Het is hier fantastisch!
Op weg naar het populaire strand in Havelock, knalt een hogedrukslang van de watermaker eraf. Het duurt even voordat we erachter komen, dus de hele bilge zit vol prachtig schoon water. Zo'n 500 liter… De wasmachine is halverwege de cyclus. We ruimen alle natgeworden blikken uit het grote vak vóór de watermaker. Overal ligt gereedschap. Het water in de tanks is bijna op. Adam gaat met Sammie naar de kant en koopt 80 2-liter-flessen water, die ik stuk voor stuk in de watertanks leeggooi. Daarna maak ik samen met Mees alle flessen klein en prop ze in vuilniszakken. Zonde van al dat plastic.
Op weg naar het populaire strand in Havelock, knalt een hogedrukslang van de watermaker eraf. Het duurt even voordat we erachter komen, dus de hele bilge zit vol prachtig schoon water. Zo'n 500 liter… De wasmachine is halverwege de cyclus. We ruimen alle natgeworden blikken uit het grote vak vóór de watermaker. Overal ligt gereedschap. Het water in de tanks is bijna op. Adam gaat met Sammie naar de kant en koopt 80 2-liter-flessen water, die ik stuk voor stuk in de watertanks leeggooi. Daarna maak ik samen met Mees alle flessen klein en prop ze in vuilniszakken. Zonde van al dat plastic.
Ondertussen ligt Adam ziek in bed. Hij moest midden in de nacht plotseling overgeven en heeft nu ook diarree en koortsuitslag. Hij neemt een pil en voelt zich aan het eind van de middag gelukkig al wat beter. Ik ga 's ochtends in m'n eentje met de mannetjes naar het strand. De landing op het strand is lastig, want er staan grote brekende golven, dus je moet het precies goed timen. Dat lukt gelukkig prima. Als ik weer terug naar de boot wil, is de bemanning van de Micah en de Barbara Ann helaas net even het dorp in. Ik sta er dus alleen voor. Met hulp van Mees en Pieter lukt het om de Sammie weer helemaal naar het water te slepen (het water is gezakt). Dan is het weer een kwestie van timing om goed door de branding te komen, zonder dat de Sammie omslaat. Ik hijs snel Piet aan boord, roep tegen Mees dat hij er ook in moet springen en zie de volgende grote golf al opbouwen. Mees is eigenwijs en zegt: "Nee, ik wil je verder duwen." "Nee Mees, NU ERIN!" "Hij begrijpt de paniek kennelijk niet, dus in een miliseconde grijp ik hem onder zijn oksels en slinger hem de Sammie in, waarbij hij zijn neus stoot aan het bodyboard. De golf breekt over ons heen, maar we liggen nog rechtop. Ik start snel opnieuw de motor en kom net voordat de volgende golf breekt weer op vlakker water. Phieuw…. Mees heeft pijn aan zijn neus en is woest op mij, maar gelukkig komt dat snel weer goed.
's Avonds ga ik samen met Mees met de bemanning van Barbara Ann en Micah aan de kant uit eten, terwijl Adam en Pieter op de boot blijven. Het is heel gezellig, al duurt het wel zo'n 2 uur voordat we ons eten krijgen. Als we in het donker over het strand teruglopen naar de dinghy, zien we een groot lang zwart ding op het strand liggen. Een krokodil??? Nee, een boomstam. Phieuw…
Dinsdagmiddag. In totale paniek ren ik in m'n blootje door de boot heen en weer. Ik kijk in alle hoeken, alsof Adam verstopt zou kunnen zitten in het vooronder of onder de tafel. Waar is Adam??!?!? Wat vooraf ging. Terwijl ik binnen de jongens zit voor te lezen, hoor ik een plons. Oh, Adam zal zich wel even aan het wassen zijn. Ik moet even luisteren of hij weer goed aan boord komt. We zijn namelijk allemaal nogal onder de indruk van het verhaal van de Amerikaanse toeriste die op dit strand vorig jaar op haar huwelijksreis door een zoutwaterkrokodil werd verslonden. Ik ga weer door met voorlezen en raak daar zo in verdiept, dat ik vergeet te luisteren of Adam weer aan boord komt. Ik ga voor de zekerheid even kijken, maar zie hem nergens. De paniek grijpt me naar m'n keel. Ik gil keihard zijn naam. De Sammie ligt nog achter de boot. Hij is niet aan dek en zit niet achter op het zwemplatform. Ik ren naar binnen en weer naar buiten. Ik kijk overal en ik schreeuw in paniek zijn naam. De mannetjes kijken me wat verbouwereerd aan. Wat moet ik doen? In het water springen? En de mannetjes dan? Eerst maar eens Micah oproepen: "Micah, Micah, I'm panicking, I can't find Adam anywhere." "Brent is coming over right now." Ik gil nog eens in het wildeweg: "ADAM!!!" "Yo, yo." "????" Hij is in het water met duikbril en snorkel de zij- en onderkant van de Elena aan het poetsen! Hij was waarschijnlijk steeds onderwater, terwijl ik in paniek aan het gillen was. Potverdorie, mijn hart gaat tekeer en ik word zeker 3 maanden minder oud van de schrik. Ik roep snel Micah op, dat alles OK is en zeg tegen Adam, dat ie gek is om op deze krokodillenplek in het water te gaan liggen om de aangroei van de boot te poetsen. Hij zegt dat het allemaal wel mee zal vallen. Phieuw…. ontsnapt aan een nachtmerrie.
