Zeil in, zeil uit, gijpen, weer terug gijpen, motor aan, motor uit.
Maar goed, 's morgens kwamen we dan toch aan in Huahine, het meest ongerepte eiland van de Societies. En dat kun je zien. Het landschap is nauwelijks bebouwd en de bergen staan vol met woud. Erg mooi. Er staan aan de buitenkant van het rif enorme brekers, omdat er ergens ten zuiden van ons veel wind is. De golven denderen werkelijk op het rif, als we door de pas naar binnen varen. Doordat er zoveel water over het rif de lagune in stroomt, is er een sterke stroom door de twee passen naar buiten. Ook nu, voor anker in de lagune, stroomt het nog steeds behoorlijk, hoewel het water hier vlak als een zwembad op een windstille dag is. Zodra we voor anker liggen, gooien we Sammie in het water om even naar het dorpje te gaan. De mannetjes zijn na de onrustige nacht wel even toe aan "vaste grond" (hoewel ze het top gedaan hadden, beiden niet zeeziek, dit in tegenstelling tot alle drie de andere boten).
Fare is maar een klein dorpje, maar met een enorme supermarkt. Ze hebben er zelfs een yoghurtmaker, iets waar we al tijden naar op zoek waren. We eten bij een klein stalletje een Crêpe met chocola en varen helemaal tevreden terug naar de Elena. Slapen. Alle vier slapen we drie uur aan een stuk. Een nacht doorvaren hakt er toch wel in. Daarna borrelen we bij de Tangaroa en gaan op tijd naar bed.
Vanmorgen vroeg weer even naar het dorp voor verse baguette en Sammie benzine en daarna anker op naar het volgende baaitje. Dat is werkelijk schitterend. We liggen beschut tegen de harde wind vlakbij een mooi strandje en aan de voet van dicht begroeide heuvels. We zeilden zelfs even door de lagune wat schitterend was.
De mannetjes spelen op het strand met heremietkreeftjes en halen ze constant uit hun schelpjes, iets dat ze van de kindjes in Raroia leerden. Een beetje zielig, maar wel een goeie biologieles.
Het wordt tijd, dat we wat afstand van "Small Nest" en "Flash V" gaan nemen, want Mees begint allerlei Belgische woorden over te nemen. "Pap, loop even mee; ik wil je wat tonen." En "Mama, geef anders even een doekje, dan zal ik de tafel even kuisen." En dan regelmatig een "Voila" tussendoor.
Elena is weer helemaal tip top. De spinnakerboom is weer bruikbaar sinds we een nieuw onderdeel uit Nederland ontvingen in Papeete. Het eerste rif doet het weer, nadat de lijn uit een blok gelopen was (blok vervangen en lijn weer terug geregen). En we hebben het relingnet weer netjes vastgemaakt, want de lijntjes waren inmiddels door zon en zout vergaan. Verder geen bijzonderheden, we zijn gelukkig en dat is meer dan voldoende.
