De laatste dagen Andaman Eilanden
Mees heeft zo'n anderhalve dag veel last gehad van de kwallenbeten. In een van onze EHBO-boeken vond ik een tip om kwallenbeten nat te houden. Dat bleek inderdaad verlichting te geven. Mees liep dus steeds met natte doekjes om zijn armen en later heb ik wat gaten geknipt in oude sokken en die als een soort Michael Jackson-handschoenen omgedaan, want dat bleef beter zitten. De rode vlekken en striemen zijn nog niet minder geworden, maar hij heeft gelukkig geen pijn meer en de natte handschoenen zijn ook niet meer nodig. We zijn niet meer bij South Cinque gaan zwemmen, want we konden ons voorstellen dat Mees daar niet meer wilde zwemmen en wijzelf trouwens ook niet... Bij het volgende eiland, Jolly Buoy, kostte het veel moeite om Mees weer in het water te kletsen, maar uiteindelijk lukte het.
Jolly Buoy is onderdeel van een nationaal park en je moet een speciale vergunning hebben om daar te ankeren. We gaan met een zakje gevuld met bierblikjes en mueslibars aan wal, voor het geval we iemand moeten overreden om hier te mogen blijven. Maar dan blijkt de beambte in uniform een vrouw te zijn! Daar sta je dan met je bierblikjes… Mannen kun je altijd gemakkelijk omkopen, maar een vrouw… Zoals een vrouw dat doet belt ze dan ook meteen haar baas. Die laat 3 beambten vanaf een ander eiland aanrukken per speedboat. Ondertussen cirkelt er een helicopter boven ons hoofd. Onze agent heeft een vergunning aangevraagd, maar (nog) niet gekregen. Gelukkig kent hij veel mensen en kan hij bijna alles regelen, dus uiteindelijk mogen we toch blijven, als we de volgende ochtend maar wel weer vroeg ophoepelen. Wat een gedoe zeg. En dat terwijl het strand vol is met toeristen (Indiërs).
De twee andere cruisers komen toevallig ook naar Jolly Buoy. We nodigen ze uit voor een borrel bij ons aan boord. Micah (Zuid-Afrika) heeft als bemanning: Brent, Sharon, Kelly (16), Cody (13) en Caydin (9). Barbara Anne (USA) heeft als bemanning: Jack, Jackie en Austin (19). Ze trekken al maanden met elkaar op en Kelly en Austin zijn een stelletje. Na een hele gezellige borrel met teveel Gin Tonics, nodigt Brent ons uit om op zijn catamaran een vers gevangen Giant Trevally op te komen eten. Kelly en Austin willen wel op Mees en Pieter passen. Hebben ze mooi een romantische avond met z'n twee….! Tot middernacht zitten we gezellig te kletsen aan boord van de gigantisch grote catamaran. Wouter luistert naar alle cruisersverhalen over watermakerproblemen, stormen, visvangsten, etc. Nadat we Austin en Kelly een tien minuten seintje gegeven hebben, varen met Sammie terug naar Elena onder een superheldere sterrenhemel. Schitterend.
Op de laatste dag dat Wouter meevaart, vangen we toch nog een mooie grote vis. 9 kg. Wahoo! Adam maakt er heerlijke 'poisson cru' (Frans-polynesisch gerecht) van. We bezoeken Ross Island, de vroegere zetel van de Britse Raj. Het is een klein eiland naast Port Blair en het is nu geheel museum. Er lopen zo'n 400 'spotted deer' (Bambi's), heel veel pauwen en mooie eekhoorns. Alle ruïnes zijn overgroeid door bomen. Zelfs de kerktoren is nu steunpilaar voor een boom. Je kunt de toren zelf nauwelijks meer zien. Heel mooi en indrukwekkend. Mees en Pieter voeren eindeloos stukjes brood aan alle hertjes, die ons steeds volgen.
De volgende dag keert Wouter huiswaarts. Hij was voorlopig de laatste van een lange rij bezoek. Het is geweldig om op zo'n intensieve manier met goeie vrienden/familie samen te leven en samen van alles mee te maken. De mensen die ons bezocht hebben, hebben een goed beeld van het leven aan boord. Dat vinden we leuk, want het is toch moeilijk om dat even uit te leggen, als je het niet hebt meegemaakt.
In Port Blair doen we wat boodschappen, laten we Sammie repareren (een van de tubes komt los van de spiegel), spelen de jongens uitgebreid in de speeltuin en vullen we met jerrycans de dieseltanks. Als we ankerop willen gaan doet de ankerlier het niet, het lijkt wel of de Andamans ons nog niet los willen laten. Adam repareert het (was schijnbaar een electrisch probleempje) en nu zijn we op weg naar Havelock voor een paar dagen strand. Even lekker bijkomen, voordat we beginnen aan de lange reis naar Sri Lanka. In Havelock zijn ook de Micah en de Barbara Anne, dus misschien komt er van bijkomen toch niet zoveel… Maar gezellig is het zeker.
