Archief 2011 (juli)

's Ochtends vroeg gooien we ons anker uit bij Nusa Island Retreat, een surfers oord op een klein eilandje tegenover Kavieng. We hebben voor het eerst sinds 2 weken eindelijk weer internet en er zijn winkels om onze voorraden aan te vullen. Dat doen we wel minimaal, want PNG is schreewend duur (gelinkt aan de dure Australische economie). Zo is een van onze ritueeltjes, dat we op een overtocht, nadat we de mannetjes om 19:30 uur in bed hebben, samen buiten thee drinken en een stukje chocola eten, voordat Leonie naar bed gaat en mijn wacht begint. Een reep chocola kost hier 7 euro en een Mars 4 euro! We moeten het dus de komende tijd zonder chocola doen. We moeten eigenlijk alle drie tanken, maar zien op tegen de kosten. Uiteindelijk vinden we een tankstation die ons wel 3 vaten van 200 liter wil leveren tegen een redelijke prijs (0.90 cent per liter). Voorwaarde is, dat we volle vaten afnemen. Gelukkig kunnen we alledrie 200 liter gebruiken, dus de deal is snel gemaakt. Aan de visserskade aangelegd, komt er een klein vrachtwagentje aanrijden en wordt het vat in onze tanks geheveld.

 
Het surfers oord is ook een soort opvangplek voor vogels. Overal vliegen of lopen vogels rond. Grote 'hornbills', die in het Nederlands denk ik Toekans heten. Verschillende soorten papagaaien, kakatoe's, visarenden, fregatvogels, een soort felgekleurde duiven en nog veel meer. En honden, veel verschillende honden. Ik hou net zoveel van honden als van klapperende zeilen… De jongens vinden deze beestenbende trouwens helemaal geweldig. Mees leert van de eigenaresse hoe je Kakkie de Kakatoe kunt laten praten en dat, als je "wing" tegen hem zegt, hij zijn vleugel optilt, zodat je hem daaronder kunt kriebelen. De jongens zijn verder de hele dag druk met tafeltennis. Er zijn nogal wat kindjes en steeds wordt er wel iemand gevonden, die met Mees of Piet wil tafeltennissen. Het is voor iedereen dus even genieten!

 
"Endless Summer" krijgt hier bezoek en dat bezoek heeft onze nieuwe Lopolight meegenomen, die wij onder garantie kregen opgestuurd! De volgende dag ankeren we bij een mooi eilandje met een schitterend rif en hijs ik Leonie naar het topje van de mast. 2,5 uur lang doet Leonie daar op 21 m. een electriciteitsklus! De oude lamp moet eraf, de nieuwe erop en dan moeten alle electrakabeltjes weer waterdicht worden aangesloten. Dat is zelfs op zeeniveau geen eenvoudige klus, laat staan als je in een oncomfortabel bootstoeltje hangt (Leonie: waarom zijn bootstoeltjes alleen gemaakt voor hele grote dikke mannen??) en krampachtig probeert niks uit je handen te laten vallen. Maar het lukt. Moe, voldaan en een tikje verbrand komt Leonie weer beneden en alles doet het weer! Topklus.

 
Een paar weken geleden schreven we nog, dat we hier veel moeten motoren. Dat was echter wat voorbarig. We hebben inmiddels erg veel schitterende zeildagen achter de rug en gisteren was er ook weer zo een. Op spiegelglad, helder water, varen we heel rustig door de vlakke pas ten oosten van New Hannover naar onze volgende ankerplek. We vangen een mooie Spaanse Makreel, draaien een was, maken water en genieten van een dag klooien op de boot. We ankeren voor een klein eilandje en meteen komen er een aantal kano's langs om een praatje te maken. We ruilen wat kleren, die Renee achter liet, voor een zak vol lekkere kokosnoten. Omdat ook cola, tonic of wat voor blikjes dan ook hier enorm duur zijn, drinken we nu 's middags gewoon kokosnoot. Uit de ijskast met een rietje. Heerlijk. Overal verkrijgbaar.

 
Vanmorgen vroeg vertrokken we voor de 165 mijl naar de Manus eilandengroep. Weer een spiegelgladde zee met zo'n 10-12 knopen wind en af en toe een vlaagje. De hele dag varen we nu al tussen de 6.5 en 8 knopen. 's Middags komt er een grote groep dolfijnen langs. Met z'n alles staan we op het voordek wel een kwartier lang te kijken naar de grote groep die rond de Elena speelt.

 
Zojuist hier even lichte paniek. We varen over een "seamount" een soort berg onderwater, waar het water van 2500 meter even 558 meter diep wordt volgens de kaart. Maar het blijkt wat ondieper dan dat. 6.5 meter om precies te zijn! Het is inmiddels donker en we kunnen nergens brekend water op een rif zien staan. Dat is dan weer het nadeel van zo'n vlakke zee. Gelukkig wordt het na een paar honderd meter weer dieper. Toch gek zo midden op zee. Hoe geniaal moet het trouwens zijn om hier even te duiken.

 
Net weer wat geks trouwens. Gaat de propellor ineens meedraaien! Normaal zetten wij de motor, als die uitstaat, in de vooruit. Dan draait de schroef niet. Dat is stiller en minder weerstand. Nu draait de schroef dus, ondanks dat de motor in z'n vooruit staat. Wat is dat nou weer. Leonie uit bed, motor aan, motor weer uit, motorkamer bekijken. Vooruit, achteruit. En ineens stopt het draaien. Ok genoeg spannende dingen voor een avond. Vanaf nu een rustige nacht hoop ik.
Ik kijk net even buiten zit er een Jan van Gent op de tweede zaling! Nog nooit gebeurd. En nu worden we lastig gevallen door een onbekend schip. Waarschijnlijk gewoon een visser, maar hij komt onze kant op en hij deed net al zijn lichten uit. Het moet niet gekker worden. We zijn al in geen weken een ander schip tegen gekomen. Leonie weer wakker gemaakt. 'Sea Level' vaart achter ons en staat 'standby'. Nadat ik het schip oproep via de marifoon, wijzigt het z'n koers een beetje om vervolgens vlak voor ons langs te gaan. Leonie weer naar bed. Alles is nu weer rustig, tijd om Leonie weer wakker te maken en naar bed te gaan.