Er staan nieuwe foto's online. We brengen nog een hele dag door in de prachtige baai van Gili Lawa Laut. We spelen op het strand en snorkelen. Adam klimt naar de top van de berg en maakt mooie foto’s. ’s Avonds zijn we alleen met Sea Level op het strand. Kent en de jongens stoken weer een vuurtje en Jim heeft zijn gitaar meegenomen. We zingen luidkeels ‘hallelujah’, ‘the house of the rising sun’ en andere gouwe ouwe. Pas als het pikkedonker is, varen we bij het licht van de maan weer naar de boot om de mannetjes te voeren en in bed te leggen. We brengen nog een hele dag door in de prachtige baai van Gili Lawa Laut. We spelen op het strand en snorkelen. Adam klimt naar de top van de berg en maakt mooie foto’s. ’s Avonds zijn we alleen met Sea Level op het strand. Kent en de jongens stoken weer een vuurtje en Jim heeft zijn gitaar meegenomen. We zingen luidkeels ‘hallelujah’, ‘the house of the rising sun’ en andere gouwe ouwe. Pas als het pikkedonker is, varen we bij het licht van de maan weer naar de boot om de mannetjes te voeren en in bed te leggen.
We varen naar Gili Banta, een eiland dat ook onderdeel uitmaakt van Komodo national park. Komodo varanen komen alleen voor op Komodo, Rinca en één ander eilandje, maar we weten niet meer welke. We dachten niet dat het Gili Banta was, maar als we met de dinghy op het strand afvaren, zien we een grote varaan (of baby Komodo varaan??) over het strand lopen. Hmmm, we zijn niet op ons gemak, jagen de jongens het water in en houden met een flinke stok de wacht. Zo raken de jongens toch even hun energie kwijt in het water en dan gaan we gauw weer ankerop naar het dorp Teluk Wera, waar ze grote houten boten bouwen. De lokale kindjes zijn erg opdringerig en overweldigend. Mees en Pieter worden constant in hun wangen geknepen en aangeraakt. Ze worden er gek van en geef ze eens ongelijk. We tillen ze dus maar zoveel mogelijk, om ze een beetje van al die gekte te beschermen. Na een half uur vluchten we terug naar de rust van onze boten en drinken we een borrel bij Sea Level aan boord.
We varen weer een hele dag door en ankeren bij het laatste daglicht bij een dorpje. De jongens spelen de hele dag heel zoet samen winkeltje, lego of hun nieuwste bedenksel en dat is Arnootje. De een heeft iets dat kapot is en belt dan met Arno en dan komt Arno het even repareren, geniaal.
We vieren onze 6e trouwdag met Jim en Kent. De jongens bakken samen met Kent hun eigen pizza en we eten bananencake met slagroom toe. Onder het genot van een glaasje bubbels halen we herinneringen op aan die schitterende, warme dag in september 2005, waarbij de nadruk bij alles lag op onze geplande reis (o.a. het mooie lied van Matthijs: "alle wester- en alle oosterlengtes lang”, de ‘message in a bottle’, de ‘shanties’ van onze ‘bemanning’, etc.). Tijdens de ceremonie, op het mooie bankje met de zwanen, stootte ik Adam aan en fluisterde: "We kunnen echt niet meer terug hoor…”. Hier zijn we dan, in Indonesië. Prachtig toch?
In alle vroegte (6:00 uur) vertrekken we richting Pulau Moyo. Daar ankeren we naast een peperduur resort (zo’n slordige 900 US dollar per nacht). We bezoeken een dorpje met 25 inwoners en veel geiten, koeien, kippen en varkens. Eindelijk weer eens een behapbaar aantal mensen, zodat we een beetje kunnen ‘kletsen’ (in ons beperkt Indonesisch) en de jongetjes worden slechts door één vrouw aangeraakt.
’s Middags drinken we een prijzig biertje in het peperdure resort om eens even te gluren naar zo’n exclusief resort met steenrijke gasten. Adam zet Jimmy schaakmat en in de schemering zien we een hert over het veld lopen, tot vlak bij waar we zitten.
We varen weer verder richting Bali en willen stoppen voor de nacht, maar er is niet echt een geschikte ankerplaats. We varen een onbeschutte ‘baai’ binnen, waar een duwbak aan een pier ligt en besluiten daar het anker uit te gooien. Een ander zeilbootje, Lupari II (net zo geel als Elena) volgt ons voorbeeld. Sea Level nodigt ze uit voor een borrel. Dankzij de biertjes slapen we de eerste uren goed, maar we liggen totaal niet beschut van de deining en de boot gaat enorm tekeer. We rollen de hele nacht van boord tot boord en doen geen oog dicht.
We varen naar Gili Air, waar Adam 11 jaar geleden is geweest. Er is een hoop veranderd. Er zijn veel restaurants en duikscholen bij gekomen. We moeten 3 keer herankeren, voordat we eindelijk vast liggen. We ontmoeten Trenelly, de andere boot met kindjes (Dylan: 5,5 en Molly: 2,5). Met hen verkennen we het strand en strijken neer bij een van de schaduwrijke plekken. Er zijn veel cruisers en we eten ’s avonds met een grote groep op het strand onder het genot van meerdere ‘caipirinha’s’. Happy hour, twee voor de prijs van een.
Morgen varen we naar Bali, waar Opa Peter ’s avonds aankomt. De jongetjes zijn er helemaal opgewonden van.