Male en de poepbuis
We moeten naar Male om een verlenging van onze visa aan te vragen. We steken over naar het volgende atol (ca. 40 mijl) en genieten nog een dag van een prachtige sandspit. Adam heeft een hele pittige middag, want de wc zit verstopt en moet grotendeels uit elkaar. De afvoerbuis blijkt helemaal verkalkt, maar Adam geeft er een paar rake klappen tegen en zo wordt de buis weer helemaal schoon. Het was een smerige, zweterige, 3 uur durende klus, maar het is gelukt!
Dan motoren we naar de lagune van Hulumale (kunstmatig eiland met vliegveld). Het ligt daar tjokvol met boten. Geen cruisers, maar allemaal charters. We liggen onder de landingsbaan. De vliegtuigen komen vlak over ons heen.
Vanaf Hulumale nemen we een ferry ( ca. 20 min.) naar Male. Het is een klein eiland en van de ca. 400.000 inwoners van de Malediven wonen er ca. 100.000 in Male. Het is dus een relatief drukke stad, maar je kunt er rustig rondlopen en je merkt niks van de staatsgreep die hier begin februari plaatsvond. Het is een bizarre mix van rijk en arm en van duur en goedkoop. Je kunt merken dat rijke toeristen veel geld meebrengen. Er zijn veel luxe winkels, restaurants en café's en overal is airco. Het postkantoor is groter en moderner dan het postkantoor in Oldenzaal. Tegelijkertijd kun je in een lokaal restaurant voor 15 euro met z'n 4-en eten, inclusief toetje en de jongens zijn alledrie naar de kapper geweest voor 5 euro in totaal, inclusief scheren Adam. We doen ons tegoed aan lekker eten en slaan voorraad in voor de komende week. De laaddatum staat inmiddels op 2 april en die dag vlieg ik met de jongetjes naar Turkije. Adam komt dus een dag of wat later.
De visa worden door onze agent aangevraagd, we geven onze paspoorten aan hem af en vertrekken snel van deze drukke lawaaiige ankerplek en zoeken weer een rustige sandspit op. Na een paar mijl varen vinden we een mooie sandspit, waar we goed kunnen ankeren. Terwijl we op het strand spelen, komt er een motorbootje van Baros resort (volgende eiland). Ze vragen ons vriendelijk om voor 12:00 uur het eiland te verlaten, want ze verzorgen hier een lunch voor 2 van hun gasten. Grote koelboxen, wijnglazen, bloemen, een zonnetent, tafels, stoelen en een parasol worden uitgeladen en alles wordt opgezet. Het ziet er feestelijk uit. Als we even later vanaf de Elena de gasten begluren, zien we een oude man met zijn jonge blom romantisch dineren. Gelukkig gaan ze rond 15:00 uur weer weg, dus na dutjestijd hebben we het eiland weer voor ons alleen! We sturen Baros resort nog even een verkennend mailtje met de vraag of we er wat kunnen drinken maar krijgen als antwoord dat dat helaas niet mogelijk is omdat kinderen onder de 8 niet welkom zijn. Wat een heerlijk rustig plekje zal dat zijn...