Ik zit helemaal onder de bulten van de no-see-ums/sandflies. Piepkleine zwarte steekvliegjes op het strand. Sinds de Solomon Eilanden reageert mijn lijf er nogal heftig op. Ik krijg flinke jeukende bulten en het duurt wel 10 dagen, voordat de jeuk en de bult wegtrekken. Er komen er steeds meer bij, dus ik word langzamerhand gek van de jeuk. Op dit soort momenten verlang ik weleens naar ons huis in Denekamp. Misschien is er dan een enkele mug (zonder malaria of denghue), maar er zijn geen stekende zandvliegen, geen zoutwaterkrokodillen en geen kwallen. Als je ergens naartoe wilt, stap je op de fiets of in je auto, draai je de sleutel om en rijd je weg, zonder dat je door de branding hoeft. Als de wasmachine kapot is, bel je een loodgieter. Er komt altijd genoeg water uit de kraan. Onbeperkt internet. Maar dan denk ik weer: in dit jaargetijde sta je dan in alle vroegte het ijs van de autoruiten te krabben met verkleumde vingers, waarna je aansluit in de file. En dan denk ik weer: "het is hier fantastisch!"
We hebben overigens heel gezellige dagen achter de rug met de Micah en de Barbara Ann. We borrelen aan boord van Barbara Ann, terwijl alle kids (t/m 19 jaar) op onze boot een filmpje kijken. Heel relaxed. Adam maakt 2 duiken met Jack en Brent. De duikinstructeur bevestigt dat al het koraal tot 16 meter diepte dood is door 'bleaching' (stijging zeetemperatuur tot boven een kritiek punt). Schokkend om de effecten van global warming zo direct mee te maken. De mannen zien wel veel vissen, waaronder grote scholen barracuda's. Verder rijden we in een tuktuk over het eiland en lunchen in een dorpje naast een groente- en fruitmarkt. Mees en Pieter krijgen wat Rupees mee en gaan samen bananen en appels kopen. Ze zoeken precies uit wat ze lekker vinden. Dat lukt. Trots komen ze met de boodschappen terug en vragen wat ze nog meer mogen kopen. Ze kopen een ananas en komen weer apetrots terug.
Overigens heeft Laura Dekker (inmiddels 16 jaar) haar wereldomzeiling voltooid. Ze vertrok een jaar na ons en is nu al in Sint Maarten (Carieb). Wat een heldin! Toevallig hebben Adam en ik allebei net het boek 'Mijn verhaal' over Laura gelezen. Dat is geschreven door haar oma en gaat over de aanloop naar haar vertrek uit Nederland. Schokkend om te lezen hoe Bureau Jeugdzorg en Kinderbescherming haar behandeld hebben. Zelfs de rechtbank was op sommige punten nalatig. We begrepen dat er nu weer gedoe is over haar schoolresultaten. Wat een knullig gedoe. Desnoods blijft ze een jaartje zitten. Nou èn? Dat is echt niet het einde van de wereld. Wie zou iemand met zoveel doorzettingsvermogen, levenservaring, zelfstandigheid, zelfvertrouwen, praktisch oplossingsvermogen en discipline NIET aannemen? Wij vinden het een hele knappe prestatie van Laura. Wat een inspiratie voor andere tieners moet dat zijn. Wel hopen dat Mees en Pieter niet zoiets willen doen… Oma Hanneke was toevallig in Sint Maarten en heeft Laura opgewacht met een pak stroopwafels!
Micah en Barbara Ann gaan verder en we nemen afscheid. Het was erg gezellig met ze en we hadden graag langer met ze rondgevaren, maar onze 30-dagen vergunning loopt op z'n eind en wij moeten door naar Sri Lanka. Het probleem met de watermaker ontstond 4 dagen geleden en de blikken staan nog in de kajuit op de grond, want Adam kon het probleem, ondanks hulp van Barbara Ann en Micah, niet oplossen. Hopelijk lukt het wel in Port Blair, waar we nu naar op weg zijn.
