Maanvissen, tankers en The Rock
Vanmorgen zagen we Gibraltar al liggen. Een hoge rots, die steil uit de zee komt. Ik heb altijd gedacht dat Gibraltar ook het zuidpuntje van dit deel van Europa was, maar dat is niet zo. Na Gibraltar (Engels) ligt Tarifa (Spaans) en dat is het werkelijke zuidpuntje. Aan de ene kant zagen we Marokko en aan de andere kant Spanje. Beide oevers bestaan uit hoge bergen en daartussen ligt de straat van Gibraltar. Het is er enorm druk. Maar het is er nog drukker met dolfijnen! We zagen er vandaag honderden. We stonden bijna een half uur met Mees en Pieter aan dek ons te vergapen aan al die prachtige beesten.
Naast dolfijnen zagen we ook Maanvissen: een soort platgeslagen, grote vissen met een vin boven en onder. Raar beest. Het ging steeds harder waaien terwijl we de straat invoeren. Alleen de genua stond uit en naarmate we er meer in geperst werden, werden de golven ook indrukwekkender. Het stroomt er altijd van west naar oost, soms iets harder soms iets zachter, maar dus nooit andersom. De Med loopt dus zeg maar altijd vol. Doordat de stroom tegen de wind in staat, ontstaan er hele steile golven. Mooi gezicht. Het schoot dus ook niet echt op. Maar goed, vanmiddag waren we er dan echt doorheen. Ik had het gevoel alsof we de Bonkevaart opdraaiden, toen we Elena noordwestelijk stuurden. Home stretch, thuiswater. Het was helaas niet zo, dat Elena er ook meteen vandoor galoppeerde, nog altijd hebben we stroom tegen.
We zijn allebei moe. De nachtwachtjes zijn erg onrustig, omdat het hier zo druk is. De wind draait ook steeds. De mannen zijn trouwens helden, spelen uren ongelooflijk lief met elkaar en bedenken spel na spel. Aan het eind van de dag is het gevolg wel, dat we allevier drie kwartier aan het opruimen zijn, maar goed. Nu weer even motoren, straks wordt het aan de wind hakken de laatste 115 mijl naar Portimao. Morgen vroeg kruisen we onze lijn van de heenweg in 2009. Dan zijn we rond de wereld. Mooi moment vinden we dat. Maar daarover morgen meer.
