The day after
Allereerst excuus voor de weblogstilte: onze trouwe Theo was op vakantie en het duurde even voordat we een Indonesische 'dongel' hadden geregeld voor internet op de boot.
Door Leonie:
Allereerst excuus voor de weblogstilte: onze trouwe Theo was op vakantie en het duurde even voordat we een Indonesische 'dongel' hadden geregeld voor internet op de boot.
De overgang van PNG naar Indonesie kan niet groter. Er zit maar 34 mijl tussen Vanimo en Jayapura, maar het is echt een totaal andere wereld. We zijn in Azië aangekomen. Alles is goedkoop. In groter Jayapura wonen ca. 300.000 mensen en ze weten kennelijk niet wat ze met hun vuilnis aan moeten, want de haven en rivieren liggen er vol mee en het riool komt gewoon in zee uit. Het is echt ronduit smerig. Het bizarre is, dat er heel veel mensen zwemmen! Dat kan niet gezond zijn… We zijn de enige witte mensen in Jayapura en worden behandeld als beroemdheden. Er wordt naar ons getoeterd op straat, iedereen wil weten waar we vandaan komen, maar het gekste is nog, dat veel mensen met ons op de foto willen. Verder kunnen we nauwelijks communiceren. Niemand spreekt hier een woord Engels. We zijn verwend, want tot nu toe konden we overal goed uit de voeten met Engels of Frans, maar hier heb je daar niks aan. We moeten dus heel rap Indonesisch leren. We ontmoeten 1 man van in de zeventig, die Nederlands heeft geleerd op de 'vervolgschool'. Maar hij is slecht te verstaan.
Het regent weer veel en de luchtvochtigheid in de boot stijgt tot 96%. Ik vraag me af of het in de boot zal gaan regenen als we 100% bereiken. De volgende dag regent het de hele dag en het pijltje van de luchtvochtigheidsmeter staat voorbij de 100%! Het goeie nieuws is, dat het niet in de boot regent. De dag daarna gaat gelukkig de zon weer schijnen en we hebben nu eindelijk weer eens een paar zonnige droge dagen achter elkaar (nu nog 'maar' 87%).
Terwijl Adam met Arno en Jan Lodewijk aan het werk is, bezoeken Cathy en ik met de jongetjes een oude vriend van Opa Peter (die is hier ooit geweest om een ziekenhuis op te zetten). Henk is een Nederlandse monnik, die al 37 jaar in een klooster in het centrum van Jayapura woont. Hij heeft een indrukwekkende vlinderverzameling (65.000 stuks!), die we mogen bekijken en waar hij enthousiast over vertelt. Er zijn ook andere insecten: grote wandelende takken, schorpioenen, enorme kevers, krekels en kakkerlakken. De jongetjes vinden het prachtig.
Door Adam:
Als ik Arno, inclusief een enorme koffer, maandagmorgen uit de terminal zie lopen, word ik zo enorm gelukkig! Jan Lodewijk, een expert, ingeschakeld door de verzekering, is er ook bij. Niet alleen een enorm gezellig weerzien met Arno, maar ook de oplossing van onze problemen. Ik probeer Arno alvast voor te bereiden op een lange donkere klus. Maar met de stelligheid, die ik alleen van Arno ken, zegt hij, dat het binnen twee dagen allemaal weer in orde zal zijn. Eerst maar eens (ondanks jetlag en 34 uur reizen) naar de boot dus. Als hij een stethoscoop om had gehad, dan had je gedacht dat er een chirurg bezig was. Minitieus wordt elk stroomleidinkje onderzocht. Er zijn drie problemen, die moeten worden opgelost.
1. Er zit een kortsluiting in ons 220v systeem.
2. Er is een massafout (een kortsluiting in ons 12v systeem)
3. Alle meters zijn kapot en moeten vervangen worden, nadat de oorzaak van het kapotgaan is gevonden en verholpen.
Na een paar uur is probleem 1 gevonden. Het verwarmingselement van de boiler is kapot. We halen die electraleiding eruit en het 220v systeem werkt weer! Tijd voor Nasi Goreng en een koud biertje.
