Archief 2012 (januari)

De afgelopen dagen zijn weer uniek geweest. We varen naar het plaatsje Havelock en worden opgeroepen door de havenmeester. Hij vertelt ons waar we het anker mogen uitgooien. Vervolgens krijgen we weer het riedeltje met de positie, aantal personen, etc. Bewonderenswaardig hoe kalm Adam blijft. We gaan aan wal en worden direct weer doorgestuurd naar 'immigration' en deze jongens presteren het om wederom exact hetzelfde te vragen als we 5 minuten ervoor via de marifoon hebben doorgegeven! Het enige verschil is nu, dat je hun hoofd erbij ziet. Ik ben hiervoor nog nooit in India geweest, maar ooit heeft iemand hier gedacht dat het misschien wel aardig zou zijn om ja en nee in 1 hoofdbeweging samen te vatten. Als een Indiër dus ja of nee (weet het nog steeds niet) knikt/schudt dan maakt het hoofd een soort 8-je en dus voor ons niet duidelijk wat ze nu bedoelen. Nogal verwarrend. Nadat we hebben beloofd ons weer te melden wanneer we weer aan boord gaan, mogen we door……

 

Adam is een beetje ziek en hij bijft dan ook de volgende ochtend in bed liggen, terwijl Leonie, de jongens en ik even naar het dorp gaan. We zijn naar een internetcafeetje gegaan om mail op te halen, maar onze missie heeft jammerlijk gefaald. Op de terugweg hoorden we ineens een hard gegil van een hondje. In eerste instantie dachten we dat er een aantal straathonden aan het vechten was, dat gebeurt hier vrij vaak namelijk. Maar toen we vijf meter verder reden met onze tuktuk, zagen we een hondje op straat liggen dat net was aangereden door een auto. Ik zal niet in detail treden, maar het was geen fijn gezicht. Het hondje gilde het uit en het bizarre was, dat niemand het beestje te hulp schoot. Leonie en ik (de jongens hadden het gelukkig niet gezien), hebben de rest van de dag en zelfs nog daarna dit nare beeld op ons netvlies gehad. Hopelijk heeft men het arme beestje niet al te lang laten lijden. Terug aan boord hebben we het anker op gehaald en zijn we naar North Button Island gevaren.

 

Aangekomen op North Button is Leonie een appeltaart gaan bakken met Piet en zijn Adam, Mees en ik alvast even op onderzoek uit gegaan op het onbewoonde eiland. Het is een schitterend eiland, dat misschien een kilometer lang is en op het breedste punt een meter of 200. We vinden wat sporen van schildpadden en slangen, maar gelukkig niet van de zoutwaterkrokodillen, waar sommige locals over spraken. We spelen nog wat op het strand en gaan dan vroeg naar bed.

 

06:15 uur de volgende ochtend liggen Adam en ik al in het water voor een ochtendsnorkeltje. Best spannend, want in ons achterhoofd blijven toch die verhalen over de krokodillen rondspoken. We hebben toen maar bedacht, dat het wel heel sterk zou zijn, wanneer ik op mijn verjaardag door een krokodil zou worden opgegeten. Dit gaf ons de moed om door te gaan…..ezels. Na een goed ontbijt, kadootjes en heerlijk stuk appeltaart zijn we met z'n allen op het strand gaan spelen. Met z'n allen op een landtong, waarbij het water van alle kanten over je heen spoelt. Lekker klooien en stoeien in zee. Heb mezelf wel een aantal keer de vraag gesteld of je op een mooiere plek je verjaardag kunt vieren.

 

Aan het einde van de dag varen we naar Homfray Strait. Dit is een rivier, die de Andaman Islands in tweëen deelt. Volgens de pilot is het een schitterende rivier midden door de jungle, waar het vergeven is van de salty's (zoutwaterkrokodillen) en muggen. Tevens zou er ergens in deze jungle zich nog een traditionele stam bevinden. We varen de rivier op en de pilot heeft niet gelogen. Het is adembenemend en sprookjesachtig. Vlak voor de ingang van de rivier, vangen we weer een tonijn. Terwijl een varaan zich warmt aan de late middagzon worden we begroet door junglegeluiden. Enkel op de genua laten we ons de rivier opstuwen. Op een schitterend plekje laten we het anker zakken en vieren we mijn verjaardag met de foie gras van Jasper en Sheila (gekregen bij vertrek) en champagne midden in het oerwoud. De in grote getalen aanwezige papegaaien vliegen met veel lawaai over de boot op zoek naar hun slaapboom voor de nacht.

 

's Avonds, als de jongens in bed liggen en ook op de Elena de rust is wedergekeerd, zitten we gedrieën in de kuip alle indrukken van de jungle op ons in te laten werken. Plots horen we in de verte een tamtam…..geen gelul, echt waar. Koude rillingen….Nog een keer goed luisteren, is het echt? Ja, het is echt het geluid van een tamtam….heel ver, maar het is echt een ritmisch getrommel op boomstammen/trommels. Een van de meest inrukwekkende geluiden die ik ooit heb gehoord. Echt onder de indruk van dit fenomeen gaan we naar bed.

