Male-Turkije
Als Leonie en de mannetjes alvast naar Marmaris in Turkije vliegen, wordt het plotseling heel erg stil op Elena. Uiteindelijk duurt het nog 5 dagen, voordat Elena eindelijk op het schip geladen wordt. Ik kom de dagen door met opruimen voor transport, filmpjes kijken, lezen en verder niets. De stilte is zo ongebruikelijk, dat ik me er eigenlijk geen raad mee weet. Gelukkig liggen onze nieuwe amigo's van Silver Lining, een 104ft super yacht, vlak naast ons en word ik daar veel uitgenodigd. Dat is trouwens genieten, want niet alleen hebben ze airco (het is 38 graden en windstil), maar ze hebben ook een kok, die heerlijk kookt. En misschien wel het allermooiste: een hele mooie espressomachine...
Uiteindelijk komt het bericht, dat ons transportschip (HR Facility) voor anker ligt bij Male. Elena mag als eerste geladen worden en vrijdagmiddag vaar ik in m'n eentje de 6 mijl naar het schip. Het hijsen en sjorren van Elena op het dek van de HR Facility gaat soepel en zonder schade. Als ik vervolgens door een speedboot wordt opgehaald en naar Male gebracht wordt, moet ik even heel hard huilen. Wat een gek moment. Ook al zijn we nog lang niet thuis, dit is toch wel een definitief einde van een belangrijk deel van onze reis. Aan de andere kant kijken we ook erg uit naar Europa en zijn we nog altijd heel erg tevreden met onze beslissing om Elena op deze manier naar Turkije te brengen. Zeilen langs Somalië is op dit moment echt geen optie en de beslissing om niet over Zuid-Afrika te varen heeft ons zoveel extra tijd gegeven, dat we de afgelopen maanden heerlijk genoten hebben en geen haast hebben gehad.
Wat een absoluut feest om de mannetjes en Leonie weer te zien. Het lijkt wel of ze in een week alweer gegroeid zijn en het was vreemd om ze (na bijna 3 jaar dag en nacht bijna ieder uur samen geweest te zijn) nu zo lang niet te zien. Heerlijk om ze weer te zien. Nu Elena nog (als het goed is rond de 20e) en we zijn weer compleet!
Tijdens de vlucht naar Istanbul (2 x 4,5 uur met overstap in Qatar) heb ik ook een emotioneel moment. Het voelt raar en verkeerd om zonder Adam dit stuk van onze reis af te leggen. Om, na al die mijlen, die we samen afgelegd hebben, rond zo'n beetje driekwart van de wereld, zonder Adam naar Europa te reizen.
In Istanbul overnachten we bij de familie Bierman, die we nooit eerder ontmoet hebben, maar die zo aardig waren om ons via het gastenboek van onze site bij hen uit te nodigen. Ze hebben 3 kids en het verblijf is veel te kort, maar erg gezellig. Jaap bakt pannenkoeken voor het ontbijt, Mees en Pieter voeren de cavia's, wandelen met de hond en, als de kids naar school zijn, spelen ze nog uitgebreid in de grote speelkamer, tot het tijd is om weer in de taxi te stappen. We vliegen naar Dalaman en nemen de taxi naar Marmaris, waar we Bart en Lot en de kids (Olle, bijna 2, en Coen, 9 weken) zien.
We hebben gezellige dagen samen. Marmaris is op dit moment een badplaats in opbouw. Het seizoen is nog niet begonnen en veel hotels zijn nog dicht. Er wordt overal flink verbouwd en opgeknapt. De zwembaden en het zeewater zijn nog veel te koud om in te zwemmen en behalve over de boulevard slenteren en het schitterende uitzicht op de prachtige baai bewonderen, is er niet veel te doen. Het voordeel is, dat het nog lekker rustig is, er zijn nauwelijks toeristen. We kopen een bal en voetballen wat. We drinken koffie bij onze vrienden van de Trenelly, die al eerder vanaf Phuket verscheept is. We gaan naar de speeltuin met Dylan (5) en Molly (3). Zondagochtend voegt Adam zich eindelijk bij ons. Het is heerlijk om weer compleet te zijn. We maken een boottrip rond de baai op een grote toeristenboot en kletsen lekker bij. Mees, Pieter en Olle zoeken en vinden in de hotelkamer paaseieren en chocolade paashazen. Elke avond drinken we bij de bar van ons hotel nog wat, in dikke truien en jassen, want, hoewel het overdag lekker warm kan zijn (record tot nu toe 27 graden), koelt het 's avonds heel snel af.
Vanochtend zijn Bart en Lot en de kids vertrokken. Geen gekke timing, want na een paar hele mooie dagen, is het weer nu verslechterd en het was vandaag max. 14 graden met af en toe een flinke bui. We zijn vanochtend naar een ander billiger hotel verhuisd, dichter bij de marina, en hebben de hele dag met Jason, Fiona en de kids opgetrokken.
Het duurt nog zeker 10 dagen, voordat Elena aankomt, maar we vermaken ons wel. Alle schoolspullen zijn aan boord, dus we hebben vakantie!
