De Andaman Eilanden, India dus.
We zijn gisteren aangekomen in Port Blair. Wat een heerlijke overtocht. We moesten nog iets vertragen 's nachts zodat we met het eerste licht de baai in konden voeren. 343 mijl in iets minder dan 2 dagen, perfectie! En toen begon het circus. Nog nooit was inklaren zo'n gedoe. Eerst douane, twee man sterk. 50 formulieren, even zoveel handtekeningen en bootstempels (hebben we nooit nodig, hier enorm handig). Ze willen een cadeautje en daar gaat onze eerste fles Whisky… Daarna immigratie. Nee, jullie krijgen maar 15 dagen permit. Dat is jammer want we willen graag 30 dagen blijven. Wat gepraat tussen de immigratieman en onze agent, en een fles Vodka en we krijgen 30 dagen. Overigens na het invullen en tekenen en stempelen van 50 formulieren. Daarna komt de coastguard aan boord. 5 man sterk. Alles wordt gefotografeerd, van de handheld marifoon, tot de Ipad, van onze vlag tot onze zoons. Niet te geloven. En natuurlijk 50 formulieren. Leonie heeft ondertussen een zak met biertjes klaargemaakt (de laatste fles Gin willen we graag zelf houden), maar deze heren mogen dat niet aannemen. Toch nog een stel dat gewoon hun werk doet zonder extra's, perfect! Mooi detail, we zijn op dit moment het enige jacht in de hele Andaman eilanden!!
Daarna moet ik met onze agent nogmaals naar Immigratie en Douane, dit maal bij hen op kantoor. Daarna naar de havenmeester om ons zeilplan voor de komende week van dag tot dag te bespreken en goed te laten keuren. En dan na een hele lange dag, hebben we alles voor elkaar. Een permit om 30 dagen te blijven en een goedgekeurd zeilplan. Wel elke morgen en avond even via de ssb onze positie melden… En niet aan land gaan op bepaalde eilanden, anders heb je nog een permit nodig van de forestry department. Nog nooit waren we in een land met zoveel regeltjes!
We gaan nog wel even Port Blair in en eten heerlijke Indiase curry met Kingfisher bier. Echt een totaal ander land dan Thailand. Hier wordt geroggeld en gespuugd. Worden sigarettenpakjes achteloos op straat gegooid en wordt er door iedereen getoeterd, alleen om het toeteren. Als er een koe over de drukke rotonde wandelt rijdt het verkeer er gewoon even omheen. We doen nog wat inkopen en zijn blij als we allemaal op tijd naar bed mogen. We leggen Elena nog even net buiten de haven voor anker en dat gaat als volgt. (het is een stukje van letterlijk 100 meter) Je roept de havendienst van dit piepkleine haventje op kanaal 16 op, op het momemt dat je anker op wilt. "Port Blair Radio, this is sailingyacht Elena". "Elena this is Port Blair, please go to channel 12". Nu op kanaal 12. "Port Blair radio this is Elena we would like to anchor our boat 100 meters from here". "How many persons on board", we zijn dus het enige zeiljachtje en hebben dat al 5 keer vandaag gemeld… "5 sir". "What is your time of departure?". "Right now sir". "What is your position?". Dan lezen we onze positie voor (ook al eerder gedaan, namelijk toen we aankwamen)."Ok Elena, you can procede, please contact us if you have dropped anchor". Er komt hier 2 keer per dag een boot binnen! Wij varen 100 meter verder en laten het anker vallen. "Port Blair radio this is Elena". "Elena please go to channel 12". "We have dropped anchor sir". "How many persons on board?". En dan moet je zonder lachen of grappen maken, of geïrriteerd te zijn zeggen dat we net als 3 minuten geleden nog altijd met 5 zijn! "What is your position?" En waag het niet om dan te zeggen 100 meter zuidelijker dan net. Dus ook de positie wordt weer voorgelezen. "What time are you sailing tommorrow?". "5:30". "Please give us a call when you leave" en dan 's morgens begint het weer van voor af aan. Niet te geloven. Je kunt jezelf ook té belangrijk vinden…
Maar goed we zijn in de Andamans en dat maakt alles goed. Maarten en ik staan om 05:30 op en maken Elena klaar voor de 23 mijl naar Havelock Island. In de pilot staat dat het vissen hier "superb" moet zijn. De hengel gaat dus direct uit. Nog voordat Leonie en de mannetjes wakker worden hebben wij 7 kilo, schitterende Yellow fin Tonijn aan de haak. En gefileerd en in de ijskast! Wat een feest is dat. We zeilen ondertussen mooi aan de wind naar Havelock.
Daar aangekomen leggen we de boot voor anker bij 7 mile beach. Misschien wel het witste strand van deze reis. Mees moet weer een toets doen dus Maarten, Pietje en ik varen met Sammie naar het strand. Direct 3 bewapende militairen op ons af. Naam van de boot, gewicht, nr of crew, of we wel een permit hebben etc. etc. Het is niet te geloven. En dat we na zonsondergang niet meer op het strand mogen zijn. Dat willen we trouwens ook niet want er is hier malaria en er zwemmen mensetende zoutwater krokodillen. Volgens de militairen trouwens hier dan niet, maar 300 meter verder wel… Als Mees en Leonie klaar zijn met de toets spelen we uren in de branding met de bodyboards. En als lunch Sashimi van verse tonijn, een klein glaasje witte wijn en wasabi en soya. Maarten denkt nog steeds dat dit allemaal normaal is, wij vinden het schitterend!
