17 juni 2011, dinghysafari en de tonijnverwerkingf
We zijn weer onderweg. Grappig hoe je 's nachts je indrukken van overdag verwerkt. In mijn eerste slaapshift droom ik over mensen die gaan zwemmen in vergiftigd water. Langzaamaan veranderen hun gezichten in schedels… Gelukkig blijven de crocs buiten beeld en gelukkig maakt Adam mij wakker voor mijn wacht. Adam heeft een lastige wacht gehad, waarbij we in het pikkedonker en stortregen nog tussen eilanden en riffen voeren. Gelukkig zijn we nu op open zee en is de maan tevoorschijn gekomen.
We zijn weer onderweg. Grappig hoe je 's nachts je indrukken van overdag verwerkt. In mijn eerste slaapshift droom ik over mensen die gaan zwemmen in vergiftigd water. Langzaamaan veranderen hun gezichten in schedels… Gelukkig blijven de crocs buiten beeld en gelukkig maakt Adam mij wakker voor mijn wacht. Adam heeft een lastige wacht gehad, waarbij we in het pikkedonker en stortregen nog tussen eilanden en riffen voeren. Gelukkig zijn we nu op open zee en is de maan tevoorschijn gekomen.
Donderdagmorgen gaan we op dinghysafari. We hebben wat nieuws bedacht en dat vinden de mannetjes schitterend. We leggen de zitzak voorin de Sammie en daar zitten ze dan prinsheerlijk een beetje rond te kijken. Lekkere dingetjes mee en zo kunnen we een hele ochtend op stap zijn. We varen over de lagune helemaal naar het noordwesten, waar zo'n 10 mijl verderop een ecolodge moet zijn met mooi tropisch regenwoud. Het is een mooie tocht er naartoe. Helder water, waar we schildpadden en mooi koraal onder de Sammie zien, mooi weer en ondertussen vliegen papagaaien over ons hoofd van eilandje naar eilandje. De meeste eilandjes zijn onbewoond, maar af en toe staan er een paar hutjes of komen we een kano tegen. Als we denken, dat we er bijna zijn, varen we naar een kano toe en vragen de weg. We praten even met de man en vragen of het mogelijk is om hier ergens krokodillen te zien. Hij vertelt, dat er vorige week nog een vrouw is opgegeten door een Salty van 20 voet (bijna 7 m. lang) en zo breed als onze dinghy. Slik, misschien willen we die toch niet zo graag zien. De beste man is zelf op weg om te gaan speervissen. Is hij dan niet bang voor krokodillen? Hij lacht zijn roodgekleurde tanden bloot en zegt dat hij samen met een vriend gaat. Zo kunnen ze elkaar helpen, als er een krokodil in de buurt komt. Hmmm, niet echt geruststellend wat mij betreft.
De ecolodge is een hels project. Ze zijn al 10 jaar bezig en gaan dit jaar open. De bomen torenen hoog boven je uit, waardoor het licht moeilijk doordringt. Je loopt over steigertjes, omdat de grond moerassig is. Als gevolg daarvan, wemelt het van de muggen en de krokodillen zwemmen onder je hutje op palen door. Nou, mij niet gezien hoor. Er zijn wel veel indrukwekkende planten en bomen te zien, waaronder bijzondere orchideeen, waarvan we speciaal voor Astrid wat foto's maken. De jongens mogen even spelen met de waterpomp.
Vanmorgenvroeg halen we het anker op en varen richting Noro. Het is weer onwijs spannend om onze weg te vinden tussen de riffen en eilandjes. Regelmatig moeten we hard in de achteruit, omdat vlak voor ons plotseling een koraalrots ligt. Maar het lukt ons om ongeschonden uit de lagune te komen. We varen tegelijk naar buiten met een grote Eagle ray, die traag onder ons door zwemt . Wat een mooi gezicht. We varen door de Diamond Narrows: een natuurlijke waterweg van nog geen 50 meter breed, die twee eilanden van elkaar scheidt. Overal varen kanootjes en er staan langs de hele Narrows hutjes.
In Noro klaren we uit en kopen we diesel. Beide gaan verrassend efficiënt. We gooien Elena helemaal vol, want we zijn nu officieel uit de passaatwind zone en het is dus regelmatig windstil. De komende maanden zullen we waarschijnlijk veel moeten motoren.
In Noro staat een gigantische tonijnverwerkingsfabriek. Hier wordt alle mogelijke soorten tonijn verwerkt en in kleine blikjes gestopt. We weten, dat dit soort visvangst enorm schadelijk is voor de tonijnstand en voor andere vissoorten door de bijvangst (o.a. dolfijnen), maar we kopen toch een paar blikjes. Goed vlees is immers moeilijk te krijgen en als je geen vis vangt, hoef je niet steeds vegetarisch te eten, maar kun je op het laatste moment een blikje tonijn openen. Als we wegvaren zien we een grote vrachtvaarder tussen twee eilanden in liggen. Die wordt waarschijnlijk volgeladen met tropisch hardhout… Treurig. Twee industrien, die van dit land profiteren zonder dat de lokale mensen er veel aan verdienen en zonder dat het op een duurzame manier gebeurt.
Ik wil wat vlees uit de diepvries halen voor het avondeten (nog steeds afkomstig van de goeie slager uit Nieuw Zeeland), maar Adam verzekert me, dat we vanavond vis eten. En inderdaad, we vangen een mooie 6 kg. Barracuda! De laatste vingen we in de Carieb en daarna aten we het nooit meer, vanwege de kans op visvergiftiging. Maar dat hebben ze hier niet, dus we genieten van vers gebakken Barracuda met aardappel/pompoenpuree en Hollandse appelmoes!
Nu zijn we op weg naar Treasury Islands, onze laatste stop in de Solomons. De motor staat aan en de genua staat bij, maar die doet niet veel. Het is nog 46 mijl varen.
