Archief 2011 (augustus)

We willen graag weer verder. Labuan Bajo is goed geregeld en er zijn heerlijke, goedkope restaurantjes, maar het is er heet, snikheet. Na een bezoek aan de markt en een laatste lunch in ons favoriete Meditteraneo restaurantje (met goeie koffie), vertrekken we richting Rinca. Het is maar een kort tochtje en het is lekker zeilen. Terwijl we de baai in het noorden van Rinca invaren, zoeken we met de verrekijker de kust af om dé Komodo varaan te spotten. We zien slechts een paar aapjes over het strand lopen, maar de volgende morgen zullen we ze met een ranger gaan zoeken.

 

We hebben de wekker gezet, zodat we om 07:30 uur, voordat de toeristenbootjes uit Labuan Bajo komen, met onze toer kunnen beginnen. Als we precies om 07:30 uur het steigertje oplopen wordt net een liveaboard met 20 Belgen (Walen) uitgeladen. Stukzitten. Ze maken herrie en gedragen zich als Fransen. Gelukkig krijgen wij een eigen gids en voordat de grote groep Belgen naar de wc en de souvenierwinkel geweest is, zijn wij al lang op weg. Samen met Jim en Kent lopen we door een dor landschap. Het zit er echter vol met leven. We lopen langs een uitgedroogde rivierbedding en tillen de jongetjes zoveel mogelijk, omdat we, ondanks de geruststellende woorden van onze gids, niet helemaal gerust zijn op de Komodo varaan. De gids heeft als wapen een houten tak bij zich… Eerst zien we een lange giftige adder. Een schitterend beest. En vlak daarna onze eerste Komodo varaan. Een 3 meter lang mannetje ligt in de schaduw van een boompje te wachten op een prooi. Hij is helemaal niet geïnteresseerd in ons. We mogen van de gids dichtbij komen en na een kwartier zijn we er eindelijk van overtuigd, dat het dier niet erg gevaarlijk is. Zolang als het bijgehouden wordt, schijnen er (volgens onze gids) pas 8 mensen door Varanen te zijn opgegeten. Waaronder 1 Europeaan, een Zwitser, in 1974. Onze kansen lijken dus goed. Het beest is schitterend. Het lijkt een dier uit een ander tijdperk. Prehistorisch. Hij eet vlees en dat betekent op dit eiland Rinca, paard, waterbuffel, aap of hert. En af en toe een hondje van een cruiser, die denkt dat hij veilig zijn hond kan uitlaten op het strand…

 

De varaan ligt rustig te wachten tot één van deze dieren vlak langs loopt en bijt het dan, bij voorkeur in de nek. Een aap of een hert is vrij snel dood, een waterbuffel doet er zo'n 3 weken over om aan de enorm vieze beet van een Komodo varaan te sterven. De varaan ruikt tot op 5 kilometer de geur van het dode beest en eet het vervolgens met al zijn vriendjes op. Allemaal redelijk indrukwekkend. Wat later zien we een waterbuffel en nog wat later nog een aantal Komodo varanen. Ongelooflijk mooi. Op de terugweg is er nog even grote paniek, wanneer Kent bijna op een Cobra stapt. Het beest is gelukkig net zo bang voor Kent als Kent voor de cobra en het dier vlucht weg. Na 3 uur zijn we weer terug bij de boot, het was een ongelofelijke ervaring.

 

We vertrekken direct weer, omdat we hier niet naar de kant durven om met de mannetjes op het strand te spelen. Het blijft toch een indrukwekkend beest, ondanks de statistieken. We varen 16 mijl naar het noorden om weer te kunnen ankeren in Gili Lawa Laut. Hier lagen we 4 dagen geleden ook en het is er zó mooi. Het anker ligt er nog maar net in of we springen overboord om eindelijk even te kunnen afkoelen. Mees helpt met het schoonmaken van de waterlijn. En daarna gaan we lekker naar het strand. Om een uur of 5 komen er twee Engelse bootjes en een Amerikaan naar het strand en borrelen we met 5 bootjes op het strand. Een paar crew van "Further", een Amerikaans motorjacht, maken samen met Kent en de mannetjes een groot vuur op het strand. Het is overigens een 'echte' Amerikaan, die luidkeels verklaart, dat de USA alles wat drijft in Somalië (het piratengebied) moet bombarderen. "We could get rid of all the pirates on a Friday afternoon". Wat is het leven toch gemakkelijk als je uit Amerika komt…