 
De volgende ochtend,terwijl de jungle ontwaakt, laten Adam en ik ons in de Sammy zakken voor een kleine ochtendsafari. Heel spannend, want we weten nog steeds niet beter dan dat er salty's rondzwemmen. De Homfray Strait ligt er spiegelglad bij en wordt enkel gerimpeld door het wegschieten van een enkele geep. We slaan linksaf en verdwijnen in een woud van mangroves…..nog steeds heel spannend. "Ik moet poepen", zegt Adam. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dat ie het maar even op moet houden, omdat dit nou niet de meest ideale plek is om te poepen. "Als ik moet, dan moet ik meteen!" Verbazing is nog steeds het enige wat mij treft, maar dat deert mijn amigo niet. Ik neem het roer over en Adam laat zijn twee blanke hammetjes over de rand van de Sammie zakken, krokodillenvoer…….het kan je maar dwars zitten…

 

Na de kleine safari besluiten we om snel door te varen, maar winnen eerst nog even wat inlichtingen in bij een paar officials die een stukje verderop aan het werk zijn. Adam vertelt hen ons zeilplan en de official geeft direct aan dat dat geen goed plan is. "Very dangerous and hostile tribe up river, sir. They will try to rob you or shoot you when you come too close to the riverside, sir." "There is illegal poaching". "And they eat people for breakfast". Het laatste is niet waar, maar dit is pas recentelijk gewijzigd. Tot vrij kort geleden was kannibalisme heel normaal voor deze inheemsen. We besluiten om te draaien en de weg terug te volgen. Geluk kun je afdwingen, maar tot op zekere hoogte.

 

Via de andere zijde dan gepland varen we richting het zuiden. De kaart blijkt niet geheel juist/volledig te zijn. Hier en daar liggen wat boeien en je moet zelf maar een beetje uitzoeken aan welke zijde je deze moet passeren. Gelukkig krijgen we een lijntje boeien in het zicht en de route lijkt heel eenvoudig…rechtdoor met de boeien aan stuurboord. Toen kwam toch het zeilersinstinct om de hoek kijken. Zonder enige reden loopt Adam naar het voordek: "achteruit!!" Ik schrik en gooi 'm in z'n achteruit. "Volle kracht!!!" De motor giert het uit en werkt zich in het zweet om ons tegen de twee knopen stroom in te sturen. Een luid geschraap vanaf de onderkant van de Elena. Koraal! Vanuit het niets is er een muur van koraal voor ons opgedoemd. Een rechte lijn tussen de twee opeenvolgende boeien ligt een enorm koraalrif. Er moet een boei zijn verdwenen want koraal groeit niet zo snel. Gelukkig schampen we het koraal slechts met de kiel, we zijn behoed voor een kleine ramp.

 

Vanochtend zijn we weer vroeg opgestaan om naar Rutland te varen. Een tocht van een mijl of 50 langs de kust van Andaman. Rond een uur of tien zitten we in de kuip als plotseling de ratel van de hengel als een dolle begint af te rollen. VIS!!! En een grote ook. Ik krijg de hengel weer in mijn handen geduwd en word meteen gewaarschuwd dat het een grote is. Ik dacht aan een geintje omdat de lijn hele slap stond. Een enorme klap aan de hengel en een enorme sailfish (soort Marlijn) springt een meter of 70 achter de boot uit het water. Een joekel en dat aan de lijn die ik in mij handen heb. Na een gevecht van een minuut of tien hebben we de sailfish bij de boot en schatten 'm op een 2.2 meter en een kilo of 25, een serieuze vis dus. De sailfish dankt zijn naam aan een hele grote vin over de gehele lengte van zijn rug. Nogal spannend om zo'n vis met zo'n grote spies recht op je af te zien komen. Gelukkig weet het beest zich los te rukken voordat wij hem aan boord kunnen hijsen. Lucky him, Lucky us. Vijf minuten later een grote groep dolfijnen naast de boot. We pakken snel de snorkels en springen overboord om met de dolfijnen de zwemmen. Zij vonden ons echter minder interessant dan dat wij hen vonden. Hetzelfde geldt voor een grote schilpad die op korteafstand langs ons zwemt.

 
Een half uur later, terwijl de familie Kok bezig is met onderwijs loopt de lijn weer onder luid geratel uit. We hadden bij de vorige vis afgesproken dat we bij de volgende beet deze zouden proberen te filmen vanuit het water en aldus geschiedde. Ik lag binnen enkele tellen met een onderwater camera in het water op zoek naar een grote vis met een haak in zijn bek. Uit het diep blauwe duister zag ik een enorme schim tevoorschijn komen. Een wahoo had de lure te pakken! Enigszins gespannen heb ik het hele gevecht van onder water weten te filmen en het resultaat bleek een Wahoo van 10 kilo te zijn. Schijnt erg lekker te zijn en dus ligt hij vanavond op de barbecue! Voor lunch trouwens de tonijn die we gistermiddag vingen. We eten al twee weken vis…