We kunnen uiteindelijk om 19:15 uur vertrekken uit de Royal Phuket Marina. Er staat dan 2.7 meter in het geultje en dat is 30 cm meer dan onze diepgang. Ik vraag een aantal keer aan de jongens, die ons het 2 mijl lange geultje gaan loodsen of het echt wel kan. En steeds krijg ik in gebrekkig Engels een geruststellend: "yes, we think possible” te horen. Het is pikkedonker als we uitvaren. Een van de jongens neemt het roer, de ander staat met een lullig zaklampje op de boeg om de paaltjes te zoeken, die het geultje aangeven. Ik heb buikpijn van de zenuwen en loop steeds zenuwachtig tussen dieptemeter en boeg heen en weer. Er staat weer regelmatig 0.1 op de dieptemeter, maar in tegenstelling tot de heenweg raken we geen enkele keer de bodem. Opgelucht zien we het laatste paaltje langskomen, betalen de jongens en geven ze een paar biertjes mee voor de terugweg. Helden zijn het.
We hijsen meteen de zeilen en zetten koers terug naar Koh Lipe, 108 mijl zuidelijker. Leonie gaat snel naar bed en ik maak me klaar voor de eerste wacht. Hoe meer we uit de grote baai komen, hoe harder het gaat waaien en 2 uur later moet ik Leonie alweer wakker maken om zeil te minderen. Nog een uur later en we zeilen met dubbelrif en een klein puntje genua aan de wind tegen 25-30 knopen in. Afzien. Bakken water spoelen over Elena, omdat de zee inmiddels behoorlijk is opgebouwd. Alleen binnen is er rust en ben je even uit het geloei van de wind en de golven. Er is eigenlijk maar een voordeel: het gaat wél hard. We slapen slecht en zijn blij als we net voor de lunch het anker laten vallen in een beschut baaitje vlak voor Koh Lipe. Eerst maar eens even een stapel pannenkoeken bakken. Niemand heeft goed ontbeten, even bijvoederen dus. Na de lunch motoren we het laatste stukje naar de baai. Het blijkt er enorm rollerig. Na een uur zijn we het al helemaal zat. Er vaart een Oyster 425 langs de zuidpunt van het eiland en we roepen ze op. "Oyster, sailing south from Koh Lipe, this is Elena”. "Leonie, this is Fiona, how are you guys!!” Blijken het onze amigo's van "Trenelly" te zijn, die we eerder in Indonesie ontmoetten en kindjes in dezelfde leeftijd hebben als wij. Zij zijn op weg naar de noordkant van het eiland, waar iets meer beschutting zou moeten zijn. We halen direct het anker op en een half uur later liggen we inderaad veel beschutter. 's Nachts waaien de koeien van de dijk. Windstoten tot 35 knopen en soms meer. We zijn allebei hartstikke moe, maar veel slaap krijgen we weer niet. Onterecht trouwens, want we liggen als een huis. We hebben 65 meter ketting uitstaan in 15 meter diep water. Toch zijn we blij, dat we niet nog een nacht op zee zitten.
De volgende morgen snel naar "Trennelly”, zodat de mannetjes mooi met elkaar kunnen spelen en wij weer even bij kunnen praten met Fiona en Jason. Daarna gaan we met de hele meute naar het strand en spelen de kindjes de hele dag op het strand. En de volgende dag hetzelfde recept. Heerlijk om weer hier te zijn, waar we drie weken geleden ook al lagen met Harm en Floor. Een relaxed eiland met wat faciliteiten, helder water en heel veel heel mooi strand.
De mannen mochten gisteren voor het eerst hun schoen zetten. Het is een mooi evenement. De mannen vragen een paar goede vragen, zoals waarom Sinterklaas wel bij ons komt en niet bij "Trenelly”, die 100 meter naast ons ligt. En hoe hij dan weet, dat op "Elena” wel Nederlandse kindjes zitten. En waar de stoomboot dan moet ankeren enzo. Ik geloof dat ze ondanks heel hard zingen, nog altijd niet geloofden, dat de Sint ze wel zou vinden. Groot was de blijdschap dan ook, toen 's morgens de wortels waren verruild voor pepernoten en bellenblaas!! Het is goed dat de Sint geen last van zeeziekte heeft. Het waait nog altijd hard.