Dé Portugese Noord
Het is een feestje van herkenning in Portimao. Mees gaat naar dezelfde kapper als 3 jaar geleden (Pieter had toen nog geen haar!) en we drinken koffie op hetzelfde terrasje. Ik ga weer naar dezelfde chandler en die heeft nog altijd eenzelfde zeer beperkt assortiment. Na één dag chillen vertrekken we om 02:00 uur weer voor het stuk om Cabo de Sao Vicente, het zuidwestelijkste puntje van Europa. Ik heb er buikpijn van. De kaap is iets minder berucht dan Cabo da Roca (moeten we nog omheen), maar het kan er toch behoorlijk spoken.
Daarna moeten we het hele stuk naar Noord-Spanje tegen de "Portugese Noord" in. Een wind, die in dit seizoen sterk vanuit het noorden waait. 2 x buikpijn dus. We zeilen vanuit Portimao schitterend halve wind op de kaap af. Rond 05:30 uur maak ik Leonie wakker en samen bespreken we de tactiek voor de kaapronding. Dichtbij de kaap blijven en dan zoveel mogelijk noord pakken in een slag over bakboord, zodat we zo min mogelijk last hebben van de versnellingszone na de kaap. Ik ga vervolgens naar bed, maar lig wakker te wachten tot het gestamp begint en de boot zwaar zal overhellen. Dat gebeurt steeds maar niet. Als ik Leonie voor de zoveelste keer van buiten naar beneden hoor lopen, vraag ik wanneer we de kaap nou gaan ronden. We blijken er al lang langs te zijn… Buikpijn voor niets.
Als ik een uur later zelfs de motor aan hoor gaan, is de buikpijn over. De Portugese Noord heeft het vandaag te druk met voetbal denk ik. De hele dag zeilen we nu al, af en toe met de motor bij, richting Lissabon. Nog 15 mijl naar Cascais. De mannetjes maakten mij vanmorgen wakker, met tekeningen, knutselprojecten en ontbijt op bed. Het is schitterend weer, de zee is kalm en het is vaderdag, wat wil je nog meer. Ok, het zou mooi zijn als we vanavond eindelijk eens wonnen…
