Archief 2012 (april)

Precies een jaar geleden vertrokken we uit Nieuw Zeeland voor waarschijnlijk het mooiste en meest bijzondere stuk van onze wereldreis. Een terugblik.

 

Samen met onze nieuwe Nieuw Zeelandse vrienden, de familie Davies, vertrokken we 18 april richting Fiji. Het was druk aan boord, maar ook oergezellig. De mannetjes hadden hun speelvriendjes bij zich en spraken inmiddels goed Engels. Wij hadden de gezelligheid en de hulp bij het varen van Jon en Sharon. Samen met hen Fiji ontdekken was geweldig. Kava drinken met de dorpsoudsten en snorkelen bij onbewoonde eilandjes. Toen zij na drie weken van boord gingen, voelde dat als het definitieve afscheid van NZ, een land waar we gemakkelijk hadden willen blijven wonen. Vervolgens kwam Renee aan boord en zeilden we naar Vanuatu. Nog altijd Leonie's favoriete bestemming. Hoe noordelijker we kwamen, hoe onontdekter het werd. Schitterende ankerplekjes en bijzondere ontmoetingen met hele vriendelijke en gastvrije mensen. We zullen nooit vergeten hoe we uitgenodigd werden bij chief Jimmy en met zijn familie en dorpsgenoten zijn verjaardag vierden. De klapper op het feest was voor Jimmy onze meegebrachte taart met een vuurwerkkaars, die voor hele verwonderde en een beetje angstige blikken zorgde. Een nachtelijke lobsterhunt met een paar van Jimmy's zoons in een piepkleine kano, zonder maan, op de rand van het rif, zal voor mij een van de hoogtepunten van de reis blijven.

 
Vervolgens ging het verder noordwaarts langs de Solomoneilanden richting Papua Nieuw Gunea. Hier kwamen maar weinig jachtjes. Op sommige momenten was het ook best spannend. De schoten die gelost werden vlakbij de boot in Buka, de spulletjes die gestolen werden in Mbuka, onze blikseminslag, het binnenvaren van de onstuimige pas in de Hermits en ons overhaaste vertrek na een waarschuwing van een paar locals voor criminelen ofwel 'raskols'. Maar belangrijker waren de fantastische mensen en plekken die we bezochten. We doken op riffen, waar waarschijnlijk nooit iemand eerder gedoken had, zagen een ongelooflijke verscheidenheid aan koraal, visjes, schildpadden en haaien. We snorkelden zelfs bij onderwaterbronnen. Daarnaast zeilden we dit stuk samen met onze amigo's van 'Endless Summer' en 'Sea Level'. Al onze gezamenlijke ervaringen en avonturen schepten een bijzondere band.

 
Een speciaal bedankje voor Arno natuurlijk, die 4 dagen na onze blikseminslag in PNG, in het vliegtuig zat met 60kg aan nieuwe apparatuur. En na drie dagen in Jayapura (Indonesië) alles weer in orde had gemaakt. Alles mede mogelijk gemaakt door Kuiper Verzekeringen. Super Arno!

 
De tocht langs de noordkant van PNG en Indonesië stond in het teken van de drijvende tropische regenwoud bomen. Onvermijdelijk raakten we daar een aantal van. Een keer midden in de nacht voeren we vol op zo'n 40 meter lange woudreus. En wat waren we op dat soort momenten blij met onze sterke 'Elena'.
 

Een ander hoogtepunt was ons bezoek aan Raja Ampat en in het bijzonder onze ankerplek bij het ecoresort van Max Ammer. Hij zet zich al jaren succesvol in voor de natuur rond deze noordpunt van Papua. We ontmoetten er interessante marine biologen, die gepassioneerd konden vertellen over koraalleven. Nog altijd zoeken we tijdens een duik of snorkel naar piepkleine 'Seabird krabbetjes' die in het koraal leven. Seabird was een van de biologen van UCLA en de piepkleine koraalkrabbetjes waren zijn specialiteit. Na zijn enthousiaste verhalen over deze wonderlijke beestjes konden wij tijdens het duiken enthousiaster worden van het vinden van zo'n krabbetje dan van een haai... Aanstekelijke passie.
 