De volgende morgen zitten we om 06:20 aan het ontbijt en zijn we om 07:00 weer aan het werk. Ik vervang alle meters alvast en Arno gaat opzoek naar de massafout. 2 uur later is die gevonden. De buitenplotter is doorgebrand (dat is balen) en maakt via de boutjes waarmee het aan de romp vast zit contact. Samen met Jan Lodewijk maken we een analyse van wat er nou precies gebeurd is. Heel kort: de bliksem heeft via de romp een kortsluiting in de plotter gegeven (een massafout). En wellicht ook de boiler. En dan is er een stukje, dat zo ingewikkeld is, dat ik het ook niet begrijp, iets met de fase en de 0. Maar dat heeft in ieder geval, toen wij de generator startten, via de romp en het boutje naar de plotter en via de plotter naar alle andere navigatie instrumenten 220v op het navigatiesysteem gezet. Alles kapot. Wat we nog niet wisten, was dat ook de buitenplotter en de radar kapot zijn. Die heeft Arno niet bij zich. Gelukkig hebben we wel binnen nog een plotter en hebben we AIS op de computer. Het is wel vervelend en het zal wel even duren, voordat we de buitenplotter en de radar kunnen vervangen.
Twee dagen nadat we begonnen zijn, zit alles er weer in, werkt en zijn alle problemen (nou ja, bijna alle) opgelost. Echt te gek. En ondertussen was het enorm gezellig! Elke avond gingen we gezellig met z'n allen (Sea Level, Cathy, Arno en Jan Lodewijk) ergens eten en eindigden we in de bar van ons hotelletje. Het eten is hier geweldig. Om twee redenen: het is enorm lekker en kost nog geen 2 euro per persoon in een goed restaurant. Mees is groot fan van Jan Lodewijk. Mees mag spelletjes spelen op Jan Lodewijk's telefoon en typen op zijn laptop. We krijgen van Jan Lodewijk bovendien het laatste 'Zeilen'-tijdschrift en zijn tube Parodontax tandpasta (in ruil voor ons allerlaatste restje). Op de laatste avond nodigen we Arno en Jan Lodewijk uit voor een etentje aan boord en maken we er een gezellige avond van. Even geen Nasi Goreng, maar gewoon pasta.
De volgende morgen nemen we afscheid. Het is voor ons weer tijd om door te gaan.
Cathy vaart de komende 4 weken met ons mee en na 1 week Jayapura heb je het echt wel gezien. Nog niet eerder waren we in een haven, waar zoveel troep dreef. Van alle soorten plastic en piepschuim, tot opgezwollen dooie honden, olievaten en etensresten. Jim weet nog op de valreep een nieuw zonnepaneel te vinden en direct daarna vertrekken we. Weg uit deze vieze plek, maar met mooie herinneringen! Arno, ik weet dat je dit leest, enorm bedankt, zonder jou hadden we het nooit kunnen doen en zonder jou waren we niet zover gekomen. Je frisse blik, humor, werklust en schier onbegrensde kennis over bootjes en electriek maken je een echt bijzonder mens. Het is een eer je vriend te zijn!
35 mijl later laten we het anker vallen op een stukje rif in een verder enorm diepe baai. We liggen er beroerd, maar we hebben geen keus, behalve doorvaren. Jim en Kent komen eten en we vieren, dat we weer onderweg zijn. Halverwege de borrel zien we Sea Level plotseling achter ons langsvaren. Zo lijkt het tenminste. Voor de tweede keer deze reis zijn wij het echter die krabben. Ons anker krijgt totaal geen grip op de harde rots/koraal ondergrond. Uiteindelijk weten we het weer achter een klein richeltje te krijgen en liggen we weer. Min of meer. De hele nacht liggen we onrustig te slapen en gaan er wel 30 keer uit om de diepte te checken. Het ankeralarm staat aan, maar onze marge hier is enorm klein. Ik ben opgelucht als de wekker om 05:30 gaat en we weer mogen gaan varen. Het is een mooi tochtje naar het eiland Anus. Het is wel opletten trouwens, want er drijft hier van alles in het water. Onder andere gigantische bomen. Maar ook plastic zakken, waarvan ik er een uit de watermaker inlaat moest halen…
Hier aangekomen gaan we eerst uitgebreid snorkelen en dan even naar de kant om kennis te maken. We hebben twee woordenboekjes bij ons en moeizaam maken we een praatje. Leonie stottert wat over een mooie Anus, maar ik denk dat ze ons wel begrepen. Er wonen hier 10 mensen. We kennen ze inmiddels alle tien. De jongetjes spelen eindeloos in het water en zijn blij dat ze weer kunnen zwemmen. Moe maar voldaan gaan we zo slapen. Morgen richting Biak.
