De Fransman
We komen net terug van een dagje strand en ik zie van veraf onze oude Franse buurman al op me afbenen. Met veel "merde" en "putains" krijg ik het verwijt van de oude man, dat onze radio te hard staat. Als we weggaan, laten we altijd de boot open en zetten de radio, zachtjes, aan. De Fransman heeft met z'n 72 jaar toch nog goeie oren, want hij vindt het duidelijk veel te hard. Onze relatie begon al wat stroef. Een vriendelijk "bonjour" werd wat nors afgewimpeld, toen we net arriveerden. Maar nu is hij dus echt boos.
Geen tand meer in zijn mond, oedeem op z'n benen en al 11 jaar onderweg in zijn 8,5 meter kleine zeilbootje. Zijn andere buurman, een Zuidafrikaan, vertelt ons over de Fransman: "he has been at sea too long". Toch kan ik niet boos op hem worden, ik heb eigenlijk meteen een zwak voor hem, hij doet me denken aan mijn opa. Misschien niet de makkelijkste, maar stiekum doodzoet. Een uur later, we hebben de radio inmiddels uit, komt de Fransman weer langs lopen. Ik zeg weer vriendelijk bonjour. Hij stopt. En terwijl ik op zijn volgende canonade wacht, staat hij alleen maar stil en zegt even niets. Na een tijdje zegt hij: "When you get old, you get grumpy." en hij excuseert zich voor vanmiddag. Ik ben ontroerd. De volgende morgen komen we elkaar weer tegen op het gammele drijvende pontonnetje. Ik vraag naar zijn naam, hij heet Jean Yves. 11 jaar geleden vertrok hij om zijn jongensdroom waar te maken. Hij wil rond de wereld zeilen. Maar hij wil ook naar huis. Hij wil zijn dochters en kleinkinderen zien. Ik stel voor om hem te helpen om bij ons op transport te komen, maar nee: hij moet en zal de tour du monde zelf afmaken. Langs Zuid Afrika. Het gaat hem nog ten minste 2 jaar kosten, maar dat mag. De grote man in hem zegt, dat hij naar huis moet gaan, het kleine mannetje wil z'n jongensdroom afmaken. Hij vertelt, dat als je oud wordt en nors, dat je niet meer zo gemakkelijk op andere mensen afstapt. Met als gevolg dat hij vaak alleen is. Hij vindt het best. Zo staan we een uur te kletsen op ons pontonnetje. Twee mannen met dezelfde droom, maar met 36 jaar verschil tussen ons. Schitterende vent. We nodigen hem 's avonds uit voor een borrel. Hij heeft voor de gelegenheid z'n gebit ingedaan. Hij heeft een fotoboekje van z'n kleinkinderen meegenomen en laat ze trots aan ons zien. Hij was vroeger leraar filosofie, misschien dat hij daarom wel zo goed begrijpt, hoe hij zelf in elkaar zit. Het wordt een mooie borrel. En dan plotseling staat hij op, zegt gedag en gaat weer naar zijn bootje. Wat een schitterende, aimabele man en wat jammer dat zo weinig mensen dat de komende jaren in hem zullen gaan zien. Weer een bijzondere ontmoeting.