We vervolgden onze weg door Indonesië. Een mooi en tegelijk ook gek moment kwam in Wakatobi, ten zuiden van Sulawesi. Plotseling lagen daar in de baai 20 jachten voor anker. Voor het eerst in 3 maanden zagen we iemand anders dan 'Sea Level' en 'Endless Summer'. Het was ook een beetje alsof anderen ons wereldje waren binnengedrongen. Dat wende snel en we genoten van het nieuwe contact, onder andere met een aantal Nederlandse boten. Bijzondere momenten waren het zien van de Komodovaranen en de vele Manta rays die vlak achter 'Elena' langs vlogen. Het was voor het eerst dat we met Mees en Piet zo van de boot konden springen om Manta's te zien.
Ook heel bijzonder was de riviertocht in Kalimantan, waar we de Orang Utans bewonderden en midden in de jungle sliepen met als enige afscheiding tussen ons en die jungle een klamboe. We hadden gezellige tijden met veel bezoek in Singapore, Maleisië en Thailand. De Andaman eilanden waren weer 'off the beaten track'. Het was mooi, maar bureaucratisch en we hadden een nare ervaring met Mees, die flink werd gestoken door een kwal. We genoten van onze laatste lange oversteek, van de Andamans naar Sri Lanka. Schitterend zeilweer en volledig op elkaar aangewezen. Dolfijnen hielden ons regelmatig gezelschap, ook 's nachts. Kunnen we dit gevoel van verbondenheid vasthouden als we straks weer deelnemen aan het drukke leven in Nederland?
 

In Sri Lanka maakten we een mooie rondreis, maar Sri Lanka maakte de meeste indruk op ons vanwege onze tuktuk driver Ekka en zijn familie. We zetten een actie op om geld in te zamelen om hen een stapje verder te helpen in het leven. Uiteindelijk haalden we ruim 8.000 dollar op voor Ekka. Dankzij al onze vrienden, die zo gul doneerden. Dat was hartverwarmend.
Daarna volgde een kleine ruk naar de laatste exotische bestemming van deze reis: de Malediven. We brachten er uiteindelijk 5 weken door. In ons blootje op prachtige witte stranden, onbewoonde eilanden, zwemmend achter de boot, snorkelend boven riffen en tussen duizenden visjes. Het hoogtepunt was het snorkelen met een stuk of 15 Manta roggen, bijna een uur lang. Wat een indrukwekkende beesten. Het vertrek van Elena op het transportschip werd steeds uitgesteld, daardoor moesten Leonie en de jongens zonder mij in het vliegtuig naar Turkije. Gelukkig kon ik me 6 dagen later bij ze voegen. In Marmaris, aan de Middellandse Zee. Nu wachten we op Elena, die als het goed is over 2 dagen hier aankomt. Dan zetten we onze reis voort. Het laatste deel van onze reis. Op weg naar huis.

 
De jongens zijn enorm gegroeid in het afgelopen jaar. Zowel Mees als Pieter leerden in het afgelopen jaar zwemmen. Ze waren veel op elkaar aangewezen. Gelukkig kunnen ze goed samen spelen.

 

We hebben van september tot januari veel bezoek gehad. Genieten vonden we dat. Heerlijk om onze familie en vrienden zo dichtbij te hebben en ook de mogelijkheid om te laten zien hoe ons leventje er nou precies uitziet. Dat het echt niet allemaal vakantie is, dat het af en toe afzien kan zijn, dat de meeste nachten regelmatig onderbroken worden, maar ook dat je zoveel tijd hebt met elkaar. Dat er 's ochtends niet gestresst hoeft te worden om op tijd op school/werk te zijn en dat, als het vandaag niet lukt, het morgen ook kan. Dat we gewoon op het zijdek kunnen zitten en een beetje kunnen kletsen, of zwijgen en ondertussen naar onze immense tuin kunnen kijken. Dat we met z'n vieren toch wel heel bevoorrecht zijn om zo 3 jaar samen te zijn. Het leven is mooi, net als de mannetjes en mijn meisie!