Pulau Payar (door OPaPim)
We liggen in een maritiem reservaat aan een mooring. We weten niet of we dat een geruststellend idee vinden of niet. Voor het eerst sinds we aan boord zijn, fluit de wind door het wand en begint zich een aardige golfslag op te bouwen. Aan de horizon is er een behoorlijk onweer te zien, maar we horen het niet. Het weerlicht voortdurend; lange flitsen met korte tijd ertussen. Blij dat het verderop zit.
Vanmorgen was Gerrie de Gekko weer even aan dek. Hij had een waar feestmaal, omdat we door een wolk IJsselmeervliegjes voeren. Helemaal opgewonden at hij zijn buikje rond, zodat hij waarschijnlijk weer voor geruime tijd verstoppertje kan spelen. Het water lag er toen nog helemaal glad bij. We voeren de 35 mijl op de motor. Als 11-uurtje had Leonie een heerlijke fruitsla gemaakt met alle verrukkelijke vruchten die hier aan de bomen groeien. Tijdens de vaart bakte ze ook nog een appeltaart. Het rook heerlijk in de boot. We besloten de taart in twee etappes te eten. Een eerste stuk voor iedereen ruim na de lunch, zodat we ook een toetje over hadden na het avondeten. Na het eerste stuk taart vertrokken Adam, Leonie, oma en de mannetjes met Sammie naar een mooi plekje dat hen was aangeraden om te gaan snorkelen. Voor mij zit dat er niet meer in. Jammer, maar het mag de pret niet drukken.Toen ze uitgesnorkeld waren, is Leonie mij komen halen en ben ik met Hanneke en de mannetjes in een ondiep stuk van de zee gaan zitten, waar de visjes om ons heen zwommen. Mooie Parrotfish, elegante kleine blacktip haaitjes en een soort dat het helemaal niet eens was met onze komst en dat ook duidelijk maakte door herhaaldelijk in onze voeten of kuiten te bijten. Het was weer een groot feest. We zijn nu vlakbij Langkawi en het duurt nog maar een viertal nachten tot ook Floor en Harm aankomen. Het hele spul bij elkaar.
Hanneke en ik hebben overigens dankzij mijn oorklachten kennis gemaakt met een heel andere kant van Penang. Ik ben daarbij geen uitzondering. Kennelijk is reeds menige toerist het slachtoffer geworden van de combinatie van een lange vliegreis, het tropische klimaat en enthousiast zwemmen. In ieder geval was het zaterdag duidelijk, dat ik medische assistentie nodig zou hebben. Na wat navraag besloten we naar het Adventist Hospital te gaan. Voor de Adventists is de zaterdag een feestdag en het was er dan ook erg rustig. De eerste hulp arts besloot de KNO arts op te roepen en die maakte foto's van mijn gezonde en het ontstoken oor. Geen discussie, het was behoorlijk ontstoken. Antibiotica en hij plaatste er een watje op, dat de volgende ochtend verwijderd zou moeten worden. Wij dachten dat het de volgende ochtend weer rustig zou zijn. Niets was minder waar. Het was stampvol in het ziekenhuis. De bevolking gaat juist graag op zondag, hun vrije dag, naar het Adventist Hospital, want dan hebben ze alle tijd om rustig in de rij te zitten. Het gonsde als een bijenkorf. Dat is lastig, als je maar met een oor kunt horen en als je bovendien steeds wordt omgeroepen als Mr. Wilhelmus. Het lokale gebruik zet immers de achternaam voor de voornaam, en mijn identiteitskaart niet. Uiteindelijk lukte het toch weer om bij de behandelend geneesheer in de stoel te komen. Een uitermate vriendelijke man met de naam Deong Kee Kong. Ik weet niet of het spelletje naar hem is genoemd of andersom. Hij was ongeveer van dezelfde leeftijd als Leonie en Adam, dus het zou kunnen. KNO artsen begrijpen overigens niet altijd, dat hun O-patienten niet goed kunnen horen. Ze praten op normaal volume en Dr. Deon Kee Kong deed dat dan ook nog met een - in mijn oren - zwaar chinees accent. Een bijzondere ervaring. We hielden makkelijk overzicht in de drukte aangezien zowel Hanneke als ik een hoofd boven iedereen uitstaken. Dat van dat oor is onhandig, maar we hebben genoten van de ervaring.
Ook het eten in Bali Hai was een groot succes. Een seafood restaurant dat ons door de vrouwelijke eerstehulp arts was aangeraden. Vooral bezocht door de lokale bevolking. Alle produkten werden vers uit de verschillende aquaria gevist. Het was een beetje een gevecht met de menukaart en we hebben dan ook meer dan genoeg gegeten….
