Stukzitten, maar dan echt!
Het was een enorm arelaxt tochtje hierheen. Nadat ikgisteren even een korte update schreef, kregen we 42 knopen wind over ons heenen het is verder de hele nacht tekeer gegaan. Door de enorme zee rolden we vanboord tot boord. De pas door het rif hier naar binnen was de spannendste, diewe tot nu toe gedaan hebben.
Het was een enorm arelaxt tochtje hierheen. Nadat ik gisteren even een korte update schreef, kregen we 42 knopen wind over ons heen en het is verder de hele nacht tekeer gegaan. Door de enorme zee rolden we van boord tot boord. De pas door het rif hier naar binnen was de spannendste, die we tot nu toe gedaan hebben. In een giga zee een klein gaatje in het rif in moeten prikken. Het ging allemaal goed, maar het was behoorlijk zenuwslopend. Het is hier schitterend, maar we hebben er geen oog voor.
Vanmiddag, toen we voor het eerst sinds ons bliksemincident de generator startten, zag ik meteen dat het mis was. Vonken sprongen uit de stuurautomaat en uit de marifoon. Dikke vette kortsluiting. We kunnen allebei wel huilen. Onze navigatieapperatuur is kapot, al onze displays, onze gps, onze marifoon en onze stuurautomaat. Kortom vanaf nu tot "de oplossing" moeten we met de hand sturen en weer ouderwets op een kompas kijken, waar we heen moeten. Stukzitten. Echt stukzitten. Met de hand sturen is leuk op de "Wijde Aa", of tijdens een mooi wedstrijdje, maar niet van hier naar Indonesie met twee kleine koters aan boord! We hebben nog geen idee wat te doen. Arno is vanaf 08:00 bezig om ons te helpen maar zelfs Arno heeft geen idee wat te doen. We zitten nogal ver van iemand, die iets van bootelectronica weet. We zitten officieel in de penarie.
