We liggen nog altijd in de Vonavona Lagoon. Het voelt alsof we even op vakantie zijn. We hebben de afgelopen 2 maanden best veel gezeild en veel bezoek gehad, dus het is heerlijk om even niets te doen en langer op een plek te blijven. En wat voor plek. Het is hier echt schitterend. We liggen op een lagune met allemaal kleine eilandjes, waarvan de meeste onbewoond. We liggen voor het eiland Lola, waarop Zipolo Habu resort staat. Een basic resort met een paar bamboe hutjes en een bamboe restaurantje/barretje. Er is één gast, een visgekke Nieuw Zeelander, die drie weken lang elke dag gaat vissen. De eigenaar is Joe, een Amerikaan, die hier 30 jaar geleden naartoe kwam en een lokale vrouw, Lisa, trouwde. Schitterende vent, beetje chagerijnige vrouw. AJ, de barman, wilde wel een middagje op de mannen passen, zodat Leonie en ik konden gaan duiken.De mannetjes vonden dat best en zwaaiden ons lachend uit.
De Solomons zijn samen met Papua Nieuw Guinea waarschijnlijk de mooiste duikplekken van de wereld en dat wilden we erg graag zien. En het was dus echt geniaal. We hebben toch inmiddels op een heleboel plekken gedoken, maar dit was echt verrassend. Superveel levend koraal, met veel zacht koraal ook, zoals grote waaiers, anemonen en nog duizend verschillende soorten en ongelooflijk veel vis en visjes. Als je naar de wand keek, zag je al dat mooie koraal en de rifvisjes, als je je omdraaide naar de zeekant, grote scholen barracuda's, haaien, tonijnen en nog een paar soorten, waarvan ik de naam niet ken. Echt te gek. 4 eagle rays zien ons pas heel laat en zwemmen in formatie op ons af en over ons heen. We zien een schildpad en een grote marble stingray. Zagen onze eerste Silky shark. Mooi beest, lange snuit en supersnelle zwemmer, anders dan de meeste haaien, die langzaam langs cruisen. Na de duik varen de lokale duikinstructeurs met een handlijntje nog even door een grote school Skipjack tonijn en worden in tien minuten tijd, 5 dikke Skipjack's gevangen. Het was overigens ook heerlijk om weer even een middagje met z'n tweetjes te zijn. We kwamen toch wel wat zenuwachtig terug na ongeveer 4 uur weggeweest te zijn, maar de mannen hadden nog altijd geen oog voor ons. Top.
We maken een tripje naar Skull Island, waar schedels van oude chiefs en oude strijders liggen. Het is een raar gezicht om tientallen schedels op een soort stenen altaar te zien liggen. De mannetjes constateerden, dat de meeste schedels niet zoveel tanden meer hadden.
Gisteren vertelde Joe nog, dat hier nooit krokodillen komen (die zouden verderop bij andere eilanden zitten) en omdat we Joe geloofden, ging ik vanmorgen met de mannetjes een zwemmetje maken vanaf het strand. Op het moment dat we onze tenen in het water willen steken, komt AJ vertellen, dat hij hier vanmorgen een 4,5 meter grote salty croc van het strand weggejaagd heeft… Hij zegt, dat we beter even een uurtje kunnen wachten. Wij zijn het water niet meer ingegaan, maar in plaats daarvan gaan vissen. De mannetjes zochten heremietkrabbetjes en die prikten we aan een haakje als aas. Nog geen 2 minuten later hebben ze beet. Dat is vissen voor 3-4 jarigen, het moet allemaal niet te lang duren. Ik haal de visjes van de haak en gooi ze terug. Dan prik ik me per ongeluk aan een van de rugvinnen van zo'n beest en verga vervolgens van de pijn. Eerst mijn vinger, dan straalt de pijn uit naar mijn hand, vervolgens naar mijn hele arm en zelfs mijn borst gaat pijn doen. Licht in paniek loop ik naar AJ en Leonie laat hem een foto van de betreffende vis zien. Een Rabbit fish zo blijkt. Hij moet een beetje lachen en zegt dat ik er niet dood aan zal gaan, omdat het gif niet sterk is. Kortom: "Harden Up!!” En inderdaad, een uurtje later is alles voorbij. De mannen hebben het vissen voor vandaag inmiddels opgegeven.
En zo gaan de dagen hier rustig voorbij. Mees en mama doen elke morgen school. Piet en papa spelen op het strand en drinken matige oploskoffie bij AJ. Dit gaan we volhouden tot vrijdag en dan gaan we op weg naar Papua Nieuw Guinea. Zin an.
Nog even een groot compliment. Onze driekleurige ledverlichting boven in de mast van Lopolight ging twee weken geleden kapot. Dat is vreemd, want die ledjes horen 50.000 branduur mee te gaan. We zaten daar dan ook echt stuk van, omdat die lampjes echt duur zijn. We hadden ons er dus al bij neergelegd dat we de reparatie zouden uitstellen tot in Nederland (we hebben immers nog een set gewone lampjes op de boeg, dus 's nachts toch goed zichtbaar). Maar Arno, onze werf held, weet onder garantie toch een nieuwe Lopolight te krijgen. Voor 4 jaar oude lampjes toch perfecte service van Lopolight!!