Grote klappen op de Belgische snelweg
We blijven uiteindelijk nog 2 dagen liggen. Het zijn een paar heerlijke dagen. We spelen op het strand, snorkelen wat, maken lekkere dingetjes op de boot en doen verder erg weinig. We liggen er een paar dagen helemaal alleen op een enkel vissertje na. 's Avonds komt er steeds een grote morene bij ons onderwaterlichtje achter op de Elena jagen. Een schitterend gezicht. Het is een vrij groot dier van ongeveer een meter, wit met zwarte stipjes. Op het lampje onder de boot komen altijd veel kreeftjes, visjes en andere diertjes af, dus een prima plek voor een gratis dineetje voor de morene. Na de eerste avond weet hij het te vinden en we zien hem elke nacht terug.
Uiteindelijk weten we ons op donderdag los te rukken van Koh Chuku. We moeten door, omdat Rozan dit weekend in Phuket aankomt. We halen nog even het weer op met de SSB en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. 6-10 knopen variërend van noordwest tot noordoost. Niets aan de hand, dus we maken ons klaar om donderdagnacht te vertrekken voor de 105 mijl naar Phuket. Als we de beschutting van de eilandjes uitvaren, waait het direct al een stuk harder. Eerst maar eens een rif erin en de genua wat inrollen. Vervolgens gaat het ieder uur harder waaien en bouwt de zee zich echt razendsnel op. 3 uur later liggen we tegen 25-35 knopen wind (6-8 beaufort) in te hakken. De zee is hoog maar vooral erg steil. Elke 10-12 golven komt er een setje van 3 langs die net een maatje groter zijn dan hun vriendjes. Met enorme klappen vallen we van de golven af. Bakken water spoelen over het dek tot op de buiskap (die over 2 weken pas gerepareerd wordt, dus alles spoelt door tot in de kuip). Het is weer even echt afzien. De wind draait vervolgens steeds verder naar het noordoosten, precies de kant waar wij op moeten… We gaan overstag en dan wordt het echt feest. We moeten nu recht tegen de golven in die nog staan van toen de wind nog wat westelijker was. Tel daarbij op, dat er om ons heen op ieder moment 100 verlichte vissers te zien zijn en je begrijpt dat we het gehad hebben. Het is alsof we op een snelweg varen met al die lichtjes. Erger nog: een Belgische snelweg. Om de 500 m. een knalverlichte kerstboom. We hebben allebei nog geen oog dichtgedaan en zijn alleen maar met Elena bezig (die overigens zonder morren haar werk doet).
Nou hebben we toch inmiddels een behoorlijk eindje gezeild de afgelopen 2.5 jaar, maar nog altijd krijg ik kriebels in mijn buik als het hard waait. Gespannen of alles heel blijft, er niets gebeurt met de mannetjes of onszelf, of we nergens op varen, of de stuurautomaat het blijft doen, of Elena het allemaal wel aankan, wat te doen als het mis mocht gaan. En ga zo nog maar even verder. Ik ben niet gemaakt voor slecht weer. Kijk nu al uit naar een rustig tochtje van Stellendam naar Willemstad op zoet water met zuidwest 4 bft. Bootje aan de kade, lekker eten, kopje koffie bij een mooi cafeetje, krantje erbij… Het klinkt allemaal een beetje als gemiemel en dat is het natuurlijk ook, maar soms heb ik het even helemaal gehad met de zee.
Als we na 45 mijl op de kaart twee kleine eilandjes vinden, weten we het zeker. We gaan de beschutting opzoeken. 's Nachts een ankerplaats inlopen, die je niet kent, is eigenlijk een onverstandig idee. Je kunt niet zien waar het rif precies zit, hebt geen idee of er rotsen onder water liggen en je kunt onverlichte vissertjes niet zien. We proberen nog twee jachten op te roepen die we op de AIS kunnen zien, maar het is al laat en iedereen ligt te slapen. Toch besluiten we binnen te varen. Hoe dichterbij we komen, hoe meer lampjes we zien. Wel 40 grote vissersboten hebben er hun toevlucht gezocht. Het is gelukkig makkelijk varen, we varen gewoon tussen de vissers door de baai in. Als zij er kunnen liggen, dan wij ook. Er liggen nog 5 jachtjes voor anker. We laten ons anker vallen in 20 meter diep water, 60 meter ketting erachteraan en we liggen als een huis. De wind loeit door het want, het is 02:00 uur, wij gaan naar bed. De koek is op.
De volgende morgen waait het nog altijd hard. Een Amerikaan vertrekt en komt na 40 minuten schoorvoetend terug. Te ruw. Leonie gaat met de mannetjes twee eieren lenen bij een mega motorjacht dat in de baai ligt en bakt heerlijke koekjes. We boenen de vloer tot alles weer zoet is, doen een lange middagdut, spelen een potje backgammon (Mees z'n favoriete spel sinds een paar dagen) en de jongens zetten voor de laatste keer hun schoen. Een lekker relaxte lummeldag op de boot.
We zijn zojuist weer vertrokken. Heerlijk rustig. Weinig wind, de genua staat pro forma uitgerold, maar de motor staat gewoon aan. Prima zo!
