15 mei 2011, Moederdag in Vanuatu
De hele nacht regent het onafgebroken. 's Ochtends lijkt daar voorlopig geen verandering in te komen, dus we gaan toch maar gewoon door de stromende regen aan wal om naar de kerkdienst te gaan. Het steile modderpaadje naar het dorp is veranderd in een stromende rivier, maar we slagen erin om boven te komen.
De hele nacht regent het onafgebroken. 's Ochtends lijkt daar voorlopig geen verandering in te komen, dus we gaan toch maar gewoon door de stromende regen aan wal om naar de kerkdienst te gaan. Het steile modderpaadje naar het dorp is veranderd in een stromende rivier, maar we slagen erin om boven te komen. We schuilen in de kerk, die is leeg. Het blijkt de verkeerde kerk te zijn, de Mormoonse kerk heeft de mis op zaterdag. De Presbytarian kerk blijkt een minder solide gebouw. Het bestaat slechts uit een niet waterdicht afdakje van bananenbladeren, dus de kerkdienst is tot nader order uitgesteld.
Adam zoekt ondertussen Stanley op. Hij regelt het inklaarproces voor alle jachten. Hij is Cava aan het drinken met de dorpsoudsten om de goden te verzoeken om de regen op te laten houden. Ondertussen zoeken wij ons heil bij 'Avoca Restaurant', een bamboe huisje met palmbladeren dak van Serah. Het is dicht, maar ze komt toegesneld om het te openen. Terwijl we koffie en thee drinken klaart het weer een beetje op (succesvolle cava-godenverzoek-sessie!). Dan luidt iemand op het 'plein' (groot glooiend grasveld) een harde bel. Dat is het teken dat de kerkdienst bijna gaat beginnen. We kletsen nog wat met locals. De meesten praten goed Engels, naast hun lokale taal 'Bislama', wat een soort phoenetisch Engels is. 'Wok togetu' betekent bijvoorbeeld 'work together'. Sommige mensen spreken Frans, want tot de jaren tachtig heette deze eilandengroep de 'New Hebrides' en was deze gedeeld eigendom van de Fransen en de Engelsen.
De kerk begint met de zondagsschool. Een schare kinderen zingt een enorm aantal liedjes uit het hoofd met bijbehorende gebaren onder begeleiding van gitaar. Als de kerkdienst begint worden wij naar voren geroepen. We krijgen een krans om en moeten kort vertellen wie we zijn en waar we vandaan komen. Dan worden we toegezongen! Ze heten ons welkom en danken ons voor onze aanwezigheid. De rest van de kerkdienst duurt enorm lang. Het is een speciaal programma, want ze vieren vandaag Moederdag. We zitten op een rieten mat op de grond en Mees en Pieter spelen in het zand en met de andere kleine kindjes net buiten de kring van mensen, die onder het afdakje zitten. Een klein meisje in een knalgele prinsessenjurk is haar vader (of opa?) aan het vlooien. Ze doet het heel zorgvuldig en heeft meermalen beet. We zien meerdere mensen die elkaar vlooien en veel kinderen zitten continu te krabben aan hun haar. We krijgen er zelf jeuk van en hopen maar dat we geen vlooien of luizen krijgen. Caroline zit naast ons op de mat met haar vierde kind. Ik vraag hoe oud het meisje, Mari, is. Caroline: "2 or 3." Ze weet het niet helemaal zeker. Mari zit op schoot en drinkt rechtop zittend uit haar moeders' borst, die ze gewoon omhoog trekt.
Na afloop van de kerkdienst vragen Renee en ik of we ergens naar de wc mogen. We worden naar een piepklein huisje geleid, waar zelfs ik in moet bukken. Middenin het hutje staat een houten betimmering rond een gat. Er ligt een grote groene stapel bladeren naast (wc-papier). Het is de meest primitieve wc, die ik ooit gezien heb. Een ervaring op zich.
We hebben op onze reis veel armoede gezien, maar het waren altijd goed gevoede mensen. Hier in Tanna zien we helaas ook kindjes met opgezwollen buiken. Dit jaar is een groot deel van de oogst mislukt. Des te verbaasder zijn we, dat we na de kerkdienst worden uitgenodigd voor de speciale Moederdaglunch. Voordat de lunch wordt opgediend, worden alle moeders opgelijnd en toegezongen. Renee en ik moeten er ook bij staan. Alle mannen komen langs om ons 'happy mother's day' te wensen. Sommige mannen hebben een bus talkpoeder bij zich en strooien bij elke moeder wat talkpoeder in de nek. De mannen geven hun eigen moeder een cadeau (jurk, schaal, geit of kip). Wij krijgen van Serah een handgewoven tasje omgehangen. Daarna komen alle kinderen langs om een handje te geven en als laatste feliciteren alle moeders elkaar. Renee en ik ruiken lekker naar talkpoeder en zijn wit uitgeslagen (hoewel dat bij ons natuurlijk minder opvalt dan bij de locals, we zijn de enige blanken). De lunch bestaat uit rijst, saus en vis. We geven een bosje Cava, dat we nog over hadden uit Fiji, aan de chief, die ons welkom heet in zijn dorp. Om 15:00 uur zijn we weer terug op de boot. Wat een adembenemende dag was het. We zijn met ons neus in de boter gevallen. Moederdag in Raroia (Tuamotus) was al bijzonder, maar dit sloeg echt alles. Kortom, het is hier nogal geniaal!
We zijn uitgeput van alle indrukken en doen allemaal een dut. De rest van de middag brengen we op de boot door met o.a. school voor Mees. Adam bestelt via Jon de digitale kaarten voor de route naar de Malediven. Jon zal ze opsturen naar mensen die we kennen op de Solomon Eilanden. We hadden in Nieuw Zeeland voor de zekerheid de digitale kaarten tot en met Zuid-Afrika gekocht (dat waren er gelukkig niet veel), maar de definitieve beslissing pakte dus anders uit.
