Nou, we krijgen dat laatste stuk niet cadeau… We vertrekken maandagmiddag uit Opua voor de 130 mijl naar Auckland (een nachtje doorvaren, denken we), maar bij het uitvaren van de grote baai, besluiten we toch maar terug te keren. Het gaat enorm tekeer. Veel wind en grote golven (totaal niet in overeenstemming met het weerbericht) en dan ook nog eens net niet bezeild. We varen een klein stukje terug en gaan in Deep Water Cove voor anker.
Nou, we krijgen dat laatste stuk niet cadeau… We vertrekken maandagmiddag uit Opua voor de
De volgende morgen vertrekken we alsnog. De wind is iets afgenomen en daarmee ook de zee. We verlaten de baai omringd door duizenden zeevogels. Mees is erg zeeziek, maar gelukkig blijft het bij twee keer spugen. Gedurende de dag wordt het langzaam iets beter. We veranderen ons plan B, om eerst Whangarei binnen te varen, naar doorvaren naar Auckland.
Om 01:30 uur varen we Bayswater Marina binnen, in de baai van Auckland. We leggen de boot in de eerste de beste box die we vinden, terwijl de buurvrouw wat verongelijkt in haar pyama uit het luik kijkt. We zijn er. We zijn van Rotterdam naar Auckland gevaren. Een heerlijk gevoel. Het voelt een beetje alsof nu echt het eerste deel van onze reis erop zit.
De volgende dagen zijn erg hectisch. We huren een auto, kopen telefoons en lokale sim-kaarten, bezoeken ‘preschools’ en bekijken verschillende huizen. En onze eerste nieuwe ‘vriend’ komt langs. We ontmoetten Travis en zijn kids (Dominique: 4 en Kate: 2) vorige week in de speeltuin, toen we hier met de auto waren en sms-ten sindsdien wat heen en weer. Nu we in de marina liggen, komt Travis met zijn twee kindjes langs, zodat de kids kunnen spelen en wij kunnen borrelen. Erg gezellig en een mooie bron van info.
En vandaag is het gelukt! We hebben een huis en een school. De komende 6 maanden wonen we aan Waterview Road nr 7 in Devonport.
Verder ontmoeten we Chris. Chris komt de ochtend na aankomst koffiedrinken en ontpopt zich als onze grootste bron van informatie en hulp. Hij helpt ons met zijn trailer Sammie naar de dinghyservice brengen, hij regelt dat een mannetje onze buitenboordmotor ophaalt voor wat liefde en onderhoud, hij biedt ons allerlei spullen te leen aan voor in ons nieuwe huis en hij rijdt mij rond langs alle watersportzaken en andere belangrijke winkels. Een enorm aardige vent.
We zijn helemaal happy, dat alles zo goed gelukt is. De boot ligt lekker dichtbij, zodat we wat klusjes kunnen doen en Devonport is een lekker plekje. Voor ons breekt nu een enorm ontspannen periode aan. We hoeven even niets en we hoeven vooral even niet 24 uur per dag precies te weten waar de kindjes zijn. Leven op de Elena is schitterend, maar er is altijd ergens in ons achterhoofd de angst voor het water. Dat hoeft nu even niet en dat is echt een lekker gevoel. De kindjes gaan Engels leren en met heel veel andere kindjes spelen. En wij? Geen idee, we gaan het allemaal wel zien. Niets moet en alles mag, wat een enorm luxe is dat.
Voor velen was de website een manier om ons "reizen” te volgen. We begrijpen dat de reis nu even stil ligt. We zullen proberen voortaan wekelijks een stukje te schrijven, maar begrijpen het, als je pas weer komt kijken als het reizen weer begint. Dat zal zo’n beetje april volgend jaar zijn.
Op