Archief 2012 (juni)

Het zit erop. We zijn eindelijk van de Portugese Noord af en daar zijn we blij om. Vandaag was nog een keer hakken en zagen. Hetzelfde recept: 05:00 uur op en dan zo snel mogelijk naar het noorden. Soms maar met 3 knopen over de grond. Maar vanmiddag voeren we de zuidelijkste Ria van Spanje voorbij. En weer heel veel mooie herinneringen. Opa en oma, die ons daar 3 jaar geleden als verrassing kwamen opzoeken. Isla Cies, waar we met Pjotter en Mjolner gingen vissen, borrelen en bbq-en. En daarna verder naar Uxia de Ribeira, waar 3 jaar geleden de andere opa en oma aan boord kwamen voor een weekje "Elena".

 

Vanaf hier moeten we nog wel even om kaap Finesterre heen, maar dat is een makkie vergeleken met het hele stuk tegen de noordewind in. We vierden het vanavond met een glas witte port, die we eergisteren in Porto kochten. Heerlijk!

 

Nog even wat anders. Er waren altijd twee soorten solozeilers. Eerst moet ik even uitleggen, dat solozeilers een apart soort zeilers zijn. Laat ik het zo zeggen: soms begrijp je goed, waarom niemand met ze mee zeilt. Maar er zijn er ook, die vooral erg interessant en sociaal zijn. En laten we eerlijk zijn, het zijn allemaal helden, zo alleen op een schip op zee. Maar goed, er zijn dus twee soorten, hen die je uitnodigt op de borrel en hen die zichzelf uitnodigen op de borrel. Daar is nu een derde soort aan toegevoegd: het soort dat door Mees op de borrel wordt uitgenodigd… We lagen in de haven en een stukje verder lag een Nederlandse solozeiler. Op het eerste gezicht niet iemand, die je snel zou uitnodigen. Mees loopt echter zonder overleg naar de Nederlandse vlag en nodigt hem uit voor de borrel. We zien hem even later nog even teruglopen om te melden dat dat altijd om 17:00 uur is! Zonder met ons te overleggen. Wij liggen helemaal in een deuk. Het blijkt een bijzonder aardige man te zijn, die inderdaad om stipt 17:00 uur op de borrel verschijnt.

 

Viana do Castelo, waar we gisteren lagen, was, net als 3 jaar geleden, weer helemaal geweldig. We gaan weer met de 'funicular' naar het kerkje op de top van de berg en steken weer wat kaarsjes aan voor onze dierbaren. Drie jaar geleden waren het trouwens kaarsjes, nu electrische lampjes… We borrelen op een mooi pleintje en de mannen eten een ijsje bij de haven. Heerlijke dag! Hier ontmoeten we een Franse solozeiler, die zichzelf uitnodigt voor de borrel en ook dat blijkt een bijzonder aardige man. Hij was voor zijn pensioen vrachtwagenchauffeur en reed altijd op Faro in Denemarken. Iedere keer dat hij daar op een terras zat en over het water keek naar de brug, waar hij overheen was gereden, droomde hij ervan om daar eens met zijn eigen zeilbootje onderdoor te varen. Pierre is nu op weg naar die brug. In een piepklein, brak bootje. En hij gaat het halen. Mooie vent.