Archief 2012 (januari)

Al 2,5 jaar is www.elenaopreis.nl de startpagina op mijn eigen computer thuis. Wat heerlijk dat ik nu eindelijk ook een weekje mag meegenieten met de familie Kok. Het idee ontstond 1,5 week voor vertrek en na het overhaast regelen van visum, tickets en malariapillen stond ik 3 dagen geleden op het vliegveld. Helaas zonder koffer, maar je hebt hier ook nauwelijks iets nodig. Bij het aan boord stappen vertelde Adam nog dat hij het wel vreemd vond dat Maarten na een paar dagen reizen, zin had om zijn haren te wassen. Als je elke dag in zee zwemt, heb je dat toch niet nodig, aldus de schipper. Ik heb maar niets gezegd……

 

De middag na vertrek uit Port Blair lagen we voor anker voor een prachtig hagelwit strand van een bijna onbewoond eiland. Heerlijk om met Mees en Pieter op het strand te dollen en te body-boarden. Wat een waterratten zijn dat, terwijl Pieter niet eens echt kan zwemmen. Toch duikt hij moeiteloos steentjes van de bodem. Tot grote schrik werd geconstateerd dat het achtersteven van Sammie aan het loslaten was. Het enige vervoermiddel tussen Elena en elke andere plek (haven, strand, andere boten etc.) bleek niet onverwoestbaar. Gelukkig wist Adam via de inmiddels opgedane contacten in Port Blair te regelen dat het komend weekend bij terugkomst daar weer gerepareerd kan worden. We kregen zelfs de indruk dat het een makkie zou zijn. Inmiddels wordt Sammie met wat zeilbandjes bij elkaar gehouden en fuctioneert weer prima.

 

Een dag later zijn we weer overgestoken richting de hoofdeilanden van Andaman en hebben de nacht doorgebracht in de rivier die het Noordelijk deel scheidt van het Zuidelijke eiland. Midden in het oerwoud lagen we, helaas met de dreiging van krokodillen waardoor er niet gezwommen kon worden. Die middag zijn alle mannen op dinghy safari gegaan. De vier mannen de rivier op, langs de mangroven, zoekend naar krokodillen. Van de Andaman is bekend dat er enkele inheemse stammen wonen, die geen contact met de buitenwereld mogen hebben. Toevallig waren we nu in zo'n gebied. En ieder zijn eigen spanning tijdens zo'n safari. Terwijl Adam zocht naar die 7 meter lange krokodil die de dinghy zou omgooien, verwachtte ik elk moment een giftige pijl in het rubber van Sammy. Beide zijn uiteraard niet gebeurd en ook niets gezien dat er op leek. De safari zelf was fantastisch, door kleine slootjes in het mangrovenwoud. Na elke bocht wachtte weer iets moois. Mees en Pieter hadden hun eigen spel door overal mangrovezaden te plukken, deze in kleine stukjes te breken en in het water te gooien als voer voor de krokodillen. Helaas geen krokodil gezien.

 

Vanochtend om 6 uur vertrokken voor een langere tocht naar het Zuiden waar we in de loop van de middag aankwamen bij een echt onbewoond eiland. Daar liggen we inmiddels voor een nog mooier strand dan 2 dagen geleden. Al vrij snel waren we weer op het strand te vinden, Sammy houdt zich prima met extra versteviging. Adam en ik zijn nog even kort op krokodillen- en hertenjacht gegaan, maar niets gevonden. De jongens waren eindeloos rivieren aan het graven in zand dat zo zacht was als verse sneeuw. Wat weer een heerlijke zorgeloze middag leek te worden kreeg toch nog een onverwachte wending. Toen iedereen weer in de golven aan het spelen was, schreeuwde Mees het opeens uit, was in totale paniek. Hij schreeuwde dat hij geprikt werd. Adam stond naast hem, pakte hem op en bracht hem naar het strand. Toch wel enigszins paniek omdat niemand iets had gezien en dus niet wist wat het was. Arme Mees was ondertussen in alle staten. Snel terug naar de Elena en overal spoelen met azijn. Toen met Mees in de Sammy naar een paar vissers die verderop bezig waren. Spraken geen Engels, maar leken te begrijpen wat er was en konden duidelijk maken dat het niet gevaarlijk was. Ondertussen hadden we zelf de conclusie al getrokken dat het waarschijnlijk om een kwal ging. Gelukkig had Mees zijn wetsuit aan, maar was wel gebeten op armen en benen. Tip van de vissers was: koelen. Na een hele tijd werd Mees weer wat rustiger en bij het avondeten bleef hij er maar over praten hoe het toch allemaal kon en of iemand mischien gezien had hoe groot de kwal was. Helaas hadden we dat niet, anders hadden we eerder uitsluitsel gehad over de oorzaak. Maar opeens wist Piet het zeker. Hij had hem wel gezien en hij was zoooo groot (beide armen spreiden). Mees toch blij dat tenminste iemand de kwal had gezien.

 

Bij het vooraf lezen van alle verhalen van vis vangen en eten was het bij mij behoorlijk gaan kriebelen. Verse tonijn, daar had ik zin in. Na het vertrek uit Port Blair, 3 dagen geleden, werd vrij snel een 1,20 meter lange Barracuda aan de haak geslagen. Na een stevig gevecht van mij met deze kanjer was hij eindelijk aan boord. Adam haalde hem van de haak en gooide hem achteloos weer overboord met de woorden: "niet lekker, heb je niets aan. We vangen wel een andere." Ik stond nog na te hijgen van de inspanning en sloeg dit met stijgende verbazing gade. Ik had inmiddels al honger gekregen en mijn haar zat al goed voor de foto. Sindsdien is dus geen vis meer gevangen. Vandaag hebben we van pure armoe 3 mini-tonijntjes van een paar vissers gekocht die langs kwamen peddelen. Eindelijk vis.