Dé schippersvrouw
Het waait en golft nog steeds. Inmiddels varen we met twee reven in het grootzeil en een klein puntje fok. Twee reven! Ik moest weer even uitzoeken hoe dat tweede rif er ook alweer in ging. Dat is echt enorm lang geleden. We leggen de afgelopen 24 uur 190 nm af, maar dat zegt vooral wat over de condities. Het leven speelt zich bijna geheel benedendeks af. Alle luiken en raampjes zitten dicht, omdat er af en toe een golf besluit over Elena heen te spoelen in plaats van eronder door. De zee is hoog, maar vooral rommelig. De wind was lange tijd rond de 30 knopen, maar neemt nu gelukkig iets af. Binnen is het trouwens goed te doen. We liggen of in de speelkamer of op de grond in de kajuit. Op de grond in de kajuit liggen de zitzak en een matrasje. Maar de speelkamer is favoriet, omdat de wanden ook uit kussens bestaan. Daar kan je dus heel mooi met z'n allen, liggend, spelen. Eigenlijk is het hartstikke gezellig. We spelen met autootjes. Bouwen met lego. Doen puzzeltjes, luisteren naar Lotje, Pluk, Dirk Scheele of Kareltje en Sjonnie. We keken er zojuist Blue Planet, een 10 delige serie van de BBC over de oceaan. Een aanrader, erg indrukwekkend.
En ondertussen wachten we geduldig tot we er zijn. Het eten blijft trouwens onverminderd heerlijk! Leonie maakt Ravioli met rode saus. Je weet wel, van die stukjes gekruid vlees met wat groentetjes. Die maak je dan heel erg klein en dan maak je er een zacht pastadeegje omheen. Heel klein en dan precies symmetrisch en dan ook nog eens allemaal precies hetzelfde, met een vleugje ijzersmaak. Als je niet beter zou weten, zou je denken, dat ze uit twee blikjes uit de bilge zouden komen, die we nog uit Nederland bij ons hadden. Nog even over mijn liefste vrouw. Dan is het hier dus echt een beetje afzien he, maar daar hoor je haar nooit over klagen. Het leven en het ritme aan boord gaat gewoon door, als lagen we in een rustige ankerbaai. School met Mees, boekjes lezen, broodjes smeren en ga zo maar door. En dan, als we ze eindelijk in bed hebben, dan blijft er geen tijd voor onszelf over. Zo snel mogelijk zelf naar bed om drie uur later weer de wacht over te nemen. Hoeveel meiden ken jij, die dat met plezier doen én ondertussen ook nog eens bijzonder lekker, intelligent, zorgzaam en mijn leeftijd zijn?!
De mannetjes doen het ook fantastisch. Pietje is supervrolijk en heeft nergens last van. Hij vraagt, zoals altijd: "Wat gaan we nu doen?" en gaat dan weer doodzoet met z'n autootjes, wat keukengerei of z'n zelfgebouwde duplovliegtuig spelen. Mees gaat ook hartstikke goed, maar moet af en toe even plat liggen.
De wind is inmiddels weer verder toegenomen en we varen nu alleen nog met een stukje fok. Nog altijd 7,5 knopen. Het grote nadeel van het weghalen van het restje grootzeil is, dat we nu echt een kermisattractie geworden zijn. We rollen van boord tot boord. Gelukkig niet lang meer, het is nog 70 mijl.
Indonesie is trouwens een ongelooflijk groot land, qua oppervlakte. Tegen de tijd dat we in Singapore aankomen, hebben we bijna 3000 mijl door Indonesie gevaren. Dat is langer dan de oversteek van de Atlantische Oceaan! Dat is ongeveer Spanje-New York! Echt een groot land dus. Maar zover zijn we nog niet. Nu eerst naar Wangi-Wangi. Het cruisersgerucht gaat, dat je daar 100 liter gratis diesel krijgt, als je er stopt. Dat is de moeite van het omvaren waard! En je kunt er mooi duiken, zeggen ze, dus twee goede redenen.
