Wachten in de regen
De oude stad van Marmaris en het kasteel zijn een bezoek waard. Verder doden we de tijd met wat inkopen, zoals schoenen en warme pyjama's voor de jongens. We beginnen ons al een beetje thuis te voelen hier. De bakker achter ons hotel kent ons en bij het koffietentje krijgen we ook 'the usual'. Turkse mensen zijn enorm vriendelijk en gek op kinderen, zeker op blonde kindjes. Mees en Pieter worden regelmatig over hun bol geaaid, Mees kreeg zelfs een zoen van een taxichauffeur en ze krijgen regelmatig wat toegestopt. Zo kreeg Mees, die toekeek hoe de bakker de broden uit de oven haalde, een heel vers brood mee!
Naast kinderen zijn ze hier ook dol op katten. Als je allergisch bent voor katten, raad ik je aan Marmaris te mijden. Overal zijn katten. Ook in winkels, restaurants en hotels. Op de trappen van het oude kasteel zien we een stuk of 9 katten (ziet er schattig uit, maar stinkt naar kattepis), in de marina is er een speciaal 'cat feeding point' en terwijl ik eet in een restaurant zit er een poes naast me constant te miauwen en te bedelen om voedsel. Het zijn zwerfkatten, maar ze worden door iedereen goed gevoed.
De koeien waaien van de dijken en het regent de hele dag. We hangen zo lang mogelijk rond in ons koffietentje, spelen kwartet op de kamer en 's avonds eten we bij Trenelly aan boord. Eindelijk eens even geen restaurant. Als het goed is nog 6 dagen tot Elena komt.
